772 online · 210.851 μέλη
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=920&obcatid=2
Δηλώσεις και δημοσιεύματα
Πέτρος Κωστόπουλος, Εκδότης
«Με τρελαίνουν τα πιτσιρίκια που ουρλιάζουν μες στο αεροπλάνο ή στο αυτοκίνητο. Τον Ηρώδη σκέφτομαι. Αλλά τότε, πάλι, δεν είχαν ούτε αεροπλάνα ούτε αυτοκίνητα. Τσάμπα τα έφαγε τα μούλικα, για να πετύχει ένα ψωνισμένο, που έλεγε από μικρός ότι είναι γιος Θεού. Δεν τον αδικώ, πάντως τον Ιησού. Όλα τα παιδιά θέλουν να γίνουν κάτι. Εγώ ήθελα να γίνω σέντερ φορ στον Ολυμπιακό. Και απέτυχα». Απόσπασμα από άρθρο του γνωστού εκδότη περιοδικών Πέτρου Κωστόπουλου. (NITRO Μάιος 2004 σελ 26)
Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
«Όποιος είναι πιστά αφοσιωμένος στο Θεό, δεν είναι ελεύθερος άνθρωπος» φέρεται να είχε τονίσει σε ομιλία της στις Σέρρες, προσκεκλημένη της «Σερραϊκής Πολιτιστικής Εταιρίας» η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, καθηγήτρια Βυζαντινολογίας. (Εφημερίδα Α1 αρ. φύλλου 120 Ιούλιος 2002). Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος προσφάτως της απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Αποστόλου Παύλου, ανώτατο παράσημο τον περασμένο Ιανουάριο, αναγνωρίζοντας την προσφορά της!!!
Θεόδωρος Πάγκαλος, πρώην υπουργός, βουλευτής ΠΑΣΟΚ
«Σε μια από τις γνωστές εκρήξεις του ο κ. Πάγκαλος μιλώντας χθες στους δημοσιογράφους, συνέστησε στους πολίτες αυτής της χώρας «να ακούνε λιγότερο τη φωνή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ιουλίου Καίσαρα και του Χριστού ή άλλων προσώπων που δεν δικαιούνται να έχουν πρόσβαση στο ακουστικό μας σύστημα!
Ο κ. Πάγκαλος χαρακτήρισε ως παιδισμό τον επηρεασμό των ατόμων από προσωπικότητες όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιούλιος Καίσαρ και ο Χριστός!...» (Απογευματινή Σάββατο 16 Μαρτίου 1996 σελ. 7)
Ιστορικά Ελευθεροτυπίας
«Το ερώτημα αν υπήρξε ο Χριστός ως φυσικό πρόσωπο δεν απαντήθηκε τελεσίδικα επί 2000 χρόνια. ...Φοβάμαι πως δεν θα απαντηθεί ούτε στο πλαίσιο αυτού του άρθρου ούτε σε αυτό το τεύχος...» Ελευθεροτυπία 21 Δεκεμβρίου 2000 Ένθετο Ιστορικά (Η ιστορικότητα του Ιησού) σελ. 44
Θέμος Αναστασιάδης (εκδότης εφημερίδων «Το Θέμα», «Πρωταθλητής»)
«...Έχεις κατακτήσει κάτι μόνο όταν μπορείς να πεις και στον Παντοδύναμο «Σε έχω γραμμένο στ’ αρχ... μου. Αυτή είναι η ολοκλήρωση του άνδρα.
Όταν ξυπνάς το πρωί τι κάνεις;
Το σταυρό μου
Είσαι θρήσκος;
Όχι απλώς τον κάνω προκαταβολικά, γιατί που ξέρεις; Αν υπάρχει;
Αν υπάρχει δεν θα ξέρει ότι είσαι απατεώνας;
Θα ξέρει αλλά θα πει, εντάξει το παιδί είχε τις αμφιβολίες του όμως τα βασικά τα έκανε». Συνέντευξη περιοδικό STATUS Ιανουάριος 2005. Δεν είναι τυχαίο ότι το περιοδικό κυκλοφόρησε παραμονές Χριστουγέννων 2004 προκαλώντας σάλο στους πιστούς.
Γιάννης Μαρκόπουλος, μουσικοσυνθέτης
«Ο χριστιανισμός στην Ελλάδα έκανε πολλά και ανεξήγητα κακά... Η Ορθοδοξία στο κοντινό παρελθόν έκαμε κινήσεις δυνατές, πλησιάζοντας θέσεις και ιδεολογήματα σύγχρονα, επομένως ελληνικά... Αναμένεται στην αυγή αυτής της χιλιετίας να κάνη διορθωτικές κινήσεις, καταργώντας την Παλαιά Διαθήκη, που τόσα ψέματα δίδαξε στα ελληνόπουλα στα σχολεία... « Από τη συνέντευξή του στο περιοδικό «Δαυλός» Ιανουάριος 2002 τεύχος 241.
Μίκης Θεοδωράκης, μουσικοσυνθέτης, πρώην υπουργός
"Ιουδαϊσμός και Ελληνισμός είναι δύο αντίθετα πράγματα, τα οποία συγκρούονται... Το κύριο στοιχείο του Ιουδαϊσμού είναι το παρανοϊκό κτίσιμο ενός οπαδού του Ιεχωβά ή του Αλλάχ ή και του Χριστού ακόμη... Κατευθείαν από τον Ιεχωβά της Βίβλου βγαίνει ο Χίτλερ. Κατ’ ευθείαν. Και τρώει τους Εβραίους. Δηλαδή ο Χίτλερ είναι δικό τους δημιούργημα...
Ένας καταπτοημένος άνθρωπος, που ξέρει, ας πούμε, ότι είναι καταραμένος από το Θεό του και ξαφνικά παίρνει μία εξουσία, θα πάη να καταπιέση άλλους ανθρώπους. Ε, αυτό έγινε:Κατέστρεψε την ανθρωπότητα ο Χριστιανισμός. Καταπτοημένοι πήγαν στην Ν. Αμερική, τους σκότωσαν όλους΄στην Αφρική τους έσφαξαν΄στη Β. Αμερική το ίδιο» ( Λόγοι του Μίκη Θεοδωράκη:Από τη συνέντευξή του στον «Δαυλό», τον Ιούνιο του 1996, τεύχος 174)
Αντώνης Ξυλούρης ( Ψαραντώνης) μικρότερος αδελφός του Νίκου Ξυλούρη, λυράρης από τα Ανώγεια της Κρήτης
«Άκου παιδί μου, να αγαπούμε τον Χριστό γιατί ήταν καλός, αλλά υπήρξανε πολλοί Χριστοί και πιο ανώτεροι απ’ αυτόν: Ο Δίας, ο Ορφέας, ο Όμηρος, ο Κορνάρος, ο Καζαντζάκης... θεάνθρωποι ήταν όλοι αυτοί, με μεγάλη φλόγα μέσα τους».
Κορνήλιος Καστοριάδης, φιλόσοφος
« Αυτό που ανέκαθεν με έβγαζε από τα ρούχα μου με τον χριστιανισμό είναι αυτή η ιδέα ότι υπάρχει ένας Θεός ο οποίος μπορεί να με αγαπάει, εμένα. Ποιο είναι αυτό το άπειρο Όν που ενδιαφέρεται αν έφαγα όλη τη σούπα μου ή αν δεν την έφαγα, αν αυνανίστηκα ή αν δεν αυνανίστηκα, αν πόθησα ή όχι τη μητέρα μου, που απαγορεύει τη σοδομία, το ένα, το άλλο κ.λ.π. Είναι αυτά άξια ενός Θεού;Όχι. Γιατί ο Θεός έχει όλα αυτά τα κατηγορήματα; Διότι παρουσιάζεται ως υποκατάστατο ακριβώς της αρχής της απαγόρευσης, προσφέροντας την παρακάτω πριμοδότηση:Αν το κάνεις αυτό, ο Θεός θα σε αγαπάει»-και αυτή είναι η επανασεξουαλικοποίηση...» Βιβλίο «Διάλογοι» Εκδόσεις Ύψιλον.
Νίκος Δήμου συγγραφέας, δημοσιογράφος-αρθρογράφος εφημερίδος «Το Βήμα»
«...Βλέπω τον Χριστό ως άνθρωπο: χαρισματικό, μεγαλοφυή, μεγαλόκαρδο-αλλά άνθρωπο... Ένας ημίθεος ή θεάνθρωπος θα παρουσίαζε ενδιαφέρον ως σύνθετο όν (κάτι σαν Κένταυρος) αλλά περιέχει ανυπέρβλητες εννοιολογικές δυσκολίες... Η θεώρηση του Χριστού ως ανθρώπου όχι μόνο δεν αποδυναμώνει τη διδασκαλία του αλλά την ενισχύει. Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυρισθεί κανείς ότι η διδαχή του αποκτά νόημα, κύρος και αξία, μόνον αν είναι άνθρωπος. Αν είναι Θεός, πρόκειται για «πολιτική προπαγάνδα»-και όλη η πορεία και Σταύρωσή του γίνεται κάτι σαν σκηνοθετημένη παράσταση.... Αν υπήρχε Θεός ο οποίος «τα πάντα εν σοφία εποίησεν», ο Χριστός και το κήρυγμα του θα περίττευαν... Θα έλεγα, περισσότερο (πως ο Ιησούς εμφανίζεται) σαν άνθρωπος παρά σαν Θεός. Ακόμα και στα (μεταγενέστερα) Ευαγγέλια, ο ίδιος ουδέποτε δηλώνει ευθέως πως είναι Θεός... Γι’ αυτό μπορούμε να μιλάμε για αποτυχία του Χριστιανισμού...» (Νίκος Δήμου συγγραφέας, δημοσιογράφος-αρθρογράφος εφημερίδος «Το Βήμα». Απόσπασμα από άρθρο του που τιτλοφορείται «Χριστός εναντίον Θεού» και εμπεριέχεται σε βιβλίο που εξέδωσαν οι εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ «2000 χρόνια μετά τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;»
Μίμης Ανδρουλάκης, βουλευτής ΠΑΣΟΚ, συγγραφέας
«Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο πρώτος αληθινός φίλος των γυναικών σ’ αυτά τα δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά ο χριστιανισμός υπήρξε μισογυνικός. ... Κορυφαία του στιγμή βέβαια η σχέση του με την πόρνη Μαρία Μαγδαληνή. ...Ε, αυτήν την πόρνη την έκανε μαθήτριά του, ίσως και γυναίκα του.
...Ο απόστολος Παύλος σεξουαλικά ανίκανος και παρανοειδής προσωπικότητα...
...Όλοι οι εκκλησιαστικοί πατέρες, σε πλήρη αντίθεση με το λόγο του Ιησού, συμφωνούν απόλυτα, ότι η γυναίκα είναι επικίνδυνη.
Ο μισογυνισμός της Εκκλησίας οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες στα βασανιστήρια ή και στην πυρά σαν μάγισσες. Την ίδια στιγμή βέβαια πολλά μοναστήρια λειτουργούσαν ως οίκοι ανοχής με κέντρα ομοφυλοφιλικού έρωτα, ανδρικού και γυναικείου...
... Για μια πόρνη έγινε η Σταύρωση; Έτσι αφήνει να εννοηθεί η κυρία.
...Κυκλοφόρησε ότι έμεινες έγκυος από τον Ιησού. Τι απόγινε το παιδί; Το διοχέτευσες όπως λένε στη Γαλλία;
Τελικά αυτός είναι ο Ιησούς. Ο καθένας και ο κανένας. Τα πάντα και το τίποτα. Το μηδέν και το άπειρο. Πανταχού παρών και ανύπαρκτος. Πασίγνωστος και εντελώς άγνωστος. Το τελειότερο μυθιστορηματικό πρόσωπο... Το πραγματικό του ιστορικό πρόσωπο πάντα θα μας διαφεύγει. Αινιγματικό κι άπιαστο. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν ήταν ένας, κανένας ή πολλοί, πότε γεννήθηκε και πέθανε, πόσοι ήταν οι μαθητές του, τι πίστευε για τον εαυτό του, ποια ήταν η ζωή του, το πρόσωπό του, τα χρώματά του, η σεξουαλικότητά του. Ανοικτός σε όλες τις εικασίες...
Δίχως τον Εβραϊκό μονοθεϊσμό... η ιστορία του Ιησού θα ήταν μια κοινή, συνηθισμένη υπόθεση καταδίκης και εκτέλεσης ενός από τους χιλιάδες ήρωες-αντάρτες της Ιστορίας.
Ο δισχιλιετής θρίαμβος της χριστιανικής παραίσθησης έχει να κάνει με τις ασυνείδητες φαντασιώσεις των παιδιών, των ενηλίκων και κυρίως των νευρωτικών και των σχιζοφρενών... Το μυθιστόρημα «Ιησούς»φέρει το γυναικείο άγγιγμα της Μαγδαληνής... Γιατί λοιπόν «Πατήρ-Υιός- Άγιο Πνεύμα» και όχι «Πατήρ-Θυγατέρα- Άγιο Πνεύμα; Στην πραγματικότητα, η γυναίκα εκδιώκεται από τον ιδρυτικό μύθο του χριστιανισμού, και ας έκανες, Μαγδαληνή έρωτα με τον Ιησού. Ο Θεός που έλεγε:» Γεννηθήτω το φως», μου έφερνε γέλια.. Αυτή, περίπου, είναι και η δική μου θέση απέναντι στο Θεό, και δεν έχει μεταβληθεί από την παιδική μου ηλικία. Ποτέ δεν του ζήτησα τίποτα, ποτέ δεν με ξεγέλασε. Ποτέ δεν του διατύπωσα τα αφελή αιτήματα των παιδιών...» ( Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το Βιβλίο με τίτλο «Μν » Εκδόσεις Καστανιώτη)
«...ο ιεροφάντης ξεκινούσε το ενορατικό του ταξίδι, έχανε την επικοινωνία, συσπόταν, πίστευε ότι βρισκόταν σε αιώρηση, ψέλλιζε προφητικά λόγια, έλεγε πως τον οδηγεί ο Ιησούς στον υπερ-κόσμο, στον όγδοο ουρανό, ότι γίνεται ένα με το Υπέρτατο Ένα, με τον θεο-μηδέν, περνούσε στην «κατοχή του θεού»... ( Βιβλίο «Η γυναίκα της ογδόης μέρας Εκδόσεις Καστανιώτη)
Γρηγόρης Ψαριανός, δημοσιογράφος Ρ/Σ BEST
Περί του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας
Edit: Αφαιρέθηκε λόγω υβριστικών εκφράσεων απέναντι σε μία μερίδα ανθρώπων.
-----------------
''Εστ'ημάρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσεται''
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Disasterpiece στις 04-07-2008 20:47 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Astron στις 06-07-2008 12:55 ]
Αν ήμουν αγενής θα μπορούσα να πω πως το σχόλιό σου θα μπορούσε να έχει τον τίτλο "Προβάτων την αδύναμη απαξίωση προσκηνήσωμεν".. έτσι, όμως δε θα πηγαίναμε πουθενά, ε;
Καταλαβαίνεις.. δεν προσπαθώ και δεν έχω λόγο να σε προσβάλω αλλά η ανταλλαγή χαρακτηρισμών είναι ανούσια. Απλά.
Η βιβλιογραφια που παραθετει ο Disasterpiece ειναι καθαρα προσωπικες αποψεις ανθρωπων που χαιρουν της εκτιμησης ορισμενης μεριδας ανθρωπων.
Νομιζω πως ειναι ασκοπο και αστοχο να τους δινουμε κι εμεις λογω υπαρξης. Απλως, οπως καταλαβα και απο το δημιουργο του topic, οι δηλωσεις αυτες υπαρχουν απλα για να...υπαρχουν! Καλο ειναι να μην πεφτουμε στην παγιδα του ( και παγιδα τους ) για να ανταπανταμε.
Απο τη στιγμη που κριθηκε ( ορθα ή λανθασμενα ) πως αυτο το topic δεν προσβαλει τα πιστευω μας, πρεπει κι εμεις να το αντιμετωπισουμε με πληρη αποχη. Οπως και αλλα θεματα, θα "θαφτει" μεσα στο πανικο των Kbyte του server.
Καλη προσπαθεια Disasterpiece, ομως ξερω τι πιστευω, ξερω τι θα πιστευω και κανενας μικροφιλοσοφος της μοντερνας ζωης δεν προκειται να μου αλλαξει αυτο το πιστευω, επειδη χρησιμοποιει απο χυδαιες εως υβριστικες αποψεις απεναντι στα πιστευω μου.
Ενδεχομενως εαν ημουν μουσουλμανος, να σε κυνηγουσα για να σου κοψω το κεφαλι ( οπως και το κεφαλι τους ), ομως επειδη ειμαι Χριστιανος, εχω μονο να σου ευχηθω ο,τι καλυτερο για τη ζωη σου ( αν και με τοση συνεχομενη παλη εναντιον του Χριστιανισμου, δεν θα βρεις ποτε την ησυχια για να απολαυσεις τη ζωη σου ).
Θα σε παρακαλουσα ευγενικα μονο, να σκεφτεσαι 2 και 3 φορες πριν κανεις post περι αυτων των θεματων εαν ο τροπος που γραφεις, ή αυτα που παραπεμπεις, προσβαλουν την πιστη καποιων αλλων ανθρωπων. Ευχαριστω.
|
Συνεχιζω με τον ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ:
ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ
Έξω από τους δρόμους των αστόχαστων,
λειτουργός και ψάλτης ορφικός,
έναν ύμνο ξαναφέρνω
μιας λατρείας πανάρχαιας προς το φως.
Έτρεξε ως τα τώρα ο λογισμός μου,
καταχωνιασμένος ποταμός
ξάφνισμα στο βούισμα των ανθρώπων
της κιθάρας μου ο ρυθμός.
Νύχτα ξεκινώ, νύχτα' ανεβαίνω
τη δυσκολανέβατη κορφή
θέλω μόνος, θέλω πρώτος
τ' απολλώνιο φως να χαιρετίσω,
ενώ κάτου στους ανθρώπους
θα είν' ακόμα ο ύπνος και το σκότος.
ΜΟΛΩΧ
Των Ελλήνων την πατρίδα
βάρβαροι την ατιμάζουν!
Όπου ανθοπετούσαν οι Έρωτες
παραδέρνει η νυχτερίδα.
Στη νυχτιά μας μια πυγολαμπίδα,
των αρχαίων η μνήμη, ψευτοφέγγει
κ' είναι μια νυχτιά που δεν τη διώχνεις,
του παντοτινού μας ήλιου αχτίδα!
Και πατρίδα και ψυχή ρουφάν
βάρβαροι από βάθη και από ύψη.
Κι όταν, μ' ένα τρίσβαθο ωχ!
των Ελλήνων θεέ, ρωτούμε σε:
"Είσ' εσύ ο ξανθός Απόλλωνας;"
Αποκρίνεσαι:-"Είμ' εγώ ο Μολώχ!"
ΤΟ ΣΑΪΤΕΜΑ
Και χαμήλωσες, ω Φοίβε, από τα ύψη
των Ολύμπων των αγνών
προς του χαύνου την πατρίδα,
προς τη χώρα των οκνών.
Κ' έπαιξες τη λύρα, ανάβρυσμα
παναρμονικών πηγών!
Λόγια σ' απαντήσανε βαρήκοων
και περίγελα τυφλών.
Τότε, σα να γύρευες την πλάση
να λυτρώσης από μόλυσμα,
κι απ' τ' ακάθαρτα όλα τον αέρα,
έριξες τη λύρα, κ' έγινες
σαϊτευτής, και τα σαΐτεψες
των ανοήτων τα κοπάδια πέρα ως πέρα!
ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ
Είμαστ' οι άνεργοι και οι άχαροι,
και της ζωής είμαστ' εμείς οι καταλαλητάδες,
για να πατάμε και να σβήνουμε είμαστε
τα ωραία και τ' αληθινά, τ' άνθια και τις λαμπάδες.
Τον ήλιο και τα ηλιόχαρα οχτρευόμαστε,
και τις αγάπες της καρδιάς και του παιδιού τα γέλια,
με νεκροσάβανο σκεπάζουμε
το Λόγο τον τετράψυχο στα γαληνά Βαγγέλια.
Είμαστ' ο κούφιος ήχος ο παράταιρος
στων κεραυνών το ταίριασμα και στων κελαδημάτων,
χαλάσματα και σκιάχτρα κάνουμε
τους θείους ναούς και τα λευκά κορμιά των αγαλμάτων.
Μα να ο ραγιάς τα σύντριψε τα σίδερα,
"Ζωή!" ο Τεχνίτης έκραξε, Σοφέ, αλαλάζεις "Νίκη!"
φύγαμε τότε και τρυπώσαμε
μέσ' στων ερήμων τις μονιές και γίναμεν οι λύκοι.
Και τώρα κάθε που απαντήσουμε
την Υπατία την άτρομην Ιδέα την αστρομάτα,
τη σφάζουμε, τη χιλιοκομματιάζουμε,
και - ω λύσσα! - τα κομμάτια της τα ρίχνουμε στη στράτα."
ΟΙ ΠΟΛΥΘΕΟΙ
"Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες
να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου
το συντριμμένο ναό των Ελλήνων!
Του Νόμου τ' άγαλμα σταίνεις κορώνα του,
στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισμούς των Πλωτίνων.
Είδες τον κόσμο κι ατέλειωτο κι άναρχο
ψυχών και θεών, μαζί κύριων και υπάκουων,
σφιχτοδετά κρατημένη αρμονία
και των καπνών και των ίσκιων τα είδωλα
παραμερίζοντας όλα, ίσα τράβηξες
προς την Αιτία
και σε κρυψώνα ιερό, και σωπαίνοντας
έσπειρες, έξω απ' το μάτι του βέβηλου,
κ' έπλασες λιόκαλη εσύ σπαρτιάτισσα
τη θυγατέρα σου την Πολιτεία.
Στους χριστιανούς τους μισόζωους ανάμεσα
Ξαναζωντάνεψες Όλυμπους άγνωρους,
έθνη καινούριων αθανάτων κι άστρων
μέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες
απαντηθήκαν, το λόγο ξανάνιωσες
των Ζωροάστρων.
Κι αφού το τέκνο μεγάλωσες, ένιωσες
τότε μονάχα την κούραση, κ' έγειρες
ζωή κατόχρονη ισόθεης σκέψης,
κι αλαφροπήρε σε ο θάνατος κ' έφυγες
το μυστικό, τρισμακάριε, τον Ίακχο
με τους Ολύμπιους θεούς να χορέψεις.
Σοφός, κριτής και προφήτης μας μοίρασες
από το γάλα που εσένα σε πότισε
της Ουρανίας Αφροδίτης η ρώγα.
Του κόσμου αφήνεις το τέκνο, το θάμα σου
μα ο μισερός κι ο στραβός κι ο ζηλόφτονος
λυσσομανάει και το ρίχνει στη φλόγα.
Όμως ο αέρας τριγύρω στη φλόγα σου
πνοή σοφίας κι αλήθειες πνοή γίνεται,
κι από τη θράκα της φλόγας πετάχτη
στον ήλιο ολόισα ένας νους μεγαλόφτερος
τ' αποκαΐδια σου κρύβουμε γκόλφια μας,
και θησαυρός της φωτιάς σου είν' η στάχτη! "
Και λιγη μουσικη!Χαρις Αλεξιου:
Music: Loreena McKennitt
Lyrics: Haris Alexiou
Το τανγκό της Νεφέλης
Το χρυσό κουρέλι
που στα μαλλιά της, φόραγε η Νεφέλη
να ξεχωρίζει απ΄ όλους μες στ΄ αμπέλι
ήρθανε δυο μικροί- μικροί αγγέλοι
και το κλέψανε
Δυό μικροί αγγέλοι
που στα όνειρα τους, θέλαν τη Νεφέλη
να την ταΐζουνε ρόδι και μέλι
να μην θυμάται, να ξεχνάει τι θέλει,
την πλανέψανε
Υάκινθοι και κρίνα
της κλέψαν τ΄ άρωμα και το φοράνε
κι οι έρωτες πετώντας σαϊτιές
την περιγελούν
Μα ο καλός ο Δίας
της παίρνει το νερό της εφηβείας
την κάνει σύννεφο και την σκορπά
για να μην την βρουν.
-----------------
''Εστ'ημάρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσεται''
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Disasterpiece στις 05-07-2008 15:41 ]
ντιμπι, ντιμπι, ντιμπι, νταϊ
ντιμπι, νταϊ ντιμπι, νταϊ
και πάει λέγοντας!
την ταινία το "αλαλούμ" του Χάρυ Κλυν το θυμάσε;
γιατί συνειρμικά μου θυμίζει το κλάμα του Αρτέμη;
|
Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει.
Να σε δώκω την σαχάρα να με δώκεις το σουεζ;
Διότι τέχνη ίσον νόημα…
Ποιος έριξε το πέναλτι και μου ‘κλεισε το σπίτι.
Γιατί να κλαίει το μωρό αφού φοράει πάνα.
Πρέπει να τα σακουλεύεσαι τα ψηλά νοήματα…
Αλλιώς πως, κάτσε σπίτι σου ρίξε πασέντζα και ασ’ τα επίλοιπα απάνω μας. Γιατί εμείς την ανθιζόμαστε ρε μάγκα τη φτιάξη…
Γουστάρουμε περί Μεγά Αλέξαντρο, γουστάρουμε περί καταραμένος όφις, σουβλίστε τους, πλακώστε τους και τα τοιαύτα…
Γουστάρουμε περί ταινίαι τέχνης…
Καπέλο μας.
Και σου θύμισε Αρτέμη ο Παλαμάς σε συνδυασμό με την Αλεξίου, ε;
FOTIS70,παρα τις διαφωνιες μας,εδειξες πως κατεχεις ενα πνευματικο επιπεδο,μην γινεσαι ο okanenas.
Φίλε Disasterpiece καλά μη με θιγείς και τόσο 
μια και είπες για Παλαμά (έλα παππού να σου δείξω τ' αμπέλια σου)
Χριστούγεννα
Νάμουν του σταύλου εν άχυρο, ένα φτωχο κομάτι
την ώρα π ανοιγ ο Χριστος στον ήλιο του το μάτι.
Να ιδώ την πρώτη του ματια και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.
Να λάμψω απο τη λάμψι του κι εγω σαν διαμαντάκι
κι από τη θεία του πνοη να γίνω λουλουδάκι.
Να μοσκοβοληθώ κι εγω απο την ευωδία,
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.
Νάμουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχο κομμάτι
Την ώρα π ανοιγ ο Χριστος στον ήλιο του το μάτι.
Κωστής Παλαμάς
-----------------
http://nektarios-gr.blogspot.com ........http://taagapimenamoutragoudia.blogspot.com http://nekgreekcinema.blogspot.com
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : okanenas στις 05-07-2008 16:53 ]
|
Βλεπω διαθεση συνεισφορας!Καλο αυτο!Το συγκεκριμενο ποιημα τα λεει,ολα,εαν το αποσυμβολισεις.Λεει οσα λεει το ZEIGEIST περι θρησκειων σε ενα μικρο ποιημα.Παλαμας,μεγας μυστης τελικα!Σ' ευχαριστω.
Α! ναι έτσι είσαστε οι άνθρωποι του πνεύματος (και του οινοπνεύματος)
ότι δεν σας συμφέρει τα αποσυμβολίζετε όπως σας κατέβει.
|
Δεν προκειται να σχολιασω τιποτα απ'αυτα που παραθετω,εκτος εαν καταστει αναγκαιο.
Ομως αυτο το "οι άνθρωποι του πνεύματος (και του οινοπνεύματος)",τι το θελες?
Χμμμ,ποιοι ειναι οι κυριοι οινοπαραγωγοι και ζυθοποιοι(εσχατως και μπαφοπαραγωγοι)?
Εχω κανει και εργασια πανω σ'αυτο παλιοτερα!Ψαξε και θα εκπλαγεις
|
Αφού θέλεις και εξήγα άρπα τι
Αυτό πηγαίνει περί αμπελοφιλοσοφίας δηλαδή η φιλοσοφία της
αμπέλου ο περί του πίνων οίνον και ζαλάδας υπάρχουσας νομίζων
ότι την φιλοσοφία την κατέχουν όσο κανείς άλλος, αλλά όταν ξεμεθών
δεν γνωρίζων την τύφλα των.
γειά μας 
|
Δηλαδη αποκαλεις "μεθυστακες" τον Θεοδωρακη,την Αλεξιου,τον Παλαμα,την Αρβελερ και τον Νικο Δημου...Ωραιο ηθος!Μπορω να σου ανεβασω 10σελιδη εργασια για την ιστορια του κρασιου κατα τα χριστιανικα χρονια και να μπουκωσει ο server.Στα μοναστηρια,λοιπον,οχι μονο παραγοταν οινος (και μπυρα),αλλα πατεντοποιηθηκε και εξελιχθηκε αυτη η "επιστημη".
Μεγαλυτεροι αλκοολικοι απο τους μοναχους και ιερεις(καθολικους κι ορθοδοξους) δεν εχουν υπαρξει.Περι καλλιεργειων χασις δεν επεκτεινομαι,μην παμε και μεσα στη τελικη.Τελος,εαν εχεις να πεις κατι επι των παραθεσεων,πεστο.Μην υβριζεις ανθρωπους που δεν φτανεις ουτε το νυχακι τους,ατομα που ειναι εξεχοντες Ελληνες.Διαφωνησε με τα λεγομενα τους,ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ,αλλα οχι και "αμπελοφιλοσοφοι".Η απαξιωση ειναι ευκολη,τα αντεπιχειρηματα ειναι το δυσκολο.Προσπαθησε λιγακι εστω.Δεν ξαναμπαινω σε συζητηση με κανεναν ουτε σχολιασμο παραθεσεων,θα συνεχισω απο Δευτερα τις παραθεσεις μου,παρατηρωντας απλα το αντικειμενο της μελετης μου.
|
FOTIS70,παρα τις διαφωνιες μας,εδειξες πως κατεχεις ενα πνευματικο επιπεδο,μην γινεσαι ο okanenas.
Όχι φίλε μου Disasterpiece ο Παλαμάς και η Αλεξίου σαν καλλιτέχνες είναι μεγάλοι και είμαι μικρός για να τους κρίνω!
Ο τρόπος που τους χρησιμοποιείς μου έφερε συνειρμικά την εικόνα! Εσύ καλά κάνεις, συνέχισε! Εγώ απλά δίνω μια εύθυμη νότα σε όλη την ιστορία!
Εγώ αναγνωρίζω όλους τους αναγνωρισμένους από όποια πλευρά και να βρίσκονται!
Άλλοι το παίρνουν μονόπλευρα!
Άλλοι κατηγορούν για σκοταδισμό μέσα από τον δικό τους!
Καλό Σαββατοκύριακο!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : fotis70 στις 05-07-2008 19:37 ]
Στρατηγός Μακρυγιάννης
Μπαίνοντας εἰς αὐτὸ τὸ ἔργον καὶ ἀκολουθώντας νὰ γράφω δυστυχήματα ἀναντίον τῆς πατρίδος καὶ θρησκείας, ὁποῦ τῆς προξενήθηκαν ἀπὸ τὴν ἀνοησίαν μας καὶ ῾διοτέλειά μας καὶ ἀπὸ θρησκευτικοὺς καὶ ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ ἀπὸ ῾μᾶς τοὺς στρατιωτικούς, ἀγαναχτώντας καὶ ἐγὼ ἀπ᾿ οὗλα αὐτά, ὅτι ζημιώσαμε τὴν πατρίδα μας πολὺ καὶ χάθηκαν καὶ χάνονται τόσοι ἀθῶοι ἄνθρωποι, σημειώνω τὰ λάθη ὁλωνῶν καὶ φτάνω ὡς σήμερον, ὁποῦ δὲν θυσιάζομε ποτὲς ἀρετὴ καὶ πατριωτισμὸν καὶ εἴμαστε σὲ τούτην τὴν ἄθλια κατάστασιν καὶ κιντυνεύομεν νὰ χαθοῦμεν.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Χρυσόστομος Σμύρνης
Την ημέρα της εκλογής του, απευθυνόμενος στον Πατριάρχη, είπε τα εξής προφητικά: «Εν όλη τή καρδία και εν όλη τη διανοία θα υπηρετήσω την Εκκλησίαν και το Γένος, και η μίτρα, την οποίαν αι άγιαι χείρες σου εναπέθεσαν επί της κεφαλής μου, εάν πέπρωται να απολέση ποτέ την λαμπηδόνα των λίθων της, θα μεταβληθή εις ακάνθινον στέφανον μάρτυρος ιεράρχου», πράγμα που έγινε 20 χρόνια αργότερα.
Οι Τούρκοι καταλαμβάνουν τη Σμύρνη. Τελευταία ημέρα κατάπλου απόπλου ελληνικού πλοίου. Μετά από κακοποίηση δολοφονείται ο, αν και τουρκικής υπηκοότητας, Επίσκοπος Σμύρνης Χρυσόστομος που είχε αρνηθεί να εγκαταλείψει το ποίμνιό του ανακηρυχθείς Εθνομάρτυς.
Αυτοί οι άνθρωποι πολύ περισσότερο από κάθε καλλιτέχνη έδιναν το αίμα τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να μιλάμε Ελληνικά, να σκεφτόμαστε Ελληνικά να τους υβρίζουμε ορισμένοι Ελληνικά και να καίμε τα σύμβολά τους Ελληνικά!
Αφού το θέτεις έτσι το ζήτημα σε κάθε είσοδο στην συζήτηση θα σου έχω τέτοιες παραπομπές και να δούμε πότε θα τελειώσουν!
Γειά σε όλους!
|
Αυτο κατάλαβες έτσι ότι τους αποκαλώ μεθύστακες
(μάλλον εκνευρίστηκες και δεν κατάλαβες)
αυτο που είπα εχει μεταφορική έννοια ο άνθρωπος δεν μεθάει μόνο
απο οινοπνευματώδη μεθάει και απο τρόπο ζωής, απο εξουσία, δόξα,
χρήμα, και πολλά πολλά αλλά. δηλαδή με άλλα λόγια όποιος διαπρέπει
σε ενα τομέα δεν σημαίνει ότι λέει είναι σωστό και αλάνθαστο και οτι
κατέχει την αλήθεια για όλα τα θέματα.
|
καλά άσε την διατριβή για το κρασί για την γιορτή κρασιού.
|
καλά εδώ μπήκες στην σφαίρα του παραληρήματος
|
δεν έβρισα κανέναν απλώς διαφωνώ με την ιδεολογία τους
και ποιος σου είπε οτι θέλω να τους φτάσω στο νυχάκι τους ειδικά στο Νίκο Δήμου και άλλους «εξέχοντες Έλληνες»
πάντως ούτε και αυτοί μπορούν να φτάσουν στο νυχάκι μου γιατι αν είχαν
την ζωή μου, σκούρα τα πράματα (άσε που θα έλεγαν και αλλα απο αυτά που λένε τώρα)
|
για εμένα όσοι έχουν εμπάθεια και διαστρεβλώνουν τα πάντα για
να υποστηρίξουν αυτά που θέλουν ειναι αμπελοφιλοσοφοι με την
έννοια που είπα παραπάνω όσο για τα αντεπιχειρήματα δεν γράφω
γιατι δεν γίνεται να απαντάς σε συρραφές απο μικρά αποσπάσματα
σε τόσο μεγάλα θέματα.
και κάτι ακομα τον Παλαμά άστον εξω δεν εχει καμία σχέση
με του κουλτουριάρηδες και αμπελοφιλόσοφους του σήμερα
και των τελευταίων χρόνων.
Συμπληρωνω με γραφομενα του Φιλοσοφου Δημητρη Λιαντινη(οπως ειχα ειχα πιο πριν) και συγνωμη ζητω απο τους αναγνωστες για την καθυστερηση!
Ο Λιαντίνης για τον Ιησού
Απόσπασμα από τη "Γκέμμα".
ίδιος όμως ο Ιησούς, και έξω από τη χρήση που του κάμανε οι άνθρωποι, έζησε αυθεντικά το ταξίδι του στον Άδη. Έζησε δηλαδή την ουσία του θανάτου του όχι στο σταυρό αλλά στο νου του. Όπως περίπου και ο Οδυσσέας.Ο Ιησούς, δεν επέθανε την Παρασκευή στο λόφο του Γολγοθά, αλλά την Τετάρτη στο Όρος των Ελαίων. Ερημίτης, από τους άλλους παραμελημένος, και παράμερα. Ήτανε τότε που ίδρωνε αίμα, και ψιθύριζε ένδακρυς «περίλυπός έστιν ή ψυχή μου έως θανάτου».Εκεί και τότε έπαιξε στο ζάρι την αγάπη του για τη ζωή και τον τρόμο του για το θάνατο. Ό,τι αποφασίστηκε, το αποφάσισε η σκοτεινή βούληση της ζαριάς. Όχι αυτός. Με τέτοιο νόημα πρέπει να ιδούμε εκείνα τα λόγια, που από μόνα τους συνιστούν μια μαθηματική ανωμαλία (singularity): «παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο, πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ' ως συ». Στην πρόταση αυτή έχουμε ένα ακόμη ακριβές παράδειγμα, ή διανοητικό πείραμα, της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ.Κατά τα υπόλοιπα ο Ιησούς ετελείωσε στα καρφιά με τη διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού και της τέλειας αποτυχίας. Απάνω στον σταυρό και κοντά στο τέλος του, ο ίδιος ούτε είδε ούτε φαντάστηκε την υστεροφημία, την τιμή και τη λατρεία που του φύλαξε το μέλλον. Στον εαυτό του, ελκόμενο και θνήσκοντα είδε έναν ποιητή των ονείρων που πεθαίνει αισχρά και ατιμασμένα.Ο Ιησούς είναι ο άνθρωπος της εποχής του, αλλά και ο διαλεχτός της νέκυιας των ποιητών. Ξεψύχησε κυκλωμένος από τις ίδιες σκέψεις καλιακούδες, που θα είχε κάμει ο καθένας από κείνους τους έξι χιλιάδες δούλους του Σπάρτακου, όταν τους είχε σταυρώσει εκατό χρόνια παλαιότερα ο Κράσσος στο δρόμο από την Καπούη για τη Ρώμη.Στα λόγια του «ίνατί με εγκατέλειπες;» βλέπω ένα συντριμμό χωρίς όρια. Το πιο αξιοθρήνητο ναυάγιο της υπαρκτικής βίωσης του ανθρώπου.Αν γινότανε τρόπος να ξαναγυρίσει σήμερα κοντά μας, και έβλεπε τη χάρη με την οποία τον έχρισε η ιστορία, θα χαιρότανε. Γιατί θα 'βρισκε πως την άξιζε τέτοια τιμή από τους ελάχιστους εκείνους που κατανοούν το δράμα του. Επειδή έζησε ζωντανός το θάνατο του. Στην ίδια τροχιά του Οδυσσέα και του Αινεία.Όμως, στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύουν σήμερα σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί. Αυτός, ο φάγος και οινοπότης:
- Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφρακιάρηδες. Κι εσείς μοιάζετε σε μένα, όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπόταμος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια. Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω. Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω. Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή, και τις δολερές σας πράξεις. Αυτά είχα στο νου μου, την ώρα που τίναζα τα αστροπελέκια με τα απανωτά «ουαί» για τη φαρισαϊκή ηθική σας. Με αστραπές τρεκλές, με βροντή και με λάμψη εμαστίγωσα την υποκρισία σας. Και σεις με κάματε σημαία στα ψεύδη και σάλπιγγα στις πομπές σας. Γιατί όλοι σας, από τον πάπα της Ρώμης και τον πατριάρχη της Πόλης, από το σοφό θεολόγο και το φοροφυγά επίτροπο της ενορίας ως τον τουρλωτό καθηγούμενο του μοναστηριού, είσαστε ίδιοι οι τάφοι που παράσταινα. Γιομάτοι ακαθαρσίες, μύγα κουλουμωτή, και σάπια κόκαλα. Και τούτο το τέρας των τεράτων δύο χιλιάδες χρόνους τώρα. Το σέρνετε και χαράζετε την τροχιά της ιστορίας, όπως οι Τρώες που έσερναν εκείνο το ξύλινο άλογο με χαχανητά και αλληλούια από τα τείχη στην πόλη. Χωρίς να ξέρουν ότι ετοίμαζαν το χαμό τους. Σας βλέπω χωσμένους στα ερείπια της ιστορίας, που οι ίδιοι στο όνομά μου θα την γκρεμίσετε. Διπλοεντέληνοι και παχυμουλαράτοι. Κακά σας έμαθε, όποιος σας είπε ότι σας φέρνω ειρήνη. Ρομφαία και μαχαίρια σας έφερα1. Και το μεγάλο πόλεμο στον εαυτό σας πρώτα, και ύστερα στους υποκριτές του κόσμου. Καμωθήκατε πως δεν καταλάβατε αυτά που σας είπα. Όμως τα λόγια μου ήσαν κρυστάλλινα και καθαρά σαν τα μάτια μου. Εκείνος που είναι να τραβήξει το δρόμο μου, είπα, θα σηκώσει τον δικό του σταυρό1. Αλλο πέρασμα δεν υπάρχει. Ούτε άλλη ερμηνεία στα λόγια μου. Μα εσείς διακωμωδήσατε την τραγωδία. Ανοίξατε πόρτα εκεί που δεν υπάρχει. Την οδηγία μου την κατεβάσατε στη λασπουριά και στα έλη σας. Όπου κοάζετε και βουτάτε με τους βαθράκους. Εγώ να σηκώσω τις δικές σας αμαρτίες; Για ποιο λόγο τάχα, χαραμήδες; Το χρώσταγα στην αμάθεια, στην οκνηρία, στο βόλεμά σας; Στο λιανό άντερο και στο χοντρό σας; Ναι. Είναι αλήθεια πως σας ζήτησα ν' αγαπάτε τους άλλους. Αλλά πώς ημπορείτε, θεομπαίχτες, ν' αγαπάτε τους άλλους, αν δεν πάψετε πρώτα ν' αγαπάτε τον εαυτό σας; Που ο καθένας σας πιστεύει πως είναι ο άξονας, που γύρω του κινείται η γη και η ιστορία; Με παραχαράξατε ως το τελευταίο μου κύτταρο. Και διδάξατε πονηρά ότι ανέβηκα στο σταυρό, για να σας λυτρώσω, Όχι. Εκείνος που είναι να σωθεί, που σημαίνει εκείνος που διάλεξε τη ζωή της αρετής και του δίκιου, θα τραβήξει αναπόφευγα για το δικό του λόφο και το δικό του όρος. Τέλος, κιοτήδες και κάλπηδες. Αγιορείτες, μαδεμλίνοι, δομηνικανοί, σαβουρώματα. Τέλος. Αρκετά στο όνομά μου σταυρώσατε το ανθρώπινο γένος!
(Το απόσπασμα ήταν από τη «Γκέμμα» σελ. 188)
-----------------
''Εστ'ημάρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσεται''
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Disasterpiece στις 06-07-2008 01:52 ]
