Μικρός, όπως τα περισσότερα παιδιά, έτσι και εγώ δεν είχα καμία σχέση με την παραδοσιακή μουσική. Στο σπίτι ποτέ δεν υπήρχαν τέτοια ακούσματα. Θυμάμαι κάτι Κυριακάτικα πρωινά να με ξυπνάει το ραδιόφωνο του κυρ Φώτη του “από κάτω” με κάτι ¨βλάχικα¨ όπως τα έλεγα τότε…

Όλα μου τα καλοκαίρια τα είχα περάσει στο χωριό μου στην Κέρκυρα, εκεί δεν υπάρχει κλαρίνο με την παραδοσιακή του μορφή, μόνο στις φιλαρμονικές συναντάς το κλαρινέτο που παίζει με πολύ τυπικό, ψυχρό και για μένα αδιάφορο τρόπο.

Την εφηβεία μου την πέρασα ακούγοντας Rock και Pop της εποχής…!

Δύο μήνες πριν τελειώσω το σχολείο ο δάσκαλος μου στα ντραμς μου πρότεινε να πάω να παίξω σε κάποιες συναυλίες  με τον Λάκη Χαλκιά!

Εεεεεε;;; Ορίστε;;;;;;;;; Τι είναι αυτός;;;;;;; Δεν είχα ιδέα, μαύρα μεσάνυχτα!!

Μου εξήγησε λοιπόν ο άνθρωπος  κάποια πράγματα για την πορεία του Χαλκιά και τι περίπου τραγουδάει!

Παίρνω το τουμπελεκάκι το νταουλάκι μου και το ντεφάκι μου (όλα δανεικά) και πάω στη πρώτη πρόβα με μαύρη καρδιά…Διάφορες σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου (και τι θα κάνω εγώ εδώ; Τι είναι αυτά τα κλαρίνα; Δεν είμαι εγώ για τέτοια, άλλα όνειρα είχα εγώ κτλ…)

Γνωρίζομαι  με τον Λάκη και τους  υπόλοιπους μουσικούς και πριν αρχίσουμε την πρόβα ο κλαρινίστας - ένας συμπαθέστατος μακρυμάλλης νεαρός - αρχίζει και παίζει ένα μοιρολόι! Πάγωσα, βούρκωσα, έμεινα να τον κοιτάζω και να τον ακούω ακίνητος και αποσβολωμένος, μαγεμένος από αυτό που άκουγα! Δεν το πίστευα ότι μπορούσα να ακούω  με τις ώρες κάποιον να παίζει κλαρίνο και μάλιστα να μου αρέσει τόσο! Όλο το υπόλοιπο απόγευμα και σε όλη τη διάρκεια της πρόβας, καθώς και ολόκληρο το καλοκαίρι που ακολούθησε, το μόνο που άκουγα ήταν ο πραγματικός ήχος του κλαρίνου που έπαιζε αυτός ο συμπαθής νέος που το όνομα του ήταν Μάνος Αχαλινοτόπουλος.

Σε ευχαριστώ Μάνο!