Κάθε χρόνο, ο προπομπός του Μάη, για μένα, που σηματοδοτούσε υπέροχες εκδρομές στη φύση, ήταν τα κατακόκκινα μπουκέτα από παπαρούνες που ξεπρόβαλαν μέσα από πρασινάδες, παρέα με κίτρινους και μωβ ανθούς που όλα μαζί συνέθεταν ένα μοναδικό φυσικό κέντημα που όμοιό του δεν βρίσκεις. Για έναν παράξενο λόγο, όμως, όταν έμπαινε, επιτέλους, ο Μάης, οι πρώτοι και επίμονοι συνειρμοί που είχα σε όλη τη διάρκεια του μήνα ήταν εικόνες από οδοφράγματα, οδομαχίες φοιτητών με αστυνομικούς στους δρόμους του Παρισιού, φοιτητικές συνελεύσεις και πολιτικές διεργασίες που μεταδόθηκαν σαν πύρινη λαίλαπα σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο που έμοιαζε πως θέλει πραγματικά να αλλάξει. Κι αυτή η εξέγερση, όμως, όπως και του Πολυτεχνείου μας το 1973, έγινε αντικείμενο καπηλείας, νοθεύτηκε, λοξοδρόμησε και έχασε, τελικά, τους στόχους και τα οράματά της…

Για πρώτη φορά φέτος, μετά από κάποιες δεκαετίες, δεν έκανα παρόμοιους συνειρμούς, όπως παλιά, και δεν συμμετείχα (για δεύτερη συνεχή χρονιά, λόγω κορωνοΪού, όμως) σε κάποιο συλλαλητήριο εργατικής πρωτομαγιάς. Ένιωθα μια παράξενη ηρεμία, καθώς κοιτούσα από το μπαλκονάκι του εξοχικού, την ομορφιά της φύσης που ξεδιπλώνονταν μπροστά μου. Για πρώτη φορά, συμμετείχα στο μάζεμα λουλουδιών και πρασινάδων από τον κήπο του σπιτιού για να φτιάξουμε μαγιάτικο στεφάνι που θα κρεμούσαμε στο ξύλινο πααντζούρι δίπλα από την είσοδο. Αμφιταλαντευόμουν εντός μου αν θα έπρεπε να χαρώ ή να πενθήσω για κάτι. Γιατί αυτή η αλλαγή; Γερνάω; Αλλοτριώνομαι; Έπαψα να είμαι ο ρομαντικός ιδεαλιστής που πάντα ελπίζει; Γίνομαι ένας βαρετός μικροαστός που βολεύεται με όσα έχει αποκτήσει;

Η αλήθεια είναι πως οι σκέψεις αυτές ξύπνησαν έναν αδιόρατο φόβο μέσα μου, μη θέλοντας να πιστέψω πως θα μπορούσα κάποτε κι εγώ να συμβιβαστώ, έτσι άδοξα. Μ΄αυτά και μ΄αυτά, κύλησε η μέρα σήμερα. Περιμένω ήδη με αγωνία τον ερχομό του επόμενου Μάη, με την ελπίδα να ξανανιώσω οσμή από καπνούς και φωτιά στα ρουθούνια μου, και να φαντασιώσω, για μία ακόμη φορά, εικόνες εξέγερσης, μαχητικότητας και μαραθώνιων φοιτητικών και εργατικών συνελεύσεων στην οθόνη του μυαλού μου που κάποτε είχα το προνόμιο να ζήσω έντονα και στην πραγματικότητα…