Πριν χρονια καθημερινα, λογω δουλειας, περνουσα μπροστα απο ενα καφενειο. Πότε-πότε ενα γεροντακι μολις με εβλεπε να πλησιαζω εβγαινε εξω, απο το εν λογω καφενειο, και αρχιζε "Ελα να σε κερασω μια μπιρα ενα καφε ο,τι θες λεβεντη μου κλπ". Αλλες φορες το σκηνικο αλλαζε κι ακουγα τα μπινελικια της ζωης μου "Αλητη, κ...παιδο" κι ο,τι βαλει ο νους σας.
Το βιολι τραβηξε καιρο, δεν του 'δινα σημασια, "Ας τον τρελλο στην τρελλα του" ελεγα, στο κατω κατω ηταν γεροντακι.
Το μυστηριο λυθηκε οταν ετυχε να περναω μπροστα απο το καφενειο με ενα φιλο μου. Το γεροντακι με ειδε και αρχισε να ξαναλεει για κερασματα κλπ. Δεν του εδωσα, και παλι, σημασια αλλα αυτη την φορα με αποκαλεσε με ονοματεπωνυμο που φυσικα δεν ηταν το δικο μου. Ο φιλος τοτε με κοιταει απο πανω μεχρι κατω και σκαει στα γελια "Ρε συ σε περναει για τον τάδε ποδοσφαιριστη"
Τελικα ο σωσιας μου, που εξαιτιας του φιλου μου τον γνωρισα, ηταν ενας ποδοσφαιριστης της Γ΄Εθνικης που ναι μεν ειχε το ιδιο 'κοψιμο' με μενα αλλα ηταν πιο κοντος και πιο γεματος. Αναλογα λοιπον με τις επιδοσεις του στα γηπεδα ακουγα αυτα που ακουγα, για καιρο, απο τον φιλαθλο παπουλη.
One I know,I don't know nothing 
Θύμωσα τώρα
