1042 online · 210.853 μέλη
8a simfoniso k ego me tn emmanuela.....dn mporo para na letrepso kapoies apo tis mpallantes tou giati nomizo oti vgazei fovero sinais8ima se autes.....otan gia paradeigma targoudaei t " poso se thelo "
tora auti einai apla i gnomi m.....
-----------------
You're impossible to find.............!!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vicobubble στις 18-04-2009 20:17 ]
Ο Μαχαιρίτσας έχει μια μεγάλη πορεία στο ελληνική δισκογραφία και έχει κάνει πολύ καλές δουλιές. Έχει γράψει και μουσικές για ταινίες και δύσκολα μπορεί να τον φτάσει κάποιος. Αξιόλογη προσωπικότητα με πολύ σωστές και σοβαρές απόψεις. Κατά τη γνώμη μου είναι από τους λίγους σοβαρούς καλλιτέχνες στις μέρες μας.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της ελληνικής έντεχνης/ροκ δισκογραφίας. Οι επιρροές του από την ιταλική σκηνή και ιδιαίτερα από τον Lucio Battisti είναι ολοφάνερες. Δεν θα ήτανε υπερβολή αν έλεγα ότι ο Μαχαιρίτσας είναι ο Lucio Battisti της Ελλάδας. Το γεγονός ότι δεν δίνει σημασία στο να κάνει ''δημόσιες σχέσεις'' βγαίνοντας με ένα ψεύτικο χαμόγελο στη σκηνή δεν νομίζω ότι είναι κακό. Άλλωστε δεν φημίζεται και τόσο για τη σκηνική του παρουσία.
Από συνθετικής άποψης, πιστεύω ότι πρόκειται για συνθέτη με μεγάλα σκαμπανεβάσματα ανάμεσα στα ίδια τα τραγούδια του. Σε κάθε δίσκο του θα βρεις 2-3 διαμαντάκια αλλά και κάποια παντελώς αδιάφορα που αναρωτιέσαι γιατί τα συμπεριέλαβε στο δίσκο του. Τείνω να πιστέψω ότι εκδίδει όσα γράφει.
Από προσωπικότητα... Τυγχάνει να τον έχω γνωρίσει προσωπικά. Μιλήσαμε πάνω από μία ώρα και αυτό που μου έμεινε από το ''παρασκήνιο'' δεν είχε καμία σχέση με αυτό που έβλεπα επί σκηνής. Ο βαρύς και αντιεπικοινωνιακός Μαχαιρίτσας μεταμορφώθηκε στον πρόσχαρο και χιουμορίστα Λαυρέντη. Τύπος ''έξω καρδιά'' που κάλλιστα μπορείς να τον έχεις φίλο και να περνάτε καλά μαζί.
Τέλος, θα σας περιγράψω ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη σε μένα. Το 2000 οι Βρυξέλλες ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων, είχε διοργανωθεί μία συναυλία του Αντώνη Μιτζέλου στο Palais Des Beaux Arts με ερμηνευτές τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Εκείνη την εποχή έμενα στις Βρυξέλλες κι έτσι αποφάσισα να πάω στη συναυλία μαζί με την τότε σύντροφό μου. Ο διοργανωτής της συναυλίας ήτανε γνωστός μου κι έτσι είχα πάρει το εισιτήριο με το Νο 1 και το Νο 2! Το αγαπημένο τραγούδι της συντρόφου μου ήταν ο ''Νότος'' που είχε ερμηνεύσει δισκογραφικά ο Μαχαιρίτσας με τον Μπάμπη Στόκα. Όσο η συναυλία κόντευε προς το τέλος και ο Μαχαιρίτσας δεν έλεγε το τραγούδι, εκείνη του φώναζε να πει τον ''Νότο''. Τελικά δεν το είπε και η κοπέλα έμεινε με την όρεξη. Μετά το τέλος της συναυλίας πήγαμε και βρήκαμε τον Μαχαιρίτσα και του είπαμε το παράπονό μας. Τότε, πολύ ευγενικά, μας εξήγησε ότι η συναυλία ήτανε του Αντώνη Μιτζέλου και όχι του Μαχαιρίτσα και γι' αυτό το λόγο δεν τραγούδησε τον ''Νότο''. Εκείνη τη στιγμή, όμως, γυρνάει στην κοπέλα μου βάζει ανάμεσα στα χέρια του το πρόσωπό της και αρχίζει να της τραγουδάει το τραγούδι! Έτσι σε μία μοναδικά αξέχαστη στιγμή! Αυτό και μόνο αρκεί για να έχω πλέον την άποψη ότι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είναι εξαιρετικός άνθρωπος...
Παράθεση:
|
Για την δεύτερη πρότασή σου, ευχαρίστως να σε κάνω!!! Αν μιλάς ανοιχτά και δεν κωλώνεις να τα "χώσεις" με την μουσική σου η με την έκφρασή σου γενικότερα απο εμένα είσαι αποδεκτός.
Για την πρώτη ας το συζητήσουμε λίγο αν θέλεις...
Την δεκαετία του 1970 έκανε δειλά δειλά την ευρεία εμφάνισή της (με πολλά γκρούπ, όχι μεμονωμένα άτομα) η ρόκ μουσική στην Ελλάδα. Συμφωνούμε;
Αν ναι, ας πάω παρακάτω...δε θα διαφωνήσεις (αν παρακολουθεί το θέμα ο Orfeus η ο Μιτζέλος ας μας το επιβεβαιώσουν) οτι αυτού του είδους η μουσική παιζόνταν σε μικρά στέκια και μαγαζιά. Κατ επέκταση, η γενικευμένη αποδοχή των Τερμιτών (και λίγο αργότερα των Φατμέ) που τους έφερε σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους είναι κάπως πρωτόγνωρο για την εποχή. Την αποδοχή των Τερμιτών αρχικά την έφερε η "Σκόνη", μετέπειτα όμως ο κόσμος τους άκουσε σαν σύνολο και έτσι έγιναν περισσότερο γνωστοί.
Με τον τρόπο αυτό λοιπόν, και τον ήχο των 2 τελευταίων άλμπουμ τους, συνέβαλαν χαρακτηριστικά ωστε να διαμορφωθεί αυτός ο ήχος στην χώρα μας.
Τώρα για το ΑΝ θεωρείται ΡΟΚ ή οχι αυτός ο ήχος, υπόκειται στην κρίση του καθένα... έτσι δεν είναι; Γιατι το ΡΟΚ δεν είναι συγκεκριμένος ήχος...ειναι τρόπος έκφρασης εν τέλει!
Παράθεση:
|
Θα ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για συζήτηση το συγκεκριμένο αν μπορούσε να συμμετέχει ο Orfeus αλλα και ο Μιτζέλος...θα μας εξηγούσαν πραγματικά την επικρατουσα κατάσταση σχετικά με τον "ροκ" ήχο της εποχής...
Ε όχι...
Δεν είναι ροκάς ο Λαυρέντης και ασφαλώς δεν είναι ροκ ούτε ο ήχος του. Ροκάς ήτανε μόνο ο Παύλος.
Ο Λαυρέντης επίσης, δεν είναι ούτε τραγουδιστής. Είναι ένας τραγουδοποιός με βαθύτατες επιρροές από την Ιταλική σχολή και αυτό κάνει "μπαμ".
Κατά καιρούς, παραδίδει όμορφα τραγούδια που γίνονται επιτυχίες με άλλες όμως φωνές.
Όσο για τον ήχο της εποχής....
Εδώ: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=551
Εδώ: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=601
Και εδώ: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=996
Αυτά...
Υ.Γ. Ευχαριστώ για την πρόσκληση...
-----------------
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 21-04-2009 14:29 ]
Προσωπικά διαφωνώ με το "ροκάς ήτανε μόνο ο Πάυλος". Ροκάς ήταν σίγουρα ΚΑΙ ο Παύλος.
Γιώργο...θα ήθελα κάποια στιγμή, επειδή δεν γίνεται να ακούσουμε αποσπάσματα απο όλες αυτές τις μπάντες που αναφέρεις στα άρθρα, να μας δώσεις μερικά στοιχεία για τον ηχο της εποχής.
Δεν έχω παρευρεθεί σε συναυλίες του τότε για να τις συγκρίνω με το τώρα. Αλλά η παρουσία του ηλεκτρικού ήχου σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους (πχ, Λυκαβηττός) πότε χρονολογείται περίπου; Και ποιοί ειναι πρωτοπόροι σε αυτό κατα τη γνώμη σου;
Για να επανέλθουμε στα συγκεκριμένα όμως, μια και αποδέχτηκες την πρόσκλησή να συμμετέχεις, το Αρμαγεδών δεν συγκαταλέγεται στα ροκ ακούσματα της εποχής του;
Παράθεση:
|
Ok! Υπήρξα υπερβολικός. Ο Παύλος πάντως, είχε μία γοητεία μοναδική. Σκηνική παρουσία δε, απίστευτη! Στο χώρο της ροκ κινήθηκαν επίσης με πολύ άνεση οι MGC (με και χωρίς Πουλικάκο) και ο Εξαδάκτυλος (με Πουλικάκο).
Παράθεση:
|
1967:
* Rolling Stones (Παναθηναϊκό Στάδιο)
1967-1979:
* Καμία μεγάλη συναυλία.
1980:
* Police, Πουλικάκος & Σιδηρόπουλος (Σπόρτινγκ)
* Μουσικές Ταξιαρχίες (Καρδίτσα)
* Ιan Gillan (Γήπεδο Απόλλωνα)
* Joan Baez & Ray Charles (Λυκαβηττός)
1981:
* Rory Gallacher (Γήπεδο AEK)
1982:
* Birthday Party, Fall & New Order (Σπόρτινγκ)
1983:
* Bauhaus, U.F.O. & Uriah Heep (Σπόρτινγκ),
* Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος (Ολυμπιακό Στάδιο)
1984:
* Eric Clapton (Σπόρτινγκ),
* Nick Cave (club Hima)
1985:
* Dire Straits (Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας)
* Telephone, Depeche Mode, Stranglers, Culture Club, Talk Talk, Nina Hagen, Cure & Clash (Παναθηναϊκό Στάδιο).
1986:
* Α.Ε.ΤΑ (Πάρκο Ελευθερίας, Θέατρο Παπάγου & Λυκαβηττός)
* Τερμίτες: (Λυκαβηττός)
1987:
* B.O.C., Chuck Berry, Peter Gabriel & Black Sabbath (Λυκαβηττός)
* Fleshtones, Dream Syndicate, Hoodoo Gurus & Jaywalkers (Βεάκειο)
* Triffids, Creeps, Paul Roland, John Cale, Yo La Tengo, TV Personalities & Nikki Sudden (Ρόδον).
1988:
* Nick Gravenites, Gun Club, Opal, Steel Pulse, Pere Ubu, New Model Army, Sonic Youth, Steppes, Go Betweens, Fall, Jonathan Richman, Damned, Alvin Lee & Died Pretty (Ρόδον).
* Iggy Pop, Jethro Tull (Γήπεδο Απόλλωνα)
* Bruce Springsteen, Peter Gabriel, Sting, Tracy Chapman & Youssou n' Dour (Ολυμπιακό Στάδιο).
* Iron Maiden (Γήπεδο ΑΕΚ).
* Eric Burdon, Psychic T.V., Bo Diddley, Mission, Savage Republic, Christian Death, Robin Hitchcock, Suicide, Dream Syndicate, Wailers, Salif Keita, Sly and Robbie, Youssou n’Dour, Gregory Isaacs & Band of Holy Joy (Ρόδον)
* Siouxsie and the Banshees (Σπόρτινγκ).
1989:
* Randy Newman (Παλλάς),
* Johnny Thunders (Tessera),
* UB 40 (Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας),
* Jonathan Ritchman, ο Steve Harley & the Cockney Rebell, Peter Hamill, Died Pretty, Green on red, Dr Feelgood, Womack and Womack, Running Wild & Μedicine Show (Ρόδον)
* Νick Cave, Ramones & Pixies (Ρόδον)
* Cure (Γήπεδο ΑΕΚ)
* Pink Floyd (Ολυμπιακό Στάδιο).
* Stevie Wonder (Γήπεδο Πανιωνίου)
* Bob Dylan (Εθνικό Στάδιο Πατρών & Γήπεδο Παναθηναϊκού)
* Bonie Tyler, Joan Jett & Run D.M.C. (Παναθηναϊκό Στάδιο).
* Brian Ritchie, Wishbone Ash, Destruction, Αmerican Music Club, Chris Isaac, Kaoma, Residents, House of freaks, Primal Scream, Godfathers, Paul Roland, Fallen Angels, Uriah Heep & Candlemass (Ρόδον).
Παράθεση:
|
Συγκαταλέγεται, αλλά το θέτω ως εξής: Στη δισκογραφία του μετράει είκοσι δίσκους και ο "Αρμαγεδδών" είναι μόνο ένας. Οι υπόλοιποι 19;
Δεν είμαι εναντίον του, ούτε και τον κατηγορώ για κάτι. Είναι μια χαρά τραγουδοποιός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει σώνει και καλά να είναι "ροκ" ούτε είναι μειονέκτημα το να μην είναι. Όπως λέει και ο ίδιος και μπράβο του, "αυτά βγαίνουν από μέσα μου, αυτά κάνω".
-----------------
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 22-04-2009 07:01 ]
Τον Μαχαιρίτσα βλέπω ως ένα καλό και ταλανοτύχο τραγουδοποιό, που γράφει απλά ακούσματα συμβατά με το γενικότερους ήχους της εποχής. Μερικά τραγούδια έχουν βαθύτερη πηγή και νόημα, και άλλα είναι ευχάριστα καθημερινά ακούσματα.
Μιας και άνοιξε η συζήτηση "τί είναι ροκ" θα καταθέσω κι εγώ την άποψή μου. Ροκ ήταν ένα μουσικό κίνημα της δεκαετίας 60's που είχε ώς στόχο την ρήξη των κακώς κατεστημένων (πόλεμοι, φτώχεια, αδικία, μίσος, κακία κλπ). Δυστυχώς, άν και πέρασε σημαντικά μηνύματα, ήταν φυσικό να το πάρει η κατηφόρα μέσω του σταρ σύστεμ, των ναρκωτικών και της διαστροφής. Η αντίδραση έχει πάντα ως στόχο τη δράση σε ένα δίπολο ισορροπίας. Σκέτη αντίδραση ισοδυναμεί με δράση. Κι αυτό συνέβη στη ροκ. Πλέον δρα. Και η τέχνη που δρα ονομάζεται πολιτική. Δεν εξισορροπεί. Προκαλεί ανισορροπίες, στην ήδη ανισόρροπη ζωή.
Στο γενικότερο πλαίσιο εννοιολογικού σχετικισμού, και μέσα στον τρόπο σκέψης επιστημονικού κατακερματισμού που διδαχθήκαμε, ροκ μπορεί να είναι ηχόχρωμα, πολιτική ή κοινωνική στάση, τεχνοτροπία της τέχης, στυλ ενδυμασίας και κώμης, τάση προς δερματιστιξία κλπ. Μπορεί επίσης να είναι συνδυασμός των παραπάνω ή και τίποτα εξ αυτών. Κι έτσι, για άλλη μία φορά η τέχνη ευτελίζεται σε εμπειρικά /αισθητικά στοιχεία εντείνοντας τη γενικότερη ασθένεια της εποχής.
Ροκ κατ' εμέ, δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Είναι ένα προσωπικό βίωμα που μεταφράστηκε σε κοινωνική ανάγκη και περιστράφηκε με επίκεντρο τη μουσική. Υπάρχει άραγε σημαντικότερη ρόκ -μουσικά και κοινωνικά- από εκείνη του Άκη Πάνου ή του Μάρκου Βαμβακάρη στην Ελλάδα; Των ανθρώπων που ήταν αντιαστοί μέχρι τα τελευταία τους;
Ο άθρωπος ανακαλύπτει συνεχώς τρόπους να εξωτερικεύσει την προσωπική του άποψη, μέσα σε ένα πλαίσιο επαναστατικότητας που όμως βασίζεται στην ήδη δεδομένη κοινή λογική. Γι'αυτό και σπάνια επιφέρει σημαντικές αλλαγές, αλλά αντίθετα συνήθως αφομοιώνεται από το σύστημα. Στο "ποπ" (popular) σύστημα. Η "ροκ" της εποχής μας είναι περισσότερο αποτέλεσμα μιμητικής διάθεσης απέναντι σε μία ήδη αφομοιωμένη κοινωνικά επαναστατικότητα, παρά μία γνήσια έκφραση αντίδρασης στην εξωτερικότητα. Ο σύγχρονος ροκάς δεν εκφράζει την πηγαία εσωτερικότητα, αλλά ενστερνίζεται την επιβληθείσα εξωτερικότητα. Οσμίζεται ως θηρευτής τις επιταγές των καιρών. Φυσικά, παντού και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Και επίσης φυσικά, στις εξαιρέσεις βλέπει πάντα ο καθένας τον εαυτό του μέσα. Όπως κι ο γράφων του παρόντος...
Καλός καλλιτέχνης,αγαπάει πολύ την ιταλική μουσική καθώς έχει διασκευάσει πολλά ιταλικά τραγούδια κατά καιρούς,σαν τραγουδιστής ούτε χάλια ούτε κ φωνάρα,όσο πρέπει για τις συνθέσεις του,αξίζει γενικά να τον ακούς.
προσωπικα μ'αρεσει παρα πολυ να τον ακουω
ωστοσο σιγουρα δεν ειναι ροκας
αλλα αυτο που κανει το κανει τελεια
Παράθεση:
|
Εδώ θα συμφωνήσω σχεδόν καθ'ολοκληρίαν μαζί σου. Με μιά διαφορά όμως. Ούτε καν ως συνθέτη τον αντιλαμβάνομαι. Απλά άλλος ένας ανύπαρκτος. Ένας τίποτα.
"ενας τίποτα " .....εγώ δεν θα χαρακτήριζα έτσι έναν καλλιτεχνη , κυρίως, όπως είναι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτας...Γιατί δεν πιστεύω ότι μπορουμενα πούμε οτι δεν έχει κάνει " τίποτα " ....Είναι μέρος της ελληνικής μουσικής είτε αυτο αρέσει σε καποιους είτε όχι 
Παράθεση:
|
Και λοιπόν? Και ο Πανταζής είναι μέλος της Ελληνικής μουσικής σκηνής.
Ας μείνει ασχολίαστο καλύτερα.
είναι μέρος της ελληνικής μουσικής και την έχει επηρρεάσει , όχι όπως την έχει επηρρεάσει ο Πανταζής αλλα εξελίσσοντας την στο έντεχνο είδος
Αδιανόητο να συγκρινουμε καν τν Μαχαιρίτσα με τον Πανταζή !
Παράθεση:
|
Τίποτα δεν είναι αδιανόητο.
Παράθεση:
|
Πραγματικά είμαι πολύ περίεργος να ακούσω μια σύνθεσή σου ή μια παραγωγή σου. Αφού τόσοι γύρω μας είναι "τίποτα", τότε δείξε μας το "κάτι". Το υπαρκτό.
Παράθεση:
|
Λάθος επισήμανση. Ούτε εγώ είμαι κάτι σημαντικό.
Για τον Μαχαιρίτσα γίνεται η κουβέντα.
Αν θες να ακούσεις κάτι σημαντικό, άκου Νικόλα Άσιμο, Ωχρά Σπειροχαίτη και ένα σωρό άλλους αξιόλογους που υπάρχουν. Τσέκαρε και τους στίχους για να δεις την χαοτική διαφορά συνειδητοποιημένων καλλιτεχνών από το γιουρούσι.
Παράθεση:
|
Η “επισήμανση” μόνο λάθος δεν ήταν. Άνθρωποι που χαρακτηρίζουν με τόσο άσχημο τρόπο ο,τι δεν ανήκει στα ακούσματα τους, μάλλον είναι οι ίδιοι άξιοι να φορέσουν τους ίδιους τους τους χαρακτηρισμούς.
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να παραδεχθείς ότι κάποιος είναι πολύ καλός σ' αυτό που κάνει. Το εύκολο είναι να τους βρεις ψεγάδια και να τους απορρίψεις αβασάνιστα. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που έχουν περίσσευμα καρδιάς και ακόμα λιγότεροι αυτοί που είναι αρκετά ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους και ασφαλείς, ώστε να εκτιμούν τους άλλους.
Η φράση είναι “δεν μου αρέσει” και αρκεί.
