Σχόλια

Orfeus: Γεια σου Νίκο! Όμορφη η αναδρομή. Την τελευταία φορά που σας είδα στο Egalite, ζήτησα από τον Κώστα να σου πει την καληνύχτα μου, επειδή την ώρα που έφυγα τραγουδούσες. Τώρα ζητώ από σένα να του δώσεις τους χαιρετισμούς μου.

Orfeus: Γεια σου Γιώργο. Έχουμε γνωριστεί πολλά χρόνια πριν, στο Etcetera στο Νέο Ψυχικό, ένα βράδυ που έπαιζε εκεί ο Νίκος Ζιώγαλας. Τον θέλαμε και οι δυο μας και περιμένοντας να τελειώσει το πρόγραμμά του, πιάσαμε την κουβέντα.

Orfeus: Χαίρομαι που σου άρεσε το άρθρο. Σε ευχαριστώ!

Orfeus: Έκανες πολύ καλά που την ακολουθείς. Είναι εξαιρετική και διαπρέπει, όπως βέβαια και οι υπόλοιπες. Εμείς εδώ, δυστυχώς έχουμε μεσάνυχτα...

Orfeus: Σ' ευχαριστώ Κωνσταντίνε! Αν τον ήξερα, θα τον είχα συμπεριλάβει στο άρθρο. Το τραγούδι: https://youtu.be/2GZcNKagmao

Orfeus: Σ' ευχαριστώ Σάββα. Καλή συνέχεια επίσης!

Orfeus: Σ' ευχαριστώ Κρυσταλλένια μου...

Orfeus: Εύγε Κωνσταντίνε! Υπέροχη η συνέντευξη!

Orfeus: ...το ψάχνω!

Orfeus: @ Circe: Σωστά το βάζεις το ερωτηματικό, αλλά πιστεύω πως κάποια στιγμή μετά από χρόνια, γίνονται αναπόφευκτοι. Για φαντάσου δυο ανθρώπους, δέκα χρόνια, είκοσι χρόνια μαζί, μέρα-νύχτα, να γράφουν, να σβήνουν, να συμφωνούν, να διαφωνούν, να υποχωρεί ο ένας τη μια στιγμή, ο άλλος την άλλη... κουράζεσαι... θέλεις αέρα... οξυγόνο... πνίγεσαι. Όπως λες κι εσύ, έντονες προσωπικότητες, έντονη ζωή... είναι δύσκολο... πολύ δύσκολο να αντέξεις... Ωραίο θέμα πάντως για συζήτηση επειδή στη βάση του, έχει να κάνει με την αποδοχή του άλλου, άσχετα από το τι είδους σχέση έχεις μαζί του. @ CHE: Σσσσσσσσ.... μη μαρτυράς τα φύλλα!