για ταξίδια κι εκδρομές. 

Μα πώς μπορώ να σκέφτομαι εκδρομές και ταξίδια όταν παντού γύρω μας υπάρχει πανικός?Τρομοκρατικές επιθέσεις, τώρα και στο Μόναχο λογικά, την αγαπημένη μου Βαυαρική πόλη. Μετά από όλα αυτά τίποτα δεν είναι το ίδιο, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο για τα άτομα, τους γνωστούς μου που το έζησαν για τους ¨φίλους¨ μου και τα συναισθήματα αντιπαλέυουν μεταξύ τους.

Είχα περάσει τόσο όμορφα και ξένοιαστα τότε. Ήταν μια ωραία εποχή πριν την αρχή της κρίσης. Βέβαια το ότι έχουμε κρίση δεν σημαίνει επουδενί ότι σταματάμε να ζούμε και να αναπνέουμε. Προσπαθούμε να περνάμε όσο πιο καλά και όμορφα γίνεται. Η ζωη είναι ωραία είναι για να τη ΖΕΙΣ όχι για να καταπιέζεσαι. Έχω νιώσει μια μεγάλη κι έντονη βαρεμάρα τελευταία και δεν ξέρω πως να τη διαχειριστώ.Τόσο μεγάλη που ούτε στο μπλόκ μου δεν ήθελα να γράψω γι αυτό. Δεν έβρισκα νόημα σε τίποτα γιατί πίστευα ότι ότι και να έγραφα δεν θα μπορούσε να με καταλάβει κανείς. Όμως θα σκάσω σαν το ηφαίστειο αν δεν εκφράσω κάπως αυτά που νιώθω. 

Βαριέμαι, να περνάν τα ρεπό μου και να μην κάνω τίποτα, βαριέμαι στην άδειά μου να νιώθω μοναξιά, βαριέμαι να θέλω να ξεβαρεθώ και να μη βρίσκω υποστήριξη, βαριέμαι που γύρισα πάλι στην ίδια απόλυτη κατάσταση.Μα κυρίως κουράστηκα να ζηλεύω τα ζευγάρια που έχουν κοινά μεταξύ τους.

Είμαι σε αδιέξοδο.

Δεν αναπνέω πια.

Και το ήξερα ότι θα συμβεί, άρα φταίω εξολοκλήρου εγώ, κι αυτό με εξοργίζει

γιατί το ΔΙΣ εξαμαρτείν λένε.....