Όοοχι, δε βιάζομαι να απολυθώ ακόμα δεν μπήκα.

Απλά αναρωτιέμαι μήπως αυτή η φάση της ζωής μου είναι τελικά πιο ανθρώπινη από τις προηγούμενες. Κάποια στιγμή θα ήθελα να βρω χρόνο να το αναλύσω αυτό. Τώρα δεν έχω. Οπότε ας μιλήσει μόνο η εικόνα και οι απίθανες στιγμές που μου χάρισαν κάποιοι φίλοι.

Και μερικές μαντινάδες που θα τις έχω στο πορτοφόλι μου :)

Χορχίτο μου μην τους ακούς
μη δίνεις σημασία
Κοντά μας θα 'ρθεις γρήγορα (κι εκεί που θα πάω, μέλη θα έχει μουχαχα!)
άντε καλή θητεία

Τώρα που φεύγεις στο Στρατό
και θα 'σαι φανταράκι
οι φίλοι σου όλοι εδώ
θα προσέψουμε το Ελενάκι (εσάς ποιός θα σας προσέχει να δούμε...)

Ο κόσμος όλος με ρωτά
που είσαι φίλε Γιώργο
κι εγώ τους απαντώ δειλά
πως έχεις πάει Ρόδο (αισιόδοξο σε βρίσκω. Μήπως θες να με πας και καμιά ΚΑΡΠΑΘΟ;; Λέω...)

Στο MusicHeaven έλεγες
διαχειριστής πως είσαι
μα ψάρακας κατήντησες
μηχανικός να είσαι (Αυτές είναι ατάκες της (προϊστορικής) εποχής σου. Τώρα η έκφραση είναι "λέπι")