Η πολιτική Μπους και ο πόλεµος στο Ιράκ επανέφεραν το ροκ στα χαρακώµατα της αµφισβήτησης, µε όπλο τον καταγγελτικό του στίχο.
Μπορεί εµείς να µην το βιώνουµε, φαίνεται όµως πως ο πόλεµος στο Ιράκ, τώρα πια, τρώει τα σωθικά της Αµερικής και κάνει ένα έθνος που πίστεψε, για µία ακόµη φορά, ότι όλα γίνονται για το καλό της ανθρωπότητας, να αισθάνεται προδοµένο, κουρασµένο κι απροστάτευτο καθώς µετράει τα φέρετρα να γυρνάνε σπίτι σκεπασµένα µε την σηµαία. Γιατί ακόµη κι αν υποθέσουµε ότι δεν νοιάζονται και πολύ για τα δεινά, πρώτα των Αφγανών και τώρα των Ιρακινών ή όσων είναι αιχµάλωτοι στο Γκουαντάναµο (άλλωστε γνωρίζουν ελάχιστα αφού τα τηλεοπτικά δίκτυα ελάχιστα αναφέρονται σε αυτά), ξέρουν σίγουρα πως έχουν πληρώσει πολύ ακριβά τα µαθήµατα γεωγραφίας. Μπορεί πια να γνωρίζουν πού είναι η Κορέα, το Βιετνάµ και το Ιράκ, ξέρουν όµως ότι έτρεξε πολύ δικό τους αίµα για να το µάθουν.