Με το σχολείο ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις...

’λλαξα 2 Δημοτικά, αλλού πήγα Γυμνάσιο και αλλού Λύκειο...

Δεν θυμάμαι καν τα μικρά ονόματα των διπλανών μου (για να μη πω για τους υπόλοιπους συμμαθητές), δεν θυμάμαι ονόματα καθηγητών, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από τα μαθητικά μου χρόνια, μόνο μερικές φορές μου έρχονται στο νου κάποιες φάτσες και κάποια σκόρπια περιστατικά, σαν όνειρο...

Το μόνο που θυμάμαι είναι που μύριζε άνοιξη το πρώτο σου φιλί (που έλεγε και η Ευρυδίκη, στα καλά της...)

Δεν είναι τυχαίο που δεν έχω κανέναν φίλο από το σχολείο... Δεν ξέρω αν το ήθελα ή όχι, ξέρω μόνο πως καλώς ή κακώς έτσι έγινε.

Αnyway που λέμε και στην Κέρκυρα!

Παρ'όλα αυτά, σήμερα το πρωί που πέρασα έξω από το πρώτο μου σχολείο όπου έκατσα μέχρι και την τετάρτη δημοτικού και είδα μια μπουλντόζα να το κατεδαφίζει, κάτι έγινε μέσα μου!

Δεν άντεξα παραπάνω από μισό λεπτό. Έφυγα αμέσως, δεν κοίταξα πίσω μου... Στεναχωρήθηκα πραγματικά,

Ο.κ. ερείπιο ήταν και τα τελευταία χρόνια το διατηρούσαν με το ζόρι, με σκαλωσιές και στηρίγματα.. αλλά....