Κ ύ π  ρ ο ς  

Την διάβασα χάλκινη δασόεσσα

την ζω διψασμένη και λειψή.

Από το παράθυρο βουνό χαραγμένο

Αιμοστάζει, διχασμένο και ξερό

,,,,,,,,

Ακούω για χαμένες χρυσές αμμουδιές

Κολυμπώ σε καθάρια νερά

Σε επίπεδα βότσαλα βατώ

Τα χέρια μου καίω σε άμμους ασημιές..

,,,,,,,,

Στην κορφή του Τροόδους αναπαύομαι

Οξυγόνο κατάμεσα στα πεύκα.

Εισπνοή βαθιά κι εκπνοή αργή...

Στα παιχνιδιάρικα αγρινά χαμογελώ και ψάχνω...

Σε μια γωνιά η Λευκωσία εγκυμονούσα

Και στην άλλη αχνά η Λεμεσός με το ακρωτήρι.

,,,,,,,,,,,,,,

Μισοφτιαγμένοι δρόμοι οδηγούν σε κρασοχώρια.

Σταφύλια, καρύδια, αμύγδαλα, βατόμουρα,

Χέρι νέο καρτερούνε να τα κόψει,μα άδικα.

Χέρια πολυκαιρισμένα περιμένουνε μονάχα

τον Θεό, μιαν είδηση, τον ψωμά τζαι τον Αρχάγγελο.

,,,,,,,,,,,,,,

  Μέσα από τα βουνά και την σήραγγα,

φτάνει το βλέμμα στην Πάφου,

καλοβολεμένη αυτή στην αγκαλιά της Μεσογείου.

Αρχαία μεγαλεία... Αρχαίοι τζι οι τουρίστες στην ταβέρνα.

Παραφωνία το κάστρο λαμπερό, μα δίχα πριγκίπισσα για να την κλέψουν.

Η βουτιά στο λιμανάκι, κατάρρα τζαι ευτζή των ψαροκάικων.

,,,,,,,,,,,,,

Παίζει το μάτι πέρα, στον Πρωταρά

Και στη Νάπα που ήταν κάποτε Αγία,

Μα τώρα μοιάζει μεθυσμένο βαποράκι

Αγγλική συνοικία, προκλητική και λάγνα.

...............

Πιο πέρα, ο Ακάμας, αγνός φίλος παιδικός

Από πάντα ακάμωτος, σκοπός των Θεών.

Στα λουτρά και τις απόκρυφες κορφές του,

κάνουνε ακόμα έρωτα η Αφροδίτη με τον ’δωνη.

,,,,,,,,,,,,,,,,  

Κατηφορίζει το βλέμμα, εκεί γύρω

Σε κρυφά λοφάκια χωριουδάκια,

Στον καφενέ πέντε γέροι παίζουνε τάβλι,

Και περιμένουνε μασουλώντας παστέλι,

Όποιον και ότι προλάβει...

τα παιδιά τους, μια είδηση, τον γαλατά ή τον Αρχάγγελο.