Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πως μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε

Όχι φίλε. Δεν αρκεί το "δεν μου αρέσει".

Και δεν έχει να κάνει μόνο με το άκουσμα.

Έχει να κάνει και με την στάση ζωής που έχουν κάποιοι (ας υποθέσουμε καλλιτέχνες).

Υπάρχουν άτομα έστω λίγα που πιστεύουν τους στίχους που τραγουδάνε.

Οι στίχοι τους και τα τραγούδια τους αποτελούν μανιφέστα. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης σε
χαζοτραδουδάκια του στυλ:"περνάμε καλά" με ανθρωπους που δίνουν την ψυχή τους (και ενίοτε την ζωή τους) για τα πιστέυω τους.

Εδώ μιλάμε για τέχνη και όχι για τους δήθεν που κονομάνε αβέρτα παίζοντας μας δήθεν ψαγμένα τραγουδάκια ενώ η επαγγελματική τους στάση (πόσο μάλλον η στάση ζωής τους) δεν διαφέρει στο ελάχιστο από την ίδια στάση που έχουν οι "καλλιτέχνες" με τα
ψευτοτραγουδάκια είτε σκυλάδες είναι είτε έντεχνοι.

Για αυτό βασιλευουν τύποι όπως ο Μαχαιρίτσας ή ο Πλιάτσικας.

Διότι δεν έχουν να μας πουν τίποτα. Απολύτως τίποτα. Και μάλιστα είναι τελείως ανώδυνοι για το κατεστημένο (αλλά και εν γένει για το σύστημα της μουσικής βιομηχανίας).

Αυτοί είναι το κατεστημένο.

Μην σε ενοχλεί λοιπόν η σύγκριση με τον όποιο Πανταζή. Άσε που μερικοί "ψαγμένοι" και σκυλάδες έχουν τους ίδιους αντζέντηδες. Χαχά!
Αλλάζει ο Μανωλιός και φοράει τα ρούχα του αλλιώς.

Η φράση: "δεν μου αρέσει" λοιπόν, δεν αρκεί.

Όπως και οι γελοίοι Bon Jovi δεν μου αρέσουν αλλά ούτε μου άρεσαν όταν έπαιξαν σε εκείνη την συναυλία υποστήριξης του υποψήφιου για το χρίσμα Αμερικανου προέδρου. Και όταν χαρακτηρίστηκαν ως ξεφτιλισμένοι από άλλους συνοδοιπόρους τους, σύμφωνα με την δική σου λογική αυτοί που επικρίνουν έχουν το προβλημα. Λάθος.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : freakhood στις 01-07-2009 14:50 ]

Χμ..για να είμαι ειλικρινής δε μου αρέσει ούτε η φωνή του ,ούτε τα τραγούδια του.

Δεν με εκφράζει απλά.

Σαν άνθρωπος δε ξέρω για να πω.

-----------------

Παλικάρι μου δεν εννοείς να καταλάβεις με τίποτα κάτι πολύ απλό. Δεν είναι όλοι για τα ίδια πράγματα. Άλλοι γράφουν ερωτικά, άλλοι ελαφρά, άλλοι πολιτικά, άλλοι... άλλοι ... άλλοι. Εσύ δηλαδή τι θέλεις; Να έχει το τραγούδι τη θεματολογία που γουστάρεις εσύ κι οι άλλοι να βαφτίζονται “ξεφτίλες”; Ε δε γίνεται ρε φίλε. Όλα χρειάζονται σ' αυτή τη ζωή. Αλλιώς δεν ξεχωρίζει τίποτα.

Στην τελική άκου αυτά που γουστάρεις και άσε τους άλλους να κουρεύονται. Γιατί δηλαδή πρέπει σε όποια κουβέντα γίνεται για κάποιον που δε σε ενδιαφέρει, να πετάγεσαι να πεις πόσο χάλια είναι; Τόσο ανάγκη πια;

Στην ουσία αυτών που γράφεις, δεν θα διαφωνήσω.

Στο αμέσως επόμενο που γράφεις, θα διαφωνήσω διότι έχω εξυψώσει και αρκετούς. Και κάθε φορά επιχειρηματολογώ.

Δεν είμαι μόνο θάφτης λοιπόν. Αυτά.

Όσο για τον Μαχαιρίτσα, ο τίτλος του topic είναι:"πως μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε" και όχι:"μην τον κατακρίνουμε".

Ναι αυτός είναι ο τίτλος... κι εσύ... μη χάσεις. Exactly my point.

Συγκεκριμένα τώρα...

Υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν προσφέρει τόσα πολλά που δεν χωράει το "μου αρέσει" ή το "δεν μου αρέσει". Είναι σύμβολα και δεν χρειάζονται ούτε καν υποστήριξη. O Μαχαιρίτσας όμως και ο Πλιάτσικας δεν είναι δα και τόσο σπουδαίοι για να θεωρούνται τέτοιου μεγέθους (ούτε στον ύπνο τους) και βέβαια, ακριβώς επειδή σ' αυτούς χωράει το "μου αρέσει" ή το "δεν μου αρέσει" και άρα μιλάμε περί γούστου, μία τέτοια (περί γούστου) συζήτηση, δεν καταλήγει πουθενά. Παρ' όλο που πιστεύω ότι με λίγο στοχασμό θα αντιληφθείτε πολύ εύκολα ότι πράγματι δεν είναι σημαντικοί. Το να γράψεις ένα ωραίο τραγούδι δεν σημαίνει σώνει και καλά ότι είσαι σπουδαίος. Δεν άλλαξαν όμως κάτι στη μουσική. Δεν έφεραν κάτι καινούργιο. Δεν έκαναν κάποια καινοτομία. Υπηρετούν και εξυπηρετούν το σύστημα. 

Παντού χωράει το “μου αρέσει”, “δε μου αρέσει”. Ακόμα κι αν αναγνωρίζω ότι ο Στέλιος Καζατζίδης ήταν φωνάρα, εμένα ΔΕ μου αρέσει. Οι Beatles ήταν καινοτόμοι, αλλά εγώ βαριέμαι να τους ακούω. Και δε νομίζω ότι χρειάζεται να φέρω άλλα παραδείγματα. Ακόμα και στις “μορφές”, χωράει το γούστο σου.

Όσο για το ποιος είναι σπουδαίος... Σπουδαίος είναι αυτός που στην Ελληνική πραγματικότητα ταΐζει τα παιδιά του, παίζοντας τη μουσική που αυτός γουστάρει και αφήνει όλους εμάς στα forum να διαφωνούμε. Κι όπως λέει κι ένας φίλος, “ο καθένας γράφει αυτά που πιστεύει ότι λείπουν”. Όποιος πιστεύει ότι μας λείπει κάτι, ας το γράψει. Καμιά φορά είναι καλό να χαμογελάμε συγκαταβατικά ακούγοντας κάτι μέτριο, περιμένοντας κάτι σπουδαίο. Με τη γκρίνια και τη μεγαλομανία, δεν περπάτησε ποτέ τίποτα.

Το να είναι κανείς "φωνάρα" δεν σημαίνει κάτι. Σημασία έχουν οι επιλογές που κάνουν οι "φωνάρες". Το να είσαι όμως καινοτόμος και να μην είσαι -σώνει και καλά- "φωνάρα" είναι έστω ...κάτι!!!

Καμία γκρίνια και καμία μεγαλομανία. Απλά "αυτό που λείπει" είναι ότι ακόμα πιο σπουδαίος είναι αυτός που βάζει και ένα λιθαράκι στην υπόθεση της μουσικής για να "πατήσουν" οι επόμενοι.

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο μεγάλη ευθύνη είναι η σκυταλοδρομία του τραγουδιού; Ακόμα κι αν μια ολόκληρη γενιά τραγουδοποιών δεν καταφέρει να παράγει κάτι σπουδαίο, για 'μένα εξακολουθεί να είναι σπουδαίο το γεγονός ότι μετέφεραν τη σκυτάλη στους επόμενους (όπως και για ΄σένα απ' ότι κατάλαβα). Κάποιοι από τη γενιά που πέρασε έγραψαν αξιοπρεπή στιχάκια και συμπαθητικές μουσικούλες. Αυτό από μόνο του, ίσως είναι πολύ πιο σημαντικό σε τούτη την πολύ μέτρια εποχή, απ' όσο μπορεί να χωρέσει ο νους μας. Δε γίνεται να μη μεσολαβεί τίποτα ανάμεσα στις φωτοβολίδες.

Νομίζω ότι όσο περισσότερα διαβάζω σ' αυτό το forum, τόσο διακρίνω σύγχυση παντού γύρω μου. Υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη, πως οι τραγουδοποιοί θα έπρεπε να είναι σύμβολα πυγμής και άψογου χαρακτήρα. Νομίζω είναι αναγκαίο να πω, πως από οποιοδήποτε κλάδο μπορεί να ξεπηδήσουν τέτοια σύμβολα. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να το θεωρούμε προαπαιτούμενο. Κανείς μπορεί απλά να γράφει τραγουδάκια... γιατί έτσι γουστάρει. Ο freakhood ας πούμε νομίζω ότι έχει παρεξηγήσει αυτά που γράφω. Κι εγώ προτιμώ κάποιον που στηρίζει με τη στάση του και τα τραγούδια του μια ιδεολογία. Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι οποιοσδήποτε δεν το κάνει είναι ξεφτίλας. Thats all folks που λέει κι ο Πόρκυ.

Έχει όμως μεγάλη σημασία (για τη συζήτησή μας) τι είδους σκυτάλη μετέφεραν. Με τι είδους σκυτάλη θα συνεχίσουν οι επόμενοι την σκυταλοδρομία;

Τα αξιοπρεπή και τα συμπαθητικά τα χρειαζόμαστε για να “συλλάβουμε” τον “σπινθήρα” που μεσολαβεί ανάμεσα στις "φωτοβολίδες". Από κει και πέρα το θέμα δεν είναι ποιος θα καταφέρει να γίνει "φωτοβολίδα" που θα σβήσει σε λίγο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι "φωτοβολίδες". Μας ενδιαφέρουν αυτοί που θα αντιληφθούν τον “σπινθήρα” μέσα τους για να λάμψουν και να φωτίσουν το δρόμο για τους επόμενους και κατά τη γνώμη μου, ο Λαυρέντης δεν είναι ανάμεσα στους λαμπερούς αστέρες. Ένας μέτριος τραγουδοποιός είναι.

Cool it…….

Σύμβολα πυγμής και άψογου χαρακτήρα; Όχι βέβαια. Ούτε και είναι προαπαιτούμενο αυτό, τουλάχιστον για μένα. Αν και πολλές φορές αυτό το θέμα μπερδεύεται. Εμείς όμως θα πρέπει να μπορούμε να ξεχωρίζουμε για ποιο πράγμα συζητάμε, ή τι ζητάμε από τον τάδε καλλιτέχνη. Τον κρίνουμε; Και αν ναι, για ποιο πράγμα; Για την προσφορά του στη μουσική ή για την προσωπική του ζωή; Θέλω  βέβαια να πιστεύω ότι συζητάμε για την προσφορά του (η προσωπική του ζωή δεν με απασχολεί ούτε με αφορά). Φυσικά και μπορούν να ξεπηδήσουν τέτοια σύμβολα από οποιονδήποτε κλάδο.

Συμφωνώ. Ο καθένας μπορεί να γράφει τραγουδάκια… γιατί έτσι γουστάρει. Εγώ όμως είμαι απαιτητικός ακροατής και το ψάχνω το πράγμα. Ένα τραγούδι καλό από καιρό σε καιρό (και βοηθούντος του Νταλάρα) “Νότος”, “Σκόνη”, “Διδυμότειχο” (π.χ.), δεν μου λέει κάτι πέρα από το ότι είναι ένα ωραίο τραγούδι, γιατί υπάρχουν εκατοντάδες ωραία τραγούδια. Για μένα μετράει η πορεία και το σύνολο της δουλειάς. Σ’ αυτή τη βάση συζητάω και όχι στη βάση "μου αρέσει" "δεν μου αρέσει", γιατί εκεί η κουβέντα τελειώνει και αν εσύ συζητάς σ' αυτή τη βάση, τελειώνεις την κουβέντα και δεν έχουμε να πούμε απολύτως τίποτα. Εμένα μου αρέσουν τα αυγά μάτια γαρνιρισμένα με σοκολάτα. Έχεις αντίρρηση; Πέραν λοιπόν της προσφοράς (γιατί για αυτήν μιλάω και είπα πιο πάνω ότι δεν συγκαταλέγεται -κατά τη γνώμη μου- ανάμεσα στους λαμπερούς αστέρες), συζητάω ορμώμενος και από κάποιο post που έλεγε ότι είναι rock. Ιταλικό τραγούδι κάνει, με Ελληνικό στίχο. Και γιατί δεν ακούτε Ramazzotti ή Batisti ρε παιδιά;

Δεν κατάλαβα αυτό το περί ιδεολογίας. Έχει να κάνει με τον Λαυρέντη; Το ξεφτίλας δεν με αφορά. Πολύ σπάνια εκφράζομαι με τέτοιο τρόπο και όσον αφορά στον Λαυρέντη, ποτέ μου δεν τον έχω αποκαλέσει έτσι.

-----------------

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 04-07-2009 05:00 ]

Εσένα μπορεί να μη σε ενδιαφέρουν οι μετριότητες και τα μέτρια. Μπορεί ακόμα να θεωρείς ότι η σκυτάλη που μετέφεραν είναι το minimum. Άποψή σου. Σεβαστή.

Επειδή όμως, όπως σου είπα, πιστεύω ότι το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ δύο μουσικών εκρήξεων, είναι εξίσου σημαντικό με την ίδια την έκρηξη, ακόμα κι αν δεν τρελαίνομαι με τα τραγούδια του Μαχαιρίτσα (και του κάθε Μαχαιρίτσα), νοιώθω ευγνώμων που έγραψε έστω αυτά.

Θα μπορούσαν να υπάρχουν καλύτερα όπως είπες, αλλά θα μπορούσαν να υπάρχουν και πολύ χειρότερα, αν αναλογιστείς τι κυκλοφορεί τη σήμερον ημέρα. Υπό αυτή την έννοια περνάει, το λιγότερο, μια αξιοπρεπή σκυτάλη στους επόμενους, ακόμα κι αν αυτή έχει γερά τις ρίζες της χωμένες στην Ιταλική μουσική.

Τώρα το γιατί κάποιος δεν ακούει Ramazzotti ή Batisti και προτιμάει Λαυρέντη... διότι είναι πιθανό να γουστάρει να ακούει ελληνικό στίχο... ξέρω κι εγώ. Όπως λες όμως κι εσύ “έχεις αντίρρηση;”

Όσο για το ποιος είπε το χαρακτηρισμό “ξεφτίλας” και τα περί ιδεολογίας δεν αφορούν εσένα, αλλά τον freakhood. Δεν απαντούσα μόνο σε 'σένα. Αν πρόσεξες δεν κάνω quote κανέναν.

ΥΓ. Όλα αυτά περί σκυτάλης είναι τα ιδεατά. Φιλική συμβουλή προς όποιον ακούει “κλέψε τη σκυτάλη, διότι δε θα στη δώσουν ποτέ στην ώρα της”.

-----------------
http://www.ziotas.gr

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : giorgosziotas στις 04-07-2009 06:14 ]

παιδια δεν ξερουμε τι εχει ο καθενασ στην ψυχη του....ο μαχαιριτσασ και ο καθε μαχαιριτσασ κανουν το καλυτερο που μπορουν ακομα κι αν αυτο ειναι τοσο λιγο....αλλωστε θα ηταν βαρετο αν ο καθε καλλιτεχνησ αλλαζε κατι στην ιστορια τησ μουσικησ..... προσωπικα μου αρεσουν κανα δυο καλα τραγουδια του μαχαιριτσα αλλα μεχρι εκει, η μουσικη του ειναι σχεδον ιδια στα περισσοτερα τραγουδια του....λιγη προτοτυπια δεν θα εβλαπτε  αλλα ειπαμε δεν ειναι ολοι τελειοι.....(ευτυχωσ)

Εννοείται ότι δεν με ενδιαφέρουν.

Εσύ έτσι που τα λες, θα ανατρέψεις και το Big Bang. Η Έκρηξη είναι μία και είναι το Ζενίθ. Το ενδιάμεσο αποκλείεται να είναι -και ΔΕΝ είναι- "εξ ίσου σημαντικό". Αλλιώς τι διαφορά θα είχε η έκρηξη; Είναι σα να μου λες ότι ο προ-σεισμός έχει την ίδια ένταση και το ίδιο μέγεθος με τον κυρίως σεισμό. Σε παρακαλώ να διορθώσεις το σκεπτικό σου.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το σκεπτικό, επιβεβαιώνεις τη ρήση που λέει: "Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος" Με άλλα λόγια… "Αφού δεν έχουμε καλύτερα, καλά είναι κι’ αυτά". Να με συμπαθάς, αλλά αυτό δείχνει ….μιζέρια!!!  

Συμβιβασμός + συνέχεια της μιζέριας. Να μου επιτρέψεις να ψάχνω συνεχώς για το καινοτόμο.

Μου λες ότι αφού δεν έχουμε κάτι καλύτερο και έχουμε αυτό, άρα περνάει μια αξιοπρεπή σκυτάλη. Δηλαδή με άλλα λόγια: συμβιβασμός + συνέχεια της μιζέριας.

Αντίρρηση έχω στο "θεός", στο "σούπερ", στο "μεγάλος" κλπ…κλπ…

Είτε σε ενδιαφέρει το μέτριο είτε όχι, όποιος αγνοεί την πραγματικότητα είναι το λιγότερο στρουθοκάμηλος. Σκεπτικό δεν αλλάζω και σου είπα με κάθε πιθανό τρόπο το γιατί. Η έκρηξη είναι σημαντική αλλά αν είχες μια συνεχή έκρηξη θα ήταν παγιωμένη κατάσταση και δε θα σου έκανε καμία εντύπωση. Εκεί έρχεται η παύση και η σημαντικότητά της. Όπως και στη μουσική άλλωστε. Αλλά τι να λέμε τώρα.

Θέλετε να το παίζετε όλοι τάχα μου ψαγμένοι και το μόνο που καταφέρνετε είναι να γκρινιάζετε για όλα. Ξέρεις τι καταφέρνουν όσοι σκέφτονται έτσι; Να κολλάνε στα ίδια και στα ίδια, στα παλιά και χιλιοπαιγμένα σε μια προσπάθεια να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους στο τωρινό που είναι “λίγο”. Το έχουμε δει το έργο και είναι βαρετό!

Εγώ λέω “ευχαριστώ για ο,τι μπορέσατε, θα προσπαθήσω για περισσότερα”. Καθίστε όλοι εσείς οι αναπληρωματικοί καινοτόμοι και γκρινιάχτε. Και μετά μου λες ότι είμαι μίζερος εγώ... Δεν είναι μιζέρια να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα με ρεαλισμό, αισιοδοξία και γιατί όχι με λίγο σεβασμό. Μιζέρια είναι να κάθεσαι στον πάγκο και να ουρλιάζεις για τη διαιτησία, τους παίκτες και το παρκέ.

Θα ήταν βαρετό αν ο κάθε καλλιτέχνης άλλαζε κάτι στην ιστορία της μουσικής?

Μα η ιστορία αυτή είναι τόσο τελματωμένη (όχι τυχαία βέβαια) που έχουμε βαρεθεί να ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Κάθε τόσο ανακαλύπτουμε νέες τάσεις (βλέπε emo) που δεν είναι παρά αναμάσημα ίδιων πραγμάτων. Και κανείς δεν είναι τέλειος.

Μεταξύ μας, έχετε παρατηρήσει πως σε ένα φορουμ συνήθως γίνονται δοξολογίες και σπάνια υπάρχει κριτική στάση?

Τέλος, ο Μαχαιρίτσας, καλός είναι για τα δεκαεξάχρονα (χωρίς να έχω κάτι με τις ηλικίες. Απλά αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω).

γουστάρω συζήτηση και γόνιμες αντιπαραθέσεις, είναι λες και είμαι ακροατής στην παρεά και ακούω...

σοφή παρατήρηση επισήμανε ο φίλος Giorgos Ziotas : Επειδή όμως, όπως σου είπα, πιστεύω ότι το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ δύο μουσικών εκρήξεων, είναι εξίσου σημαντικό με την ίδια την έκρηξη...

εγώ που πιστεύω οτι το ενδιάμεσο στάδιο είναι πολύ ποιο σημαντικό-σπουδαίο-υπεύθυνο-παραγωγικό από τις εκρήξεις. Υπάρχουν πολύ λόγοι που προκαλούν μια έκρηξη ( =με την μεταφορική της έννοια στα μουσικά ζητήματα μας) και εκτιμώ οτι συχνά δεν εχουν να κάνουν με την μουσική καθαυτή αλλά με όλα τα περιττά που ακολουθούν τους καλλιτέχνες. Η περίοδος μεταξύ των εκρήξεων ΠΡΕΠΕΙ να είναι ποιο καίρια γιατί ως καλλιτέχνης έχεις δυσκολότερο έργο , αφού δεν θα πρέπει να ακολουθήσεις την πεπατημένη οδό (αν θες να καινοτομήσεις). Προσωπικά δεν μπορώ να θυμηθώ μια μουσική έκρηξη που προήλθε από την καινοτόμα /αριστουργηματική/ουσιαστική δουλειά ένος σχήματος ή καλλιτέχνη τα τελευταία 10-15 χρόνια στο χώρο της rok έστω- όπως την αναφέρει μάλλον ο Orfeus- και να έχει τα χαρακτηριστικά μιας μουσικής έκρηξης. Συν του ότι εκτιμώ οτι δεν αφορά την ροκ αλλά την χλιδάτη ποπ μουσική (αυτή για τους 15-16χρονούς που εύστοχα ανέφερε ο freakhood) με τους "μουσικούς μύθους" και τις αντιδράσεις των φανατίκών οπαδών τους που συχνά ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με την καινοτόμα /αριστουργηματική/ουσιαστική δουλειά ή την ανάγκη του καλλιτέχνη να αφήσει ένα λιθαράκι και αυτός στο λιθόστρωτο της μουσικής 

OK, sίγουρα δεν έχω τις γνώσεις που έχει ο φίλος Orfeus πάνω στα μουσικά ζητήματα αλλά εκτιμώ οτι η έκρηξη ΠΡΕΠΕΙ να εκδηλώνεται αργά και ποτέ δεν πρέπει να έχει την μορφή του ΜΠΑΜ , καθώς το αριστουργηματικό/ ποιοτικά σπουδαίο/ καινοτόμο κλπ για να αντιληφθείς την μεγαλειότητα του πρέπει να περάσει καιρός και να κατανοήσεις την σημασία του.

Μπορεί και όχι βέβαια, όσο ζω μαθαίνω τελικά...

Ο Λουκάς Βύντρα της Ελληνικής μουσικής.....

αναφορικά με τον κ. Μαχαιρίτσα- σε ότι αφορά την δουλειά του ΠΑΝΤΑ- εκτιμώ οτι είναι ένας ακόμα μέτριος τραγουδιστής που ξέρει να βάζει ακόρντα στα στιχάκια του, επί σειρά ετών. Τώρα αν είναι αρκετό αυτό για να τον θυμόμαστε ως πρεσβευτή της ελληνικής ποπ-ροκ αδυνατώ να απαντήσω.Μάλλον θα τον θυμόμαστε για τους κωμικούς θιάσους που εχει συμμετάσχει κατά καιρούς μαζί με συνομίληκες γραφικούς καλλιτέχνες..Το λιθαράκι πιστεύω που έχει αφήσει ο εν λόγω καλλιτέχνης στο λιθόστρωτο της ελληνικής μουσικής πρέπει να έχει το μέγεθος της φακής...άντε μπιζελιού

Τώρα εκτός της δουλειάς του, σε μερικές συνεντεύξεις που τον έχω παρακολουθήσει, μου δίνει την εντύπωση ενός γραφικού ανθρώπου με τις μάχες που έχει δώσει απέναντι στο λαικό τραγούδι (λες και πάντα ένιωθε οτι απειλούνταν και έπρεπε να τοποθετηθεί...)

Συμφωνώ μ’ αυτό, με την έννοια της κυοφορίας.

Όσον αφορά τώρα στον ….τοκετό ο Μαχαιρίτσας σίγουρα ΔΕΝ είναι η έκρηξη. Μην τρελαθούμε κι όλας. Τι να πούμε τότε για τη σχολή τραγουδοποιίας "Αδελφοί Κατσιμίχα";

Σαφώς ναι!

H συζήτηση ειναι πολύ όμορφη πραγματικά.

Όπως προανέφερα, εμένα ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ο Λαυρέντης. Τον θεωρώ πολύ καλό τραγουδοποιό, και πάνω απ'όλα εξαιρετικό άνθρωπο. Ίσως, το γεγονός οτι μου αρέσει η ανθρώπινη πλευρά του να επηρρεάζει και την καλλιτεχνική άποψη που έχω γι αυτόν. Δεν ξέρω...το ψάχνω ακόμα!

Για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες που έχουν εκφραστεί δύο λόγια.

Οι εκρήξεις που ανέφερα συνήθως εκφράζονται με τη μορφή ενός καλού τραγουδιού που μπαίνει στα σπίτια του κόσμου, λιγότερο συχνά με τη μορφή 2 ή τριών τραγουδιών που πετυχαίνουν το ίδιο, και σπανιότατα πλέον με τη μορφή ενός ολόκληρου δίσκου.

Αυτό που εμείς θεωρούμε έκρηξη (συμφωνώ με την ορολογία) ο καλλιτέχνης το θεωρεί δημιούργημα. Και η περίοδος πρίν απο αυτό το δημιούργημα, είναι περίοδος προετοιμασίας (κυοφορίας). Με αυτή την έννοια συμφωνώ με τον Orfeus οτι είναι εξίσου σημαντική.

Σίγουρα ο χώρος της ελληνικής ροκ δεν έχει πολλά να επιδείξει τα τελευταία 10-15 χρόνια ίσως μόνο 2-3 άλμπουμς απο τα Διάφανα Κρίνα, τους Ενδελέχεια και τον Γιάννη Αγγελάκα. Σίγουρα υπάρχει μια μεγάλη κάμψη.Όμως αυτή η καινοτομία υπάρχει την τελευταία διετία και ανθίζει λίγοα στην εντεχνο πόπ σκηνή με καλλιτέχνες σαν τον Κωστή Μαραβέγια, σαν τον Λ. Μπαλάφα, τον Π. Μουζουράκη κλπ.

Για μενα, καινοτομία υπάρχει. Απλά καμιά φορά βρίσκεται μακρία απο τα ακούσματά μας...Δεν είναι κακό να μας "ξεφεύγει" λόγω αυτού του γεγονότος. Το μόνο κακό ειναι να τα ισοπεδώνουμε όλα ειδικά όταν δεν τα γνωρίζουμε. Αυτό που μπορεί να μας ωφελήσει είναι η συναναστροφή με ανθρώπους που έχουν διαφορετικά ακούσματα απο εμάς, ή πιο παλιά (χρονολογικά), ή σε άλλο ύφος και είδος μουσικής. Διοτι αυτού του είδους η επαφή και η συζήτηση (βλέπε 2 σελίδες πριν, που ο Orfeus έγραψε για τις μεγάλες συναυλίες) μας βοηθαει να σχηματίσουμε ολοκληρωμένη (όσο το δυνατόν) άποψη.