Εδώ και καποιους μηνες με περπατημα αλλοτε βαρυ και αλλοτε ελαφρυ ανεβαινα μια ανηφορα. Μια ανηφορα που οδηγουσε σε μια καβα ποτων. Τι παραξενο ομως-λεω τωρα- η οπτικη γωνια που το κοιτας... Οταν την ανεβαινα σχεδον παντοτε ημουν καπως μεσα μου, εβλεπα τα πραγματα με απαισιοδοξο τροπο, ενιωθα πως αφηνα κατι πισω μου που μου ηθελα να τρεξω να μην το χασω...κι ομως. Η ανηφορα επρεπε να αντιμετοπιστει. Με βημα παντα βαρυ, γεματο λυπη για εκεινο που αφηνα πισω, η ανηφορα τελειωνε σ'εκεινη την καβα ποτων. Κι ο δρομος γινοταν ισιος ξανα.Αιωνας μου φαινοταν μεχρι να την ανεβω...ενας μικρος Γολγοθας. Και παντα μου ερχοταν και σιγοτραγουδουσα "Τσιγαρο ατελειωτο βαρυ η μοναξια μου, μοιαζει γυναικα κουρασμενη απ'το δρομο..." Τι τελειος στιχος.

   Μα οταν τα πραγματα ερχοντουσαν τουμπα, οταν η ανηφορα μου γινοταν κατηφορα, ξεκινωντας απ'την καβα τωρα πλεον-η αντιθετη διαδρομη-ενα αισθημα χαρας και ελπιδας για κατι απιαστο με επαιρνε μαζι του...Και η κατηφορα τελειωνε μεχρι να πεις τρια...γιατι γυρνουσα πισω σ'εκεινο που αγαπουσα, γιατι στο τελος της, θα ξαναεβλεπα αυτο που μου ελειπε πιο πολυ...

   Τι παραξενα που ναι ολα αυτα πλεον. Ουτε κατηφορα υπαρχει, ουτε ανηφορα. Ουτε ισιος δρομος, ουτε καβα ποτων. Μια διαδρομη ηταν τελικα που ειτε ανηφορα ειτε κατηφορα, της χρωσταω πολλα. Μ'εμαθε πραγματα που καμια αλλη δεν θα μου εδειχνε στη φαση που βρισκομαι. Της χρωσταω πολλα, ναι. Μα παντα μια πικρια θα υπαρχει....

   Οσες ανηφορες κι αν ανεβηκα, απο την τελευταια φορα που ανεβηκα εκεινη την Ανηφορα, δεν ειναι ιδιες. Οπως το πρωτο σου φιλι, ποτε δεν θα ναι ιδιο με τα υπολοιπα.Ετσι ακριβως ειναι τα πραγματα. Δυσκολα.

Μα βαλε παρωπιδες και κοιτα μπροστα νεε μου, ονειροπαρμενε μου...Και τωρα μου 'ρχεται εκεινο το στιχακι που κρυβει τοσα πολλα μεσα του...

                             "  Αννα, δεν ημουνα εγω για αεροπλανα.... "

(εσυ ομως μου πηρες ενα, ανεβηκα και τσακιστηκαμε και οι δυο...)

(απ'το βιβλιο "Αυτες ειναι οι Μουσικες μου...")