Μας σύναξες στο γλέντι σου στις πέντε του Φλεβάρη
γιόρταζες και μας έκρυψες τον μαύρο άλαλο τον καημό σου.
Μαζί μας ανακάτωνες τον αναστεναγμό σου

Τα μάτια σου χαρούμενα μα κρύβαν την ελπίδα

που λίγο λίγο στέρευε σα δειλινού λιαχτίδα.

Αγάπη μόνο θώραγαν και γλύκα στην καρδιά σου.

Απλή κι αγνή και πρόσχαρη  αμάραντο λουλούδι.

Στις θύμησες μας θα γυρνάς σα να σου να τραγούδι.

Λουλούδι απ` την αυλήτσα μας τη μοσχομυρισμένη

πεταλουδίτσα όμορφη επάνω σε κρινάκι.

Την άλλη μέρα έτοιμη για μακρινό ταξίδι.

Τώρα μας φεύγεις που να πας μακριά από τους δικούς σου

Ο χάρος δε σε γύρεψε το λάδι δε σου σώθει!

Μα το φορτίο ήταν βαρύ για τις δικές σου πλάτες

λυγίσανε οι αντοχές γένηκαν όλα στάχτη.

Άνοιξη 2008