Ραχούλες, θάλασσες πλατιές, πολιτείες.

Οι άνθρωποι ,

ξεσπιτωμένοι πρόσφυγες,

 κλεισμένοι στο αδιέξοδο.

Σκλαβωμένοι στο όνειρο για λευτεριά,

δεμένοι από πολλά κανόνια επικυρίαρχων.

Ήττα.                              

Σαστισμένος στέκω  μπρος στο κάδρο της κραυγής του αιώνα,

πόλεμος κι υποταγή.

Αξιοπρέπεια ποδοπατημένη ουράνιες

 μνήμες

οι εποχή των αγώνων των κρίνων.

Μας φτάνει που τους γνωρίσαμε . . . .τότε μα και που ζούμε πλάι τους.

Ξέρουμε πως οι ήρωες ακουμπούν στη γη και ξανά δυναμώνουν,

έχουν μια δίοδο προς το κέντρο της επικοινωνούν με τα λιωμένα μέταλλα της

 τις απερίγραπτες δύνες τους,

 κοιτούν τους σεισμούς που έρχονται και τρέχουν να συμβάλουν σε αυτούς.

Προλαβαίνουν; 

Ζαχαριάδης   Χότσιμινκ

Τα μυθικά τέρατα  ζουν μέσα τους φουσκώνουν τις φλέβες τους.

Σαν σκάβουν με τον κασμά κι ανάβει η παλάμη νιώθει πως κρατά ξανά το όπλο του.

Του θυμίζει τη λεβεντιά την αξιοπρέπεια του αγώνα τους

 προτιμά να πεθάνει γερμένος πάνω εκεί σε αυτή τη σκέψη.