Είναι νύχτα, ο ήλιος λάμπει/ οι ελέφαντες πηδούν από κλαδί σε κλαδί/ ένας πεζός καβαλάρης κατηφορίζει μια ανηφορά.

Ξαφνικά!!!

Βγάζει το μαχαίρι του και πυροβολεί. Πιο κάτω ένας πατέρας κλαίει για τον χαμό του γιου του/ ο οποίος είναι δίπλα του και τον παρηγορεί.

Μόλις άνοιξα αυτό το παράθυρο για να γράψω τι με βασανίζει σκέφτηκα αυτό το ποιηματάκι και χαμογέλασα ελαφρά...

Δεν μπορώ... Νοιώθω χαζή... Τόσα μαθήματα... Τόσες ασκήσεις... Αυτές οι καταλήψεις μας αποσυντόνισαν τελείως :( Εμένα τουλάχιστον πάρα πολύ...

Έχω αγχωθεί... Διαβάζω διαβάζω και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ανταποδώσω 100% στο τέλος :( έχω κι αυτό το δίπλωμα... Πότε θα διαβάσω για αυτό... Αυτές οι ασκήσεις τις σχολής χρόνο δεν μου αφήνουν ελεύθερο...

Δεν ξέρω τι να κάνω... Είμαι σε απόγνωση... Νοιώθω μόνη... Το παληκάρι μου, οι φίλοι και η οικογένεια είναι μακριά. Η ώρα είναι 2:30 π.μ. κι όλοι κοιμούνται... Σε ποιον να μιλήσω? Σε ποιον ώμο να ακουμπήσω για να κλάψω ελαφρά ώστε να ανακουφίσω την καρδούλα μου... Δεν αντέχω άλλο... :( Δεν αντέχω...

Νομίζω πως θα τρελαθώ από το βάρος και το φόρτο που έχω μέσα μου... Η υπερένταση δεν με αφήνει να κοιμηθώ... :(

................................................................................................