Ξέρω, ο παλιοδιαχειριστής δε θέλει να βάζουμε ποιηματάκια όσοι έχουμε Premium Blog, όμως προχθές, με αφορμή τη συνέντευξη που έδωσα στον Philipossm και την Shakti, βρήκα κάτι που είχα γράψει πριν 11 χρόνια σε ένα μπλε τετράδιο.

Ένα τραγούδι, γραμμένο για την παρέα του Λυκείου. Νομίζω δεν το είχε ακούσει κανείς, ντρεπόμουνα να το δείξω... Δεν είχα προλάβει να του βρω και τίτλο, ενώ ίσα ίσα που θυμάμαι τη μουσική. Ήταν πάντως από Si μινόρε, χωρίς ρεφραίν.

Όπου κι αν είσαι
τα μάτια σου κλείσε
φέρε στο νου σου
στιγμές απ' το χθες

Θυμήσου τα χρόνια
που ήσουν παιδί
γέλιο, τραγούδι
η ζωή μια γιορτή

Ήμασταν τότε
στα δεκαεπτά
τα χέρια σαν σφίξαμε
για πάντα σφιχτά

Μπροστά απλωνόταν
δρόμος μακρύς
χάραζ' η μέρα
στο πλάι σου εμείς

Ίσως μια μέρα
βρεθούμε ξανά
στο χθες να βαδίσουμε
με μάτια κλειστά

Τα χέρια θα τρέμουν
λευκά τα μαλλιά
στην ψυχή όμως θα 'μαστε
για πάντα παιδιά