Μεγαλώνουμε…Αναπόφευκτα. Η κάθε μας προσπάθεια για το αντίθετο, μας κάνει γελοίους, γραφικούς. Όχι ιδιόρρυθμους. Όχι αιώνια παιδιά.    

   Όταν είσαι μικρός, βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Να γίνεις ενήλικας. Κι όσο αργεί η μέρα αυτή, τόσο σκας. Μα όταν φτάσει, όλα ανατρέπονται. Θες να επιστρέψεις. Μα ο χρόνος κυλά και αν δεν πιάσουμε τους ρυθμούς του, το χάσαμε το παιχνίδι.Δεν αποτελώ εξαίρεση. Αλλά προσπαθώ να μεγαλώσω.   

   Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις. Ειδικά σε μια χώρα, όπου οι άνθρωποι έχουν μνήμη χρυσόψαρου και ψυχή νεφέλη. Προσπαθούμε να κολλήσουμε μια ζωή στο τέλος της εφηβείας, μα δεν γίνεται. Έχουμε καθήκον να προχωρήσουμε και να δώσουμε στους δικαιούχους τη συγκεκριμένη θέση. Δεν μπορώ να βλέπω άλλες τριανταπεντάρες να μιμούνται τις δεκαεξάχρονες! Καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει, κατανοώ ότι δεν φταίνε σχεδόν καθόλου οι ίδιες, αντιδρούν απλά στην αντρική απραξία και φοβία σε θέματα μονιμότητας.

   Ε, ναι! Έχω σιχαθεί τους σαραντάρηδες που πιστεύουν ακόμα ότι οφείλουν στο γυναικείο φύλο να είναι εργένηδες. Ελεύθεροι, φυσικά και δεν είναι. Ωραίοι; Μπορεί να μην ήταν και ποτέ!

   Ο πατέρας μου συχνά λέει πως δεν συνειδητοποιείς κυριολεκτικά πότε ήσουνα παιδί, πότε έφηβος. Το παρελθόν μοιάζει να συρρικνώνεται σε ένα σύντομο χτες. Βρίσκεσαι με δικά σου παιδιά, και ώσπου να γυρίσεις πάλι το βλέμμα, είναι αυτά ενήλικες κι εσύ προχωράς προς το τέλος. Αρχίζεις σιγά σιγά να αποχαιρετάς, θέλοντας και μη, πολλούς αγαπημένους. Στέκεσαι πια στη σειρά χωρίς να το ξέρεις. Αλλά το θέμα είναι να γνωρίζεις πως έζησες. Δεν είδες τη ζωή μέσα από ένα φεγγίτη.Ήσουν πρωταγωνιστής της ζωής και των ονείρων σου.

   Είμαι και πάλι σε ένα στάδιο, που αλλάζω ιδιότητες. Εγκαταλείπω για πάντα κάποιες και κερδίζω άλλες, καινούριες. Ίσως η ζωή, να είναι απλά μια σειρά από αλλαγές ιδιοτήτων, διάφορων ρόλων και ας είναι και κλισέ. Και τη διανομή  ποιος την αποφασίζει; Ο χρόνος; Οι συγκυρίες; Η μοίρα; Άλλοι άνθρωποι; Ο εαυτός μας; Μάλλον, όλοι από λίγο.Όμως μόνο ο εαυτός μας μπορεί να αποδεχτεί τους διάφορους ρόλους που του προτείνονται. Κανένας άλλος!Και φυσικά, οφείλει να τους παίξει όσο καλύτερα μπορεί.  

   Στα επόμενα κεράκια που θα σβήσετε, προσέξτε καλύτερα το γενέθλειο τραγούδι. Το ελληνικό βέβαια, που είναι γεμάτο υπονοούμενα. Δεν ξέρω ποιος το επινόησε, αλλά ο άνθρωπος ήταν σοφός.Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι φρόνιμο να γεράσεις πρώτα και μετά να γίνεις σοφός, αλλά το ανάποδο.Για να προλάβεις να χαρείς τους καρπούς της σοφίας…