Εσύ, καμιά χιλιοστή χιλιόμετρα, εγώ.  Ή αλλιώς, Σχέση εξ αποστάσεως. Ή αλλιώς, «ελευθερία» με πικραμύγδαλο. Κάτι σαν σουμάδα ή μαρμελάδα πορτοκαλόφλουδας. Αφήνει μια πικρή σταγόνα στον ουρανίσκο. Είσαι ελεύθερη να κάνεις ό,τι θες και όπου το θες, αλλά σου λείπει. Πολύ. Και σκέφτεσαι… 

Στην αρχή, ερωτεύεσαι, είστε ακόμα στον ίδιο χώρο. Πολύ ωραία περίοδος. Βλέπεις και τον άνθρωπο σου κάθε μέρα. Όλα τέλεια, με ροζ ουρανό και λαμπερό κίτρινο ήλιο. Τις πρώτες βδομάδες, παραμένουν όλα ροζ και γλυκούλικα. Ολονύχτια τηλεφωνήματα, ανταλλαγή μηνυμάτων, τραγουδάκια όλο νόημα. Μοιάζεις να έχεις επιστρέψει στο σχολείο με τους εφηβικούς έρωτες.  

Μα γελάστηκες. Διότι αυτός είναι σίγουρα Έρωτας πιο βαθύς. Γνώριμος. Ίσως να υπήρξε και φίλος καλός για χρόνια. Πάντως δεν είναι ένας μεγαλύτερος συμμαθητής, με τον οποίο φτάσατε μόνο στα παιχνίδια οπτικής επαφής. Σίγουρα, όχι. 

Οι μέρες αρχίζουν και σου φαίνονται ατέλειωτες.Με όποιονα και να βγεις, βαριέσαι. Τι κάνεις τώρα εσύ εδώ μαζί τους; Αμ το άλλο;

Το ευρό παύει να υφίσταται στο μυαλό σου ως νόμισμα. Όλα μετράνε στην αξία του αεροπορικού εισιτηρίου. Το βιβλίο που ήθελες να αγοράσεις= 1/2 εισιτήριο. Τα ψώνια της εβδομάδας; Χμ, μάλλον 1/3 εισιτηρίου. Βγαίνω από πάνω; Μήπως αρχίσαμε να μπερδεύουμε το ταξί με το αεροπλάνο; Χμ...Μπορώ να γίνω ο Σούπερμαν και να πετώ όποτε και όπου θέλω; όχι ε; :((((((

 Όλες οι φορές που συναντιέστε, είναι απλά μαγικές. Υπέροχες. Κάνετε ως επί τω πλείστω ό,τι σας κατέβει στο κεφάλι. Χτυπάτε βόλτες, σινεμά, καφέ, οχτάωρα συζητήσεων, συναυλίες, ξενύχτια. Μπαίνει επιτέλους ο ένας, στον κόσμο του άλλου. Οι αποχαιρετισμοί στο αεροδρόμιο παραμένουν σκληροί. Κάτι πρέπει να γίνει!  

Περνάς αμέτρητες ώρες στο ίντερνετ, ψάχνοντας για φτηνά αεροπορικά εισιτήρια. Όταν υπάρχουν, ακόμα και αν δεν μπορείς λόγω ντόπιων υποχρεώσεων, μπαίνεις στον πειρασμό. Περνάς όλη τη μέρα, να ονειρεύεσαι τη συνάντηση. Να τη σκηνοθετείς έχοντας κολλήσει στο repeat. Και όταν συνειδητοποιήσεις, το πρωί της επομένης, πως δεν σε παίρνει το πρόγραμμα, όλα σου είναι μαύρα και γκρι. Έτσι ντύνεσαι κιόλας, στα μαύρα, άσχετο αν ο ήλιος εκεί έξω σπάει πέτρες.  

Κατά βάθος, εύχεσαι να πας το βράδυ στο σπίτι και να σε περιμένει. Όχι, ακόμα καλύτερα, να έρθει να σε βρει στη σχολή. Ξέρει που είναι η σχολή σου όμως; Χμ…. άσε, να λείπουν οι εκπλήξεις καλύτερα. Που να προλαβαίνεις να έχεις και το σπίτι πάντα στην εντέλεια; Αστειεύεσαι;  

Το βραδάκι, βλέπεις τα ζευγαράκια να βαδίζουν προς τον κινηματογράφο κοντά στη σχολή. Χαμογελάς, γιατί τους χαίρεσαι, αλλά για το καλό σου, γυρίζει το κεφάλι από την άλλη μεριά. Τα καφέ είναι γεμάτα από χαρούμενους, ερωτευμένους ανθρώπους. Ας ήτανε τουλάχιστον χειμώνας, να μην ήταν όλοι έξω και να τους βλέπεις κιόλας.  

Αλλά το κρύο, είναι και αυτό ύπουλος φίλος. Κλείνονται όλοι οι υπόλοιποι στα σπίτια τους και δεν τους βλέπεις παντού στο δρόμο, μα όταν εσύ γυρνάς σπίτι, έχεις μόνο το πάπλωμα να σε ζεστάνει και την τηλεόραση να σου μιλήσει. ’σε που είναι και κουφή! Έτσι αγαπημένος σου φίλος γίνεται το τηλέφωνο.

Να  ‘ναι καλά το Ίντερνετ, που υπάρχει και μπορείτε να βρεθείτε, μέσα μέσα, έστω και με την κάμερα του messenger. Δεν είναι αυτό κάτι; Αχ… 

Τελικά να πάω αύριο ή όχι; Ου άτε, αφού δεν μπορώ είπαμε. :’(