Σχόλια

Orfeus: Εύγε Κωνσταντίνε. Πολύ καλό! Γράφεις: "Η γυναίκα φλερτάρει τον άνδρα, αντιστρέφοντας τους παραδοσιακούς ρόλους που έχουν οι άνδρες και οι γυναίκες στα τραγούδια των Beatles". Κωνσταντίνε, δεν είναι μόνο "στα τραγούδια των Beatles". Γενικά, η γυναίκα ήταν κοινωνικά υποτιμημένη και φυσικά, αυτό, ήταν φανερό ΚΑΙ στην τέχνη και άρα ΚΑΙ στον στίχο των τραγουδιών. Οι Beatles παρουσίασαν μία αντι-εξουσιαστική εικόνα που τη συμβόλιζαν με τα μακριά τους μαλλιά και το "ασεβές" πνεύμα τους. Σύμφωνα με τους Hess & Jacobs, όφειλαν την επιτυχία τους στον ανδρογυνισμό τους (μακριά μαλλιά) και στο στιχουργικό παιχνίδισμα που έκαναν για να προσεγγίσουν τη σεξουαλικότητα. Παρ’ όλο όμως που το πρώιμο rock είχε εμποδίσει κατά ένα μεγάλο μέρος τις γυναίκες να συμμετέχουν ενεργητικά, αυτό στα μέσα της δεκαετίας του '60 φάνηκε να αλλάζει. Οι Beatles διεύρυναν τους ρόλους των δύο φύλων τοποθετώντας τις γυναίκες στο κέντρο και αυτό, είναι ολοφάνερο στα albums των Beatles από το «Rubber Soul» και μετά. Σωστά λοιπόν γράφεις ότι: "Γενικά, οι γυναίκες του «Rubber Soul» δεν είναι οι ταπεινές, λατρεμένες γυναίκες στις οποίες απευθύνονταν το «I Want To Hold Your Hand» ή το «Do You Want To Know A Secret». Οι γυναίκες σ’ αυτόν τον δίσκο δεν τοποθετούνται πλέον σε βάθρα, δεν τις ποθούν, ούτε τις τιμούν. Θα λέγαμε ότι όλες τους είναι σκληρές". Και επίσης: "Το συγκρότημα αξίζει πολλά εύσημα για την ισότιμη προσέγγισή του. Αυτό ίσχυε τόσο σε θέματα που σχετίζονται με τον φεμινισμό [...] Και: "Με το «Drive My Car», ο McCartney μιλούσε σαφώς απευθείας σ’ ένα μεγάλο τμήμα του κοινού του και προχώρησε πέρα από τον ρομαντικό έρωτα για να απεικονίσει μία γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της, που δεν περιμένει κανέναν άνδρα για να επικυρώσει την ύπαρξή της". Δεν καταλαβαίνω όμως αυτό: "Αυτό ίσχυε τόσο σε θέματα που σχετίζονται με τον φεμινισμό όσο και με τις φυλές". Μήπως εννοείς "τα φύλα";

Orfeus: Κωνσταντίνε, ευχαριστώ!

Orfeus: Κωνσταντίνε, σ' ευχαριστώ! Μην ξεχνάς όμως, ότι πρώτα απ' όλα, είμαι ακροατής!

Orfeus: Σάββα, γνωρίστηκαν το 1961 και χώρισαν όχι μόνο ρομαντικά, αλλά και φιλοσοφικά/ιδεολογικά, γύρω στο 1965. Η Baez δεν έφυγε ποτέ από την πολιτικά συνειδητή και στρατευμένη folk μουσική σκηνή, ενώ ο Dylan αποχώρησε εντελώς από αυτήν. Η Baez πίστευε ότι η πολιτική θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο και ο Dylan πίστευε ότι δεν μπορούσε. Αυτή ήταν η διαφωνία τους.

Orfeus: @ Sven: [Μαθαίνοντας την ιστορία κάποιων τραγουδιών και καλλιτεχνών, έχω την αίσθηση πως ακούω, καταλαβαίνω και νιώθω τραγούδι και καλλιτέχνη διαφορετικά, ουσιαστικότερα, αμεσότερα...] Ναι Σάββα, έτσι είναι αυτό! Όσο για το προηγούμενο σχόλιό σου, δεν έχω να πω. Τι να πω; Ανήκει στον τομέα σου. Έτσι δεν είναι; [Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου, Δάσκαλε!] Ε αυτό πια... {_} {_} @ Ευαγγελία: Ευχαριστώ!

Orfeus: Ναι Κωνσταντίνε. Όπως λέει και ο Σάββας: "Το τσίπουρο, η φέτα και ...είναι θέμα γούστου" !!!

Orfeus: Έέέέέέτσι!!! :)

Orfeus: Το "περί ορέξεως" ισχύει πάντοτε Σάββα μου! :)

Orfeus: Επί + Ίσταμαι Ευαγγελία! :)

Orfeus: "Ο στίχος είναι το ποίημα του δρόμου, όχι του γραφείου" Αυτή η κουβέντα, κάνει ποοοολλά λεφτά!!! Εύγε Κωνσταντίνε για τη συνέντευξη!