Σχόλια

gate: NoLogo έχω ανοίξει σχετικό topic με τίτλο "περί σάτυρας" στο οποίο και παραθέτω καποια σχόλιά μου σε όσα ανέφερες. Εκεί μπορούμε νομίζω καλύτερα να συνεχίσουμε τη συζήτηση, εφόσον το επιθυμείς.

gate: Δε φταίει αυτός που τα λέει. Φταίει το κοινό του που τον τρέφει. Πάντα υπήρχαν εκείνοι που επειδή τίποτα δεν έχουν να επιδείξουν από προσωπική τους προσπάθεια, προσπαθούν πουλώντας λίγή ή άρκετη, όπως στην προκείμενη περίπτωση, τρέλα και κάνοντας σχόλια χοντροειδώς "καυστικά" δήθεν, για άλλους, προσπαθούν να καλύψουν την ανασφάλεια που τους δημιουργεί η "ανυπαρξία" τους.
Ο Πανούσης την έχει βρει τη δουλειά... Με ένα κολάν, με γενειάδα αλα παπά και με το τρελό παίξιμο του ματιού του έφτιαξε τον γραφικό εκείνο αξιολύπητο τύπο που, αφού τίποτε άλλο δεν μπορεί να κάνει - να προσφέρει ή να δημιουργήσει -, τουλάχιστον εξασφαλίζει με το "στυλ" του το γεγονός ότι μπορεί να εντυπωθεί στη μνήμη των περισσότερων μας, λόγω της εκκεντρικής του εμφάνισης και της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του και να προσελκύσει ίσως και κάποιους που θέλουν να κάνουν το κέφι τους ή το "χαβαλέ" τους μαζί του.

Ένας άνθρωπος ατάλαντος, που η μόνη του έννοια ήταν πως να γίνει γνωστός, έρχεται να μιλήσει για Νταλάρα, Πορτοκάλογλου και Πρωτοψάλτη, ανθρώπους που αν μη τι άλλο, έχουν να επιδείξουν μια ιστορία και τεράστια προσφορά στο ελληνικό τραγούδι. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να καταφέρει να μείνει στην επικαιρότητα. Υβρις και χυδαιότητα...τι πιο εύκολο. Αποκτάς δημοσιότητα στο... πι και φι. Είναι αυτός ο ίδιος που θέλοντας να το παίξει δήθεν προοδευτικός ή υπεράνω, ξευτίλιζε τη σημαία. Ο ίδιος επίσης που η έμπνευσή του εξαντλείται σε στίχους του τύπου.."θέλω να πέσω μέσα σε χάχανα και γέλια να πνιγώ, να γίνω πριγκιπεσσα, της μάνας μου τα ρούχα να φορώ..."
Το έχουμε καταλάβει... Τζίμυ...

gate: απλά...τελειο..!!!

gate: οπωσδήποτε...:)

gate: Jorge...
πολλα πολλα συγχαρητήρια...
Ευγενική η αφιέρωσή σου...όμως δεν παύει το βραβείο να ανήκει σε σένα..και δικαίως...!!!

gate: ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ "ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ" (από τον πρόλογο του συγγραφέα):

«...Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης.
'Αλλον δεν έχει. ....»

gate: ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ, από τον πρόλογο του συγγραφέα) :

«Σταυρώθηκε ο Χριστός, κι από τότε νικήθηκε ο θάνατος»

".. Η δυαδική υπόσταση του Χριστού στάθηκε για μένα πάντα βαθύ, ανεξερεύνητο μυστήριο, η λαχτάρα, η τόσο ανθρώπινη, η τόσο υπερανθρώπινη, να φτάση ο άνθρωπος ως το Θεό -η πιο σωστά: να επιστρέψει ο άνθρωπος στο Θεό και να ταυτιστεί μαζί του, η νοσταλγία αυτή, η τόσο μυστική και συνάμα τόσο πραγματική, άνοιγε μέσα μου πληγές και πηγές μεγάλες.
Από τη νεοτητά μου η πρωταρχική αγωνία μου, από όπου πήγαζαν όλες μου οι χαρές κι όλες μου οι πίκρες, ήταν ετούτη: η ακατάπαυτη, ανήλεη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και στη σάρκα.
Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες σκοτεινές δυνάμες του Πονηρού. Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες φωτερές δυνάμες του Θεού, κι η ψυχή μου ήταν η παλαίστρα όπου οι δυο τούτοι στρατοί χτυπιούνταν κι έσμιγαν.
Αγωνία μεγάλη. Αγαπούσα το σώμα μου, και δεν ήθελα να χαθεί. Αγαπούσα την ψυχή μου, και δεν ήθελα να ξεπέσει. Μάχομουν να φιλιώσω τις δυο αυτές αντίδρομες κοσμογονικές δυνάμες, να νιώσουν πως δει είναι οχτροί, είναι συνεργάτες, και να χαρούν, να χαρώ κι εγώ μαζί τους, την αρμονία.
Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα, να γιατί το μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας, είναι πανανθρώπινο. Σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού κι ανθρώπου, και συνάμα η λαχτάρα της φίλιωσης. Τις πρισσότερες φορές η πάλη αυτή είναι ασύνειδη, βαστάει λίγο, δεν αντέχει μια αδύνατη ψυχή ν' αντιστέκεται καιρό πολύ στη σάρκα, βαραίνει, γίνεται κι αυτή σάρκα, κι ο αγώνας παίρνει τέλος. Μα στους υπεύθυνους ανθρώπους, που έχουν μερόνυχτα καρφωμένα τα μάτια τους στο ανώτατο Χρέος, η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα ξεσπάει χωρίς έλεος και μπορεί να βαστάξει ως το θάνατο.
'Οσο πιο δυνατή η ψυχή κι η σάρκα, τόσο κι η πάλη πιο γόνιμη κι η τελική αρμονία πιο πλούσια. Δεν αγαπάει ο Θεός τις αδύνατες ψυχές και τις πλαδαρές σάρκες. Το πνέμα θέλει νά' χει να παλέψει με δυνατή, γεμάτη αντίσταση σάρκα, είναι πουλί σαρκοβόρο, που ακατάπαυτα πεινάει, τρώει σάρκα και την εξαφανίζει αφομοιώνοντάς τη.
Πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα, ανταρσία κι αντίσταση, φίλιωση κι υποταγή, και τέλος, ανώτατος σκοπός της πάλης, η ένωση με το Θεό -να ο ανήφορος που πήρε ο Χριστός και μας καλεί να πάρουμε κι εμείς ακολουθώντας τα αιματωμένα του αχνάρια.
Πώς να κινήσουμε κι εμείς για την ανώτατη αυτή κορφή, όπου, πρωτότοκος υιός της σωτηρίας, έφτασε ο Χριστός -να το ανώτατο Χρέος του αγωνιζόμενου ανθρώπου.
Ανάγκη λοιπόν, για να μπορούμε να τον ακολουθήσουμε, βαθιά να ξέρουμε τον αγώνα, να ζήσουμε την αγωνία του, πως νίκησε τις ανθισμένες παγίδες της γης, πως θυσίασε τις μεγάλες και τις μικρές χαρές του ανθρώπου κι ανέβηκε από θυσία σε θυσία, από άθλο σε άθλο, στην κορυφή της άθλησης, στο Σταυρό.
Γράφοντας την εξομολόγηση ετούτη της αγωνίας και της μεγάλης ελπίδας του ανθρώπου ήμουν συγκινημένος τόσο που τα μάτια μου βούρκωναν, δεν είχα νιώσει ποτέ με τόση γλύκα, με τόσι πόνο να πέφτει στάλα στάλα το αίμα του Χριστού στην καρδιά μου.
Γιατί ο Χριστός, για ν' ανέβει στην κορυφή της θυσίας, στο Σταυρό, στην κορυφή της εξαϋλωσης, στο Θεό, πέρασε όλα τα στάδια του αγωνιζόμενου ανθρώπου. 'Ολα, και γι' αυτό κι ο πόνος του μας είναι τόσο γνώριμος και τον πονούμε, κι η τελική νίκη του μας φαίνεται τόσο και δικιά μας μελλούμενη νίκη. 'Ο,τι είχε βαθιά ανθρώπινο ο Χριστός μας βοηθάει να τον καταλάβουμε και να τον αγαπήσουμε και να παρακολουθούμε τα Πάθη του σαν νά 'ταν δικά μας πάθη. Αν δεν είχε μέσα του το ζεστό ανθρώπινο στοιχείο, δε θα μπορούσε ποτέ με τόση σιγουράδα και τρυφερότητα να αγγίξει την καρδιά μας, και δε θα μπορούσε να γίνει πρότυπο στη ζωή μας. Αγωνιζόμαστε κι εμείς, τον βλέπουμε κι αυτόν να αγωνίζεται και παίρνουμε κουράγιο. Βλέπουμε δεν είμαστε ολομόναχοι στον κόσμο, αγωνίζεται κι αυτός μαζί μας.
Η κάθε στιγμή του Χριστού είναι αγώνας και νίκη. Νίκησε την ακαταμάχητη γοητεία της απλής ανθρώπινης χαράς, νικήσε τους πειρασμούς, μετουσίωνε ολοένα τη σάρκα σε πνέμα κι ανηφόριζε, έφτασε στην κορυφή του Γολγοθά, ανέβηκε στο Σταυρό.
Μα κι εκεί ο αγώνας του δεν τελείωσε, επάνω στο Σταυρό τον περίμενε ο Πειρασμός, ο Τελευταίος Πειρασμός, σε μια βίαιη αστραπή άπλωσε το πνεμα του Πονηρού μπροστά από τα λιποθυμισμένα μάτια του Σταυρωμένου το πλανερό όραμα μιας γαλήνιας, ευτυχισμένης ζωής: είχε πάρει, λέει, έτσι του φάνηκε, τον εύκολο στρωτό δρόμο του ανθρώπου, είχε παντρευτεί, είχε κάμει παιδιά, τον αγαπούσαν και τον τιμούσαν οι άνθρωποι. Και τώρα γέροςπια, κάθουνταν στο κατώφλι του σπιτιού του, θυμόταν τις λαχτάρες της νιότης του και χαμογελούσε ευχαριστημένος. Τι καλά, τι φρόνιμα που έκαμε και πήρε το δρόμο του ανθρώπου, και τι παραφροσύνη ήταν εκείνη να θέλει, λέει, να σώσει τον κόσμο ! Τι χαρά που γλίτωσε από τις κακουχίες, το μαρτύρι και το Σταυρό.
Να ποιος ήταν ο τελευταίος πειρασμός που ήρθε, σε μιαν αστραπή, να ταράξει τις στερνές στιγμές του Σωτήρα.
Μα ολομεμιάς τίναξε ο Χριστός το κεφάλι, άνοιξε τα μάτια, είδε, όχι, όχι, δεν πρόδωκε, δόξα σοι ο Θεός, δεν λιποτάχτησε, εξετέλεσε την αποστολή που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, δεν παντρεύτηκε, δεν έζησε ευτυχισμένος, έφτασε στην κορυφή της θυσίας, βρίσκεται καρφωμένος απάνω στο Σταυρό.
'Εκλεισε τα μάτια του ευτυχισμένος, και τότε ακούστηκε θριαμβευτικιά η κραυγή: "Τετέλεσται !" Δηλαδή τέλεψα το χρέος μου, σταυρώθηκα, δεν έπεσα στον πειρασμό.
Για να δώσω ένα ανώτατο πρότυπο στον αγωνιζόμενο άνθρωπο, για να δείξω πως δεν πρέπει να φοβάται τον πόνο, τον πειρασμό και το θάνατο, γιατί όλα αυτά μπορεί να νικηθούν, νικήθηκαν κιόλα, γράφτηκε το βιβλίο ετούτο. Ο Χριστός πόνεσε, κι από τότε ο πόνος άγιασε, πολέμησε, ως την τελευταία στιγμή, ο Πειρασμός να τον πλανέψει, κι ο Πειρασμός νικήθηκε, σταυρώθηκε ο Χριστός, κι από τότε νικήθηκε ο θάνατος.
Κάθε εμπόδιο στην πορεία του γίνουνταν αφορμή κι ορόσημο νίκης, έχουμε πια ένα πρότυπο μπροστά μας, που μας ανοίγει το δρόμο και μας δίνει κουράγιο
Το βιβλίο ετούτο δεν είναι βιογραφία, είναι εξομολόγηση του αγωνιζόμενου ανθρώπου. Δημοσιεύοντάς το έκαμα το χρέος μου, το χρέος ενός ανθρώπου που πολύ αγωνίστηκε, πολύ πικράθηκε στη ζωή του και πολύ έλπισε. Είμαι βέβαιος πως κάθε λεύτερος άνθρωπος που θα διαβάσει το βιβλίο ετούτο, το γεμάτο αγάπη, θ' αγαπήσει περισσότερο παρά ποτέ, καλύτερα παρά ποτέ: το Χριστό..."

gate: Ο πίνακας στο κείμενο είναι του ζωγράφου Ρεμπράντ Βαν Ριν, με τίτλο "το στήσιμο του σταυρού" (1633). Φυλάσσεται και εκτίθεται στην Πινακοθήκη Μονάχου.
Παραθέτω σχετικά σχόλια για τον πίνακα, που έχουν δημοσιευτεί στον τόμο με τίτλο "Παλαιά Πινακοθήκη του Μονάχου", της εγκυκλοπαίδειας εκδ. Mondadori - Φυτράκη: "Τα μεγάλα Μουσεία του Κόσμου". Είναι χαρακτηριστικό ότι στον πίνακα παρουσιάζεται και η μορφή του ίδιου του ζωγράφου...Είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται στη βάση του σταυρού, ο οποίος έχει και την πιο φωτεινή μορφή από τους υπολοίπους...:

"Μέσα στον πλατύ και κοίλο χώρο, τον πλημμυρισμένο από σκοτάδι, καταθλιπτικό, το διαγώνιο μοτίβο του Σταυρού με το άκαμπτο κι όλας κορμί ψώνεται απότομα. Σαν μια φλόγια, τινάζεται αναπάντεχα ψηλά και το ανελέητο φως της ξεσκεπάζει κάθε λεπτομέρεια του τραγικού του φορτίου. Ενώ το πυκνό, υποταγμένο πλήθος των θεατών χάνεται μες στη σκιά, η πλάγια φωτεινή πηγή μόλλις που τονίζει μερικά από τα σημαντικότερα επεισόδια στην αφήγηση. Σν μια συνέχεια του κύριου, διαγώνιου μοτίβου, το φως γλιστρά λοξά πάνω στην πανοπλία του στρατιώτη, δημιουργώντας ανταύγειες που θυμίζουν Βαν Βτάυκ και συγκεντρώνεται πάνω στον θεατή με τον γαλάζιο σκούφο. Η έκθαμβη αυτή και αταίριαστη μορφή είναι μια αυτοποροσωπογραφία που ο καλλιτέχνης έχει παρεμβάλει στην σύνθεση. Το "υπομόχλιο" ολόκληρου του έργου διαγράφεται πάνω στο ουδέτερο, μονόχρωμο σχεδόν, φόντο των άλλων μορφών: είνα το θαυμάσιο μπλε χρώμα της φορεσιάς. Αυτή η συγκεκριμένη παρουσία, που αντιπροσωπεύει την παργματική ζωή, έρχεται σε αντίθεση με τους απρόσωπους, αναστατωμένους, παγωμένους και βουβούς ηθοποιούς στο υπόλοιπο Θείο Δράμα"

Αυτή η παρουσία του ζωγράφου στη σκήνη του πάθους μοιάζει ίσως να συμβολίζει όμως και κάτι άλλο, πέραν από τον επιφανειακό συμβολισμό της ζωής...Μοιάζει να συμβολίζει την εκμηδένιση του χρόνου.
Η σταύρωση γίνεται για.., από... και μέσα σε καθένα μας...Πέραν από ένα γεγονός ιστορικό είναι και μια ψυχική κατάσταση, ...το ίδιο και η ανάσταση...
Κάτω από το σταυρό δεν είναι μόνο ο Ρωμαίος στρατιώτης και οι Ιουδαίοι της εποχής... είναι ο άνθρωπος κάθε εποχής..όσο μέσα του σταύρωση και ανάσταση βρίσκουν θέση...

gate: Τι σημαίνει "χάνομαι" , τουλάχιστον για μένα...το απάντησα προ ολίγου στο Forum σε σχετικό topic για την "αγάπη"....
Με την έννοια αυτή που το κατανοώ και το αισθάνομαι...τα λόγια του Καζαντζάκη...λένε ακρίβώς ό,τι θα ήθελα να πω, χωρίς να υπάρχει λόγος να προσθέσω κάτι....

gate: justme σ΄ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λογιά...Η Galajavra πραγματικά όταν εμπνέεται, κάνει "θαύματα"...
Ευχαριστώ για την ευχή...
Φιλιά...