Είχα πάει πριν λίγο καιρό σε μια συναυλία με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Χάλια ήταν… ούτε μια νότα δεν έπιασε σωστά όλα το βράδυ, η καρδιά μου πήγε να σπάσει, όπως και τα τύμπανα στα αυτιά μου. Τι ένταση ήταν αυτή; Μέχρι και σκαθάρι ανάσταινε…

Έτσι μη έχοντας τι να κάνω άρχισα να φωτογραφίζω την μπάντα. Η Ελευθερία τσίριζε ένα τραγούδι για την λησμονιά καθώς έβλεπα κάτι κινεζάκια να τρέχουν γύρω από τη σκηνή.

Ξάφνου στο παγκάκι δίπλα στο πάγκο με τα χοτ-ντογκ βλέπω να αράζει ένας μελαχροινός άγγελος. Τα χάνω… κόβω ένα τριαντάφυλλο που βρίσκω σε ένα παρτέρι εκεί κοντά, τρέχω να τις δώσω το άνθος ενώ ένας εσωτερικός ψίθυρος μου έλεγε. Όρμα μεγάλε, βουρρρρ!

Τελικά την πλησιάζω και τις λέω… Κοίτα κοπελιά ο Deos με προσκάλεσε σε ένα παιχνιδάκι να γράψω κάτι που να περιέχει 13 λέξεις. Έγραψα μια μαλακία αλλά μου περίσσεψε 1 λέξη ρε γαμώτο! Να στην πώ;

Και δεν την λες; Χέστηκα… μου απαντάει.

Οκ τότε….. ΣΧΕΔΙΑΣΑ