Αχ, μας έκαψε! Έχει τρεις μέρες που ο ανταλλάξμε πάλι καιρό με την Μεσόγειο. Βρέχει εκεί, μας ψήνει εδώ. Μας ρίχνει εδώ πισίνες εξ ουρανού, εσάς σας τηγανίζει. Τώρα σειρά μας να τηγανιστούμε. Απαναγία μου παναγία μου δηλαδή! Ουφ!  Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ θέλω να μπω στην κατάψυξη και να μείνω για πάντα εκεί. “Wake me up when September comes!”

Καλά, οι πρασινομερούληδες, μπορεί να θέλουνε να είναι σίγουροι ότι πέρασε ο καύσωνας για αυτό να ζητάνε τραγουδιστά να τους ξυπνήσουμε όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης, αλλά εγώ αντέχω να ζήσω τις ζεστές μέρες του Σεπτέμβρη. Ως τότε, θάλασσα μπορεί να δω αλλά το παγωτό ζει και βασιλεύει εδώ! 

Αχ το παγωτό!  Γέμισε ήδη το στόμα μου βανίλια μόνο και μόνο που το σκέφτομαι.  Ο μόνος που ξέρω που δεν του αρέσει είναι ο Ροςς από τα "Φιλαράκια" και αυτό γιατί τον φάγανε οι υπερευαισθησίες του. Αχ, στη Γερμανία, υπάρχει όλο τον χρόνο, αφού του κάνουνε τιμητικά τάματα οι γιαγιούλες, που το τρώνε πάντα για επιδόρπιο. Παρέα με τις φιλενάδες και τα σκυλιά τους.

Όλοι έχουμε την αγαπημένο μας είδος και σιγά μην μας ενδιαφέρουνε περιττές πληροφορίες για την παγωμένη απόλαυση αλλά ας δούμε μερικές σημειώσεις, που μπορεί να μας φανούν χρήσιμες την επόμενη φορά που ίσως παίξουμε Τρίβιαλ ή έστω, την επόμενη φορά που θέλουμε να κάνουμε τους φωτεινούς παντογνώστες :  

Η μάνα του παγωτού:Σε όποια ελληνική σελίδα και να έψαξα, βρήκα ότι η αρχαιότερη πηγή για το παγωτό, αναφέρει πως ο Νέρωνας αρεσκόταν στο χιόνι ανάμιχτο με φρούτα. Ο Νέρωνας ήξερε τι έκανε, εμείς δεν ξέρουμε τι θα πει έρευνα αφού σαφώς και δεν ήταν ο πρώτος. Ήδη, η χρήση του πάγου, ήταν γνωστή στη Μεσοποταμία, όπου μεγάλες «αποθήκες πάγου» είχαν χτιστεί δίπλα στον Ευφράτη, ενώ πάγο για τα επιδόρπια τους χρησιμοποιούσαν και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι. Στην Ελλάδα, στον 5ο αιώνα π.Χ., ένα δημοφιλές επιδόρπιο ήταν χιόνι, ανάμιχτο με μέλι, φρούτα και ξηρούς καρπούς. ’λλες πηγές, αναφέρουνε επίσης ότι ο Μ. Αλέξανδρος, αγαπούσε πολύ το «χιονισμένο» γιαούρτι με μέλι. Όλες αυτές οι αναφορές, σε ξενόγλωσσες σελίδες. Εμείς κολλήσαμε στον Νέρωνα, κάτι χιλιετίες( ή αν αναφερόμαστε μόνο στην αρχαία Ελλάδα, εκατονταετίες) αργότερα.  

Πολύ αργότερα, ο βασιλιάς Τανγκ, στο Σανγκ της Κίνας, ο οποίος είχε βρει μια μέθοδο για να παρασκευάζει μείγματα από πάγο και γάλα. Από την ’πω Ανατολή λέγεται ότι ο εξερευνητής Μάρκο Πόλο, το 13ο αιώνα, έφερε πίσω στην Ευρώπη τη συνταγή του παγωτού.  

Οι Ευρωπαίοι το ξαν(ανακάλυψαν) και βελτίωσαν τη συνταγή:Ο Γάλλος σεφ του βασιλιά Καρόλου της Αγγλίας εντυπωσίασε τους καλεσμένους σε ένα επίσημο δείπνο με ένα επιδόρπιο που έμοιαζε με χιόνι αλλά ήταν πολύ πιο γλυκό! Ο Κάρολος τότε πρόσφερε 500 λίρες το χρόνο στο σεφ για να μην πει σε κανένα τη μυστική συνταγή και να συνεχίσει να φτιάχνει παγωτό μόνο γι’ αυτόν και τις δεξιώσεις του. Μέχρι, όμως, το 1649, που αποκεφαλίστηκε ο Κάρολος, το μυστικό είχε διαρρεύσει.  

Η τέχνη του παγωτού: Όπως πολλά φαγητά που σήμερα τα θεωρούμε συνηθισμένα, το παγωτό κάποτε ήταν μόνο για τους πλούσιους και τους ευγενείς. Κάποιες συνταγές εμφανίστηκαν το 1700, σε ένα γαλλικό βιβλίο με τον τίτλο «Η Τέχνη του να Φτιάχνεις Παγωτό», ο Αμερικανός Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον είχε μια συνταγή για παγωτό βανίλια, ενώ ο Τζορτζ Ουάσινγκτον είχε πληρώσει σχεδόν 200 δολάρια (που τότε ήταν πάρα πολλά λεφτά) για μια συγκεκριμένη συνταγή. 

Μπελάς:Το παγωτό τότε δεν ήταν δημοφιλές γιατί η παρασκευή του αποτελούσε μεγάλο μπελά: αρκεί να σκεφτείτε ότι εμπλέκονταν δύο μεγάλοι κουβάδες, μεγάλες ποσότητες αλατιού και πάγου και 40 λεπτά κατά τα οποία κουνούσαν τον ένα κουβά και ανακάτευαν στον άλλο.

  Η πρώτη παγωτομηχανή: Η πρώτη αισθητή βελτίωση στην παρασκευή του παγωτού έγινε το 1846 από την Αμερικανίδα Νάνσυ Τζόνσον, που εφηύρε τη χειροκίνητη παγωτομηχανή με τη μανιβέλα. Μέσα εκεί, ανακατευόταν το μείγμα παγωτού με πάγο και αλάτι, μέχρι να παγώσει. Η Νάνσυ Τζόνσον δεν ήταν ιδιαίτερα προνοητική και δεν κατοχύρωσε την πατέντα της, αλλά πούλησε τα δικαιώματα σε κάποιον κ. Γιανγκ, ο οποίος τουλάχιστον έδειξε την απαραίτητη ευγένεια και έδωσε στη συσκευή το όνομά της.  

Πίτα αντί για πιάτο: Το ποιος εφηύρε το χωνάκι δεν είναι σίγουρο, αλλά λέγεται ότι αυτό έγινε στο πανηγύρι του Σαιντ Λούις, το 1904. Εκεί, οι «παγωτατζήδες» συνεργάστηκαν με τους «πιτάδες», βάζοντας παγωτό μέσα σε τυλιγμένες πίτες, λόγω έλλειψης πιάτων. Σπασμένα και κλεμμένα: Μια άλλη θεωρία θέλει τον Ίταλο Μαρτσιόνι, που διέσχιζε τη Γουολ Στριτ πουλώντας παγωτά με το καροτσάκι του, να χρησιμοποιεί πρώτος το χωνάκι, απογοητευμένος από τα πολλά σπασμένα και κλεμμένα ποτήρια που είχε καταγράψει ως τότε. 

 Μικροί και μεγάλοι: Το περισσότερο παγωτό το τρώνε τα παιδιά ηλικίας 2 έως 12, αλλά και οι ενήλικες άνω των 45!  

50 γλειψίματα: Ο μέσος αριθμός «γλειψιμάτων» που χρειάζεται για να αποτελειώσουμε ένα χωνάκι με μία μπάλα παγωτού είναι 50. 

Παγωτοπονοκέφαλος: Καμιά φορά, το παγωτό μπορεί να μας φέρει…πονοκέφαλο. Αυτό γίνεται γιατί η θερμοκρασία στο στόμα μας πέφτει απότομα και τα αγγεία στον εγκέφαλο αντιδρούν και πρήζονται, κάτι που είναι γνωστό ως «πάγωμα του εγκεφάλου»! Ευτυχώς, διαρκεί μόνο 30-60 δευτερόλεπτα. Και μετά συνεχίζουμε ακάθεκτοι! 

4 μέτρα παγωτό: Το μεγαλύτερο παγωτό σάντεϊ (βανίλια με σιρόπι) όλων των εποχών φτιάχτηκε στην Καλιφόρνια το 1985. Είχε ύψος 3,96 μέτρα και περιείχε 21 λίτρα παγωτό και 3500 κιλά σιρόπι και γαρνιτούρες.  

 Στο φεγγάρι και πίσω: Εάν το παγωτό που καταναλώνεται στη γη κατά τη διάρκεια ενός χρόνου το βάζαμε σε χωνάκια και τα στοιβάζαμε το ένα πάνω στο άλλο, ο πύργος θα έφτανε έως το φεγγάρι και άλλο τόσο!

ΤΣ: Δεν ξέρω αν πρέπει να σημειώσω πηγές, αφού όοοοοοοοολες οι σελίδες λένε τα ίδια πράγματα και δεν ξέρω κιόλας ποιός είναι ο πραγματικός συγγραφέας των πληροφοριών. Εγώ άλλαξα μόνο το εντελώς λάθος σημείο με το Νέρωνα.  

Καλό Καλοκαίρι! Wake me up when September comes!