Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ αυτές τις μέρες, μόνο ένα πράγμα ακούω: "Και στα δικά σου", "’ντε και νυφούλα!", "Αθηνούλα, πότε με το καλό θα φάμε κουφέτα κι απο σένα?"

Έλεος, φτάνει πια!

Πήγα να πάρω ρούχα, φεύγοντας απο το μαγαζί: "’ντε και νυφικό τώρα"

Στα παπούτσια μια απο τα ίδια...

Πάω να φτιάξω νύχια: "Πού να δεις πως θα στα φτιάξω στο γάμο σου"

Μιλάω με διάφορους συγγενής και φίλους, που ξέρουν για το γάμο κι αμέσως αρχίζουν οι ευχές...

Δεν τη παλεύω άλλο, τα νέυρα μου λέμε!

Γράφω πουθενά, ότι θέλω να παντρευτώ και δεν το ξέρω?

Κι όπως λέει και το άσμα... "Δεν παντρεύομαι, δεν παντρεύομαι, Εγώ δεν σοβαρεύομαι!"

Υ.Γ1.:Πέρασε η ώρα και πρέπει να αρχίζω να ετοιμάζομαι για να πάω να ακούσω κι άλλες, πολλές ευχές...

Υ.Γ2.: Μόλις με πήρε τηλ η μάνα μου για να μου δώσει κάποιες οδηγίες, δεν θα μπορέσει να έρθει το βράδυ, και μαντέψτε, μου ευχήθικε και στα δικά μου.... Τί αμαρτίες πληρώνω... Αχ!