Η φράση "ζήσε το σήμερα" με ακολουθεί πιστά τα τελευταία χρόνια. Προέκυψε από διαπιστώσεις 10 χρόνων όπου κατά τη διαρκειά της έχασα αγαπημένα πρόσωπα. Δυστυχώς ,σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, ξαφνικά χωρις να το περιμένει κανείς έφευγαν αυτοί οι άνθρωποι από κοντά μου.Σαν μια αόρατη δύναμη να ήθελε αυτά τα πρόσωπα να φύγουν από αυτή την ζωή. Δεν ρώτησε κανέναν αν θα λείψουν σε εμάς.Μάλλον δεν τον ένοιαξε.Θα μου πείτε είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων.Σωστά αλλά όταν παληκάρια που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, μάνες που έχουν να μεγαλώσουν τα μικρά τους παιδιά γίνονται ένα με το χώμα πως μπορείς να το δεχτείς με τη ψυχρή λογική?

Σκέφτηκα αρκετά και διαπίστωσα ότι δεν είναι η ποσότητα που κάνει τη ζωή σου καλή αλλά η ποιότητα.Είτε ζήσεις λίγα είτε αρκετά χρόνια.Γιαυτό όσο μπορείς και αναπνεείς προσπάθησε να κάνεις τη ζωή τη δική σου και των γύρω σου καλύτερη.Ένα χαμόγελο,μία ζεστή αγκαλιά,ένα ευχαριστώ είναι ανεκτίμητα αλλά και δίνονται δωρεάν.

Ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα είναι το "η μητέρα μου" του Καζαντζάκη.Αυτή η φοβία με ακολουθούσε μικρός μέχρι που την ξεπέρασα.Παρόλ' αυτά τα αγαπημένα μου πρόσωπα συνεχίζουν να φεύγουν.

Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινόρχουνταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να 'χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη. Μπορεί και να 'ναι η νεράι­δα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντας τη σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε στο παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρ­παξε το κεφαλομάντιλο, κι από τότε την έφερε σπίτι και την έκαμε γυναίκα του. Κι ολημέρα τώρα πάει κι έρχεται η μάνα μέσα στο σπίτι και ψάχνει να βρει το κε­φαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Την κοίταζα να πηγαινόρχεται, ν' ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπά­ζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω από το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρει το μαγικό κεφαλομάντιλο της και γίνει άφαντη. Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά τη νιογέννητη ψυχή μου· κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσω­πο, κάθε αγαπημένη ιδέα, με αγωνία, γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντιλο της να φύγει."

Στη μνήμη του θείου Χρήστου που μας άφησε