Oταν προκειται για ανευθυνοτητα συγουρα πρεπει να αναλαβουν (και οι δυο) τις ευθυνες τουσ και να το κρατησουν!Δε μπορουμε να παιζουμε τοσο ευκολα με μια ζωη!Επειδη ομως δεν πρεπει ποτε να ειμαστε απολυτοι και μονοπλευροι σε τετοια ζητηματα, υπαρχουν και οι εξαιρεσεις!
Αν πχ προκειται να γεννηθει ενα αρρωστο παιδι,με σοβαρη σωματικη η νοητικη αναπηρια δε βλεπω κανενα σοβαρο λογο να φερουμε αυτο τον ανθρωπο στη ζωη.Το μονο που θα ικανοποιησει ειναι τον εγωισμο της μητερας να μη σκοτωσει ενα μωρο!Ομως νομιζω πως η ευτυχια αυτου του παιδιου ειναι σημαντικοτερη.Και οσο αγαπη κι αν του παρεχεις, δε νομιζω πως ενας ανθρωπος καθηλωμενος στο κρεβατι ολη του ζωη,διασωληνωμενος,ανυμπορος να ικανοποιησει μονος τις πιο βασικες του αναγκες,βλεποντας τη ζωη να περναει απο διπλα του κι αυτος απλα να..βλεπει,συνεχως αναμεσα σε ιατρους και φαρμακα, μπορει να ειναι ευτυχισμενος.Ποιος θα ηθελε μια τετοια ζωη..ποσο μαλλον οταν προκειται για το παιδι του!
(Εχω την εντυπωση οτι εχουμε ξανασυζητησει τετοιο θεμα σε αλλο topic..)
Σωστά θυμάσαι loussi,υπάρχει τόπικ για το συγκεκριμένο θέμα.
Έχει ένα ανάπηρο-άρρωστο παιδί το δικαίωμα..
Το μόνο που ήθελα να πω για το θέμα,που βλέπω να συζητιέται μάλιστα από νέες κοπέλες,είναι ότι πριν φτάσουμε να μιλάμε για την έκτρωση καλύτερα να μιλάμε για την αντισύλληψη.Το κακό είναι ότι ο αριθμός των εκτρώσεων διαρκώς αυξάνεται,καθώς πολλές γυναίκες έχουν μετατρέψει την έκτρωση σε μέθοδο αντισύλληψης!
Σε κάποιες χώρες που απαγορεύονται οι εκτρώσεις και οι συνθήκες διαβίωσης στα λαϊκά στρώματα είναι άθλιες,οι γυναίκες προκαλούν μόνες τους την διακοπή της κύησης ή γεννάνε τα μωρά και τα πετούν στα δημόσια ουρητήρια ή στα σκουπίδια.
Αν δεν κάνω λάθος βρίσκουν μέχρι και 80 νεκρά βρέφη το μήνα στα σκουπίδια της πόλης του Μέξικο.
Τι είναι καλύτερο?τι είναι χειρότερο?δύσκολο να το πεις μέσα στον τρελό κόσμο που ζούμε
Ναι μεν, αλλά...
Συμφωνώ και επαυξάνω πως η πρόληψη είναι η καλύτερη μέθοδος.
Μου φαίνεται απόλυτα λογικό το να θες να διακόψεις μία κύηση, αν το έμβρυο φέρει σοβαρά προβλήματα υγείας, αντί να το καταδικάσεις σε μία ζωή ανυπόφορη. Περί ανευθυνότητας, κρατάω τους ενδοιασμούς μου. Μπορεί να είναι η συλλήψη μια τέτοια στιγμή (ανευθυνότητας) και εκ των υστέρων να γίνουν οι άνθρωποι υπέροχοι γονείς, αλλά και να είναι η κυήση επιθυμητή και προγραμματισμένη και εν τέλει οι γονείς να είναι τελοίως αδιάφοροι και ανεύθυνοι.
Αυτό όμως που με απασχολεί σοβαρά είναι τι γίνεται σε περιπτώσεις όπου η σύλληψη έχει προέλθει από βιασμό; Φόνος ή όχι, μπορεί κάποιος να παρεξηγήσει την κοπέλα, αν προβεί σε μία τέτοια κίνηση;
#9
revekka, διάβασες το εγωισμός αλλά παρέλειψες τις υπόλοιπες λέξεις της προτάσεως. "Σε πολλές περιπτώσεις"... Δεν είπα ότι κάλυψα το θέμα από όλες τις πλευρές. Ούτε ανέφερα και τις περιπτώσεις βιασμού. Μίλησα για ανθρώπους ώριμους και παιδευμένους οι οποίοι δεν έμαθαν να σέβονται τίποτα, επειδή δεν έμαθαν να σέβονται πάνω από όλα τον εαυτό τους. Εκτός και αν το "ένιωσα ένα κενό κάτω από τα πόδια μου, τρέχω να το καλύψω" ή το " ένιωσα ένα εξόγκωμα κάτω από τον αφαλό μου πάω να το κρύψω κάπου" σημαίνει σεβασμός στον εαυτό μας. Σήμερα τα παιδιά μαθαίνουν πολύ γρήγορα στη ζωή τους το πρακτικό μέρος της σεξουαλικής έκφρασης (καβαλάω ή καβαλιέμαι), χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσουν, το πότε, το πώς και το γιατί το κάνουν. Είναι περισσότερο θέμα μίμησης και λιγότερο ανάγκης πραγματικής. Και εκεί έρχεται η περίπτωση του 13χρονου, που πολύ σωστά ανέφερες.
"Ονειρεύομαι τη ζωή σαν ένα γαλάζιο ουρανό
αέρακι αγνό και καθάριο η ζωή μου να πνέει
πουλί λευκό η ελπίδα μου θε πάντα να πετά ψηλά..."
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 13-08-2007 23:59 ]
Θέλω να παραθέσω κάποιες μαρτυρίες κάποιοων γιατρών και γυναικών που τα έχουν ζλησει από πρώτο χέρι. Γιατί εμείς μιλάμε εκ του ασφαλούς. Αυτοί τι έχουν να πουν; Λοιπόν...
"Μου ήταν δυσβάσταχτο να τοποθετώ βρέφη μέσα σε σουρωτήρι, να τα ξεπλένω, και να τα τοποθετώ μέσα σε σφραγιζόμενες πλαστικές σακούλες (τροφίμων)."
Πρώην ιδιοκτήτης κλινικής αμβλώσεων, Eric Harrah
"Έχω δει εκατοντάδες ασθενείς στο γραφείο μου, οι οποίες είχαν κάνει εκτρώσεις, αφού πείσθηκαν από τα ψέματα των συμβούλων αμβλώσεων. Δηλαδή, τους έλεγαν «Μα, αυτό είναι λιγότερο οδυνηρό από μια αφαίρεση δοντιού. Δεν είναι καν μωρό.» Η γυναίκες αυτές αργότερα, όταν τύχαινε να δουν ένα σχετικό άρθρο στο περιοδικό Life, κατέρρεαν, και έπεφταν σε βαρύτατη κατάθλιψη."
Ψυχολόγος Vincent Rue. Στο βιβλίο "Abortion Inc" (Εταιρεία Εκτρώσεων) των David Kupelian και Jo Ann Gasper, εκδόσεις New Dimemsions, Οκτώβριος 1991 σελ. 16
"Κάθε γυναίκα κάνει τις ίδιες δύο ερωτήσεις: Η πρώτη από αυτές είναι: "Είναι παιδί?" "Όχι", θα την διαβεβαιώσει ο σύμβουλος, "είναι απλώς ένα προϊόν της σύλληψης (ή ένας θρόμβος αίματος, ή ένα κομμάτι ιστού)". Αν και οι σύμβουλοι αυτοί βλέπουν –σε καθημερινή βάση- έμβρυα έξι εβδομάδων, με χέρια, πόδια και μάτια κλειστά όπως ενός νεογέννητου κουταβιού, λένε ψέματα στις γυναίκες. Ποιος ξέρει πόσες γυναίκες θα προχωρούσαν να κάνουν την έκτρωση, αν τους έλεγαν την αλήθεια?"
Carol Everett, πρώην ιδιοκτήτρια δύο κλινικών και διευθύντρια τεσσάρων
"A Walk Through an Abortion Clinic" (Μια Βόλτα Μέσα Σε Κλινική Αμβλώσεων) της Carol Everett, περιοδικό ALL About Issues Αυγ-Σεπ 1991, σελίδα 117
"Λοιπόν, το μωρό που εγώ αφαίρεσα με έκτρωση ήταν ένδεκα εβδομάδων. Μπορείτε να φαντασθείτε τι έπαθα, όταν αντίκρυσα μπροστά μου ένα βρέφος με χέρια και με πρόσωπο, να πιπιλάει τον αντίχειρά του; Και εκείνοι μου έλεγαν πως ήταν μόνο ένα τσαμπί από κύτταρα!!"
Carole K. Διευθύντρια Πολιτείας στον σύλλογο «Γυναικών που έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης λόγω της αμβλώσεως» [WEBA (Women Exploited by Abortion)], σε ένα δείγμα από ιστορίες που έχουν καταγραφεί από μέλη του Συλλόγου.
"Ένα βράδυ, μια γυναίκα γεννούσε και κλήθηκα να πάω να την δω, επειδή ήταν «εκτός ελέγχου». Μπήκα μέσα στον θάλαμό της, και διαπίστωσα πως ήταν υπό διάλυση – είχε πάθει ισχυρό νευρικό κλονισμό - ούρλιαζε και χτυπιόταν ασταμάτητα. Οι άλλοι ασθενείς είχαν αναστατωθεί, επειδή η κυρία αυτή ούρλιαζε συνεχώς. Την πλησίασα, και είδα δίπλα της ένα μικρό μωράκι από έκτρωση με άλας, το οποίο ακόμα κλωτσούσε. Γεννήθηκε ζωντανό, και κλωτσούσε και τιναζόταν για κάμποση ώρα, μέχρι που πέθανε από εκείνα τα φοβερά εγκαύματα, μιας και το άλας μπαίνει μέσα στους πνεύμονες και τους καίει και αυτούς. Ένα θα σας πω για την διαδικασία D & E. (αποκεφαλισμός-διαμελισμός): δεν θα χρειαστεί να ανησυχήσετε ποτέ, πως το μωρό θα γεννηθεί ζωντανό. Δεν θα σας περιγράψω την ακριβή διαδικασία D & E, παρά μόνο να σας πω –ως γιατρός- πως απλώς κάθεσαι εκεί και ξερριζώνεις –και το εννοώ κυριολεκτικά, πως ξερριζώνεις- τα χέρια και τα πόδια από τα έμβρυα, και τα στοιβάζεις επάνω στο τραπέζι."
Dr. David Brewer, Glen Ellyn, Illinois
Και μερικές μαρτυρίες γυναικών:
Η Αντιγόνη μιλά και κλαίει. «Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, είχα μια αίσθηση αμφιβολίας, πώς να το πω; Να, έλεγα τώρα τι γίνεται; Δεν πρόλαβα να σκεφτώ πολλά γιατί ήρθε ο γιατρός για πάρει τα χρήματα και για να δει πώς είμαι. Του είπα ότι είμαι ανακουφισμένη, μου έφυγε ένα βάρος, ότι τώρα είμαι ελεύθερη! Μάλιστα, τώρα μπορώ να διαλέξω κάποιον που με αγαπάει αληθινά. Θα χωρίσω από αυτόν τον ψεύτη, που έχω μπλέξει. Επιτέλους! Θα κάνω τη ζωή μου όπως την έχω ονειρευτεί. Φεύγοντας από το μαιευτήριο, στο πρώτο φανάρι μ’ έπιασε κόκκινο. Πέρασε μια κυρία που περπατούσε αργά, με το νεογέννητο, στο καροτσάκι. Ήταν πανέμορφο, σαν αγγελούδι! Καρφώθηκε πάνω του το βλέμμα μου. Άκουσα μια φωνή μέσα μου. «Θα μπορούσε να ήταν δικό σου, αλλά εσύ μόλις το πέταξες στα σκουπίδια! Κι αν δεν αποκτήσεις άλλο ποτέ;» Η ψεύτικη ανακούφιση έγινε μονομιάς βράχος στην ψυχή μου. Έχει μείνει πολύ βαθιά χαραγμένο μέσα μου αυτό το βίωμα».
Η πρώτη λέει: «Θυμάμαι τα στρογγυλά φώτα από πάνω μου, τη φωνή του γιατρού που έλεγε ‘ανέπνεε αργά’… το σβήσιμο των αισθήσεων… και τη φρίκη στην ψυχή μου όταν ξανάνοιξα τα μάτια. Ο Θεός να με συγχωρέσει! Δεν θα το ξανακάνω ποτέ πια, ποτέ! Βλέπω τα παιδάκια κι έχω μια μόνιμη πίκρα στην καρδιά μου… Τώρα, βέβαια, βλέπω την κόρη μου και τη χαίρομαι, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε λεπτό εκείνη την ‘εμπειρία’… δηλαδή την ψυχή που σκότωσα… Πώς θα ήταν αν ζούσε τώρα; Θα ήταν αγόρι ή κορίτσι; Θα μου έμοιαζε; Ερωτηματικά ατελείωτα».
#13
Αγαπητέ- ή liaki2
Κάθε ψυχή γεννιέται ΠΑΝΑΓΝΗ.
Στο ερώτημα που θέτουν πολλοί αν ο άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται η απάντηση
είναι πως ΓΙΝΕΤΑΙ. Τα ερεθίσματα που δέχεται κάθε παιδί από το οικογενειακό αλλά
και από το υπόλοιπο περιβάλλον του είναι αυτά που συμβάλουν στην διαμόρφωση
του χαρακτήρα του. Το ίδιο το παιδί θα διαλλέξει άλλοτε ακούσια και συχνά εκούσια
την πορεία του στη ζωή. Οι επιλογές του προς το καλό ή το κακό θα δημιουργήσουν
ένα άτομο που θα είναι αντίστοιχα καλό ή κακό.
Αν και δεν θέλω πλέον να μπαίνω σε θέματα πίστεως πιστεύω ότι πρέπει να
αναφέρω κάτι σχετικά με την μετάνοια. Αν κάποιος κατά την διάρκεια της ζωής του
μετανιώσει πραγματικά και βαθιά για τις αδικίες που διέπραξε προς τον συνάνθρωπό
του, τότε αυτό θα έχει επίπτωση να μην ξαναδιαπράξει και πάλι κακό. Έχοντας τον
νου του συνεχώς, κιαν ακόμη και πάλι υποπέσει στο ίοδιο λάθος, σταδιακά θα
σταματήσει, γιατί έχει χαραχθεί η θέληση στη ψυχή του να μην πράτει το κακό.
Αυτός είναι ο λόγος που ζητείται όχι απλά η μετάνοια, αλλά η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
Αν δεν είναι αληθινή τότε δεν ισχύουν τα παραπάνω αφού θα πρόκειτε για
υποκριτική μετάνοια.
Ας μην φλυαρώ μια που έχω την τάση συχνά να περνώ από το ένα θέμα στο άλλο.
#15
αρχική