Ο τίτλος του ΠΟΣΤ είναι τίτλος ενός πολύ ωραίου βιβλιου που διάβασα (που ρούφηξα κυριολεκτικά χτες μέσα σε 1 μέρα).

Και θα διαβάσετε 2 πολύ ωραία κομμάτια του βιβλίου.Αλλά πριν σας τα παραθέσω θα σας πω 2 λόγια για την υπόθεση.Συγγραφέας είναι ένα παιδί που στα 4 του χρόνια έχει χάσει τον πατέρα του και στα 15 του ανακαλύπτει ότι αυτός πριν πεθάνει του άφησε ένα μεγάλο γράμμα για να το διαβάσει όταν μεγαλώσει. Ο πατέρας διηγείται την ιστορία του κοριτσιού με τα πορτοκάλια (δηλαδή πως γνώρισε τη γυναίκα του, την μεγάλη τους αγάπη κ.α και ρωτά το γιό του τι θα έκανε αν είχε την επιλογή.Θα αποφάσιζε να ζήσει μι ασύντομή ζωή για να στην πάρουν μετά απο λίγα χρόνια χωρίς επιστροφή, ή θα έλεγε "Όχι ευχαριστώ"?) 

1ο "Η ιστορία του κοριτσιού με τα πορτοκάλια αρχίζει ένα απόγευμα που περίμενα το τραμ.Ήρθε το τραμ κι επιβιβάστηκα.Το πρώτο που πρόσεξα ήταν ένα αστείο κορίτσι που στεκόταν στο διάδρομο με μια τεράστια σακούλα πορτοκάλια.Το χαμόγελό της σχημάτιζε 2 μαγευτικά λακάκια στα μάγουλά της και μου θύμισε σκιουράκι, τόσο χαριτωμένη ήταν.Σκέφτηκα πως αν πράγματι ζήσαμε κάποτε μια ζωή μαζί  τότε ίσως ήμαστα 2 σκιουράκια σε 1 δέντρο........

Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν τα πάμπολα πορτοκάλια.Τι τα ήθελε? Ήθελε να τα ξεφλουδίσει ένα ένα και να τα φάει φέτα-φέτα στο πρόγευμα? Αυτή η εικόνα με αναστάτωσε.Ίσως να είναι άρρωστη και να πρέπει να τηρεί κάποια δίαιτα, σκέφτηκα αλλά αυτή η σκέψη ήταν ενοχλητική. Ίσως ήθελε να φτιάξει μια πουτίγκα πορτοκάλι για μια γιορτή με περισσότερους από 100 καλεσμένους.Είχε καλέσει περισσότερους απο 90 νεαρούς και μόνο 8 κοπέλες.Η πουτίγκα προορίζονταν για τη μεγάλη γιορτή των οικονομολόγων και σ'αυτή τη σχολή υπήρχαν ελάχιστες φοιτήτριες.Αυτή η σκέψη μου προκάλεσε ζήλια. Γιατί δεν ήμουν κι εγώ καλεσμένος στη γιορτη?Ίσως το κορίτσι απλώς να ήθελε να τα στύψει και να φτιάξει μια μεγάλη ποσότητα πορτοκαλάδας να ην έχει στο ψυγείο  της φοιτιτικής καμαρούλας της, επειδή σιχαινότανε τους φτηνούς συμπυκνωμένους χυμούς που πουλούσαν τα σούπερ μάρκετ ή επειδή της προκαλουσαν αλλεργία. Ίσως να ήταν για παράδειγμα βοηθός νοσοκόμα κα να έμενε σε μια καμαρούλα απέναντι από το νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού.Ίσως ήταν παιδί μιας τεράστιας οικογένειας που λατρευε τα πορτοκάλια............................

2ο   Κληρονόμησα από τον πατέρα μου μια βαθιά θλίψη για το γεγονός ότι θα έπρεπε κάποτε να εγκαταλέιψω αυτό τον κόσμο.Έμαθα να συλλογίζομαι βραδιές σαν αυτές που δε θα τις ξαναζήσω πια! Αλλά κληρονόμησα επίσης ένα μάτι για το πόσο ωραία είναι η ζωή.....Τωρα τα καταλαβαίνω όλα.Μόλις τώρα η ψυχή και το σώμα μου καταλαβαίνουν τι θα πει να μην υπάρχεις..... Οργίζομαι όταν σκέφτομαι ότι μια μέρα θα χαθώ και θα είμαι απών όχι 1-2 βδομάδες όχι 4 ή 400 χρόνια αλλά εις τους αιώνες των αιώνων.Αισθάνομαι σαν να έχω πέσει θύμα αστείου ή φάρσας, επειδή ασχικά ήρθαν και μου είπαν : " Ιδού ένας ολόκληρος κόσμος όπου μπορείς να ξεφαντώσεις.Έδώ είναι η κουδουνίστρα σου, εδώ είναι το τρενάκι σου εδώ το σχολείο όπου θα πάς το φθινόπωρο." Για να μου πουν ύστερα " Την πάτησες Πρωτάπριλιά, Πρωταπριλιά!" Και να μου πάρουν από τα χέρια όλο τον κόσμο........