Υπάρχω…

Προσαρμόζομαι…

Με χάνω και με βρίσκω…

Ένα μήνα τώρα , έχουν έρθει τα πάνω κάτω στην ζωή μου…

Θετικές οι αλλαγές δεν λέω , όμως οι αλλαγές είναι πάντα αλλαγές…

Ήμουν έτοιμη να τις δεχθώ, για την ακρίβεια τις περίμενα και όσα έβλεπα ότι δεν έρχονται απογοητευόμουν…

Η υπομονή είναι μεγάλο προσόν μου έλεγαν όλοι…

Υπομονή, Πίστη και Ελπίδα...

Για την Ελπίδα, δεν έχω λόγο...πηγαινοερχόταν!!! 

Την Πίστη μου δεν την είχα χάσει, την υπομονή μου όμως την είχα εξαντλήσει…

Δεν ξέρω τι έφταιγε , ίσως το γεγονός ότι ήθελα τόσο να βάλω την ζωή μου σε μια τάξη με οδηγούσε διαρκώς σε λάθος επιλογές,  ίσως το ότι έψαχνα καιρό για κάτι που να μην έχει ημερομηνία λήξης…ίσως γιατί με είχαν κουράσει τα εφήμερα…

Όπως και να ‘χει , η υπομονή μου είχε εξαντληθεί και εγώ είχα παραιτηθεί…

Ναι , είχα παραιτηθεί…

Έμενα απλώς παρατηρητής της ζωής μου…

Τώρα , θέλω να πιστεύω πως  έχω πάρει το σωστό μονοπάτι…

Θέλω να πιστεύω, πως οι επαγγελματικές και προσωπικες μου επιλογές είναι βήματα που θα με πάνε μπροστά και όχι  πίσω!

Απ’ το Χθες μου , έχω κρατήσει όμορφα πράγματα, τα άσχημα τα έσβησα σταδιακά…(χμ…τώρα που το σκέφτομαι , υπάρχουν ακόμα κάτι άχρηστα πράγματα στο πατάρι για πέταμα!)

Είναι όμως ορισμένα πράγματα απ’ το χθες , που τα φυλάω μέσα μου , γιατί πώς να το κάνουμε , ορισμένα πράγματα δεν σβήνουν…

Το αύριο…

Δεν θέλω να μιλάω για το αύριο…

Αφενός γιατί μπορεί να μην έρθει ποτέ , αφετέρου γιατί μπορεί να μου επιφυλάσσει δυσάρεστες αλλαγές…Ποιος ξέρει ;

Για την ακρίβεια , ούτε για το σήμερα θέλω να μιλάω!

Η Ζωή μου έχει μάθει πως όσα δεν φέρνει ο χρόνος , τα φέρνει η ώρα!

Μόνο για το μέχρι τώρα και για το τώρα μπορώ να μιλάω…

Τώρα , είναι σαν να έχω βγει από λήθαργο και έχω αφεθεί στις αλλαγές μου…

Μόνιμες έννοιες μου, η δουλειά που δεν με αφήνει να ανασάνω απ’ το άγχος και αλλού πατάω , αλλού βρίσκομαι, 

ο «Άγγελος μου» που με έβγαλε απ’ τον λήθαργο

και η ελπίδα πως οι φίλοι μου και όσοι με αγαπούν θα καταλάβουν πως έχω χάσει τα αυγά και τα πασχάλια!  

Αυτά τα νέα μου…

Δεν είναι και πολύ διαφορετικα από τότε που έχω να γράψω...

Και Το συμπέρασμα παραμένει ίδιο... 

Τρέχω όλη μέρα και το χειρότερο είναι ότι δεν φτάνω προς το παρόν πουθενά!!!!

Και για να γίνω ακόμα πιο ακριβής , θα δανειστώ την ατάκα που μου έλεγε πριν χρόνια ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο , η οποία με αντιπροσωπεύει 100%

Έλαααα , δεν περπατάμε τώρα…

Τρέχουμεεεεεεεεεε!!!!

Σας φιλώ!!!!

Καλημέρα Μααααας!!!!  

Υ.Γ. Alexaki…thanks!