Η ροκ μην παίρνοντας μια ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα του ψυχρού πολέμου αποτέλεσε έναν Δούρειο Ίππο για τις απολιθωμένες δυτικές κυβερνήσεις, οδηγώντας τις στην ανυποληψία με τη δημιουργία νέων επαναστατικών σχημάτων που ζητούσαν την πολιτική και οικονομική ισότητα, την κοινωνική απελευθέρωση. Πολύ μακριά από τις αποικιοκρατικές λογικές της αμερικάνικης και δυτικοευρωπαϊκής νομενκλατούρας, εξίσου μακριά από τις καθεστωτικές και σκληρά ορθολογιστικές λογικές του ανατολικού μπλοκ, αδέσμευτη και ρομαντική η ροκ σαν ένα ποτάμι με κρυστάλλινο νερό ερχόμενο από τα δύσβατα των πιο απροσπέλαστων και ψηλών βουνών΄, διέδιδε την ειρήνη, τη φιλία, τον έρωτα, διεκδικούσε την κοινωνική δικαιοσύνη απέναντι σ' ένα βαθύ καθεστώς εγκατεστημένο από το τέλος του β' παγκοσμίου πολέμου, το οποίο δεν έπαψε να σέρνει από γενεά σε γενεά τις ολέθριες αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες του.
Το πρωτογενές υλικό της ροκ, εκείνο που άλλαξε κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία, δεν άντεξε πολύ. Η υπερβολική ευαισθησία, που με τα χρήματα που κέρδισε έγινε μεγαλύτερη, η είσοδος στους κόλπους της ανθρώπων με ακραίες ιδεολογίες που στόχευαν στο κέρδος, αλλά κυρίως η ανένταχτη πολιτική τους, τους έστειλαν στον όλεθρο. Jimmie Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, απτά παραδείγματα αυτής της πορείας. Αλλά και στην Ελλάδα, πολύ μετέπειτα, Παύλος Σιδηρόπουλος, Νικόλας ’σιμος, Κατερίνα Γώγου και άλλοι. ’φησαν πίσω τους τη ζωή, γεμάτη πληγές κι άχρηστα δώρα, αναζητώντας μιαν άλλη χωρίς τενεκεδένιες μεγαλουπόλεις που σπέρνεται μέσα τους η εκμετάλλευση, η θλίψη κι ο θάνατος.
Η ροκ δεν πέθανε, ζει ακόμα. Ζει για να συναρπάζει, για να τρελαίνεται, για να δημιουργήσει το νέο κίνημα που θα ανατρέψει ξανά όλους αυτούς που μας κυνηγούν, μας φοβερίζουν, μας απειλούν, μας εξασκούν με νέες πολιτικές ''ανάπτυξης''. Το ροκ είναι η ελπίδα, κι η ροκ είμαστε εμείς.