Σε ποια στεριά, σε ποιαν ακτή
το παρελθόν χορεύει
κάτω από πέτρινη σκεπή,
τη λησμονιά γυρεύει.
Κι ένας αφέντης βασιλιάς
το χρόνο παζαρεύει.

“Να’μουν της λάβας αρχηγός
της έκρηξης δραπέτης,
να’μουν ονείρων κυνηγός
κι όχι ζωής επαίτης.
Και σ’ένα μέλλον αδειανό,
αχρείων υπηρέτης.”

Ο χρόνος τότε γέλασε
μ’όλα τα δυνατά του
κι η λάβα τον εκέρασε
καπνό στα όνειρά του.
Και ένα μέλλον δύσβατο,
να καίγεται η καρδιά του.
.............................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας