Πάντα μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσεις αναμνήσεις όταν συνδέσεις κάποια γεγονότα της ζωής σου ή κάποια πρόσωπα με κάποιο ή κάποια τραγούδια!

Κι ενώ αυτό είναι κάτι που το κάνω σχεδόν μια ζωή, ανατριχιάζω μόλις ξυπνήσει μια θύμηση από ένα τραγούδι... Ειδικά όταν αυτό το τραγούδι συνοδεύεται από μια φωτογραφία ή ένα απόγευμα που μοιάζει μ' εκείνο που θυμάμαι είτε από κάποιες συνήθειές μου - τελετουργίες ίσως...

Και μοιάζουν όλα τόσο ζωντανά... Τόσο κοντινά, σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα!

"Έξω απ'το παράθυρο μου φαίνονται όλα ίδια. Μέσα στο σπίτι ίδια... Μέσα μου μοιάζουν ίδια... Μια γλυκιά νοσταλγία, αγωνία διατρέχει όλο μου το είναι. Συγκίνηση...

...Ίδιες σκέψεις, ίδιες εικόνες περνούν απ' το μυαλό... Ακόμα και τα συναισθήματα είναι τα ίδια και οι αισθήσεις λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Ένα αβάσταχτο συναίσθημα, άγνωστο, αλλά κάθε φορά το ίδιο, έτοιμο να ξεχειλίσει απ' την καρδιά...

... Είναι λοιπόν περίεργο πως όλη μας η ζωή, που είναι φτιαγμένη από χιλιάδες διαφορετικές εικόνες, είναι ένα πράγμα. Κάθε χρόνο διαφορετικά γεγονότα, όμως έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είναι το ίδιο έργο παιγμένο με διαφορετικό τρόπο ή με διαφορετικούς ηθοποιούς..."*

’ραγε είμαστε εμείς οι σκηνοθέτες της ζωής μας και οι συνθέτες της μελωδίας της..;

*Απόσπασμα από τις σπάνιες "καταχωρήσεις" σ' ένα ημερολόγιο περίπου δέκα χρόνια πριν.