Καθαρό φως τα μάτια σου.

Παίζουν ερευνώντας τριγύρω.

Ζεστά απλά καθαρά ζητούν τη συνάντηση

ζυγίζουν αξιολογούν το δισταγμό τοποθετούν ερώτηση.

Με φέρνεις μπροστά σε διλήμματα

σηκώνω αδύναμα τα χέρια να σου γνέψω

Μπλέκομαι με τις λέξεις κοιτώ πίσω απ αυτές δεν σε βρίσκω.

Προσπαθώ να σε βάλω εκεί, για να χουν αξία.

Σκέφτομαι σε σκέφτομαι γιατί δεν ξέρω…

μ’ αρέσει.

Ίσως η εικόνα σου δεν με ματώνει.

Αρχίζω να ζω με την μνήμη μου γεμάτη με σένα.

Δεν το παραδέχομαι ακόμα!

Φοβάμαι ένα κάρο πράγματα.

Μα πιο πολύ πώς να το πω

φοβάμαι τις αποφάσεις.

Τις καταδικαστικές τις δικές μου μα κι αυτές που με καταδικάζουν.

Λογικά! άλογα διατεταγμένα αισθήματα.

Λογικά μπολιασμένα με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς

ενοχών.

Ζουν στο τελείωμα του είναι, του χρόνου, του ουρανού, του θεού της νύκτας.

Τα ξέπλεκα μαλλιά σαν κάβοι αφημένοι κρεμασμένοι στο πλάι του γοργοφτέρουγου

του καραβιού τραβούν αυλάκια στο νερό.

Το υπόλοιπο είναι μου είναι που δεν μπορώ να αποχωριστώ μα και να το εξαπατώ.

Δένω το πέρασμα του με τις πράξεις μου το παρελθόν κυβερνά χωρίς να θέλω.

Είναι μια μοίρα που δεν πρέπει και δεν μπορείς να μη τη βλέπεις.

06 02 09