Παράθεση:
Το μέλος StavmanR στις 19-07-2007 στις 14:39 έγραψε...
Η χρήση του "εσείς" είναι πληθυντικός ευγενείας απευθυνόμενη στον kerato ή γενίκευση σε όλους τους άντρες που συμμετέχουν στη συζήτηση; Προσωπικά δεν αισθάνομαι να επιτέθηκα σε κανένα και θα ήθελα να με βοηθήσεις να διαχωρίσω τη θέση μου σε αυτό. Όσον αφορά τους υπόλοιπους, ο καθείς υπόλογος για τον εαυτό του μακριά από γενικέυσεις.
Δεν υπάρχει λόγος να κατηγορεί κανείς κανέναν για το πως αποφασίζει να μεγαλώσει τα παιδιά του. Προσωπική μου πεποίθηση είναι πως όλοι κρινόμαστε αργά ή γρήγορα. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον παπού μου επειδή έδερνε το πατέρα μου για να γίνει άνθρωπός (όπως αυτός θεωρούσε). Μέχρι εκεί έφτανε και το δικό του μυαλό αλλά και η γενικότερη συμπεριφορά και "ανάγκες" της κοινωνίας. Το θέμα είναι το τί είναι καλύτερο σήμερα για ισορροπημένα παιδιά. Η απουσία της μάνας είναι αναντικατάστατη στον ψυχισμό του παιδιού. Δυστυχώς, αυτό δεν μπορεί να γίνει εμφανές με εξανθήματα ή με οιδήματα όπως συμβαίνει στις συμβατικές καταστάσεις σωματικής καταπόνησης, οπότε και είναι δύσκολο για τους γονείς να βγάλουν τα εγωιστικά φίλτρα και να κάνουν τέτοιες διαπιστώσεις.
Είμαι σίγουρος ότι οι γυναίκες είναι εξίσου ικανές με τους άντρες, στο μεγαλύτερο μέρος των σύχρονων τομέων εργασίας, αλλά κατά τη γνώμη μου κάθε σύγκριση μεταξύ των δύο φύλων είναι ατυχής, διότι δεν μπορεί να υπάρχει. Γι' αυτό και εστιάζω στη φυσική ικανότητα της μάνας να παρέχει εξαιρετική υπηρεσία, αναντικατάστατη στην κοινωνία, για την οποία πρέπει να αισθάνεται υπερήφανη και μοναδική. Κατά τα άλλα το θέμα είναι εξειδικευμένο και από μόνο του βάζει τη γυναίκα σε διαφορετική θέση από τον άντρα. Γι' αυτό και όλα τα σχόλια επικεντρώνονται στη γυναίκα-μάνα, όπως και ήταν φυσικό άλλωστε...
Wildcat, προσωπικά τιμώ την έννοια της μάνας η οποία κερδίζει το σεβασμό μου, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει τίποτα...
Πάρε κι εσύ ένα καφεδάκι, γλυκό με γάλα νομίζω  
|
|
To "εσείς" αναφέρεται σε όλους τους συμμετέχοντες της συζήτησης, που τους ξενίζει το γεγονός να δουλεύη η μαμά, μια και όλο και περισσότερες γυναίκες βγαίνουν στην αγορά εργασίας.
Σου είπα, ότι κατά βάσει δεν διαφωνώ μαζί σου, είναι πολύ σημαντικό για το παιδί να έχη κοντά του τη μητέρα του...αλλά πως θα είναι ισορροπημένο το παιδί, αν δεν είναι ισορροπημένη η μαμά??? Οπως είπε η Tren "ευτυχισμένες μαμάδες μεγαλώνουν ευτυχισμένα μωρά". Αυτό, που δεν έχω αναφέρει ακόμη, είναι ότι έχω συζητήσει με παιδοψυχολόγους για να πάρω κατεύθυνση ως προς το πως προσεγγίζω κάποια θέματα (και ΟΧΙ γιατί τα παιδιά μου έχουν κάποιο πρόβλημα - σας προλαβαίνω). Ολοι οι παιδοψυχολόγοι λοιπόν, λένε, ότι το παιδί προσαρμόζεται στους ρυθμούς της οικογένειας, ξέρει π.χ. ότι η μαμά κι ο μπαμπάς φεύγουν το πρωί και έρχονται το μεσημέρι (ή όποτε). Αυτό που έχει μέγιστη σημασία είναι να περνάνε τα παιδιά ΠΟΙΟΤΙΚΟ χρόνο με τους γονείς ήτοι τον λίγο χρόνο, που έχουν οι γονείς να τον περνάνε αποκλειστικά με το παιδί και να του δίνουν ολη τους την προσοχή -όχι να μιλάνε κάθε λίγο στο κινητό, ή να λένε "μια στιγμή ν'ακούσω τις ειδήσεις". Ετσι νοιώθει το παιδί, ότι το αγαπάνε και το προσέχουν και ότι είναι μέλος της οικογένειας.
Τέλος, για να είμαστε ρεαλιστές, η επιλογή "αφιερώνω 5 χρόνια στο παιδί" δεν υφίσταται. Μετά τα 5 χρόνια δεν σε περιμένει η δουλίτσα σου (εκτός αν είσαι δημόσιος υπάλληλος, όπως είπε η margo), έχεις βγει εκτός αγοράς και το μόνο που σε περιμένει είναι το ταμείο ανεργίας. Οι επιλογές πρακτικά είναι ή "τα παρατάω όλα και αφοσιώνω την υπόλοιπη ζωή μου στην οικογένεια" ή "το παλεύω όπως μπορώ μέ δουλειά και σπίτι και οικογένεια μέχρι να μεγαλώσουν τα μωρά". Εκτός άν κάνης τα παιδιά στα 20 (όχι στα 40 όπως εγώ) και αρχίζεις την καρριέρα σου στα 25. Υπάρχει όμως το κοινωνικό φαινόμενο τα ζευγάρια να παντρεύονται και να τεκνοποιούν σε όλο και μεγαλύτερες ηλικίες - άλλο θέμα αυτό.
Ευχαριστώ για το καφεδάκι, σκέτο παρακαλώ
@Kerato, που μου είπε
1. "Σου την πέφτω, γιατί επέλεξες να κάνεις παιδιά, ενώ δεν έχεις διάθεση να τα αναθρέψεις. Σου την πέφτω, γιατί θεωρείς την καριέρα σου πιο πολύτιμη από την οικογένειά σου. Σου την πέφτω, γιατί μέσα σου είναι σημαντικότερο να είσαι εσύ καλά συναισθηματικά εις βάρος, ενδεχομένως, των παιδιών σου, απ΄το να είναι εκείνα."
Δεν κατάλαβες και πολλά, από αυτά που είπα. Συνοπτικά είπα "απ΄τα δύο και τα δύο". Σε πληροφορώ, τα παιδιά μου είναι πολύ χαρούμενα, που όταν τελειώνω τη δουλειά δεν τρέχω στα γυμναστήρια και στα κομμωτήρια (όπως άλλες μαμάδες, που ξέρω) αλλά γυρίζω σπίτι, δένω τα μαλλιά αλογοουρά, φοράω το σορτσάκι μου και πάμε στο πάρκο να γίνουμε μες στα χώματα.
2. "Σου την πέφτω, γιατί θεωρείς το ότι να καθαρίσεις και να πλύνεις και να μαγειρέψεις για τα παιδιά σου και για το σύντροφό σου σε κάνει σκλάβα, τη στιγμή που στη δουλειά σου σε εκμεταλλεύονται τρις χειρότερα και μάλιστα χωρίς να σου δίνουν την αγάπη που σου δίνει η οικογένειά σου."
Στο πρώτο κομμάτι έχεις δίκιο, δεν θέλω να καθαρίζω και να πλένω κλπ για κανέναν και όσο μπορώ θα το αποφεύγω. Στη δουλειά δεν με εκμεταλλεύονται, με πληρώνουν και ακούω και κανένα μπράβο. Το νοικοκυριό είναι πολύ αχάριστη δουλειά.
3. "Σου την πέφτω, γιατί θεωρώ ότι δεν καταλαβαίνεις ότι είναι καλύτερα να φορέσει το παιδί σου το ίδιο μπουφάν για 2 χρόνια, απ' το να μη μάθει ποτέ να συζητά μαζί σου γιατί δεν είχατε το χρόνο. "
Εσύ δεν καταλαβαίνεις, ότι δεν δουλεύω μόνο για το δεύτερο μπουφάν αλλά γιατί μου αρέσει η δουλειά μου. Και πάντα έχω χρόνο για τα παιδιά μου.
Αλλά ακόμα κι άν δούλευα για τα 2 μπουφάν, έτσι εύκολα αποφασίζεις να παραιτηθής από έναν μισθό στην Ελλάδα του 2007? Ειδικά άν έχης παιδιά???
με κολακεύετε.....
... έτσι ΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ συχνά να προσφέρεις υπερεργασία ...να ζεις με τις τύψεις σου γιατί δεν είσαι παρόν στην οικογένειά σου ...και να προσπαθείς να καλύψεις αυτό το κενό (αν είναι δυνατόν!!! 
) με υλικά αγαθά ...(υπερκαταναλωτισμός κ.λπ. κ.λπ.)
