Στοκχόλμη: η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο

 Σήμερα, μερικές μέρες μετά τον Μανώλη Γλέζο, χάσαμε ακόμα έναν φίλο, συναγωνιστή και συνοδοιπόρο, τον Περικλή Κοροβέση. Ένας πραγματικός διανοούμενος, μια ήρεμη δύναμη που αντιμετώπιζε πάντα με νηφαλιότητα, τεκμηριωμένα επιχειρήματα και σεβασμό τον οποιονδήποτε συνομιλητή του, απ΄όπου κι αν αυτός προέρχονταν. Θυμάμαι πως όταν κάποια φορά τον ρώτησα, πριν από πολλά χρόνια, «Ρε Περικλή, πως καταφέρνεις και διατηρείς πάντα την ψυχραιμία και την ηρεμία σου μπροστά στην τόσο προκλητική στάση και στα επιχειρήματα κάποιων;», η απάντησή του ήταν: «Βάζω πάντα τον εαυτό μου στη θέση του άλλου και σκέφτομαι πως κι εγώ το ίδιο αλλοπρόσαλλος και προκλητικός μπορεί να είμαι γι΄αυτόν»…

Ήταν μια χειμωνιάτικη νύχτα. Το κρύο βαρύ και το χιόνι σχεδόν μέχρι το γόνατο. Σε ένα μικρό φοιτητικό δωμάτιο στη Στοκχόλμη, γύρω στα 20 άτομα, ο ένας πάνω στον άλλον, περιμέναμε με αδημονία να ακούσουμε τον Περικλή Κοροβέση που ήρθε στη Στοκχόλμη, έχοντας πριν από λίγο διάστημα καταθέσει στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τα απάνθρωπα βασανιστήρια της Χούντας και τώρα βρίσκονταν ολοζώντανος ανάμεσά μας για να μας μιλήσει, όχι μόνο για την προσωπική του περιπέτεια αλλά και για την κατάσταση στην Ελλάδα. Όλοι κρεμόμασταν από τα χείλη του και κάθε του κουβέντα μας έκανε να αναριγούμε και να σκεφτόμαστε το πως η δύναμη στα πιστεύω μας μπορεί να μας κάνει να μη λυγίσουμε και να μπορέσουμε να αντέξουμε ακόμα και τη σκληρότερη «ανθρώπινη» θηριωδία…

Καλό σου ταξίδι, φίλε μου, και μη ξεχάσεις να πάρεις τσιγάρα μαζί σου εκεί που πας…