Αφού είναι τόσο όμορφα εκεί, το άκουσα από πολλούς αυτό, θέλω να πάω κι εγώ για να είμαι μαζί του. Τώρα που δε φοβάμαι πια το θάνατο. Περισσότερο με πονάει ο καημός του και όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε μαζί. Είμαι σίγουρη ότι με είχε στο μυαλό του μέχρι και την τελευταία στιγμή. Μου το είπαν άλλωστε άτομα που ξέρουν καλά.
Λες ρε κορίτσι να είναι αυτό καλή ιδέα?
Δεν το νομίζω.
Η ζωή είναι ωραία κι αυτό θα έχεις την ευκαιρία να το δεις και πάλι αργότερα.
Η ζωή είναι ΜΙΑ-μια μοναδική ευκαιρία.
Ο χρόνος είναι φίλος και γιατρός που βοηθάει να ξεπερνάς τον πόνο και το βαρύτερο πένθος ακόμα..
Μίλα με τους δικούς σου ανθρώπους,πάρε όλη την αγάπη που έχουν να σου δώσουν.
Σκέψου πόσο σε αγαπούν και σε θέλουν κοντά τους.
Ο φίλος σου που σε αγαπούσε σίγουρα θέλει να συνεχίσεις να ζεις και να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για ΣΕΝΑ.
Αγαπητή μου MARIAXANIA
Είσαι πολύ μικρή για να πας εκεί.
Σήκωσε το κεφάλι ψηλά και μην απογοητεύεσαι τόσο ευκολα.
Αυτό που τώρα νιώθεις σύντομα θα σβήσει και στη θέση του θα ανθίσει μια νέα
αγάπη ακόμη μεγαλύτερη και ακόμη δυνατότερη. Έτσι συμβαίνει με όλους μας.
Αν προκαλώ την τύχη μου όμως;
Πως είναι δυνατόν η μουσική να θεραπεύει την ψυχή σε τόσο μεγάλο βαθμό; Χθες είχα μια συναυλία, μια ιεροτελεστία όπως είπαν στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι και ενώ στενοχωριόμουνα τόσο και δεν ήθελα να πάω τελικά αποφάσισα ότι δεν είναι σωστό να τους κρεμάσω. Έβαλα λοιπόν άσπρα όπως έπρεπε και πήγα να τραγουδήσω εφόσον δεν ήταν και κανένα πανηγύρι. Μια σοβαρή εκδήλωση απλά. Εκφράστηκα τόσο πολύ μέσα από τα τραγούδια και σκέφτηκα ότι σε όλες τις άσχημες στιγμες της ζωής μου, τετοιου είδους τραγούδια και η ενασχόληση με πολυφωνικά σχήματα έκανε μικρότερο τον πόνο μου. Είναι ένα θαύμα πόσο μπορεί να σε γιατρέψει η μουσική. Ηρέμησα από την παράνοια που ζούσα αυτές τις μέρες και σταμάτησα να σκέφτομαι αυτοκαταστροφικά. Η μουσική με βοήθησε όσο κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε αυτές τις δύσκολες ώρες. Δεν ξέρω αν αυτοί που αφιερώνουν τη ζωή τους στην μουσική παντρεύονται και κάνουν οικογένεια όμως αποφάσισα από εδώ και πέρα να δώσω μεγάλη σημασία στη μουσική και να ασχολούμαι με αυτή στο μεγαλύτερο μέρος. Μόνο να κερδίσω μπορώ από αυτήν και δεν πρόκειται ποτέ να πληγωθώ. Δεν ξέρω αν είναι παρανοϊκά αυτά που λέω όμως είμαι τόσο πληγωμένη και το καταφύγιό μου είναι αυτό. Η επικοινωνία δε θα μου λείπει αφου κ αυτή επιτυγχάνεται μέσα από τη μουσική. Ευχαριστώ όλους σας για τη συμπαράσταση.
Τι παρανοϊκά..?Είναι ότι καλύτερο και σοφότερο έχεις πει..
Καλή συνέχεια
μουσικά και γενικά.
Να σαι καλα, Μαράκι! Τόσες μέρες κι εγώ παρατηρώ τι συμβαίνει σε αυτό το θέμα και σκέφτομαι πως μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πόνου που ήταν χωμένο το μυαλό σου είχε να ακούσει του καθένα το κοντό και το μακρύ. Αλλά αυτά τα κοντά και τα μακρυά είναι μέσα στη ζωή, ε; Συμφωνώ μαζί σου για το μετά - κι εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει τίποτε άλλο. Επιστρέφουμε εκεί απ' όπου ήρθαμε (ή προχωράμε παρακάτω), όχι με την ίδια ή κάποια καθορισμένη μορφή, όχι με αυτό το έγω που του έχουμε δώσει τόσο μεγάλη σημασία, αλλά φεύγουμε. Ο πόνος είναι αυτών που μένουν. Αυτών στούς οποίους λείπει αυτός που έφυγε. Και η μουσική (και κάθε μορφή τέχνης) είναι μεγάλη γιατρειά. Πολύ μεγάλη...
Μετά το χειμώνα έρχεται άνοιξη. Τίποτα δεν αξίζει αν δε μάθουμε να εκτιμούμε τη ζωή μας. Αφήνω τα υπόλοιπα στο Γιώργο Σεφέρη:
"Κράτησα τη ζωή μου
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα
κατά το πλάγιασμα της βροχής.
Σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά στην κορυφή τους
Βραδιάζει...
Κράτησα τη ζωή μου..."
Μελοποιημένο από το Μίκη Θεοδωράκη
Κάνει κρύο ή απλά ανατρίχιασα γι' ακόμη μία φορά;
Πήρα ένα βιβλίο που λέγεται πέρασμα και έχει μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν φύγει ή ήταν κλινικά νεκροί και ξαναγύρισαν. Όταν φεύγεις βλέπεις ένα φως πολύ έντονο που όμως δε σε τυφλώνει. Ο θάνατος παρουσιάζεται σαν φίλος και δεν γυρνάς όταν σε φωνάζουν εκεί γιατί είναι πολύ ωραία. Οι ψυχές λέει πως πιθανόν βλέπουν, ακούνε και διαβάζουν τις σκέψεις των νεκρών. Αυτό ακόμα δεν έχω δει να το επιβεβαιώνει κάποια μαρτυρία όμως. Θα σας ενημερώσω και για τα επόμενα κεφάλαια. Αν ξέρετε κάποιο βιβλίο τέτοιου είδους πείτε το.. Θέλω να μάθω τι γίνεται μετά....
Ρώτα κορίτσι μου τον Ιερέα της ενορίας σου και θα σου απαντήσει.
Μην στεναχωριέσαι για το μετά κορίτσι μου. Μια κινέζικη παριμοία που λέχθηκε για
πρώτη φορά από τον κομφούκιο λέει:
Το παρελθόν έφυγε.
Ξέχασέ το.
Το μέλλον δεν ήρθε ακόμη.
Μην το σκέφτεσαι.
Το παρόν είναι εδώ.
ΖΗΣΕ ΤΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ.
esta
09.09.2007, 13:07
Κουράγιο!!δεν υπάρχει πιστεύω καμιά παρηγοριά για άνθρωπο που έχασε το φίλο του!
Αυτό κάνω...κουράγιο!!!!Δεν είναι κι εύκολο!Τον πρώτο καιρό θα είναι δύσκολα τα πράγματα!Το ξέρω...και ξέρω τί με περιμένει!!!Αλλά δεν νιώθω έτοιμη..δυνατή...
Έλενα καταλαβαίνω τον πόνο σου και πρέπει να σου πω ότι όσος καιρός και να περάσει το ίδιο θα πονάς. Απλά θα ζήσεις παραπάνω πράγματα και οι εμπειρίες θα απασχολούν το μυαλό σου ώστε να ξεχνιέσαι κάθε μέρα και πολύ λίγο περισσότερο. Με σημάδεψε αυτή η απώλεια και παρολίγο να μου στοιχίσει τη ζωή. Τελικά καταλαβαίνω ότι όλοι φεύγουν για κάποιο λόγο και πάνε κάπου όπου μόνο μεταξύ τους επικοινωνούν. Μετά το διάβασμα του βιβλίου ξέρω πως είναι περίεργα εκεί αλλά καθόλου χειρότερα απ' ότι εδώ. Πλέον δε φοβάμαι το θάνατο αλλά ελπίζω όταν έρθει αυτή η ώρα να έρθει αυτός να με πάρει και να μου γνωρίσει τις ομορφιές του ουρανού όπως μου γνώριζε και τις ομορφιές της γης. Συλλυπητήρια... Ο χρόνος βοηθάει πολύ. Η μόνη μας ελπίδα είναι κάποτε να συναντηθούμε. Δεν ξέρω γιατί αλλά εγώ είμαι πολύ βαθιά πεπεισμένη ότι δεν είναι κάτι οριστικό αυτό που ζούμε.
Αχ Μαράκι μου!Ευχαριστώ πολύ!
καλή σου μέρα μαρία και τα θερμά μου συλλυπητήρια. αυτό που σου συνέβη είναι πραγματικά δύσκολο και μόνο εσύ τώρα μπορείς όσο κανένας μας να βιώσει τον πόνο αλλά σκέψου αν όχι τώρα γιατί πονάς, αλλά σιγά - σιγά θα το κάνεις και αυτό, οτι δεν είσαι η μόνη που βίωσε στον κόσμο ένα τέτοιο τραγικό γεγονός! οχι πολύ παρήγορο αλλά αληθινό.
να σκέφτεσαι οτι υπήρξες τυχερή που γνώρισες αυτόν τον άνθρωπο που όσο άδικος φαίνεται τώρα ο χαμός του ωστόσο αυτό έμελλε να γίνει. λίγο μοιρολατρικό αλλά τελικά πραγματικό.
΄
είναι απαραίτητο να τον θρηνήσεις και να πονέσεις δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς το παρόν σιγά σιγά όμως με την πάροδο του χρόνου θα μετουσιώσεις αυτόν τον πόνο, και θα κρατήσεις την μνήμη του ως μια γλυκεια ανάμνηση γιατί έτσι πρέπει να γίνει. να μην προσκολληθείς σε αυτό γιατι πρώτον ούτε εκείνος θα το θελε ούτε θα σου προσφέρει τίποτε τελικά και ουσιαστικά.
αν σε παρηγορήσει θα σου πώ την προσωπική οικογενειακή κατάσταση και ίσως σε αναγκάσει να δεις όχι τώρα που πονάς - γιατί τώρα θα σε ενοχλήσει το ξέρω αλλά αργότερα θα σε βοηθήσει - οτι το δώρο της ζωής είναι πολύ μεγάλο για να το περιορίζουμε
ο πατέρας μου έμεινε χήρος μετά απο 3 χρόνια γάμου στα 24 του χρόνια με 2 παιδιά (2 χρ. και 6 μηνών). μετά απο 7 χρόνια ξαναπαντρεύτηκε και γεννήθηκα εγώ, αλλά άσε με μένα.
ο αδερφός μου (το 6 μηνών παιδί ) έχασε την γυναίκα του στα 29 του χρόνια απο καρκίνο που ξεκίνησε στο στήθος και απλώθηκε στα κόκκαλα στο συκώτι στο πνευμόνι. (δεν σου λέω για τον πόνο της αρρώστειας είναι άλλη ιστορία αυτή), έμεινε χήρος με δύο παιδιά 5 και 3 χρόνων.
η αδερφή μου (το παιδί 2 χρόνων) έχασε πέρυσι τον άνδρα της μπροστά στα μάτια της απο ανακοπή, ορφανά 3 παιδιά.
ζήσαν την ορφάνια και το ίδιο και τα παιδιά τους με τραγικότερη φιγούρα τον πατέρα μας που έζησε τρεις φορές το ίδιο! και όμως η ζωή συνεχίζεται και αν δεν μάθεις να ζεις με τα όποια προβλήματα αυτή σου φέρνει, μικρά ή μεγάλα, βατά ή ανυπέρβλητα, δεν θα μάθεις ποτέ το νόημα της και δεν θα περάσεις ποτέ σε άλλα ανώτερα επίπεδα καθώς αυτός είναι ο σκοπός του ανθρώπου.
είπα πολλά δεν ξέρω αν σε ανακούφισαν, αν σε βοήθησαν αλλά η ζωή μου με τις παραπάνω συνθήκες με και μας έμαθε να εκτιμώ και την κάθε μικρή στιγμή χωρίς να σκορπίζομαι όμως, γιατί το δώρο της ζωής είναι πολύτιμο. για αυτούς που η εδώ ζωή διακόπηκε μιά άλλη συνεχίζεται γιατί έτσι θέλησε ο Θεός, η μοίρα το κισμέτ.
αλλά και γιατί αν δεν μάθεις απο τα "μαθήματα" που αυτή, η ζωή σου στέλνει, θα σου ρθουν άλλα προβλήματα και αυτό να το θυμάσαι. ενός κακού μύρια έπονται και θα πρέπει να μάθεις να μην ξεφεύγεις (πχ μετά τον θάνατο του γαμπρού μου η αδερφή μου ήταν πραγματικά σε μεγάλο προσωπικό πόνο, στις πρώτες μέρες μετά τον θάνατο, παραλίγο να έχανε και τον γιό της επειδή αυτός χρησιμοποιούσε άσκοπα τα μηχανάκι του και έτρεχε! υποθέτω καταλαβαίνεις τί θέλω να πω).
να είσαι πραγματικά χαρούμενη και ευτυχισμένη που γνώρισες αυτόν τον άνθρωπο να κρατήσεις την μνήμη του και συνεχίσεις μπροστά γιατί αυτό επιβάλλει η ζωή. αλλιώς γίνεσαι φυγάς της
καλή σου ημέρα με συγκίνησε το μήνυμά σου πρωί πρωί για αυτό ανταποκρίθηκα άμεσα και ίσως λίγο αυστηρά. όμως έτσι έχουν τα πράγματα.
Πριν απο 2 χρονια περιπου σκοτωθηκε σε τροχαιο ενας φιλος μου...Εκλαιγα για 1 εβδομαδα...Δεν μπορουσα να το συνειδητοποιησω οτι δε θα τον ξαναβλεπα...Ακομη και τωρα το σκεφτομαι....Αυτο που με παρηγορουσε ηταν οτι ο θανατος του με εκανε να δω πολυ διαφορετικα καποια πραγματα στη ζωη και να εκτιμησω και το παραμικρο καλο που μου εχει δωθει!Και καθε μερα με βοηθαει να σκεφτομαι αλλιως...
Όσοι έχετε μπει σε αυτή τη συζήτηση ξέρετε πόσο πολύ θέλω να μάθω τι συμβαίνει εκεί που πάνε όλοι... Η γιαγιά μου τις τελευταίες μέρες δεν είναι πολύ καλά. Κάποιες στιγμές χάνεται και κάποιες άλλες επικοινωνεί λίγο. Όταν την πετύχαμε σε κάποια στιγμή που ήταν καλά είπε: ''Όταν δε μου μιλάτε και δε σας μιλάω είμαι εκεί (Έδειξε απέναντι από το κρεβάτι της) και σας βλέπω. Και μετά πάω σε έναν κήπο που έχει λουλούδια. Εκεί είναι πολύ ωραία και δεν πονάω ούτε κρυώνω.'' Και κάποια άλλη στιγμή που ΗΜΟΥΝΑ ΜΠΡΟΣΤΑ είπε: ''Μια θάλασσα''. Ο μπαμπας μου που πιστεύει σε αυτά της είπε. ''Πως είναι η θάλασσα;'' ''Μεγάλη και πολύ ωραία. Να μη δυσαρεστηθείτε καθόλου''. Αυτά τα τελευταία τα έλεγε μεταξύ ξύπνιου και λήθαργου. Θα γράψω ένα βιβλίο κάποια στιγμή για όλα αυτά...
Mαρία μου,λυπάμαι πολυ.....Το μονο που μπορώ να σου πω ειναι οτι αυτος ο ανθρωπος θα ζει παντα μεσα στην καρδιά σου....Η ζωή συνεχιζεται οσο δυσκολο και αν σου φαινεται...Κοιτα μπροστα και ολα θα πανε καλα...!!!
koritsaki na sou po kati???kai mena exei pethani kolitos mou to mono pou me stirikse eitan i sxesi mou kai meriki kali fili einai poli odiniro kai se katalabeno alla prepei na prixoriseis mprosta gia to diko sou kalo kai prosexe
