Νοιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, για να μην αφήσω ασάφειες και παρεξηγήσεις.
Και θα ξεκινήσω από τη Σοφία……
Το γούστο του καθένα Σοφία, είναι σεβαστό και με εκείνο το “άσχετος” που έγραψα, εννοούσα πως είναι άσχετος με το θέμα εδώ.
Τη Γαλλική Μουσική Σκηνή δεν την συμπάθησα ποτέ ιδιαίτερα. Δεν βρήκα κάτι να με τραβάει. Ένα δικό της χρώμα, έναν δικό της ήχο, μια ιδιαιτερότητα τέλος πάντων. Όπως ήταν το μπλουζ για παράδειγμα ή ακόμα και το δικό μας το ρεμπέτικο τραγούδι. Ένα ελαφρό τραγούδι ήταν και δεν βλέπω κανένα λόγο, γιατί να με απασχολήσει ο Gainsbourg.
Αν τώρα πεις μου αρέσει ο Gainsbourg και σου πω κι’ εγώ μου αρέσει ο Dylan, τότε η συζήτηση τελειώνει εδώ και καλύτερα να μιλήσουμε για τον ….καιρό. Εμένα όμως δεν μου φτάνει μόνο αυτό. Εμένα με ενδιαφέρει και το “γιατί”!!!
Οι Beatles ας πούμε, ανέτρεψαν τις μουσικές φόρμες.
Οι Rolling Stones, επαναπροσδιόρισαν την διδασκαλία της κιθάρας.
Οι Kinks, έπαιζαν punk πολύ πριν ανακαλυφθεί ο όρος.
Οι Jethro Tull, φέρανε στο rock Ελισσαβετιανά και Αγγλικά φολκλορικά στοιχεία.
Ο Van Morrison, έκανε ένα κράμα από rock, blues, jazz και soul και να μη συνεχίσω με άλλους….
Τι προσέφερε λοιπόν ο Gainsbourg στην υπόθεση της Μουσικής ή της τραγουδοποιίας; Έκανε κάτι για το οποίο αξίζει να μνημονεύεται; Άφησε κάποιο σπουδαίο έργο πίσω του; Σε κλισέ φόρμες πάτησε και ήταν απολύτως προβλεπόμενος.
Το αν προσέφερε (που αμφιβάλλω) στην Γαλλική Σκηνή, τότε -όπως λες κι’ εσύ- μιλάμε για τοπικό επίπεδο και αυτό δεν βλέπω το λόγο γιατί θα πρέπει να με ενδιαφέρει. Ας το δουν οι Γάλλοι.
Μιλώντας δε για τοπικό επίπεδο, αντί να ασχολούμαι με τον Gainsbourg, προτιμώ να ασχολούμαι με τον Τεράστιο και Σπουδαίο Τσιτσάνη, τον οποίο κανένας δεν είχε σκεφθεί ποτέ πριν, να τον αποκαλέσει ….Τραγουδοποιό (για να περάσω έτσι με αυτή την ατάκα στον Στέλιο). Συνθέτη τον ανέβαζαν, συνθέτη τον κατέβαζαν.
Φυσικά και υπήρχε ο όρος Στέλιο. Μόνο στα λεξικά όμως. Κανείς δεν τον χρησιμοποιούσε. Αυτό εννοώ.
Και δεν συζητάω για παραδοσιακά μουσικά στοιχεία. Συζητάω για τη σύγχρονη μουσική του πλανήτη, γιατί όπως εμείς ασχολούμαστε με το rock εδώ στην Ελλάδα, το ίδιο κάνουν και οι Γιαπωνέζοι και οι Τούρκοι κλπ…κλπ…
Για το μπλουζ ναι… θα πω!!!
Θα πω πως οι μπλουζίστες ήταν …...χαμένοι. Τρία ακόρντα, ένα δωδεκάμετρο και ….τέλος!!!
Θα πω ότι ο Dylan “πάτησε” επάνω στο μπλουζ. Ο Dylan έχει στοιχεία μπλουζ στη μουσική του. Το “μάσησε”, το “κατάπιε”, το “χώνεψε” και το μοίρασε στον κόσμο με τα τραγούδια του.
Πότε οι μπλουζίστες άρχισαν να γίνονται ευρύτερα γνωστοί;
Κόλλησες κι’ εσύ με το “κακόφωνος”. Κοίτα….
Nα είσαι κακόφωνος δεν είναι κακό. Μπορεί να είσαι κακόφωνος, αλλά η φωνή σου να είναι σωστή. Δεν έχεις όμως και πολλές πιθανότητες να κάνεις καριέρα και μάλιστα διεθνή. Άμα έχεις να παλέψεις και με έναν Presley, καλύτερα να το ξεχάσεις δια παντός.
Άντε να παίζεις στις γωνιές των δρόμων με το καπέλο ανάποδα στην άσφαλτο, για να βγάλεις μεροκάματο. Στην καλύτερή σου, άντε το πολύ-πολύ, να παίζεις σε κανένα καταγώγιο.
Τέτοιοι, υπήρχαν πολλοί και υπάρχουν και θα εξακολουθούν να υπάρχουν.
Nα είσαι κακόφωνος,
να εξοστρακίσεις τον Presley,
να γίνεις ο υπ’ αριθμόν ένα του πλανήτη,
να κάνεις διεθνή καριέρα,
να δημιουργήσεις σχολή,
να ανατρέψεις τα μουσικά δεδομένα,
να οδηγείς ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα,
να δίνεις τηλεοπτική συνέντευξη και να γίνεται θέμα του μήνα από τα τηλεοπτικά κανάλια και τον τύπο από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό,
να επινοείς τον εαυτό σου συνεχώς,
ε…. όλα αυτά είναι πάρα πολλά για να τα πετύχεις.
Πρέπει να είσαι ο Dylan.
Music, is your only friend until the ...end!!!!
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Orfeus on 09-02-2005 18:05 ]
Αφού τα παίρνω δύσκολα ,τι να κάνουμε!! 
Και επειδή σε σύγχησα λιγάκι και κοντεύεις να βγεις απ 'τα ρούχα σου..πιάσε μια μπύρα 
πιάσε και συ μια μπύρα!! 