Οι Ποιητές της Rock: Paul Simon (Simon & Garfunkel)

Καταθέσεις (S & G)

* * Wednesday Morning 3AM (1964)
Tracks: 1) You Can Tell The World 2) Last Night I Had The Strangest Dream 3) Bleecker Street 4) Sparrow 5) Benedictus 6) The Sound Of Silence 7) He Was My Brother 8) Peggy-O 9) Go Tell It On The Mountain 10) The Sun Is Burning 11) The Times They Are A-Changin' 12) Wednesday Morning 3 A.M.

Δυνατό και όμορφο το ντεμπούτο τους και δεν υπολογίζω οτιδήποτε έκαναν πριν σαν Tom & Jerry. Οι φωνές τους εναρμονίζονται υπέροχα (πάντα έτσι ήταν άλλωστε) και δεν είχαν κανένα “ζωντανό” παράδειγμα για να ακολουθήσουν, γιατί μόνο ο Dylan ήταν τριγύρω. Έχουμε εδώ τρία τουλάχιστον classics. Το 'Sound Of Silence', που είναι εκπληκτικό στην original ακουστική του εκτέλεση, το μελαγχολικό 'Bleecker Street' και το ομότιτλο. Ο Simon κάνει εδώ, αυτό που δεν έκανε ο Dylan στον πρώτο του δίσκο. Γράφει τρία δικά του τραγούδια που γίνονται classics. Ο Dylan είχε μόνο δύο δικά του στον πρώτο του δίσκο και κανένα από αυτά δεν κέρδισε τέτοια δημοτικότητα. Ιδού και η “τροφή” για έναν φανταστικό διάλογο μεταξύ δύο φανατικών θαυμαστών τους:

- Dylan fan: Ναι, αλλά ο Bob το έκανε αυτό το 1962. Δηλαδή δύο χρόνια νωρίτερα.
- S & G fan: Ε εντάξει, αλλά το να γράφεις και να τραγουδάς τα δικά σου κομμάτια, ήταν πολύ πιο διαδεδομένο το 1964, παρά το 1962.
- Dylan fan: Σαφώς. Ο Bob άλλωστε το 1964 ηχογραφούσε μόνο δικά του κομμάτια.
- S & G fan: Ναι αλλά ξέρεις κάτι; Εδώ δεν μιλάμε για τον Bob Dylan.
- Dylan fan: Μα δεν είναι δυνατόν να γίνεται συζήτηση για τους Simon & Garfunkel και να μην αναφερθούμε στον Dylan. Σοβαρέψου!
- S & G fan: Είναι προσβολή να μιλάμε για τον Dylan όταν η συζήτηση αφορά τους Simon & Garfunkel! Αλλά αν θες να ξέρεις, ο Art τραγουδάει καλύτερα από τον Bob.
- Dylan fan: Ανοησίες. Αν δεν ήταν ο Dylan, ο Αρθούρος σου θα τραγουδούσε ακόμα διασκευές των Everly Brothers στα gay bars της Νέας Υόρκης.
- S & G fan: Αλήθεια; Τι μας λες μωρέ… Και για πες μου εσύ που ξέρεις. Ποιος έγραψε το soundtrack για την ταινία The Graduate?
- Dylan fan: Δεν θα του πήγαινε αυτό το soundtrack του Bob. Έκανε εξ άλλου το Pat Garrett & Billy the Kid.
- Orfeus: Stop!!! Είσαστε off article και οι δύο. Αρκετά!

Ο διάλογος μπορεί να είναι φανταστικός, αλλά είναι γεγονός ότι ξαφνικά ο Dylan βρέθηκε να μην είναι μόνος του στο προσκήνιο. Ξαφνικά βρέθηκε να έχει έναν ανταγωνιστή τραγουδοποιό (Paul Simon) εξ ίσου σημαντικό όσο ο ίδιος και μάλιστα σε έναν δρόμο που ο ίδιος είχε ετοιμάσει και είχε στρώσει. Τα 'You Can Tell The World' & 'Go Tell It On The Mountain' ακούγονται “περίεργα” δίπλα στα προαναφερθέντα αριστουργήματα. Το 'Sun Is Burning', ταιριάζει τόσο καλά με το ύφος των τραγουδιών του Simon που νομίζεις ότι είναι δικό του και όχι διασκευή, αλλά τα πάνε χάλια με τη διασκευή του 'Times They Are A-Changin'. Τόσο χάλια, που ο Dylan fan θα τρίβει τώρα τα χέρια του από τη χαρά του. Τι το θέλατε ρε παιδιά αυτό; Με το 'Sparrow', ο Paul προσπαθεί να κάνει μία αυθεντική φολκλορική μπαλάντα του τύπου 'A Hard Rain's A-Gonna Fall' ή οτιδήποτε παρόμοιο έκανε ο Dylan εκείνη την εποχή.

* Σχόλιο: Σαν βγεις στον πηγαιμό για τη Graceland, να θυμάσαι ότι είναι μακρύς ο δρόμος. Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσει κανείς και ο Simon ξεκινάει από το Greenwich Village.

** Sounds Of Silence (1966)
Tracks: 1) The Sound Of Silence 2) Leaves That Are Green 3) Blessed 4) Kathy's Song 5) Somewhere They Can't Find Me 6) Anji 7) Richard Cory 8) A Most Peculiar Man 9) April Come She Will 10) We've Got A Groovy Thing Goin' 11) I Am A Rock

“Μισοψημένα” τραγούδια με μία τεράστια επιτυχία στην ηλεκτρική έκδοση του Sounds Of Silence που χρησιμοποιεί το ίδιο ηχογραφημένο τραγουδιστικό track του προηγούμενου δίσκου. Και δεν είναι ο παραγωγός Tom Wislon που αποφασίζει να εξηλεκτρίσει το ντουέτο. Είναι ο Paul και ο Art που έχουν ήδη ηχογραφήσει ηλεκτρικά τα 'Somewhere They Can't Find Me' & 'We've Got A Groovy Thing Goin' από τον Απρίλιο του 65. Ο εξηλεκτρισμός είναι δική τους απόφαση, αλλά δεν ξέρουμε πόσα χρωστάνε στον Dylan για αυτή τους την απόφαση. Η επιτυχία του 'Sound Of Silence' αλλά και του 'I Am A Rock', τοποθετεί αυτό το album πολύ ψηλά στην καριέρα τους. Ένα βαρετό κομμάτι εδώ είναι το 'Blessed' και όσο για το 'Leaves That Are Green', χρησιμοποιεί τόσες πολλές φορές την αντωνυμία “Εγώ” που σε βεβαιώνει διαρκώς ότι αυτό το τραγούδι δεν αφορά εσένα με τίποτα. Στο 'April Come She Will', ο Art μας χαρίζει μία μαγική ερμηνεία. Στα “δυνατότερα” κομμάτια όπως τα 'We've Got A Groovy Thing Goin' & 'Somewhere They Can't Find Me' μας δίνουν όμορφη ηλεκτρική Pop, αλλά έχουμε και το θεοσκότεινο και επικό 'Richard Cory' που είναι υπέροχο. Το 'Anji' δεν καταλαβαίνω τι ρόλο παίζει. Όχι επειδή είναι instrumental, αλλά επειδή η εισαγωγή του είναι ακριβώς ίδια με του 'Somewhere They Can't Find Me'. Το album κλείνει με το 'I Am A Rock', που –όσο παράδοξο κι αν ακούγεται- είναι για το ντουέτο τεράστια επιτυχία. Και λέω παράδοξο επειδή αυτό το τραγούδι είναι μία ωδή στη ….μισανθρωπία. Περίεργο και ακατανόητο να ακούς τον κόσμο στα lives του ντουέτου να τραγουδάει χοροπηδώντας 'I touch no one and no one touches me, I am a Rock, I am an island'. Τεσπα.....

* Σχόλιο: Καλό δισκάκι!

** Parsley, Sage, Rosemary & Thyme (1966)
Tracks: 1) Scarborough Fair/Canticle 2) Patterns 3) Cloudy 4) Homeward Bound 5) The Big Bright Green Pleasure Machine 6) The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy) 7) The Dangling Conversation 8) Flowers Never Bend With The Rainfall 9) A Simple Desultory Philippic 10) For Emily Whenever I May Find Her 11) A Poem On The Underground Wall 12) 7 O'Clock News/Silent Night

To μισό υλικό εδώ σε στέλνει για ύπνο και το άλλο μισό είναι ότι καλύτερο από folk/folk-Rock έχει ηχογραφηθεί ποτέ. Το τρυφερό 'Homeward Bound' είναι μία επίδειξη “υπογραφής” και το 'Scarborough Fair/Canticle' (ο τίτλος του album έχει παρθεί από το ρεφρέν), έχει χωρίς αμφιβολία την πιο πανέμορφη ενορχήστρωση που θα μπορούσε να έχει ποτέ ένα παραδοσιακό folk τραγούδι. Τέτοιες τραγουδιστικές αρμονίες μας έχουν δώσει μόνο οι Beach Boys μέσα από τους πειραματισμούς του Brian Wilson. Αλλά και στα κομμάτια “που σε στέλνουν για ύπνο” είναι η αγγελική φωνή του Garfunkel που σε κρατάει και τελικά σώζει όλα τα τραγούδια έτσι που σε κάνει να λες: “Μα τι υπέροχα τραγούδια είναι αυτά;”. Στο '59th Street Bridge Song/Feelin' Groovy' χτίζουν μία υπέροχα γοητευτική ατμόσφαιρα και σε κάνουν να χοροπηδάς σαν μικρό παιδί. Τα κομμάτια τελικά, στέκουν πανάξια δίπλα στο Sounds Of Silence και έχει πολύ πλάκα να ακούς έναν μικροσκοπικό τύπο (Simon) να ουρλιάζει a la Daltrey με ηχόχρωμα φωνής a la Jagger, διαμαρτυρόμενος στιχουργικά a la Dylan. Και όλα αυτά, στο 'A Simple Desultory Philippic' που είναι ότι πιο 'heavy' έχουν κάνει ποτέ τους. Τα 'Patterns' & 'Dangling Conversation' είναι υπέροχες μπαλάντες όπως και το 'Flowers Never Bend With The Rainfall' ενώ τα 'Cloudy' & 'A Poem On The Underground Wall' υστερούν. Αυτά τα δύο, τα συνιστώ μόνο σε όσους σώνει και καλά “πεθαίνουν” για folk. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι το '7 O'Clock/Silent Night' που κλείνει το δίσκο και σε κάνει να βάλεις να παίξει πάλι το 'Scarborough Fair/Canticle' για να “στρώσεις”.

* Σχόλιο: 50% ανυπέρβλητες φωνητικές αρμονίες και 50% ήπια και γλυκά ακουστικά κιθαρίσματα.

** Bookends (1968)
Tracks: 1) Bookends Theme 2) Save The Life Of My Child 3) America 4) Overs 5) Voices Of Old People 6) Old Friends 7) Bookends Theme (reprise) 8) Punky's Dilemma 9) Fakin' It 10) Mrs. Robinson 11) Hazy Shade Of Winter 12) At The Zoo

Concept album, με την έννοια ότι η θεματική του, έχει να κάνει με παλιές αγάπες, παλιούς φίλους και νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια. Στο 'Voices Of Old People' ο Simon ασχολείται με το θέμα του θανάτου και το 'Old Friends' παρ‘ όλο που είναι το κεντρικό τραγούδι (όσο και θέμα) στερείται μελωδίας. Ακόμα και στα lives δεν το έπαιξαν ποτέ καλά αυτό και μιλάμε για ένα τραγούδι που δεν είναι το 'A Day In The Life', αλλά για ένα τραγούδι που έχει δύο ακόρντα όλα κι όλα. Ευτυχώς που έχει άλλα καλά εδώ και το ξεχνάμε. Το 'Mrs Robinson' που γράφτηκε για το soundtrack της ταινίας Graduate είναι από τα καλύτερα όχι μόνο εδώ, αλλά και από τα καλύτερα που έγραψε ποτέ του. Το 'America' είναι πολύ καλό αν και θα μπορούσα να πω –μια κι έξω- ότι όλο το υλικό εδώ είναι άριστο και ας υπάρχει το α-μελωδικό 'Old Friends'. Το 'A Hazy Shade Of Winter', μας χαρίζει ενέργεια και πάθος ακριβώς όπως το 'A Simple Desultory Philippic' του Parsley, και επειδή προσθέτει μία σκοτεινιά στο album φροντίζουν να κλείσουν με το χιουμοριστικό 'At The Zoo'. Σοφή κίνηση. Το 'Save The Life Of My Child', θα το ονόμαζα prog-Rock επειδή βρισκόμαστε στα 1968 και ο Simon το ντύνει με ήχους a la Pink Floyd (και μάλιστα όχι Pink Floyd του 1968, αλλά Pink Floyd του …..1979!!!). Οι πειραματισμοί του δηλαδή, σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Θα πρέπει όμως να επισημάνω ότι το τραγούδι πέρασε απαρατήρητο. Οι πειραματισμοί είναι καλοδεχούμενοι αλλά φαίνεται ότι ή ο καιρός δεν το επέτρεπε, ή ότι ο Simon προχώρησε πολύ μπροστά. Για βάλτε… από το 68 προχώρησε 11 χρόνια και βρέθηκε στο 79. Ίσως δεν ήταν ο καιρός ακόμα για πειραματισμούς; Βιάστηκε; Δεν ξέρω τι, αλλά επαναλαμβάνω ότι οι πειραματισμοί είναι καλοδεχούμενοι. Όσο για το 'Old Friends' που ανέφερα προηγουμένως, αλλά και το θλιβερό 'Voices Of Old People', ο Simon πιθανότατα προσπάθησε να περάσει το μήνυμα ότι οι παλιοί φίλοι χάνονται στο πέρασμα του χρόνου και ξαφνικά μπορεί δηλαδή και να μάθεις ότι δεν ζουν πια. Εντάξει, μέσα στη ζωή είναι όλα αλλά μάλλον έχει συχνά προβλήματα στο να καταφέρνει πάντα να παντρεύει έναν υπέροχο στίχο με μια υπέροχη μελωδία. Η μελωδία εδώ, πλήρωσε τη ….νύφη!!!

* Σχόλιο: Η ομορφιά του 'America', η σκοτεινιά του 'Hazy Shade', το χιούμορ του 'At The Zoo', (που εκλαμβάνει τις Aντιλόπες σαν ιεραπόστολους και τις Zέβρες σαν αντιδραστικά στοιχεία), το πιασάρικο 'Mrs Robinson' και η αθωότητα του 'Punky's Dilemma', προσφέρουν στο album άριστο επίπεδο. Ονειρικό και υπέροχα σκοτεινό!

** Bridge Over Troubled Water (1970, το Πεμπτουσιακό και το Καλύτερο)
Tracks: 1) Bridge Over Troubled Water 2) El Condor Pasa (If I Could) 3) Cecilia 4) Keep The Customer Satisfied 5) So Long, Frank Lloyd Wright 6) The Boxer 7) Baby Driver 8) The Only Living Boy In New York 9) Why Don't You Write Me 10) Bye Bye Love 11) Song For The Asking

Εντάξει! Όχι άλλα concepts! Όχι πλέον στα πεσσιμιστικά και θλιβερά σκοτάδια του 'Old Friends' και του 'Voices Of Old People', (τα μελαγχολικά & υγιή ζητάμε). Φαίνεται ότι κάτι συνέβη το 1969 στα μυαλά του ντουέτου. Κάτι που τους “ανάγκασε” και τους οδήγησε στη δημιουργία αυτού του αριστουργήματος. Ακόμα και τα λιγότερο όμορφα κομμάτια εδώ, είναι αριστουργήματα. Τα τρία κορυφαία όμως που ξεχωρίζουν, είναι το ομότιτλο, το 'El Condor Pasa (If I Could)', που από Περουβιανό παραδοσιακό του 18ου αιώνα έγινε ένα ενορχηστρωτικό θαύμα του 20ού και το τρίτο είναι το 'Boxer'. Βέβαια ξεχώρισα τρία, αλλά γύρω απ’ αυτά, υπάρχουν κι άλλα αριστουργήματα όπως τα 'Cecilia', 'Keep The Customer Satisfied', 'So Long, Frank Lloyd Wright' & 'Baby Driver'. Το Bridge Over Troubled Water είναι το αριστουργηματικό album του ντουέτου.

* Σχόλιο: Ωριμότητα + Ποικιλομορφία = Το Κλειδί για την Επιτυχία!