Ε εσύ! χάραξε καμπύλα  τη φιγούρα της σκέψης που σε βασανίζει.

Σε παρακαλώ απομάκρυνε τις τεθλασμένες τα  τετράγωνα τους κύβους

τους τεράστιους.

Τους ογκόλιθους που σκιάζουν απειλητικά αυστηρά … χρωμάτισε τους. 

Την ευγνωμοσύνη μη την προφέρεις. Σκάψε στα σύνορα της προσφοράς

κι όργωσε αυλάκωσε τη γη τη χέρσα     με επιδέξιο ίδρωτα.

Βάλε στο ανθοδοχείο τα λουλούδια που έκοψες απ του γκρεμνού τα βάθη

που πλανιόσουνα. επιστρέφοντας στην οπτασία του οράματος.

Κι άναψε το καντήλι να φωτίσει την ελπίδα που προσμένω

για να μπορώ να δω το ύφος στο βλέμμα σου,

αν λυπάσαι αν αδιαφορείς την αχαριστία την εκδίκηση,

εκεί είναι γραμμένα όλα  εκεί 

χωρίς να ξέρεις καταθέτεις

το θάνατο και τη ζωή την κρινομυρισμένη

τα  μάτια σου και η ματιά σου είναι η αμοιβή σου

αν τη χρειάζεσαι.