Ο αέρας βαρύς σκοτεινός οι άνθρωποι ζουν στις σκιές των διαφωνιών

Που κοιτιούνται καχύποπτα ίσως περίεργα στο μύλο των ισχυόντων.

Και να που κινούνται ανθεπιχειρήματα εκατέρωθεν.

Κλαίνε σπαράσσουν  μάλλον άκομψα ζουν τον ξεπεσμό της ηλιαχτίδας.

Ημέρα άφαντη στεγνή μυροκαμένη μοναχική θολός τόπος έμβρυο ημιθανές

Ξεκούρδιστη ντροπή άχρωμο σκοτάδι ήχος αβάσταχτα ανάρμοστος που μεγάλωνε

την ένταση της παιδικής επίθεσης σε δακρυσμένα πατήματα άμμου.

 Κοντά σε Θερμοπύλες ακούμπαγε να ξεκουράσει τον Αίαντα

 νύχτα άγρυπνο το καντήλι ατέλειωτος ο κόπος της αντοχής απομόνωση ένταση                     ο ενδοτισμός η βλακεία η ραδιουργία                                                                                   ειλικρινής δεν μπορεί να φανταστεί το δεύτερο λόγο καθαρά ανάρμοστος απροσάρμοστος στην προσαρμοστικότητα αγαθός στις μάχες με τους ανεμόμυλους φορτώνει τον εύοσμο έρωτα ανάμεσα στις δυό του πλάτες και καμώνεται πως τον κουβαλά σε τόπους όλο φωτιά και θειάφι κίτρινους πονηρούς δύσοσμους ντυμένους το ένδυμα της στιγμής που καίνε τις μάγισσες. Πέρασαν μέρες και χρόνια πολλά θα περάσουν κι άλλα με μας αντάμα και όχι μα σαν ροδίζει η αυγή όλα θα σβήνονται και θα ξαναρχίζει ο καυτός ήλιος.