Τρελαίνομαι για την βροχή...

Χτές ήταν η καλυτερη μου μέρα...

Όπως τα σαλιγκάρια μετά την βροχή βγαίνουν, έτσι κι εγώ, χτες βγήκα απο το καβούκι μου και άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο...

Παρατηρούσα το δρόμο, τις στάλες που έπεφταν ακόμα... Κοίταζα τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους, να τρέχουν πανικόβλητοι... Χιλιάδες σκέψεις είχαν κατακλίσει το μυαλό μου...

Την ώρα που σχόλασα απο τη δουλειά, ψιχάλιζε, και έτσι σκέφτηκα να γυρίσω σπίτι με τα πόδια. Δεν έιχα ομπρέλα, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου, άρχισα να περπατάω σιγά -σιγά απολαμβάνοντας την βόλτα μου...

Κοίταγα γύρω μου τα πάντα να είναι βρεγμένα, λίγοι άνθρωποι να κυκλοφορούν και να τρέχουν... Τα αυτοκίνητα να είναι μποτιλιαρισμένα...Και το νερό να τρέχει όπως τα παταμια στον δρόμο...

Κάθως ήμουν στα μισά της διαδρομής, έπιασε δυνατή μπόρα, και τότε άρχισα κι εγώ να τρέχω. Στάθικα για λίγο κάτω απο ένα υπόστεγο και χάζευα τη βροχή. Είχα γίνει μούσκεμα απο πάνω μέχρι κάτω, όμως το χαμόγελο στα χείλη μου έφτανε μέχρι τα αυτιά...

Όταν κόπασε λίγο η βροχή, ξεκίνησα να πάω σπίτι γιατί είχα παγώσει... Με το που έφτασα σπίτι άρχισε πάλι να βρέχει δυνατά. Έβγαλα τα βρεγμένα ρούχα, έφτιαξα μια τεράστια κούπα καφέ, κάθησα μπροστά στο παράθυρο, χάζευα την βροχή και αφέθηκα στις σκέψεις μου...

Μ'αρέσει η βροχή γιατί είναι απρόβλεπτη, δεν ξέρεις πότε και πόσο θα βρέξει. Δεν ξέρεις τι θα αφήσει πίσω της φεύγωντας... Μ'αρέσει γιατί κάθε στάλα της είναι και μια νότα...

Υ.Γ. Μπορεί η βροχή να μου αρέσει, το κρυολογήμα που απέκτησα όμως δεν μου αρέσει καθόλου!