Σίλλια,..έχεις την γλυκύτερη φωνή που έχω ακούσει ποτέ στο ραδιόφωνο...''συγχαρητήρια για την εκπομπή σας''
Ορίστε και το κειμενάκι μου....
''Χτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσα με μισή καρδιά..Δεν ήθελα να γίνει αυτό..όχι δεν ήθελα,αλλά δεν είχα άλλη επιλογή..
-Βεβαίως και ισχύει το ραντεβού,όπως είχαμε πεί,στις 5 το απόγευμα....θα σας περιμένω.
Ξεκίνησα νωρίτερα για να έχω όσο χρόνο χρειαζόμουν.Ξεκλείδωσα την βαριά καγκελόπορτα και βρέθηκα στην αυλή..ήταν γεμάτη ξερά φύλλα.Πήγα κατευθείαν στο αγαπημένο μου μέρος,στο μεγάλο δέντρο,που χαιρόμουν τη δροσιά του ίσκιου του κάθε καλοκαίρι..τότε που αυτό το μέρος έσφιζε απο ζωή..Σαν να βλέπω ακόμα την παλιά κουνιστή πολυθρόνα,με τις κρυμμένες καραμέλες στα μαξιλάρια...εδώ καθόμουν το απομεσήμερο,περιμένοντας να ξυπνήσουν ''οι μεγάλοι''και να πάμε στη θάλασσα.
Δίπλα, 2-3 ραγισμένες γλάστρες και τα παρτέρια,άδεια πια,δίχως ίχνος βλάστησης μέσα τους.Θυμάμαι που έτρεχα με λαχτάρα έχοντας 2 μισοφαγωμένα ροδάκινα στο χέρι, έβγαζα τα κουκούτσια,και τα φύτευα,για να αποκτήσω κάποτε τη ''δική μου'' ροδακινιά..
-Θα φυτρώσουν παππού,έστι δεν είναι?
-Θα φυτρώσουν..θα φυτρώσουν,απαντούσε εκείνος,και εγώ κατενθουσιασμένος κατηφόριζα με τους ''μεγάλους''προς τη θάλασσα...να παίξω με τα κύμματα.Κάθε Αύγουστο,έχει πολύ αέρα εδώ. Το μελτέμι κάνει τη θάλασσα να χορεύει....''