Ο χρόνος περνάει, ο κύκλος κλείνει και ανοίγουν άλλοι, αλλάζω αλλά είμαι πάντα η ίδια... 

                       Τα όνειρα που έκανα

σ’ έναν επίγειο παράδεισο –

νησί θαρρώ πως ήταν

με μεταξένιους καταρράχτες

κρυστάλλινες πηγές

κι άγρια βλάστηση –

έχουν ξεφτίσει πια

σαν μια παλιά εικόνα

κι έχουν μείνει μόνο αναμνήσεις.

Κι έξαφνα, το ξύλινο σπιτάκι του δάσους

μετατρέπεται σε καλύβα από καλάμι

που κλείνει μέσα της

τους ζουμερούς χυμούς της φύσης,

μιας φύσης άγριας, ατίθασης

που ανατριχιάζει

σε κάθε απαλό άγγιγμα τ’ ανέμου!

Όλα αυτά τώρα μείνανε

ανάμνηση γλυκιά

μιας άλλης, άγνωστης ζωής, ξεχασμένης

και μόνη ζωντανή θύμηση

ένας ήλιος παιχνιδιάρης

να χαϊδεύει τη θάλασσα

με το πιο σκανδαλιάρικό του χάδι…