Σχόλια

gate: ...κι εγώ Κατερίνα μου :)

gate: Κατερίνα, Κωνσταντίνε, Κώστα και Αντρέα..., σας ευχαριστώ πολύ όλους σας για τα μηνύματά σας ! :)

gate: Σίγουρα Βασίλη αυτό που παρουσιάζεται απ' αυτήν την ιστορία είναι και θέμα τρόπου ζωής, θέμα ανθρώπου, οπως λες.
Όσο όμως για το δεύτερο που λες περί "αποδοχής εκδηλώσεων του κοινού", ειδικά στον χώρο της βυζαντινής μουσικής, είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα. Είναι πολύ σημαντικό να έχει επίγνωση ο ψάλτης ότι ο βασικός του στόχος δεν είναι να είναι "καλλιτέχνης" με την έννοια που συνηθίζουμε, δηλαδή να παρέχει διασκέδαση ή έστω ευχαρίστηση στα αυτιά του ακροατή ή να "στήνεται" ως αστέρας επιδεικνύοντας φωνητικές ικανότητες κ.ο.κ., πράγματα που είναι όχι μόνο επιτρεπτά αλλά απαραίτητα για έναν οποιονδήποτε καλλιτέχνη που ασχολείται με άλλο είδος μουσικής. Εδώ τον βασικό ρόλο, θέλω να πω, δεν τον παίζει η ΤΕΧΝΗ της βυζαντινής μουσικής αλλά η ΟΥΣΙΑ της. Η μουσική αυτή είναι φτιαγμένη για συγκεκριμένο στόχο, την προσευχή και μόνο αυτήν. Ακόμα κι όταν ο ψάλτης βρίσκεται στην εκκλησία, ένα επίπεδο παραπάνω από τον κόσμο που έρχεται να συμμετέχει στην λειτουργία, ο στόχος του δεν είναι να τους αποδείξει πόσο ωραία τα λέει ή να ΕΠΙΘΥΜΕΙ το χειροκρότημα, αλλά ως μοναδικό στόχο πρέπει να έχει μαζί με την δική του προσευχή να συμπαρασύρει και αυτούς που τον ακούν σε προσευχή. Άλλο είναι το κεντρικό πρόσωπο σ' αυτήν την ιστορία και όχι ο "ερμηνευτής"...
Είναι άλλο βέβαια το θέμα ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Την ξέρω πολύ καλά τη δυσκολία του- πίστεψέ με. Και φαίνεται ιδιαίτερα αυτή η δυσκολία στις περιπτώσεις "συναυλιών βυζαντινής μουσικής". Εκεί πράγματι δεν είσαι μέσα σε χώρο λατρείας αλλά σε έναν χώρο όπου κατά κόρον παραχωρούνται συναυλίες με οποιοδήποτε είδος μουσικής. Εκεί κατά κάποιον τρόπο, ως στόχο -φαίνεται τουλάχιστον ότι- έχεις την ανάδειξη της αξίας της ΤΕΧΝΗΣ και λιγότερο της ουσίας της βυζαντινής... Όμως και πάλι, για να μην καταντήσει γραφική και ανούσια μια τέτοια συναυλία, κι όσο κι αν ξέρεις, ως ψάλτης, ότι στο τέλος του κομματιού το κοινό οπωσδήποτε θα σε χειροκροτήσει, είναι αναγκαίο η εσωτερική σου διάθεση και ο στόχος σου να παραμένει αυτός που θα έπρεπε να είχες κι αν ήσουν στο αναλόγιο της εκκλησίας σου, δηλαδή η προσευχή, η ανάδειξη του περιεχομένου των λόγων που ψάλλεις...
Γι' αυτό και πιστεύω πως σίγουρα η "αποδοχή των χειροκροτημάτων του κοινού" δεν σημαίνει, όπως λες, ότι "ο καλλιτέχνης δεν παράγει πραγματικό έργο ή ότι δεν προσφέρει στην τέχνη" (εξάλλου καθόλου δεν ήθελα να πω αυτό με το κείμενό μου), αλλά πιστεύω ότι η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ του χειροκροτήματος εκ μέρους του ψάλτη, σημαίνει ότι αυτός έχει "χάσει", για να το πω απλά, "όλο το παιχνίδι"... Έχει χάσει την ουσία της βυζαντινής μουσικής, χωρίς βέβαια απαραίτητα να έχει απεκδύσει την ΤΕΧΝΗ από την αξία της...

gate: :))) έτσι ακριβώς... Δυστυχώς πολλοί ψάλτες λειτουργούν μ' αυτόν τον τρόπο... Έχουν περάσει το αναλόγιο για "σκηνή". Αυτή η νοοτροπία είναι η αιτία για όλα τα "στραβά" σ' αυτόν τον χώρο.

gate: "ερασιτέχνες --- εραστές της τέχνης" ...
Πολύ όμορφο Γιώργο! Σ' ευχαριστώ για τα σχόλιά σου.

gate: Σ' ευχαριστώ Γιώργο μου! Όσο για το ερώτημά σου πρέπει να σου πω ότι, για την ακρίβεια, η παραπάνω απεικόνιση με τη λεζάντα "μουσικός τροχός του Κουκουζέλη" δεν είναι η αυθεντική. Αυτή η απεικόνιση είναι ας πούμε ένα αντίγραφο αλλά όχι ακριβές του μουσικού τροχού. Η αυθεντική έχει έναν κεντρικό κύκλο στη μέση και τέσσερις μικρότερους γύρω από αυτόν, δύο επάνω και δύο κάτω. Σε όλους αυτούς καταγράφει ο Κουκουζέλης, χρησιμοποιώντας τα λεγόμενα "μαρτυρικά σημεία", όλη την οκτάηχο τη βυζαντινή, διαιρούμενη σε κύριους και πλαγίους ήχους (δηλαδή ήχοι: πρώτος, δεύτερος, τρίτος, τέταρτος, πλάγιος του πρώτου, πλάγιος του δευτέρου, βαρύς, πλάγιος του τετάρτου) και την παραβάλλει με την αρχαία οκταηχία (δηλαδή: Δώριος, Λύδιος, Φρύγιος, Μιξολύδιος, Υποδώριος, Υπολύδιος, Υποφρύγιος, Υπομιξολύδιος), αποδεικνύοντας την άμεση σχέση της αρχαιοελληνικής μουσικής με την βυζαντινή, την οποία είχε συστηματοποιήσει προγενέστερα ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμάσκηνος, ο πιο σπουδαίος ίσως μελωδός και υμνογράφος μας. Βασικός στόχος λοιπόν του τροχού, στον οποίο έγκειται και η αξία του, είναι η σχηματική πράγματι αναπαράσταση των βυζαντινών ήχων και κυρίως η σχέση τους -όπως σχηματικά επίσης αναπαρίσταται μέσω των κύκλων- με τους αρχαίους, προς επιβεβαίωση της άμεσης συγγένειάς τους μέσα από την ίδια την πένα ενός μεγάλου μελωδού της βυζαντινής μας μουσικής.

gate: Με τέτοια άρθρα και ...ο άσχετος γίνεται σχετικός... Σ' ευχαριστώ γι' αυτό Ορφεάκο μου.. :)

gate: Ελένη μου σ' ευχαριστώ! Νομίζω δύσκολα θα το βρεις γιατί κι εγώ ...το ψάχνω. Το μόνο που έχω καταφέρει να βρω είναι το: Hilary Kilpatrick, "Making the Great Book of Songs. Cοmpilation and the author's craft in Abu al-Faraj al-Isbahani's Kitab al-aghani" που έγραψα σε ένα μήνυμά μου παραπάνω... Όσο για το συγκεκριμένο απόσπασμα, όπως και κάποιο ακόμη που δεν έχω δημοσιεύσει εδώ, τα βρήκα σε ένα θεωρητικό της Βυζαντινής Μουσικής του Δημήτρη Ιωαννίδη.

gate: Εξαιρετικό δέσιμο στην ορχήστρα, αυθεντική αίσθηση αραβικής μουσικής που σε μαγεύει... Είμαι λάτρης αυτού του είδους μουσικής που είναι γεμάτο ιστορία και μνήμες και συνδέεται με ονόματα ερμηνευτών ...στό ύψος του μύθου, όπως της Oum Koulthoum και της Fairuz και δε θα μπορούσα παρά να λατρεύω και την ορχήστρα εκείνη που μου μεταφέρει με αυθεντικότητα αυτήν την αίσθηση. Πολλά συγχαρητήρια στους Al Mahabba και τους ευχαριστούμε για τα μουσικά ταξίδα που μας δίνουν την ευκαιρία να απολαμβάνουμε μαζί τους.

gate: Επιτέλους..., στην είσοδο ακούγεται σχεδόν ολόκληρο κομμάτι και δεν κόβεται πάνω στο καλύτερο.., όπως συνηθίζεται σε πολλές σελίδες καλλιτεχνών... Ευχαριστούμε Ρεβέκκα!