Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά έχω την επιθυμία να γυρίσω το ρολόι πίσω. Καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Όχι για να ξαναγίνω παιδί, μπα, για αυτό δεν έχω ανάγκη τα καμώματα του χρόνου αλλά της ψυχούλας μου.

Απλά να... Θα ξανάνιωναν οι σημερινοί 50ρηδες και θα έρχονταν πίσω άλλοι αγαπημένοι. Όπως παλιά, χωρίς τις συχνές επισκέψεις στο νοσοκομείο ή το νεκροταφείο... Να είναι πάλι το σπίτι ανοιχτό για όλους.Έστω για ένα μεσημέρι Κυριακής, που θυμίζει Χριστούγεννα και Πάσχα μαζί. Ιστορίες από τα παλιά των παλιών, σούβλα του παππού και πίτα της γιαγιάς. Επισκέψεις φίλων και συγγενών απρόσμενες, για τσάι και καφέ, που τότε, ακόμα σήμαιναν ξεγνοιασιά.

Λίγο ρε χρόνε. Τόσα χρόνια πίσω, ώστε να είμαστε ξανά όλοι μαζί, εδώ. Φυσικά, θα μου πεις, ανοίγω φαύλο κύκλο, γιατί τί σημαίνει όλοι; Αυτοί που εμείς δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε, δεν είναι καλεσμένοι; Ας αποφασίσεις εσύ. Και ας είναι μόνο για ένα μεσημέρι Κυριακής.