Οι Ποιητές της Rock: Paul Simon (Simon & Garfunkel)

Καταθέσεις (Paul Simon)

** Paul Simon (1972)
Και να που φτάσαμε στη σόλο καριέρα του Paul Simon. Ο χωρισμός του ντουέτου (και καθώς ο Tom ασχολείται με τα κινηματογραφικά του απωθημένα), δεν μείωσε ούτε στο ελάχιστο το ταλέντο του Jerry. (Υποθέτω ότι ο Jerry είναι ο Simon επειδή είναι ο κοντός της παρέας). Ξεκινάει λοιπόν μία σόλο καριέρα και κυκλοφορεί το πρώτο του album με τίτλο το όνομά του που –κατά τη γνώμη μου- είναι ένα από τα καλύτερα που έχει κάνει μόνος του και που δείχνει ότι το ζενίθ του Bridge Over Troubled Water δεν μπορεί παρά να έχει μία συνέχεια. Το 'Paul Simon' δεν παρεκκλίνει από την S & G formula. Κινείται στο ίδιο ύφος και θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι ένα ακόμα album του ντουέτου και μάλιστα πολύ καλό, γιατί θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη, ότι η φωνή του Garfunkel θα ανέβαζε τα κομμάτια ακόμα περισσότερο. Η μόνη εξαίρεση από την S & G formula, είναι το 'Mother And Child Reunion' που ηχογραφήθηκε στη Jamaica και είναι ένα από τα πρώτα δείγματα της "λευκής Reggae". Ο ρυθμός του είναι κάτι σαν το 'Ob-La-Di Ob-La-Da' και κανείς δεν το ονομάζει Reggae. Το album αυτό, δείχνει ακόμα και τις τάσεις του Paul για ethnic καταστάσεις και να σκεφθείτε ότι το 1972, το Graceland δεν φαίνεται ούτε στον ορίζοντα. Το 'Me And Julio Down By The Schoolyard', είναι Latin, το 'Congratulations' ακούγεται ανούσιο, το 'Hobo's Blues' έχει ένα βιολί που σου κόβει την ανάσα, το 'Duncan' είναι υπέροχο και θα μπορούσε πολύ άνετα να κάνει παρέα με το 'Boxer' και το 'Run That Body Down', είναι ένα πολύ καλό αυτοσαρκαστικό κομμάτι.

* Σχόλιο: Κάθε φορά που το ακούς, ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο που ορκίζεσαι ότι στην προηγούμενη ακρόαση ….δεν υπήρχε!!!

** There Goes Rhymin’ Simon (1973)
Περίεργο δισκάκι αυτό. Κανένα τραγούδι δεν σε “γραπώνει” εκτός ίσως από το 'One Man's Ceiling Is Another Man's Floor" και δεν ξέρω τι συνέβη στον Mr. Ethnic Explorer. Το πιο γνωστό από όλα είναι το 'Kodachrome' και το δεύτερο καλό είναι το 'Loves Me Like A Rock', που για μένα είναι καλύτερο. Το 'Was A Sunny Day', προβάλλει σαν συνέχεια του 'Mother And Child Reunion' και όσο για τις μπαλάντες 'Something So Right' & 'American Tune', δεν ….ακούγονται!

* Σχόλιο: Η μουσική κληρονομιά των S & G δείχνει να τελειώνει και μάλιστα έναν μόλις χρόνο από το πολύ καλό προηγούμενο album. Κρίμα!!!

** Live Rhymin’ (1974)
Live και μάλιστα κακό live album. Εδώ ο Paul τραγουδάει δικά του κομμάτια από τα δύο προηγούμενα σόλο albums και μερικά από την εποχή των Simon & Garfunkel τα οποία τα ….σφάζει!!! Ξεχωρίζουν τα 'Mother And Child Reunion' & 'Loves Me Like A Rock' αλλά τα 'Homeward Bound', 'Boxer', 'El Condor Pasa', 'Sound Of Silence' & 'Bridge Over Troubled Water' χωρίς τη φωνή του Art είναι χαμένα από χέρι και ας έφερε μία Περουβιανή μπάντα να τον συνοδεύσει στο 'El Condor Pasa'. Και τι μ’ αυτό; Δεν είναι άσχημο βέβαια να ακούς το κομμάτι αυτό σε εκτέλεση original ethnic, αλλά που να πάρει… λείπει η φωνή που να πάρει… Ξέρετε ποιο σημείο του live είναι το πιο ενδιαφέρον; Το σημείο που ένας ακροατής φωνάζει στον Simon: 'say a few words' και ο Simon απαντάει: 'Say a few words? Well, let's hope that we... let's hope that we continue to live...'

* Σχόλιο: Διάλογος να σου πετύχει! O Paul δεν φημίστηκε ποτέ σαν καλός live performer. Ήταν πάντα “σφιχτός” προσέχοντας να μην ξεφύγει ούτε στο ελάχιστο από τα στουντιακά δεδομένα. Ευχαριστώ δεν θα πάρω…

** Still Crazy After All These Years (1975)
Ο Paul κλείνει τη δεκαετία του 70 με αυτό το album, εγκαταλείπει το folk και στρέφεται σε μονοπάτια jazz-Pop. Για να το ακούσετε πρέπει να είσαστε σε χαλαρή κατάσταση και όταν λέω χαλαρή κατάσταση, εννοώ χαλαρή κατάσταση. Να προσέξετε δε (επιμένω σ’ αυτό), να μην σας εκνευρίσει ούτε ένα στιχάκι όπως την πάτησα εγώ. Στο κάτω-κάτω, εμένα δεν με προειδοποίησε κανείς, ενώ εγώ σας προειδοποιώ!!! Εδώ λοιπόν έχουμε απαλά και ονειρικά keyboards, που γαρνίρονται με απαλές και ονειρικές κιθάρες, διανθίζονται με απαλά και ονειρικά σαξόφωνα και όλα αυτά τα ενορχηστρωτικά …..εδέσματα, στηρίζουν τη γεύση του πιάτου που σαν κύριο γεύμα περιέχει απαλά και ονειρικά τραγουδίσματα. Το μόνο που ξεχωρίζει και δεν συμμετέχει στο συγκεκριμένο ….πιάτο, είναι το 'Gone At Last'. Το μεγάλο σουξέ εδώ, είναι το '50 Ways To Leave Your Lover', και το ομότιτλο που ακολουθεί κατά πόδας!!! Και καθώς είσαι καθισμένος στο τραπέζι και απολαμβάνεις το πιάτο σου, έρχεται το ….φρούτο:

'So God bless the goods we was given
And God bless the US of A
And God bless our standard of livin'
Let's keep it that way
And we'll all have a good time'.

Όλα αυτά, στο 'Have A Good Time' που σε κάνει να ψάχνεις απεγνωσμένα το πορτοφόλι σου, να πάρεις την καλή σου, να πληρώσεις και να φύγεις.

- Τον λογαριασμό παρακαλώ!
- Μα καθίστε. Έχουμε και γλυκό!
- Δεν θέλω χρυσέ μου!

Καλύτερα να ακούω τις μελαγχολικές του μπαλάντες 'Night Game' & 'I Do It For Your Love', παρά αυτά τα εθνικιστικά τσιτάτα! Τι θέλει δηλαδή να μας πει;

* Σχόλιο: Δεν ξαναπάω σ’ αυτό το ….εστιατόριο! Μόνο και μόνο για το 'Have A Good Time', στην ……πυρά!!!

** One Trick Pony (1980)
Πέντε χρόνια μετά από το συμβάν του ….εστιατορίου, ο Simon κάνει ένα ψευτο-soundtrack για μια ταινία με τον ίδιο τίτλο και το ονομάζω “ψευτο” επειδή στην ταινία ακούγονται μόνο μερικά κομμάτια από το album, ενώ αντιθέτως ακούγονται και κάποια άλλα κομμάτια που δεν υπάρχουν στο album. Εντάξει, αυτά μπορεί να συμβαίνουν και να μην θεωρούνται σημαντικά. Το σημαντικό εδώ, είναι ότι το album αυτό, πήρε κάκιστες κριτικές. Τα τραγούδια είναι αφ’ ενός δυσκολομνημόνευτα και αφ’ ετέρου μοιάζουν όλα μεταξύ τους. Άμα ακούσεις το ένα, είναι σα να τα έχεις ακούσει όλα. Αφήστε δηλαδή που κινούνται σε κλίμα Dire Straits σα να είναι o Simon επηρεασμένος από τον Mark Knophler.

* Σχόλιο: Dire Straits με φωνή ……Paul Simon!!!

** Hearts & Bones (1983)
Το album αυτό που μιλάει περισσότερο στην “καρδιά” παρά στα “κόκαλα”, έχει τους καλύτερους στίχους που έγραψε ποτέ ο Simon στη σόλο καριέρα του. Το 'The Late Great Johnny Ace', είναι αφιερωμένο στον John Lennon, το 'When Numbers Get Serious' είναι μία Ταοϊστική στιχουργική σύλληψη, το 'Allergies' αναφέρεται στην παράνοια της “fast way of life” το ομότιτλο μιλάει για ένα ζευγάρι που ερωτεύεται στα βουνά του Νέου Μεξικού (καλόόόόόόόό), το 'Think Too Much' φλερτάρει με το Latin, το 'Rene And Georgette Magritte' είναι νοσταλγικό με υπέροχο τραγούδισμα (παρ’ όλο που ο Paul δεν διαθέτει φωνητικό εύρος) και το 'Cars Are Cars' σου φτιάχνει τη διάθεση και σε φρεσκάρει για τον απογευματινό καφέ. Ο Paul Simon με το Hearts And Bones επινοεί στιχουργικές ενότητες και αυτό είναι κάτι που μέχρι τώρα δεν το έχει κάνει.

* Σχόλιο: Ίσως το τελευταίο του καλό album. Τον τοποθετεί στο βάθρο των καλύτερων Αμερικανών στιχουργών.

** Graceland (1986)

Ο Paul Simon δεν επινόησε με αυτό το album την παγκόσμια μουσική. Τα τραγούδια είναι “Simon-αυθεντικά” με Αφρικανικές επιρροές. Το Graceland είναι "ψαγμένο & εξερευνητικό" και ας έχουμε τους David Byrne & Peter Gabriel να κρατούν τα ηνία. Αυτό πάλι, δεν σημαίνει ότι το Graceland δεν είναι καλό album. Ο Paul εγκαταλείπει εδώ τα soft γνωρίσματά του και οι Νοτιοαφρικανοί μουσικοί που παίζουν μαζί του, προσθέτουν ρυθμό, ρυθμό και ρυθμό! Το 'The Boy In The Bubble' ξεχωρίζει και στιχουργικά, τον ανεβάζει ακόμα ένα σκαλοπάτι. Στο Graceland δεν θα βρείτε στιχουργική δομημένη με τις παραδοσιακές φόρμες, ούτε τραγούδια που να σας μείνουν στο μυαλό, εκτός από αυτό που μόλις προανέφερα και το ομότιτλο. O Simon κάνει εδώ πολύ σπουδαία δουλειά και οι Νοτιοαφρικάνοι πρέπει να χαίρονται γι’ αυτό. Έπειτα… κάθομαι και σκέφτομαι… Το Graceland κυκλοφόρησε το 1986. Μια εποχή δηλαδή που οι περισσότεροι συνοδοιπόροι του Simon αντιμετώπιζαν με ψυχολογικά προβλήματα τα πρώτα τους ηλικιακά “ήντα”. Ε και;

* Σχόλιο: Εμπορικά επιτυχημένο και με πολύ καλές κριτικές. Ένα album –ξαναγράφω- "ψαγμένο & εξερευνητικό".