Επιτελους, ας γινει κατι με τις μουσικες σκηνες, η κοροιδια κυριαρχει.

Το "όλοι" είναι σχήμα λόγου. Βεβαίως όταν πήγαινα να δω ένα live "rock" πρόγραμμα στην Αρχιτεκτονική του Ζωγράφου, του Νέου Κόσμου (ή εσχάτως στο Γκάζι), στο Σταυρό του Νότου, στο Όνομα του Ρόδου, παλιότερα στα 5/4, και σε άλλες σκηνές,  έβλεπα μπάντες που είχαν κατά μία σατανική σύμπτωση πρόγραμμα ίδιο κατά 80%. Ίδια τραγούδια, ίδιος ήχος, κοινότοπες ιδέες, ίδια χαμηλή αισθητική. Έτσι πώς να διεκδικήσεις κάτι παραπάνω; Όσο δίκιο κι αν έχει μια μπάντα, μέσω αυτής της τακτικής το χάνει! Και μιλάω και για τα live που συμμετείχα εγώ. Ένας συμβιβασμός με το κατεστημένο του πανηγυρόκ. Μια κοπέλα να τραγουδάει το Nobody's wife, το Zombie και το What's up και η μπάντα να κάνει ρόγραμμα ραδιοφώνου. Αυτοί είμαστε οι περισσότεροι που επιχειρούμε να παίξουμε μουσική. Ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε να αναδείξουμε τη δική μας μουσική, με ευθύνη και του εκάστοτε κοινού που δεν έχει διάθεση να ανακαλύψει κάτι καινούριο, ενδιαφέρον ή μη. Και καταφεύγουμε στις δοκιμασμένες συνταγές των liveάδικων παίζοντας τα ίδια και τα ίδια. Και έτσι δεν έχουμε μουσική προσωπικότητα και αμς καβαλάει ο κάθε βλαχοδήμαρχος που άνοιξε ένα liveάδικο και σου δίνει χρήματα λιγότερα από όσα ξόδεψες στις πρόβες για να παίξεις εκεί. Και σου λέει και οτι "απ το τρίτο ποτό πληρώνεις"...

Ζητώ συγγνώμη για τον πεσσιμιστικό τόνο, αλλά έχω απογοητευτεί τόσο πολύ από αυτήν την υπόθεση (και απ τον εαυτό μου και την τότε στάση μου σ' αυτά τα θέματα)

-----------------
no-tech is hi-tech...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : no-tech στις 29-06-2010 15:24 ]

Notech ξεχασες κ την αλλη μοδα, αυτη που υιοθετησαν απο τα σκυλαδικα , τα ατελειωτα ποτ πουρι που τα ονομασαν με πιο κυριλε ονομασια medleys. Μεσα στο εκαστοτε medley επαιζαν απο iron maiden μεχρι ευλαμπια λες κ ησουν σε club και ηταν ενας dj που αλλαζε καθε τοσο το τραγουδι. Συμφωνω σε ολα οσα λες περι αρχιτεκτονικης κλπ.Εκει ομως υπαρχουν μανατζαρεοι, που λενε, κυριοι , θα παιξετε αυτα τα κοματια, η θα κανετε ανοιγματα προς εκει για να γεμισει το μαγαζι , κ απαραιτητα μονο διασκευες εκτος εαν εχετε κανενα δικο σας χιτ που ακουγεται σε ραδιο. Εδω δεν ειμαστε να σας προωθησουμε σαν γκρουπ, αλλα να εχουμε μια σκηνη διασκεδαστηριο με τραγουδια γνωστα στον μεσο ακροατη , να διασκεδαση κ να του τα παρουμε....

Εγω πιστευω οτι πλεον αυτες οι μεγαλες σκηνες δεν προωθουν ενα νεο ονομα γιατι δε τολμουν να ρισκαρουν κ να το βαλουν πχ σε μια καλη μερα. Κ ετσι εχουν ειτε ενα γνωστο ονομα τα παρασκευοσαββατα , ειτε εχουν μπαντες σουπερμαρκετ , του μιξερ που αλεθει ολα τα ειδη της ραδιοφωνικης μουσικης τα οποια απαρτιζοντε απο καλους μουςικους κ φωνες αλλα πλεον πληρωνοντε για τετοιου ειδους ποτ πουρι διασκευες κ οχι για προσωπικη τους δουλεια. Εγω προσωπικα αν θελω ποτ πουρι κ ατελειωτες μιξεις θα παω σε ενα κλαμπακι κ οχι σε αυτους... Καθε σχημα ειτε ειναι διασκευων η οχι πρεπει να εχει τη μουσικη του ταυτοτητα. Αλλιως ειναι κ αυτοι υποχειριο της σαπιας νοοτροπιας που επιβαλλουν τα μαγαζια.

brees21,

οι ερωτήσεις μου στον Αλβέρτο αφορούν όχι μόνο το παρόν θέμα, αλλά το σύνολο μίας στάσης ζωής όλων μας. Ο Αλβέρτος γνωρίζει πολύ καλά τί εννοώ και πώς εννοώ τα πράγματα.

Σε αυτά που μου γράφεις που φαίνονται εύλογα και σωστά, ξεχνάς σηματνικές παραμέτρους. Εξαρχής, ο μουσικός γνωρίζει πως άρρητο και ευλόγως εννοούμενο μέρος της συμφωνίας είναι η ανασφάλιστη εργασία. Την ασφάλιση, δηλαδή την αναγνώριση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου, τα παραβλέπει ως κακώς εννοούμενα μέσα στη συμφωνία του με τον εργοδότη. Όταν μιλάμε για αφερεγγυότητα μεταξύ των δύο συμφωνούντων, δεν θα πρέπει να μιλήσουμε και για αφερεγγυότητα των δύο ταυτόχρονα έναντι των κοινωνικών τους δικαιωμάτων και υποχρεώσεων;

Αναφέρεστε πολλοί στο 'δωρεάν ποτό' του μουσικού κλπ. Δηλαδή μέσα σε ποιο πλαίσιο είναι υποχρεωμένος ο εργοδότης να σου δώσει ποτό, πέρα από ένα εθιμοτυπικό που έχει επιβληθεί στις αντίστοιχες καταστάσεις; Σε πληρώνει το μισθό σου, με τον οποίο μπορείς να αγοράσεις μία κούτα ουίσκι από τον μπακάλη της γειτονιάς σου για να πίνεις επί σκηνής... Δεν θα υποστηρίξω ούτε τον ένα ούτε τον άλλο γιατί και οι δύο έχουν καταληφθεί από το σύνδρομο του παραλογισμού των ημερών. Και γίνονται συζητήσεις όπως αυτή, που βασίζονται στην επικράτηση του ενός παραλογισμού έναντι του άλλου. Η ουσία του πράγματος βρίσκεται στη βάση, στο θεμέλιο της συζήτησης κι όχι στη συζήτηση που γίνεται καθαυτή.

Γράφεις πχ. 'όταν όλοι κερδίζουν τότε όλοι είναι ευχαριστημένοι'. Και ρωτώ αν είναι δυνατό να υπάρξει κέρδος ενός, χωρίς ταυτόχρονη χασούρα κάποιου άλλου... Το κέρδος είναι από τη φύση του επιθετικό. Για να κερδίσω εγώ επιπλέον 30 ευρώ το μήνα, κάποιος ή κάποιοι πρέπει να χάσουν αθροιστικά αντίστοιχο ποσό. Για να είστε ικανοποιημένοι και ευχαριστημένοι τόσο εσύ όσο κι ο μαγαζάτορας, προφανώς πρέπει να γδύνετε τον κόσμο που έρχεται στο μαγαζί. Αυτό γίνεται με νοθευμένα ποτά, με υπερκοστολόγηση και 'μαυρο' χρήμα κ.ο.κ. Και τότε είναι που παύει να υφίσταται το καλλιτεχνικό μέρος ολωσδιόλου, καθώς τόσο η επιχείρηση όσο και ο καλλιτέχνης είναι από κοινού επιχειρήσεις.

Τέλος, για το θέμα του 'να μου φέρεις κόσμο κι ας μην παίζεις τίποτε', είναι φυσικό ακόλουθο της επιχειρηματικότητας. Δεν συμβαίνει μόνο στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Το ίδιο συμβαίνει στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, στο ρουχισμό, στα ζαχαροπλαστεία, στους φούρνους, στα γραφεία τελετών, στα pet-shops, στα πλυντήρια ρούχων κι αυτοκινήτων, στα βενζινάδικα, στα δικηγορικά γραφεία, στοα λογιστικά γραφεία, στις ασφάλειες ζωής και ατυχημάτων, στα φροντιστήρια ξένης και εγχώριας αγλωσσίας, στους ιερούς ναούς, στα ενοικιαστήρια τραπεζοκαρεκλών (καφετέρειες) κ.ο.κ. Η διαφορά είναι πως στην καλλιτεχνία υφίσταται ακόμα το φαντασιο-ιδεολόγημα της Τέχνης. Νομίζει ο κιθαρωδός ότι αποτελεί την ελίτ της πνευματικότητας και πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Κι ο μαγαζάτορας υπερκοστολογεί τα ποτά του γιατί αποτελεί μέρος της πνευματικής κουλτούρας του τόπου, προσφέροντας στο κοινό του πνευματικά έργα σε συσκευασίες κονσέρβας.

Δεν υπάρχει υγιές κέρδος. Υπάρχει υγιής συμβίωση κατά την οποία ο άνθρωπος θεωρεί κάθε άνθρωπο ισάξιο, εφαρμόζει το δίκαιο με ισονομία που αφορά όλους και μεριμνά για την πραγματική οικο-νομία, δηλαδή το δίκαιο μοίρασμα του οίκου που το δόθηκε, του περιβάλλοντός του. Η άλλη οικονομία -του κέρδους- είναι οικονόμημα (κονόμα), δηλαδή στην πραγματικότητα οικοανομία, ανταγωνισμός της πανίδας και επιστροφή στον τρόμο της επιβίωσης και στον πανικό για αναπαραγωγή.

Η μεγαλύτερη αρρώστια που έχει καταπνίξει τις μπάντες είναι η φαντασίωση πως θα κυριαρχήσουν στον κόσμο, πως θα γίνουν το επίκεντρο της δημοσιότητας και της 'κονόμας. Γι' αυτό και οι επιχειρηματίες των νυχτερινών κέντρων κάνουν 'χρυσές' δουλειές, γιατί προσφέρουν φαντάσματα για να πάρουν χρήματα (δηλαδή και πάλι φαντάσματα που μετουσιώνονται σε φωτοτυπίες χρήματος). Δεν αποτελεί πλέον η Τέχνη έκφραση, αλλά το αντίθετο: εσωστρέφεια και εγωπάθεια. Κι ανακυκλώνεται το φάντασμα μέσα από τις σφαλιάρες που ρίχνουμε ο ένας στον άλλο, κι ονομάζουμε κοινωνία και κοινωνική συμβίωση.

Αυτά όμως είναι βαριά νοήματα, βαρετά και 'φιλοσοφικά'.Ας το ρίξω κι εγώ στη συνθηματολογία.

Ουαί στους επιχειρηματίες λοιπόν που κάνουν τη ζωή των άμοιρων και αγνών μουσικών δύσκολη.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 29-06-2010 21:22 ]

Τό κέρδος,όπως κάθε τί,έχει όρια.Δέν έχω καθαγιάσει ποτέ τό άνευ ορίων κέρδος και τήν νοοτροπία που λέει να το επιδιώκουμε παντί τρόπω.Είναι συνεπώς κακό τό να προσπαθή ένας να εξαπατήση τον άλλο γιά να κερδίση.Οπως είπα και πιό πάνω,οι ιδιοκτήτες τών μουσικών σκηνών παλαιοτέρων εποχών ήθελαν και αυτοί να έχουν όφελος (δηλαδή κέρδος) από τίς επιχειρήσεις τους,ήξεραν όμως ότι αυτό το κέρδος θα τό είχαν μόνο εφ'όσον έντιμοι ώς επιχειρηματίες και επομένως εφ'όσον εύρισκαν την χρυσή τομή με την οποία στο τέλος θα είχαν όφελος όλοι οι εμπλεκόμενοι-δηλαδή οι ίδιοι ώς επιχειρηματίες,οι καλλιτέχνες που εμφανιζόντουσαν στίς σκηνές και τό κοινό.Και μήν ξαναρχίσουμε να λέμε ότι κάτι τέτοιο δέν είναι εφικτό διότι είναι.Ξέρω πολλά παραδείγματα,τόσο στον μουσικό χώρο όσο και έξω από αυτόν,επιχειρηματιών που έβλεπαν μόνο τό "αρπαχτό" κέρδος (δηλαδή το κέρδος όπως εκείνοι το νόμιζαν και επιθυμούσαν) και στο τέλος είχαν οικτρή επιχειρηματική κατάληξη.

Σέ τελική ανάλυση,οι μουσικές σκηνές τού παρελθόντος,που ανέφερα,κράτησαν γιά πάρα πολλά χρόνια-μερικές ακόμα και πάνω από δεκαετία,έγιναν "κέντρα αναφοράς" και έπαιξαν ρόλο στην ανάδειξη πολλών συγκροτημάτων.Πόσα από τά σημερινά "μαγαζιά" θα το πετύχουν αυτό;

-----------------
Enjoy tzatzikalism....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Hastaroth στις 30-06-2010 10:57 ]

Μα, Αλβέρτο, το να κερδίσεις έναντι του άλλου είναι μία εξαπάτηση από τη βάση του. Είναι μία απάτη που έχει διεισδύσει στην νομοθεσία από τότε που υπάρχουν νόμοι. Το χρήμα και η ιδιοκτησία νοούνται μόνο μέσα σε πλαίσια συμβίωσης με τους άλλους. Αν είσαι μόνος στον πλανήτη δεν υπάρχει ιδιοκτησία μήτε κατοχή.

Αυτό που ονομάζουμε κέρδος είναι στην πραγματικότητα η νόμιμη επικράτηση έναντι συνανθρώπων σε αυτό που η οικονομική μας θεωρία ονομάζει 'ανταγωνισμό'. Σε έναν ανταγωνισμό δεν υπάρχει ισοπαλία, μήτε αδράνεια. Υπάρχει απλά ανταγωνισμός, μάχη σώμα με σώμα μέχρι τελικής πτώσεως ή καθολικής υποταγής.

Αυτό που συζητάτε εδώ δεν έχει καμία διαφορά από την υποταγή, την υποτέλεια. Όταν ένας μουσικός πηγαίνει με 'κατεβασμένα τα φτερά' να ζητήσει χώρο για την παράστασή του, επειδή η επιχειρηματικότητα έχει κερδίσει τον 'αέρα' της συμφωνίας, έχει ήδη υποταχθεί σε ένα σύστημα κατοχής και εκμετάλλευσης. Το ίδιο αν έρθω εγώ να ζητήσω εργασία από εσένα καθώς βρίσκομαι σε άμεση ανάγκη, όταν δηλαδή υποκύπτω έναντι της ανάγκης μου σταδικά σου πλαίσια συμφωνίας (ανασφάλιστη εργασία, μειωμένο ωράριο και μισθός κλπ.). Εκείνο δηλαδή που δεν ομολογείται άμεσα στη συζήτηση αυτή είναι πως ο κατέχων καθορίζει τα πλαίσια της συμφωνίας μέσα σε συνθήκες ψυχολογικου εκβιασμού και τρομοκρατίας (μπράβοι, μηνύσεις κλπ.). Κι εκεί ήθελα να καταλήξω εξαρχής. Οι συμφωνίες μεταξύ εχόντων και μή εχόντων είναι απάτες από τη φύση τους. Γι' αυτό και ο άνθρωπος επινόησε κοινωνικές συνθήκες, ώστε να είναι όλοι έχοντες έναντι τους: έχοντες το ηθικό και νομικό δίκαιο.

Μα, σήμερα το δίκαιο δοκιμάζεται, τόσο το εξωτερικό (νόμοι, δικαστικό σύστημα κλπ.) όσο και το εσωτερικό (συνείδηση, περι δικαίου αίσθημα κλπ.). Και είναι αδύνατο να εφαρμοστεί εξωτερικό δίκαιο σε μία κοινωνία με άδικους ανθρώπους. Ένας τρόπος να διαπιστώσεις σήμερα αν ένας άνθρωπος είναι δίκαιος ή άδικος είναι ο τρόπος που συμπεριφέρεται στο κέρδος του. Άνθρωπος που κερδίζει είναι στη βάση του άδικος, με προσωπικότητα που περιστρέφεται γύρω από το ατομικό συμφέρον και κατά των άλλων.

Έλεγε ο Δημόκριτος: "Εκείνος που νικιέται από το χρήμα είναι αδύνατο να είναι δίκαιος". Είναι για εμάς γνώσεις 2500 ετών περίπου, δηλαδή περίπου 100 γενεών. Άπαξ και άρχισες να ζεις με οικονομικές αξίες, άδικος θα φύγεις από τον κόσμο τούτο. Οι άνθρωποι δίπλα σου θα δυστυχούν καθώς θα πρέπει συνεχώς να αντιπαλεύουν την υποτέλεια που τους επιβάλλεις έμμεσα ή άμεσα. Και μαζί τους θα δυστυχείς κι εσύ.

Και όλοι γνωρίζουν καλά ότι ο μόνος τρόπος για να επιτύχεις κέρδος είναι να κοιτάς να φάς από παντού: κόψε λίγο το μισθό του τάδε, ανέβασε λίγο την τιμή, μη χτυπάς δύο τρία ποτά στην ταμειακή, πούλα νοθευμένα ποτά αμερικάνικης εταιρείας μα παρασκευασμένα στη Βουλγαρία κ.ο.κ. Δηλαδή το κέρδος έρχεται μέσα σε ένα σύμπλεγμα από αδικίες έναντι των ανθρώπων γύρω σου. Ακόμα και η υπερκοστολόγηση που γίνεται αποδεκτή (βλ. τιμή της βενζίνης σήμερα) είναι μία απάτη, ένας εκβιασμός των ανθρώπων πάνω σε μία ανάγκη σχεδόν αναπόδραστη, καθώς σήμερα η πλειονότητα των ανθρώπων εργάζεται σε απομακρυσμένες από την οικια τους θέσεις εργασίας και τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας δέχονται ανελέητη επίθεση σε όλα τα επίπεδα. Η τιμή δεν ανεβαίνει από τύχη, ανεβαίνει γιατί κάποιος πατά στην ανάγκη των συνανθρώπων του. Είναι ο ορισμός της ατιμίας που στα οικονομικά επιστημονικά κιτάπια ονομάζεται 'νόμος της προσφοράς και ζήτησης' (παντοτε η επιστήμη είχε την ικανότητα να περιγράφει το βόθρο με ποιητικές εκφράσεις).

Όσα αφορούν την πλευρά των μουσικών... Έχω την εντύπωση ότι η μεγαλύτερη μάζα κινείται στη μετριότητα. Σπάνια πετυχαίνω ζωντανή μουσική με ανθρώπους που έχουν καλλιτεχνικό βάθος. Μέσα σε αυτή τη μετριότητα, για την οποία μας έχουν πείσει ότι υπεραρκεί για να κάνεις καλλιτεχνική 'καριέρα' (αρκεί να χρησιμοποιείς ζελέ στο μαλλί και σκουλαρίκι στο άνω χείλος), έχει συμπιεστεί το σύνολο της μουσικής σκηνής. Δεν υφίσταται καν ο στοιχειώδης αυτοσεβασμός να μάθει κάποιος κάτι καλά, να το βιώσει και να προσπαθήσει να το αποδώσει όσο το δυνατόν καλύτερα στους ανθρώπους που θα τον παρακολουθήσουν. Μέσα στο χυλό της μετριότητας χάνεται η ουσία της μουσικής. Η κάθαρση, όπως υποστήριζαν οι αρχαίοι πρόγονοι. Δεν υφίσταται πλεόν μουσική παράσταση, αλλά live, δηλαδή απλά ζωντανή (μη μαγνητοσκοπημένη) συναυλία (δηλαδή σύνολο οργάνων). Η ελαφρότητα και η προφατικότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Αν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις και μπορείς να αγγίζεις ανθρώπους με τη μουσική σου και τη στάση ζωής σου, σίγουρα θα αγγίξεις και τον κάθε επιχειρηματία.

Αλλά θα γίνω δυσάρεστος σε πολλούς και δεν το επιθυμώ. Γι' αυτό και σταματώ.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 30-06-2010 12:31 ]

Το κουράζουμε το θέμα με τα οικονομικά, ισχύει και στα μουσικά ότι και οπουδήποτε αλλού, κάποιοι επιχειρηματίες επιδιώκουν ένα λογικό κέρδος με ευχαριστημένους τους συνεργάτες και τους πελάτες τους ώστε το μαγαζί να είναι βιώσιμο στο μέλλον και να έχει και περιθώρια ανάπτυξης (αυτοί είναι οι λιγώτεροι σήμερα), ενώ κάποιοι άλλοι επιδιώκουν με αρπαχτές το μέγιστο κέρδος ρίχνοντας πελάτες και συνεργάτες και όταν έρθει η ημερομηνία λήξης θα μεταπηδήσουν σε κάτι άλλο όπου πάλι θα κάνουν τα ίδια (δυστυχώς αυτοί είναι οι πολλοί περισσότεροι)

Τώρα για τα λάιβ εγώ ήξερα δύο βασικές κατηγορίες ανάλογα με το είδος του μαγαζιού. Είναι οι μουσικές σκηνές που πηγαίνεις για να ακούσεις τη μπάντα και βέβαια θα το συνοδεύσεις και με κάποια ποτά, και είναι και τα μπαράκια που πας να πιείς τα ποτά σου κι ο μαγαζάτορας κάποιες μέρες προσφέρει τη μπάντα για επιπλέον κίνητρο. Η ιστορία εισητήριο έχει νόημα μόνο στην πρώτη κατηγορία. Στη δεύτερη κατηγορία, όπως τουλάχιστον ήτανε παλιά, απλά πλήρωνες το ποτό σου στην ίδια τιμή με τις άλλες μέρες, η μπάντα ήτανε μπόνους. Δηλαδή τώρα αν ένα πεθαμένο μπαράκι που έτσι κι αλλιώς δεν πατάει κανένας, φέρνει μιά μπάντα και βάζει εισητήριο είναι προφανές, στο φωνάζει δηλαδή να αυτοχρηματοδοτήσεις την εμφάνιση σου μαζεύοντας γνωστούς και φίλους, δηλαδή μιά ιστορία που εκτός που δεν έχει λεφτά, δεν έχει και μέλλον..

Παιδες ηρθε η ωρα να μιλησω κ εγω μιας κ στην ιστορια μου ανοιχτηκε το θεμα. Ακουσα ολες τις αποψεις , τι συμβαινει, γιατι συμβαινει, ακουσα κ αλλονων το πονο. Αυτο που με ανησυχει ειναι οτι δεν ακουσα λυσεις εφικτες για το προβλημα ....

Ακριβώς όπως το λές είναι.Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι έχοντες το "μεράκι",την αγάπη γι'αυτό που κάνουν και τον σεβασμό πρός όλους τούς παράγοντες που εμπλέκονται και επηρεάζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τήν επιχείρησή τους-πελάτες,εργαζόμενους και συνεργαζόμενους (δηλαδή την μπάντα).Αυτοί βλέπουν μακροπρόθεσμα γιατί ξέρουν ότι το καλό όνομα μιάς μουσικής σκηνής-όπως και κάθε επιχείρησης-χτίζεται με κόπο και συνεχή προσπάθεια και προσεκτικές κινήσεις.

Ο Σταύρος (StavmanR) βασίζει την συλλογιστική του στήν παραδοχή ότι δέν υπάρχει υγιές κέρδος-και αυτή η παραδοχή είναι εσφαλμένη.Λέει π.χ. "το να κερδίσεις έναντι του άλλου είναι μία εξαπάτηση από τη βάση του".Μά ο σωστός επιχειρηματίας δέν κερδίζει έναντι κάποιου άλλου,απλώς κερδίζει,δηλαδή ωφελείται,δηλαδή δέν ζημιώνει.Αντίθετα,ο μή σωστός επιχειρηματίας ακόμα κι'άν νομίζει ότι κερδίζει (εξαπατώντας τούς πελάτες,τους μουσικούς,τους υπαλλήλους του) στην ουσία χάνει.Χάνει γιατί οι πελάτες μετά από λίγο αποφεύγουν το μαγαζί του,γιατί οι υπάλληλοί του τόν εγκαταλείπουν γιά να βρούν δουλειά αλλού,γιατί οι καλλιτέχνες αποφεύγουν νά χρησιμοποιήσουν το μαγαζί του γιά να παρουσιάσουν την δουλειά τους.

Λέει επίσης "Και όλοι γνωρίζουν καλά ότι ο μόνος τρόπος για να επιτύχεις κέρδος είναι να κοιτάς να φάς από παντού: κόψε λίγο το μισθό του τάδε, ανέβασε λίγο την τιμή, μη χτυπάς δύο τρία ποτά στην ταμειακή, πούλα νοθευμένα ποτά αμερικάνικης εταιρείας μα παρασκευασμένα στη Βουλγαρία κ.ο.κ." Λάθος μέγα.Αυτός είναι ο τρόπος γιά να επιτύχης "αρπαχτή",αλλά στό τέλος η αγορά καταλαβαίνει και απομονώνει αυτούς που μετέρχονται τέτοια κόλπα ("γατιλίκια" τά αποκαλεί ένας φίλος μου).Αμα πουλήσης νοθευμένα ποτά,πάντα θα βρεθή κάποιος να σε καταγγείλη,άμα κόψης λίγο τον μισθό τού τάδε,πάντα κάποιος τάδε θα βρεθή να σε τραβολογήση στην Επιθεώρηση Εργασίας,άμα ανεβάσης λίγο την τιμή,πάντα κάποιους πελάτες θα χάσης.Τελικά,αυτός που θα ζημιωθή θα είσαι εσύ.Δέν επεκτείνομαι όμως περισσότερο,γιατί το θέμα σηκώνει μεγάλη συζήτηση κι'εγώ είμαι ψόφιος απ'την κούραση.....

Οι παλιοί ιδιοκτήτες μουσικών σκηνών είχαν αυτό το "μεράκι" που ανέφερα πιό πάνω,γι'αυτό οι "επιχειρήσεις" τους πήγαν καλά και είχαν διάρκεια.Οι καινούργιοι,απ'όσο βλέπω,δέν το έχουν.Οσο γιά τίς λύσεις,που επιζητεί ο θεματοθέτης,δέν πιστεύω ότι μπορούν να βρεθούν με νόμους και κανονισμούς.Μόνο άν οι μουσικές σκηνές ξαναπεράσουν σε χέρια ανθρώπων που αγαπούν την μουσική και έχουν μεράκι γι'αυτό που κάνουν,μπορεί να δούμε άσπρη μέρα ακόμα και χωρίς να χιονίση.....

-----------------
Enjoy tzatzikalism....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Hastaroth στις 30-06-2010 20:40 ]

Φίλε μου δεν ξέρω ούτε πόσο καιρό ασχολείσαι ούτε τι είδους μουσική παίζεις ούτε και σε τι είδους μαγαζιά έχεις εμφανισθεί. Σε καθε μπάντα που πρωτοβγαίνει λάιβ στο χώρο ροκ μέταλ κλπ θα λεγα να μην περιμένει φράγκο τουλάχιστον την πρώτη διετία, ενώ είναι και πιθανό να μην βγάλει τίποτα ποτέ. (κάποιοι παλιοί φίλοι μου τα παράτησαν και το γύρισαν στα ελαφρολαικά για να βγεί μεροκάματο).

Ανέφερα δυό κατηγορίες μαγαζιών και πιστεύω κάθε καινούργια μπάντα πρέπει να κυνηγήσει την πρώτη κατηγορία, τις 2-3 γνωστές μουσικές σκηνές ή σαπόρτ με άλλους, παίζοντας έστω και τσάμπα. Στη δεύτερη κατηγορία, τα μπαράκια, να πάει μόνο σε μαγαζιά που ήδη μαζεύουν κόσμο κι ανάλογα με το ρεπερτόριο να ζητήσει ένα στοιχειώδες μεροκάματο (αλλά στάνταρ, όχι ποσοστά και τέτοια) ή αν είναι να παίξει τα δικά της κομμάτια ας παίξει και τσάμπα. Το θέμα για την καινούργια μπάντα δεν είναι να βγάλει λεφτά αλλά να την ακούσουν όσο γίνεται περισσότεροι, να γίνει κάπως γνωστή, και αν αξίζει τότε μετά τη διετία που λέγαμε θα αρχίσουν να έρχονται και κάποια χρήματα.

Μακρυά από πεθαμένα μαγαζιά, από πρακτικές "φέρτε μου κόσμο", και από μαρκάρισμα φίλων - γνωστών !!!

Φιλε Athos, συμφωνω για τον χωρο του ροκ μεταλ σε αυτο που πες.  Η ροκ κ μεταλ πλεον δε πουλα, στο Ελλαδισταν λογω οτι δεν ειναι στη μοδα πια, κ ελλειψη μουσικης παιδειας απο τους ακροατες. Αρα απευθυνεσαι σε συγκεκριμενο κοινο το οποιο εχει κορεστει να βλεπει μετριοτατες μπαντες κλπ κλπ. Προσφατα σε μια συζητηση με εναν "συγκροτηματαρχη" εκει γυρω στα 50 , μου λεει " Το ροκ μου στερησε πολλα στη ζωη μου, 20 χρονια που παιζω , 20 χρονια σφαλιαρα. Το γυρναω λοιπον σε Ονιραμα κ λοιπες τσιγκολελετες για να πουλησω, να παρω πισω οτι μου στερησε το ροκ κ να αποκτησω δοξα κ χρημα κ ας μη μ αρεσει αυτο που παιζω".  Συνεπως, εγω που παιζω κοντα 10 χρονια ροκ σε μουσικες σκηνες κλπ, δε περιμενω να ζησω απ αυτο, ουτε να γινω ροκ σταρ, ουτε να βγαλω χρηματα. Εχω το γνωθι σε αυτον. Αλλα οταν κουβαλας ενισχυτες, εξοπλισμο, οργανα, στηνεις, ξεστηνεις , ε περιμενεις να παρεις κ ενα ψιχουλακι για το γαμωτο.  Κ περιμενεις απ τον αλλον να σε κερασει ενα 2 ποτα.

Ο λογος που αρχισα το θεμα κ παρεθεσα την ιστοριουλα δεν ειναι τοσο η κοροιδια του #$(*^$)&*Ε$$# του μαγαζατορα εκεινου που οσο τον θυμαμαι μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι. Eχει να κανει με οσους ηρθαν κ μας ειδαν.  Κ εισπραξαμε το εξης " Ρε παιδια καλοι ειστε, αλλα 10ρικο στην εισοδο για τετοια τρυπα μαγαζι? Κ μετα αλλα ακομα στο ποτο? Ουτε παραλιακη να εισασταν. Τοσα σας λειπουν?" Κ σε επομενα μας live θα χασουμε κοσμο γιατι θα λενε οτι ειμαστε φραγκοφονιαδες κ οτι παμε να βγαλουμε απο τη μυγα ξυγκι. Κ ειμαστε κ νεο γκρουπ, να πως βγαζεις κακο ονομα κ οχι μονο δε παιρνεις αυτα που δικαιουσε απ τη συμφωνια αλλα κ κακο ονομα στο κοσμο σου βγαζεις κ αν εισε κ στην αρχη ιδιως, βρασ τα. Κ ο καραγκιοζακος τριβει τα χερια του με το ζεστο χρημα που εβγαλε μεσα σε μια βραδυα , μεχρι την επομενη που θα ρθει καποιο κοροιδο να του τα παρει κ αυτουνου. Κ ομως αυτο κανει ζημια κ στη ποιοτητα της μουσικης διοτι αν ο αλλος εχει κοσμο κ λαο απο πισω του, τον ανεβαζει επι σκηνης κ ας ειναι το πιο αισχρο καλαμπορτζιλικι κ παρατραγουδο.

Εν μερει συμφωνω με τον Atho οτι εαν εχεις δικο σου υλικο πρεπει να παιζεις κ τσαμπα ωστε να σε ακουνε κ οχι με το καλημερα να πας να βγαλεις φραγκα. Ευχης εργον θα ειναι να παιζεις support σε μεγαλη μουσικη σκηνη κανενα παρασκευοσαββατο διπλα σε καποιο μεγαλο ονομα. Ετσι εαν εισε καλος, θα σε ακουσουν πολλοι κ καποιοι απ αυτους ισως γινουν κ φαν σου. Σου ερθουν σε επομενη σου εμφανιση κ ετσι. Αλλα για να κανεις το μεγαλο βημα με ροκ κ μεταλ δε γινεται. Πρεπει να παιζεις στο στυλ που πουλα, δηλαδη ονιραμα κ χατζηγιαννη κ φυσικα να σπρωξεις χρημα για μανατζμεντ , για ηχογραφηση κ προμοσιον δισκου. Κ φυσικα να προσδοκεις καποια στιγμη οτι θα το παρεις πισω. κακα τα ψεμματα η μουσικη με εχει απογοητεψει κ πλεον βλεπω οτι δεν υπαρχει μελλον. Απ τη μια οι καλαμπορτζηδες , απ την αλλη τα λαμογια μαγαζατορες , απ την αλλη οι εταιριες που περιμενουν απο καποιον αρρωστο ψωνιο να τους σπρωξει χρημα για να τον προωθησουν. Δηλαδη σε ολες τις περιπτωσεις ο μουσικος παντα βγαινει χαμενος, κ αλλοι κερδιζουν εις βαρος του. Οσο για το μελλον τι βλεπω? Ακομα χειροτερα πραγματα. Ισως οι μουσικοι να ειναι αχρειαστοι κ ο καθε τραγουδιστης , βλεπε Ρακιντζης, να βγαινει στο κεντρο κ να τραγουδα με playback ορχηστρα πισω , ωστε να καρπωνεται τις αμοιβες για τους μουσικους...  Κ εμεις οι μουσικοι πιαστηκαμε κοροιδα στη φακα κ ειμαστε εγκλωβισμενοι. Να κραξουμε δημοσια ενα μαγαζι δε μπορουμε γιατι απο πισω παιζουν μυνησεις κλπ , καταγγελια δε μπορουμε να κανουμε γιατι το χρημα ειναι μαυρο κ αν πας κ πεις οτι κοβω δελτιο θα σου ριξουν ακυρο για να παρουν τον επομενο παρανομο. Να κανεις τσαμπουκα ουτε να το φανταστεις γιατι παιζουν μπραβοι. Οποτε εισαι καταδικασμενος να τρως φαπα, φαπ φαπ φαπ απ το καθε &(%$&^()_ .

skordalis,

δεν υπάρχουν συγκεκριμένες λύσεις για κάθε δυνατή περίπτωση. Και το πρόβλημα δεν είναι μονοδιάστατο μήτε και μοναδικό, δηλαδή δεν αφορά αποκλειστικά έναν άνθρωπο. Γι' αυτό και η συζήτηση διευρύνεται, ώστε να περιλάβει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που συμμετέχουν στο πρόβλημα από κάθε πλευρά.

Τα πράγματα στη μουσική είναι απλά: αν κινηθείς νόμιμα και τυπικά δεν θα βρεις εργασία, που να σε καλύπτει κι αν βρεις εργασία που να σε καλύπτει δεν θα είναι νόμιμη και τυπική, εκτός από ελάχιστες των ελαχίστων περιπτώσεων. Κι όλα αυτά γιατί το σύνολο της νυχτερινής επιχειρηματικότητας σχεδόν κινείται στα όρια μεταξύ υπονομίας (!) και ανομίας. Κάτι που σιγά σιγά επεκτείνεται καί στις ημερήσιες επιχειρήσεις. Βέβαια, το να κινείσαι κι εσύ παράνομα τρέφει την γενικότερη παρανομία και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα για τις ημέρες που ακολουθούν, μα αυτό δεν θα το αναλύσω καθώς εδώ αναζητούνται απλές και πρακτικές λύσεις.

Αλβέρτο,

• Μά ο σωστός επιχειρηματίας δέν κερδίζει έναντι κάποιου άλλου,απλώς κερδίζει,δηλαδή ωφελείται,δηλαδή δέν ζημιώνει.

Κάποτε είχα αναφερθεί στη θεολογική πλέον φύση του χρήματος, ότι δηλαδή θεωρούμε πως βρέχει ο Μαμμωνάς χρήματα και κάποιοι απλά στήνουν λεκάνες και τα συλλέγουν. Ας υποθέσουμε ότι είμαστε μόνο οι δύο μας σε ένα νησί και έχει ο καθένας από 10 ευρώ στην τσέπη. Επιλέγουμε να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε και στην υπόλοιπη ζωή μας. Είναι δυνατό να κερδίσω εγώ με οποιονδήποτε τρόπο 3 ευρώ, χωρίς εσύ να τα χάσεις; Και δεν αναφέρομαι σε προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά σε χρηματική συναλλαγή. Δηλαδή υπάρχει τρόπος να αυξήσω εγώ τη δυναμική του κεφαλαίου μου σε 13 ευρώ χωρίς εσύ να μείνεις με αντίστοιχη δυναμική  7; [Θα μου πεις ότι εσύ ήσουν έξυπνος και κατάφερες να μου αποσπάσεις τα χρήματα, πχ. καλλιεργώντας ντομάτες την ίδια ώρα που εγώ περίμενα τους καρπούς των δέντρων να ωριμάσουν από μόνοι τους. Όμως, στη βάση του θέματος, σκοπός σου ήταν εξαρχής να τραφούμε ή να μου αποσπάσεις τα 3 ευρώ; Και σε τελική ανάλυση ακόμη κι αν μου τα πάρεις όλα, ποιο το νόημα εφόσον πλέον δεν υφίσταται συναλλαγή;]. Ο μόνος τρόπος θα ήταν να φτιάξουμε κι άλλα νομίσματα, που όμως η αύξηση αυτή του συνολικού κεφαλαίου (αθροιστικά) θα σήμαινε υποβάθμιση της συναλλακτικής αξίας του μοναδιαίου νομίσματος (ευρώ). Εκεί που αγόραζα τη ντομάτα από εσένα για 1 ευρώ την ώρα που διακινούνται συνολικά 20 ευρώ, ξαφνικά θα την αγοράζω για πχ. 1,5 την ώρα που αυξήθηκε η διακίνηση χρημάτων σε 30, ώστε να υφίσταται η δυναμική της συναλλαγής. Αυτό το απλοϊκό παράδειγμα αναλογίσου σε παγκόσμια βάση, και θεώρησε πως υπάρχουν 7 δις ναυαγοί σε ένα τεράστιο κοσμικό νησί μέσα στη θάλασσα του κενού: τον πλανήτη μας.

Η φύση του χρήματος είναι τέτοια ώστε να δημιουργεί νομικές ανωμαλίες στην κοινωνία, όταν ανατρέπονται οι επί μέρους δυναμικές και ισορροπίες του (η σωστή διατύπωση είναι πως υφίσταται οικονομική ανωμαλία εξαιτίας της ψυχικής και πνευματικής ανισορροπίας του ανθρώπου κι όχι το αντίστροφο). Κι αυτή ήταν η πρώτη σημαντική διαπίστωση του σοσιαλισμού, που εξαιτίας του υπάρχουν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα -έστω κι ευτελισμένοι- νόμοι και κανόνες (ο σοσιαλισμός δεν είναι σημερινή ανακάλυψη, είναι συνειδητή στάση ζωής από τον 8ο αι. π.Χ. , όταν και για πρώτη φορά άρχισε να κτίζεται η δημοκρατία, δηλαδή η ισονομία).(Επίσης, σοσιαλισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ, ούτε και κάποιος άλλος φορέας. Είναι μία στάση ζωής του ανθρώπου που θεωρεί τον διπλανό ισάξιο και ισοδύναμο με εκείνον).

• Λέει επίσης "Και όλοι γνωρίζουν καλά ότι ο μόνος τρόπος για να επιτύχεις κέρδος είναι να κοιτάς να φάς από παντού: κόψε λίγο το μισθό του τάδε, ανέβασε λίγο την τιμή, μη χτυπάς δύο τρία ποτά στην ταμειακή, πούλα νοθευμένα ποτά αμερικάνικης εταιρείας μα παρασκευασμένα στη Βουλγαρία κ.ο.κ." Λάθος μέγα.Αυτός είναι ο τρόπος γιά να επιτύχης "αρπαχτή",αλλά στό τέλος η αγορά καταλαβαίνει και απομονώνει αυτούς που μετέρχονται τέτοια κόλπα ("γατιλίκια" τά αποκαλεί ένας φίλος μου).Αμα πουλήσης νοθευμένα ποτά,πάντα θα βρεθή κάποιος να σε καταγγείλη,άμα κόψης λίγο τον μισθό τού τάδε,πάντα κάποιος τάδε θα βρεθή να σε τραβολογήση στην Επιθεώρηση Εργασίας,άμα ανεβάσης λίγο την τιμή,πάντα κάποιους πελάτες θα χάσης.Τελικά,αυτός που θα ζημιωθή θα είσαι εσύ.

Εδώ θα υποστηρίξω ότι στην πόλη που κατοικώ, τις μεγαλύτερες και πιο πολυσύχναστες καφετέρειες τις έχουν οι πιο δόλιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που ενασχολούνται κατά καιρούς με πορνεία, με ναρκωτικά και γενικά όλα τα καλούδια του κόσμου. Σου διαφεύγουν σημαντικές παράμετροι από τη θεωρία, Αλβέρτο. Θεωρείς ότι το χρήμα διακινείται στον κόσμο με απλές συναλλαγές και ηθικές οδούς. Και να σκεφτείς ότι οι καφετέρειες αυτές είναι πάντοτε γεμάτες, εξαιτίας και του αθέμιτου ανταγωνισμού που έχει επιβληθεί στην περιοχή. Και μιλάμε σε πολλές των περιπτώσεων για ψυχρούς εκβιασμούς. Δηλαδή μιλάμε για την Επιθεώρηση Εργασίας που θα ελέγξει αν η καφετέρεια του νταβατζή είναι σύννομη; Ή μιλάμε για την Εφορία, της οποίας πιάστηκαν με παραβάσεις 250 ελεγκτές μόλις την πρώτη εβδομάδα ελέγχων στην πρωτεύουσα;

Μία άλλη παράμετρος που σου διαφεύγει κινείται περί του 'επιχειρηματικού πνεύματος'. Για να είσαι τέτοιο, θα πρέπει να αναγνωρίζεις τα υπερκοστολογημένα προϊόντα και τις υπηρεσίες, όπως επίσης και τις πιεστικές ανάγκες ενός κοινωνικού συνόλου και να πατήσεις πάνω εκεί. Κι επειδή η ανάγκη υφίσταται στα σύνολα, και στην ανάγκη οι άνθρωποι αποδέχονται την όποια πίεση ευκολότερα, οι υπηρεσίες σου που είναι υπερκοστολογημένες γίνονται αποδεκτές και μάλιστα με επευφημίες, έως ότου εκφραστούν οι τοπικές ανωμαλίες που κρύβονταν στο βάθος της 'επιχειρηματικότητας'. Και φτάνουμε σήμερα να θεωρούμε 'έξυπνο' εκείνον που πουλά γνωριμίες και έχει εισόδημα 50.000 ευρώ, έναντι του γεωργού που παλεύει με τη γη για 20.000 ευρώ, όταν ο πρώτος πουλά ανωμαλία έναντι του δεύτερου που μας προσφέρει τροφή. Και πέσαμε με τα μούτρα στις επιστήμες, όχι γιατί πραγματικά μας έπιασε μία δίψα για γνώση και πνεύμα, αλλά γιατί στην πραγματικότητα 'μυρίσαμε' το εύκολο (χωρίς κάματο) κέρδος σε βάρος των ανθρώπων που μοχθούν. Έχω δηλώσει και παλαιότερα: αν δώσουν σε κάθε γεωργό μπόνους 10.000 ευρώ το χρόνο, ξαφνικά θα παύσει αυτή η όρεξη για γνώση και επιστήμη και θα αρπάξουμε με χαρά τα άροτρα. Γιατί εξαρχής η επιστήμη μετατράπηκε σε εργαλείο εκμετάλλευσης.

Πίσω από τα ωραία φωτορυθμικά και διαφημιστικά των πόλεών μας υφίσταται ένας πόλεμος οικονομικός, ανάλογος με εκείνον των κρατών (εχθές είχε ντοκυμαντερ για τον οικονομικό ψυχρό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας). Και κανένας πόλεμος δεν φέρει ήθος, καθώς το στοιχειώδες ήθος θα σήμαινε τουλάχιστον ειρήνη.

Κι ακόμα δεν καταλάβαμε ότι η πονηρία δεν έχει όρια και φτάνει μέχρι τα άκρα της, την ωμή βία. Εδώ, να σκεφτείς, στη Μέση Ανατολή που όποιος συλλαμβάνεται για κλοπή ακρωτηριάζεται, η σημαντικότερη κλοπή γίνεται με τους νόμους. Έμαθαν οι άνθρωποι να ελίσσονται με το γράμμα του νόμου και να εξαπατούν του συμπολίτες τους. Και μόλις κάποιος κινηθεί λίγο ηθικά, του φορτώνουν μία κλοπή και του κόβουν το χέρι.

• Μόνο άν οι μουσικές σκηνές ξαναπεράσουν σε χέρια ανθρώπων που αγαπούν την μουσική και έχουν μεράκι γι'αυτό που κάνουν,μπορεί να δούμε άσπρη μέρα ακόμα και χωρίς να χιονίση.....

Μόνο όταν ο άνθρωπος σέβεται το συνάνθρωπό του ο τόπος ευημερεί. Η μουσική είναι τρόπος επικοινωνίας κι έκφρασης. Το θέμα βρίσκεται στον άνθρωπο μουσικό, στον άνθρωπο επιχειρηματία, στον άνθρωπο σερβιτόρο, στον άνθρωπο μεταφορέα της κάβας, στους ανθρώπους καθαριστές. Όταν καθείς θεωρεί υποχρέωσή του να λειτουργεί ισόνομα και δίκαια απέναντι στους υπόλοιπους, τότε έχουμε ευημερία των ανθρώπων κι όχι των επιχειρήσεων. Η επιχείρηση προοδεύει μόνο με Φαραώ και μαστίγιο, στρατοκρατία και πονηρία. Ο μιλιταρισμός των σύγχρονων επιχειρήσεων είναι ενδεικτικός: στρατιωτική οργάνωση και πειθαρχία, χαιρετισμός του ανωτέρου, αξιωματική διαβάθμιση με βαθμίδες που φέρουν ισχύ προς τις κατώτερες κ.ο.κ. Γι' αυτό και μιλάμε για οικονομικό πόλεμο (ανταγωνισμό) , με στρατούς, αξιωματικούς, πρώτη γραμμή κ.ο.κ.

Η κοινωνία έχει πλέον ανάγκη από διαχείρηση κι όχι επιχείρηση. Πνευματική διαχείρηση (παιδεία) και οικονομική ισονομία, δηλαδή ισοκατανομή.

Μέχρι τότε θα συζητάμε συνεχώς για όλα όσα συζητάμε. Γιατί περισσότερο ασχολούμαστε με το σπυρί, παρά με την ελονοσία που το προκάλεσε.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 01-07-2010 11:28 ]

Και ομως οσο το συζηταμε, ετσι δειχνουμε οτι υπαρχουμε κ εμεις. Οτι δεν ειμαστε θυματα του "σκασε και κολυμπα" . Εστω κ ενας να κατακτηθει απ τη συζητηση αυτη θα ειναι κερδος. Γιατι φταιμε εμεις οι μουσικοι που δεν εκμεταλλευομαστε τη κατασταση, να πουμε , ασε τα ποσοστα κ συμφςνιες κ ετσι, εμεις τοσα θελουμε, δε θες? παμε αλλου κ χανεις το κοσμο. Δε θες να δινεις δουλεια σε οσους εχουν δελτια? ΑΠλα μια επισκεψουλα απο το ΙΚΑ κ ολα καλα κ ολα ωραια, οσα εβγαλες απ τις λαμογιες σου θα στα φαει το ΙΚΑ σε προστιμο η σε λαδωμα. Θες να συνεργαστεις μαζι μας κ να εισε ενταξει? Θα σε προτεινουμε κ σε αλλες μπαντες να παιξουν εκει κ να βγαλεις ξανα κ ξανα ενα υγιες κερδος. Πιστεψε με , εαν σκασει βρωμα οτι κανεις μπεσαλιδικες συμφωνιες , ολοι θα θελουν να ρθουν να παιξουν στο μαγαζι σου κ θα χεις κερδος. Κ ερχομαι στον φιλτατο χορχε, να του θεσω το επομενο θεμα για δημοσκοπηση. Μηπως η αντιεπαγκελματικη συμπεριορα κ κλεψια των ιδιοκτητων μουσικων σκηνων επηρεαζει αρνητικα κ το επιπεδο κ την εξελιξη της μουσικης?

Φιλαράκια καλό μας μήνα!
Θέλω να συμμετάσχω και εγώ στη κουβέντα σας εκφράζοντας τις απόψεις μου αλλά κυρίως θέλω να προτείνω λύσεις...

Μέρος 1ο

1) Να αρχίσω από ένα δεδομένο. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική έχουμε ξεκινήσει παίζοντας ΤΖΑΜΠΑ! Το πρώτο μας μεροκάματο αργήσαμε να το πάρουμε και όταν το πήραμε νιώσαμε απίστευτα όμορφα.

Κάποιοι από μας στη συνέχεια είδαν τη μουσική σαν τρόπο επιβίωσης, κάποια άλλοι την είδαν σαν ένα μέσο για να συμπληρώσουν το εισόδημα τους και κάποιοι άλλοι απλά συνεχίζουν να παίζουν για το κέφι τους και τη κάβλα τους. Όλοι μας όμως έχουμε ένα κοινό, την αγάπη για τη μουσική άσχετα από το πως βιώνουμε τον αντίκτυπο της στη τσέπη μας...

Θέλουμε όλοι μας όμως επαγγελματίες ή μη ο κόπος να ανταμείβεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μόνο με το χειροκρότημα κανένας μας δεν είναι ευχαριστημένος (εδώ μπορεί να κάνω και λάθος γιατί μιλάω από τη σκοπιά του επαγγελματία μουσικού).

2) Το άλλο δεδομένο είναι όλοι αυτοί που αποκαλούμε μαγαζάτορες οι οποίοι μας προσφέρουν δουλειά ή έναν χώρο για να εκφραστούμε. Αυτός ο χώρος μπορεί να είναι από ένα μικρό μπαράκι μέχρι τη μεγαλύτερη μουσική σκηνή....  

Επίσης θέλω να επιστήσω την προσοχή σας σε κάτι που δεν γράφτηκε μέχρι τώρα εδώ μέσα....Τις πιο "δυνατές αποτυχίες" μου σε συμφωνίες τις είχα μέχρι τώρα με μαγαζάτορες οι οποίοι ήταν πρώην συνάδελφοι......Δεν ξέρω αν λέει κάτι αυτό σε κάποιους...απλά εδώ και μερικά χρόνια έχω μάθει να φυλάγομαι και από πρώην συναδέλφους...

Το αν λοιπόν θα την πατήσουμε ή όχι στις συμφωνίες μας εξαρτάται αποκλειστικά από ΕΜΑΣ και όχι από κανέναν άλλο. Εδώ μετράει το πως χειριζόμαστε τις καταστάσεις με βάση την εμπειρία μας. Ένας 18άρης πχ που πάει τώρα να παίξει πρώτη φορά κάπου είναι πολύ φυσικό να μην είναι πολύ υποψιασμένος για τα τεκταινόμενα και σίγουρα θα την πατήσει αν ο χ ψ αφεντικός του τη βγει με λαμογιά...Στη συνέχεια ο 18άρης αυτός θα έχει πάρει το μάθημα του και θα ξέρει τους πρώτους σκοπέλους που πρέπει να αποφύγει και πως να κάνει τις συμφωνίες του....

Προσωπικά φίλοι μου μπορώ να πω ότι έχω βιώσει τα περισσότερα ΣΤΡΑΒΑ που μπορεί να βιώσει ένας μουσικός-τραγουδιστής στη μουσική νύχτα, είτε πρόκειται για έντεχνες και ροκ μουσικές σκηνές, είτε για μπαράκια, είτε για σκυλάδικα μικρά και μεγάλα....είτε για ότι φανταστείτε...Δεν μάσησα όμως και ούτε τα παράτησα γιατί νιώθω ότι δεν επέλεξα εγώ αυτό που κάνω αλλά με επέλεξε εκείνο...Είμαι σίγουρος πως έτσι νιώθετε οι περισσότεροι γι' αυτό και αγωνιάτε για την ποιότητα στην παροχή έκφρασης που προσφέρεται στην Ελλάδα...

Δεν έχει σημασία αν είστε επαγγελματίες ή ερασιτέχνες! Δεν θα μπω στη διαδικασία να διαχωρίσω συναδέλφους. Όταν ασχολείσαι με τη μουσική δεν υπάρχει ερασιτεχνισμός στη ψυχή....

Μέρος 2ο

Θέλω λοιπόν με αφορμή αυτό το Threat να προτείνω κάποιες λύσεις τις οποίες έχω καιρό στο μυαλό μου.

1) Οι παραδοσιακές μέθοδοι συνδικαλισμού των μουσικών για μένα δεν έχουν κανένα νόημα ύπαρξης πλέον. Κάποτε είχα μπει σε κάποιο σύλλογο αλλά έφυγα αηδιασμένος όταν διαπίστωσα συμφέροντα...Τώρα τη δύναμη την έχει το ίντερνετ.

2) Φτιάξτε ομάδες στο Facebook ή στο Twitter και προσκαλέστε φίλους σας μουσικούς και όχι μόνο για να συζητάτε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ τους προβληματισμούς σας σχετικά με τους μουσικούς χώρους....!!!!! Στη συνέχεια αυτές οι ομάδες πρέπει να έρθουν όλες σε επαφή ώστε να φτιαχτεί ένας κοινός χώρος για όλους...Ένα site ή ένα blog το οποίο να ανακοινώνει τα στραβά, τα ανάποδα αλλά και τα καλά παντού στο ίντερνετ με τη μορφή Rss ειδήσεων....ή με τη μορφή προωθημένων μηνυμάτων σε άλλα sites ή μπλογκς.

3) Πρέπει να δημιουργηθεί ένας κατάλογος ακόμα και εδώ στο musicheaven αν γίνεται, τι είδους κατάλογος? Θα τον ονόμαζα "Κατάλογο ειδικών μουσικών συμφωνιών"....Φαντάζεστε για πιο πράγμα μιλάω. Να μαζευτεί μια ομάδα εθελοντών μουσικών (ας πούμε από το site που θα φτιαχτεί) και να γυρίσει όλα τα μαγαζιά που βάζουν live, όλες τις μουσικές σκηνές και όλους τους χώρους που μπορούν να φιλοξενήσουν live για μέχρι κάποια κυβικά, δεν μιλάω να πάμε σε πολύ μεγάλους χώρους, εκεί τα δεδομένα είναι άλλα και θα φάμε πόρτα....λογικό είναι!

Αυτή η ομάδα θα κάνει δύο απλές ερωτήσεις στους μαγαζάτορες: "Τι είδους συμφωνίες προσφέρετε στους καλλιτέχνες??? και ποιες είναι οι επιβαρύνσεις στις τιμές για τους πελάτες όταν έχετε live??"

Επίσης μια άλλη ερώτηση που θα πρέπει να γίνεται είναι η εξής: " Υπάρχει κατώτατο όριο στον αριθμό των πελατών που θα παραβρεθούν σε κάποιο live ώστε να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα???

Οι απαντήσεις των μαγαζιών θα καταγράφονται στον "Κατάλογο ειδικών μουσικών συμφωνιών" και θα τις βλέπουν οι φίλοι συνάδελφοι και οι υποψήφιοι πελάτες ώστε να ξέρουν που πάνε και τι πρέπει να περιμένουν....

Φυσικά αυτό που προτείνω ξέρω ότι είναι πολύ επικίνδυνο για ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ....Ξέρετε καλά τι θέλω να πω, όμως υπάρχει και η λύση της μυστικότητας και της εχεμύθειας  από όλους...Να κυκλοφορεί αυτός ο κατάλογος σε κλειστό κύκλο, σε πμ ή σε mails δηλαδή...Να μπορούν όμως να τον προμηθευτούν όλοι οι συνάδελφοι είτε επαγγελματίες, είτε ερασιτέχνες....

Από την άλλη όσοι είναι ΟΚ με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος (και από τις δύο πλευρές και μαγαζιά και μουσικοί) δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα με την άμεση κυκλοφορία του καταλόγου αυτού....

4) Όποιος δικτυακός τόπος λοιπόν κάνει τέτοια κίνηση θα καταφέρει τα εξής:

α) Όλοι οι μουσικοί θα ξέρουν τι παίζει από αμοιβές και υπηρεσίες...

β) Όσες μουσικές σκηνές δεν θέλουν να συνεργαστούν θα πρέπει να ξέρουν τον αντίκτυπο που θα έχει η άρνηση τους γενικά στο ίντερνετ και όχι μόνο. Μια απλή αναφορά ότι "φάγαμε πόρτα από το χ μαγαζί" θα είναι πιο σημαντική από την ίδια τη πόρτα....

γ) Όσες μουσικές σκηνές και μαγαζιά συνεργαστούν θα τους προσφέρεται τσάμπα διαφήμιση με όλους τους γνωστούς δικτυακούς τρόπους διαφήμισης (μπανεράκια, φλασάκια και ότι άλλο υπάρχει)!

δ) Θα προσπαθήσουν τα μαγαζιά και οι σκηνές να προσφέρουν ένα καλό image στο μέσο πελάτη όπως επίσης και στο μουσικό για να μην χαλάσουν την εικόνα τους.

ε) Όποιος χώρος αθετεί τις συμφωνίες απλά θα στιγματίζεται παντού και θα μπαίνει στις κατώτερες θέσης μιας βαθμολογίας που θα φτιαχτεί για όλους τους χώρους...επίσης θα αφαιρείται και η διαφήμιση του, στην θέση πχ του μπάνερ θα υπάρχει παραπομπή για να μάθει ο επισκέπτης ΓΙΑΤΙ έφυγε το μαγαζί από τις διαφημίσεις...

ζ) Αν φοβάστε να το φτιάξετε αυτό το site στην Ελλάδα, φτιάξτε το στα νησιά "Βανουάτου" από εδώ, εκεί δεν κινδυνεύετε, ρωτήστε και το isoHunt.....

Γενικά πιστεύω ότι με τέτοιου είδους λύσεις μπορούμε να φτιάξουμε την κατάσταση ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ....

Ρε παιδια?? Ένα Facebook φτιάχτηκε από έναν τύπο που απλά θέλησε να βρει τους παλιούς συμμαθητές του?? Γιατί να μη βρούμε και εμείς τη δικαιοσύνη που θέλουμε μέσα από κάτι καινούργιο που κανείς δεν θα το περιμένει???

Αυτά...

Σόρρυ αν σας κούρασα

Όλα είναι δυνατά... Πάρε παράδειγμα εδώ! Έχεις τη δυνατότητα ανοιχτού διαλόγου στο φόρουμ και στο τσατ, έχεις όμως και την επιλογή να μιλήσεις private και μυστικά μέσω πμ και private rooms...

Τα μοντέλα τα φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι...Κανένα μοντέλο δεν αποτυγχάνει πριν καν ξεκινήσει την προσπάθεια του. Επίσης όταν τα συμβαλλόμενα μέλη κινούνται πάνω στον ίδιο σκοπό το μοντέλο είναι καταδικασμένο να επιτύχει έστω και κάτι...Το πρόβλημα ξεκινάει όταν δεν υπάρχει η διάθεση...

Ειλικρινά δεν ξέρω κάποια τέτοια sites....Aν γνωρίζεις κάποια είμαι όλος μάτια να τα δω και να τα επισκεφτώ ώστε να διαπιστώσω ΓΙΑΤΙ απέτυχαν....

Στην τελική μισώ πολύ την αρνητικότητα... Είδα παραπάνω ότι φίλοι ζητούν λύσεις! Δεν είμαστε εδώ μόνο για να κλαιγόμαστε και να μιλάμε για την γενική θεώρηση του θέματος...
Είμαστε εδώ και για να προτείνουμε ΛΥΣΕΙΣ....Έχουμε χορτάσει να είμαστε στην απ' έξω και στην αποκάτω. Κάποια στιγμή πρέπει να δούμε πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.....ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.....

Δέν έχω διαβάσει το σχετικό κείμενό σου,Σταύρο,αλλά πιστεύω ότι δέν μπορούμε να μιλάμε γιά κάτι αποκόπτοντάς το από τον "περίγυρο" στον οποίο συμβαίνει-δηλαδή από αυτό που στά Αγγλικά ονομάζουμε context.Δέκα νομίσματα στην τσέπη ενός ναυαγού τού είναι τόσο άχρηστα όσο κι'ένα τρομπόνι σέ κάποιον που δέν παίζει τρομπόνι.Αν βρίσκωνται δύο τέτοια άτομα σ'ένα νησί με 10 νομίσματα ο καθένας στην τσέπη,τότε άν ο σκοπός του ενός είναι να αποσπάση τρία νομίσματα από τον άλλο,υπάρχουν δύο τρόποι:ή να τού τα κλέψη, δηλαδή να τού τά πάρη χωρίς να τού δώση τίποτε σέ αντάλλαγμα,ή να τού τά δώση με αντάλλαγμα-γιά παράδειγμα,ντομάτες που καλλιέργησε την ώρα που ο άλλος περίμενε να πέσουν μόνες τους από τίς ντοματιές.Ο ένας λοιπόν καθόταν αραχτός και έξυνε τά χμ χμ του ενώ ο άλλος εκοπίαζε να καλλιεργήση τίς ντομάτες,οπότε γιά να αποκτήση ο αραχτός τίς ντομάτες τού μή αραχτού θά πρέπη να τού δώση κάτι σέ αντάλλαγμα.Ομως αυτό το παράδειγμα είναι μιά υπεραπλουστευμένη περίπτωση γιατί άν μετά ο αραχτός αποφασίση να βγή από τό άραγμά του και να καλλιεργήση μαρούλια ενώ ο πρώην καλλιεργητής αποφασίση να αράξη,τότε ο πρώην καλλιεργητής ντοματών θα πρέπη να δώση πίσω τά τρία νομίσματα γιά να πάρη τά μαρούλια οπότε φτάνουμε στό σημείο που ήμασταν-ο καθένας έχει πάλι από δέκα νομίσματα,όμως τώρα υπάρχουν στην "εξίσωση" οι ντομάτες και τά μαρούλια που παρήγαγαν αμφότεροι και που θα μπορούσαν να είχαν παραχθεί χωρίς να φύγη κανένα νόμισμα από καμμιά τσέπη.Ωστόσο ο πραγματικός κόσμος δέν λειτουργεί έτσι,είναι ένα περίπλοκο σύστημα που εμφανίζει περιοχές "διαφοράς δυναμικού" μέσα στίς οποίες υπάρχουν επίσης υπο-περιοχές "διαφοράς δυναμικού" και όλες αυτές οι περιοχές αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και επίσης δέν είναι σταθερές-οι "διαφορές δυναμικού" μετατοπίζονται διαρκώς.Οπως έχω ξαναπεί,"στεγανά" στην παγκόσμια οικονομία δέν υπάρχουν.

Οπως παραδέχεσαι κι'εσύ,η όποια οικονομική ανωμαλία οφείλεται σέ ψυχική και πνευμτική ανισορροπία τού ανθρώπου.Αυτό απλούστατα σημαίνει ότι ο ψυχικά και πνευματικά ισορροπημένος άνθρωπος έχει την δυνατότητα να θέτη όρια στίς οικονομικές του επιδιώξεις και να τά τηρή αυστηρά,ενώ ο μή ισορροπημένος άνθρωπος δέν την έχει αυτήν την δυνατότητα και γι'αυτό δέν οριοθετεί τίς οικονομικές του επιδιώξεις.Ενας ψυχικά και πνευματικά ισορροπημένος άνθρωπος λοιπόν μπορεί νά έχη μέν θέσει ώς πρώτο όριο στίς οικονομικές του επιδιώξεις το να αποκτήση π.χ. ένα τετραόροφο σπίτι με πισίνα και ένα μεγάλο κότερο (που θα τού δίνουν την δυνατότητα να διαβιώνη σέ έναν άνετο χώρο και να κάνη θαλασσινές εκδρομές) ,αλλά εφ'όσον,με τά δεδομένα που διαθέτει,γνωρίζει ότι αυτό μπορεί να το επιτύχη χωρίς να παρεκκλίνη από τίς ηθικές αρχές που καθορίζουν την ζωή του,δηλαδή το να θεωρή τόν διπλανό ισάξιο και ισοδύναμο μ'εκείνον.Αν διαπιστώση ότι αυτό δέν είναι εφικτό,έχει την δυνατότητα να "κατεβάση" τά όρια τών οικονομικών του επιδιώξεων (π.χ. στό να έχη ένα διόροφο σπίτι χωρίς πισίνα και ένα "φουσκωτό",πράγμα που πάλι θα τού δίνη την δυνατότητα να διαβιώνη σ'έναν άνετο χώρο,απλώς λιγώτερο άνετο από το προηγούμενο όριό του και να κάνη θαλασσινές εκδρομές,απλώς λιγώτερο μακρυνές από όσο με τό προηγούμενο όριό του).

Αλλωστε,όπως γράφεις παρακάτω, "μόνο όταν ο άνθρωπος σέβεται το συνάνθρωπό του ο τόπος ευημερεί".Το να σέβεσαι όμως τον συνάνθρωπό σου δέν σέ εμποδίζει να επιδιώκης να αποκτήσης ένα βιοτικό επίπεδο που να σέ ικανοποιή.Διαφορετικά θα έπρεπε να ζούμε όλοι σέ σπηλιές και να ντυνόμαστε με φύλλα συκής,μιά που οποιαδήποτε προσπάθεια κάποιου να αποκτήση κάτι καλύτερο απ'αυτό θα εθεωρείτο "αδικία" και η κοινωνία θα τιμωρούσε τον ούτω "αδικούντα".

Το χρήμα διακινείται στον κόσμο ΚΑΙ με απλές συναλλαγές και ηθικές οδούς,όπως και μέ περίπλοκες συναλλαγές και ανήθικες οδούς.Εχοντας ζήσει από κοντά μάλιστα την διαχείριση μιάς μουσικής σκηνής την οποία είχε "ιδρύσει" ο κιθαρίστας ενός συγκροτήματος στο οποίο έπαιζα επί πολλά χρόνια (είναι μάλιστα καί μέλος τού Musicheaven),είμαι σέ θέση να ξέρω ότι ο άνθρωπος αυτός σεβόταν όλους όσους εμπλεκόντουσαν στην ύπαρξη αυτής τής μουσικής σκηνής-τά συγκροτήματα που καλούσε να παίξουν,τούς κατά καιρούς συνεργάτες του στην διαχείριση τού μαγαζιού (ένας εκ τών οποίων είναι επίσης μέλος τού Musicheaven και μάλιστα γνωστό και παλιό μέλος,που είχε και μόνος του διατελέσει ιδιοκτήτης άλλης μουσικής σκηνής),τούς πελάτες,που πολλοί απ'αυτούς υπήρξαν και φίλοι.Και δέν ήταν αυτή η μόνη περίπτωση όπου είδα ιδιοκτήτη μουσικής σκηνής να έχη το ίδιο «μεράκι».Δέν αγνοώ ότι υπάρχουν και οι περιπτώσεις που λές,όμως δέν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα και εκ προοιμίου να απορρίπτουμε την ύπαρξη υγιών επιχειρήσεων. 

Ομολογώ ότι αδυνατώ να αντιληφθώ τό νόημα αυτής τής παραγράφου.Ενα προϊόν ή μιά υπηρεσία είναι υπερκοστολογημένα σέ σχέση με κάποια κοστολόγηση που θεωρείται εύλογη.Ο έχων επιχειρηματικό πνεύμα εναι αυτός που,αντίθετα με ό,τι πιστεύεται γενικώς,μπορεί να κρίνη ποιό είναι το εύλογο κόστος που θα ικανοποιήση και τον ίδιο αλλά και τόν πελάτη,ώστε όποτε ο πελάτης ξαναχρειαστή αυτό το προϊόν ή αυτήν την υπηρεσία,νά απευθυνθή και πάλι στόν ίδιο επιχειρηματία,διατηρώντας έτσι τον λόγο ύπαρξης τής επιχείρησής του.Αντίθετα,ο μή έχων επιχειρηματικό πνεύμα θα επιδιώξη να βγάλη από ένα προϊόν ή μία υπηρεσία το απόλυτα μέγιστο (και συνεπώς όχι το βέλτιστο) όφελος που μπορεί,αδιαφορώντας άν αυτό είναι τόσο δυσβάσταχτο γιά τόν πελάτη ώστε είτε να αρνηθή νά πάρη το προϊόν ή την υπηρεσί,είτε να "υποκύψη" μέν λόγω επείγουσας ανάγκης,αλλά η υποχώρηση αυτή να είναι προσωρινή διότι την επόμενη φορά θα αναζητήση άλλον,συμφερώτερο προμηθευτή. 

Λάθος.Επιχείρηση είναι ακόμα και το μαγαζάκι που διαθέτει ο μαραγκός και κατασκευάζει τά έπιπλα με προσοχή και ευσυνειδησία,διαλέγοντας τά καλύτερα υλικά και αφιερώνοντας κόπο και χρόνο,χρησιμοποιώντας σύγχρονα εργαλεία κλπ.Επιχειρηματίας είναι και ο ράφτης που έχει κι’έναν βοηθό και ράβει τά κοστούμια-κανένας απ’αυτούς δεν έχει στο μαγαζί του στρατιωτική ιεραρχία και πειθαρχία και χαιρετισμό τού ανωτέρου και όλα αυτά.Μήν κάνεις γενικεύσεις έχοντας στο νού σου τις μεγάλες πολυεθνικές,αυτές είναι μόνο μια από τις μορφές οικονομικής μονάδας,δεν είναι η μόνη.Γι'αυτό είπα πιό πρίν ότι μόνο άν οι μουσικές σκηνές επανέλθουν στά χέρια ανθρώπων που έχουν το "μεράκι" και αγαπούν αυτό που κάνουν και άρα σέβονται τον συνάνθρωπό τους που συμβάλλει στην σωστή λειτουργία τής μουσικής σκηνής,τότε θα μπορέσουν να λυθούν πολλά από τά προβλήματα που ταλανίζουν αυτόν τον χώρο.

-----------------
Enjoy tzatzikalism....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Hastaroth στις 01-07-2010 23:06 ]

Stavrman και Hastaroth

Ωραια ειναι αυτα που λετε, αλλα το θεμα μας δεν ειναι το κερδος, αλλα η κατασταση με τα livadika. Ειναι τοσο μελετημενο καλα το συστημα που για να πας μπροστα στο χωρο της μουσικης πρεπει να εισε λαμογιο. Γιατι οπως σε ολα τα πραγματα αυτο το παρακρατος που ζουμε σε εκπαιδευει ετσι απο μικρο. Θες να μη τρως φαπα? Γινε κ εσυ λαμογιο, εκπαιδευσου. Δε μπορουμε δυστυχως να αντιδρασουμε στο κατεστημενο των livaδικων. Εαν τους κραξουμε , θα χουμε κυρωσεις. Εαν τους τσαμπουκαλευτουμε αν δε τηρουν τα συμφωνημενα θα βρεθουμε ξυλοφορτωμενοι απο τους μπραβους. Εαν παμε νομιμα να ζητησουμε οσα μας αντιστοιχουν θα φαμε πορτα κ θα λεει οχι, ειστε νομιμοι, δε σας βαζω γιατι κοστιζετε (το μινιμουμ ανα μουσικο). Κ δε γινεται να τους κραξεις επωνυμα. Δε βλεπετε οτι κανεις απο μας δε μιλα να πει , ναι αυτο το μαγαζι μου την εκανε. ΤΥχαιο? Δε νομιζω

Η λυση δεν ειναι να παω καπου να παιζω ετσι χωρις να αμοιβομαι.  Η λυση ειναι να γινει κατι καλο για ολους , η για περισοτερους, κ εγω ας τυχω τα χειροτερα. Γιατι πανω απο καθε λαμογια, κλεψια , απατεωνια υπαρχει η μουσικη που αγαπαμε κ αυτη πρεπει να βαλει πλατη στη σαπιλα που κυριαρχει απ τα λαμογια.

skordalis,

το θέμα μας είναι το κέρδος. Και ακριβώς αυτό περιγράφεις παρακάτω με την έννοια 'λαμόγιο'. Και ακόμη παρακάτω περιγράφεις ωμά όλα αυτά που έγραφα εγώ παραπάνω με πιο περιγραφικά μέσα.

Το πρόβλημά σου είναι αυτό που έγραψα σε παλαιότερη παρέμβαση. Εφόσον δεν είσαι νομικά κατοχυρωμένος εξαρχής στη συμφωνία σου, είσαι νομικά ακάλυπτος και στην έκβαση της κατάστασης. Έκανες την έκπτωσή σου εξαρχής και στη συνέχεια θες να βρεις το δίκιο σου. Εμείς οι ίδιοι καταλύουμε τους κανόνες που μας υποστηρίζουν σε κάθε μας κίνηση. Τώρα να σου πω να πας να τον δείρεις; Να μαζευτούμε και να του κλείσουμε την πόρτα; Να οργανώσουμε κίνημα αντι-αντιεπαγγελματιών; Όπως πήγες εσύ να παίξεις θα πάει κι ο επόμενος έφηβος που θα πιστέψει ότι ζει το όνειρο της ροκ και θα φαει φόλλα. Κι έπειτα θα παει κι ο απολυμένος μουσικός από άλλη μουσική σκηνή για να φάει χειρότερη φόλλα.

Εφόσον δεν καταλαβαίνουμε τα αίτια μίας κατάστασης, είναι αδύνατο να δώσουμε ικανοποιητική λύση. Γι' αυτό και υπεργενικεύω στα αίτια, κι αφήνω τον καθένα να βρει τις λύσεις του. Ποτέ δεν ήμουν καλός στις λύσεις. Όταν μου έδιναν να λύσω ένα πρόβλημα στη χημεία έβρισκα το πρόβλημα που υπήρχε στη διατύπωση  του προβλήματος της χημείας και ζητούσα τη λύση σε εκείνο...

Καθείς στο αντικείμενό του λοιπόν. Εγώ αναζητώ το πρόβλημα του προβλήματος κι εσύ τη λύση του.

Αλβέρτο,

κάπου έχασες κάποιες προτάσεις

πχ.

"Αυτό το απλοϊκό παράδειγμα αναλογίσου σε παγκόσμια βάση, και θεώρησε πως υπάρχουν 7 δις ναυαγοί σε ένα τεράστιο κοσμικό νησί μέσα στη θάλασσα του κενού: τον πλανήτη μας."

Θεωρείς ότι είσαι κάτι πολύ διαφορετικό από έναν ναυαγό σε αυτόν τον κόσμο; Μπορεί και να ήρθες στη ζωή ιδία βούληση...

Το παράδειγμα των δύο ναυαγών, είναι ενδεικτικό του πώς λειτουργεί ένα σύστημα επικοινωνίας μεταξύ δύο ανθρώπων, που το έχουν επινοηθεί ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κι αν προσθέσεις κι άλλον έναν ναυαγό, κι αλλους πέντε, κι άλλους 100 και 1.000.000 δεν αλλάζει τίποτα στο σύστημα που εξαρχής δημιουργήθηκε για έναν και μόνο σκοπό, την πίστωση αντί προϊόντων, δηλαδή την υπόσχεση εμπορικής ανταπόδοσης. Και θα κρατήσω την πρόταση "Δέκα νομίσματα στην τσέπη ενός ναυαγού τού είναι τόσο άχρηστα όσο κι'ένα τρομπόνι σέ κάποιον που δέν παίζει τρομπόνι." ακριβώς για να σου δείξω ότι τα νομίσματα είναι στην ουσία άχρηστα όταν δύο άνθρωποι παλεύουν από κοινού στη ζωή τους (συμβίωση). Αντίθετα είναι χρήσιμα όταν οι άνθρωποι ξαφνικά ανακαλύπτουν την έννοια του οικονομικού συμφέροντος και της ιδιοκτησίας.

• Ωστόσο ο πραγματικός κόσμος δέν λειτουργεί έτσι,είναι ένα περίπλοκο σύστημα που εμφανίζει περιοχές "διαφοράς δυναμικού" μέσα στίς οποίες υπάρχουν επίσης υπο-περιοχές "διαφοράς δυναμικού" και όλες αυτές οι περιοχές αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και επίσης δέν είναι σταθερές-οι "διαφορές δυναμικού" μετατοπίζονται διαρκώς.

Αυτό που περιγράφεις ως ρεαλιστικό είναι αυτό που περιγράφω κι εγώ. Οι διαφορές δυναμικού είναι η ουσία της συζήτησης. Μα όχι μόνο οικονομικού δυναμικού. Η οικονομία είναι σήμερα και νομοθεσία. Το περιέγραψε ο πολύ σωστά ο Μαρξ πριν από δύο αιώνες, λέγοντας πάνω κάτω ότι νόμος είναι το δίκαιο του ισχυρού. και σήμερα ισχυρός είναι ακριβώς αυτός που βρίσκεται στο άνω τμήμα της δυναμικής ισορροπίας και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τους κανόνες της δυναμικής μεταβολής. Γι' αυτό κι επιμένω ότι ο πλουτισμός και η αδικία είναι σχεδόν ταυτόσημα στις μέρες μας.

• Αυτό απλούστατα σημαίνει ότι ο ψυχικά και πνευματικά ισορροπημένος άνθρωπος έχει την δυνατότητα να θέτη όρια στίς οικονομικές του επιδιώξεις και να τά τηρή αυστηρά,ενώ ο μή ισορροπημένος άνθρωπος δέν την έχει αυτήν την δυνατότητα και γι'αυτό δέν οριοθετεί τίς οικονομικές του επιδιώξεις.

Κι ο Ωνάσης έθετε όρια στις επιδιώξεις του και δεν ρίσκαρε να αναπτυχθεί περισσότερο, όταν έφτασε σε ένα κρίσιμο σημείο. Αυτό το όριο εννοείς; Θα σου θυμίσω απλά τα λόγια του μεγιστάνα, για να διαπιστώσεις την ανωμαλία του πλουτισμού:"Μετά από κάποιο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν πια σημασία. Παύουν να είναι ο σκοπός. Το παιχνίδι είναι αυτό που μετράει."

Ας ακούσουμε δηλαδή την ουσία του θέματος μέσα από το στόμα του οικονομικού μεγιστάνα, που φυσικά μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι εκφράζει και τις συζητήσεις με τους ομότιτλούς του. Και στην πραγματικότητα η ψυχική ανωμαλία υπάρχει εξαρχής στον άνθρωπο, κι απλά όταν πέσουν όλα τα υπόλοιπα προσχήματα φανερώνεται γυμνή. Το 'παιχνίδι' του πλουτισμού είναι η ωμή έκφραση του χειρότερου τύπου σαδισμού της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Γιατί στην πραγματικότητα ούτε οι πισίνες, ούτε τα τζακούζι, ούτε τα ελικόπτερα έχουν σημασία. Σημασία για τον άρρωστο άνθρωπο έχει να αποδείξει την αξία που του στέρησαν στα παιδικά του χρόνια με χίλιους τρόπους, καταστρέφοντας όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί, καθώς ταύτισε την όποια αδικία με το σύνολο της ανθρωπότητας. Να αποδείξουν θέλουν οι στερημένοι αξίας, ότι κακώς δεν τους αναγνωρίστηκε η 'θεία' μοναδικότητα. Γι' αυτό και διακρίνεις στο βλέμμα ενός έχοντος την υποτίμηση του φτωχού συνανθρώπου του. Από εκεί και πέρα ο καθένας ας ερμηνεύσει τον πλουτισμό ως ανάπτυξη, πρόοδο, ευημερία, ανθρωπισμό, εργατικότητα κλπ.

• Το να σέβεσαι όμως τον συνάνθρωπό σου δέν σέ εμποδίζει να επιδιώκης να αποκτήσης ένα βιοτικό επίπεδο που να σέ ικανοποιή.Διαφορετικά θα έπρεπε να ζούμε όλοι σέ σπηλιές και να ντυνόμαστε με φύλλα συκής,μιά που οποιαδήποτε προσπάθεια κάποιου να αποκτήση κάτι καλύτερο απ'αυτό θα εθεωρείτο "αδικία" και η κοινωνία θα τιμωρούσε τον ούτω "αδικούντα".

Όλα αυτά αφού παραβλέψουμε την έννοια του ατομικού κέρδους. Γιατί είναι εύκολο να πας σε μία σπηλιά του Αφγανιστάν και να εξαναγκάσεις τους Αφγανούς να σου παραδώσουν ότι έχουν και δεν έχουν με αντάλλαγμα ένα πιάτο φακής. Κι αυτοί να συνεχίσουν να ζουν με φύλλα συκής κι εσύ να απολαμβάνεις τη θέρμανση από τις νέες σου πετρελαιοπηγές μέσα στο τζακούζι... Ή μήπως δεν γνωρίζεις ότι ένα από τα βασικότερα αγαθά που απολαμβάνει ο δύγχρονος δυτικός -με ιδιαίτερη ευχαρίστηση- είναι προϊόν θανάτου; Για να βελτιώσεις τη ζωή σου, πληρώνεις εκείνον που θέλει να βελτιώσει τη ζωή του, που πληρώνει μία κυβέρνηση η οποία θα βελτιώσει τη ζωή μας, να σκοτώνει ανθρώπους που ξέχασαν τί θα πει βελτίωση ζωής. Θέλεις να ανατρέξουμε και στην πηγή του χρήματος, δηλαδή το χρυσό; Κάνε μία αναζήτηση για τις Αφρικανικές χώρες που διαθέτουν πολύτιμα πετρώματα και διαπίστωσε πόσο όμορφα ζουν στο καθεστώς της επιχειρηματικότητας που εμπορεύεται αυτά τα αγαθά στο δυτικό κόσμο (πχ εδώ). Κι όλα αυτά για αγαθά που θεωρούνται πλέον δεδομένα στο δυτικό κόσμο, ο οποίος εγκρίνει σιωπηλά τη γενοκτονία για να απολαύσει τις ανέσεις της 'καλύτερης ζωής'. Και συνεχίζεις να μου απαντάς με παραδείγματα από τσαγκάρηδες, μανάβηδες, ράφτες και κτίστες.

Ας πάω κι εκεί. Η επιχειρηματικότητα έχει επίπεδα, όπως κάθε τί. Όσο κι αν αναφερόμαστε σε όλες τις επιχειρήσεις, γνωρίζουμε ότι η δυναμική των επιχειρήσεων είναι ανάλογη προς το κεφάλαιο που καθορίζει και τους όρους αυτού του σαδιστικού παιχνιδιού που λέγεται οικονομία. Αν χρησιμοποιήσω τη λέξη επιχειρηματικότητα ταυτόχρονα για τον τσγκάρη της γειτονιάς μου και την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας 'Σουηδός' χωρίς να κάνω τον διαχωρισμό τους έχω υποπέσει σε ένα σφάλμα, την εξίσωση άνισων μεγεθών. Έτσι, μπορούμε για τη συζήτηση να χρησιμοποιήσουμε χονδροειδείς όρους όπως μικρή, μέση, μεγάλη κλπ. επιχειρηματικότητα.

Το χρήμα δεν διακινείται με φανερούς τρόπους κι αυτό το καταλαβαίνεις από το γεγονός ότι ποτέ δε γνωρίζουμε επακριβώς πόσο χρήμα διακινείται στον κόσμο, δηλαδή ποιοι οι όροι της οικονομίας. Αυτό που βιώνεις στην καθημερινότητά σου είναι η επιφάνεια της οικονομίας, το λουστάρισμα που φτιάξαμε, το χαλάκι κάτω από το οποίο πετάμε τις βρωμιές της κοινωνίας μας. Αλλά είναι βολικό για όλους μας να κοιτάζουμε το χαλάκι παρά αυτό που βρίσκεται από κάτω.

Σε τελική ανάλυση γιατί όλοι διαμαρτύρονται για την κρίση; Νόμιμα τα πήραν όσοι τα πήραν. Ακόμα και οι πολιτικοί που λαδώθηκαν νόμιμα λαδώθηκαν. Πώς γίνεται ετούτο; Απλά, έχουν την ασυλία, τις εξωτικές εταιρείες, τα μέσα και τους γνωστούς να σβήσουν τα ίχνη τους. Άρα κάθε αδικία τους καλύπτεται από το νόμο. Κι άρα είναι νόμιμοι ακόμα κι όταν είναι παράνομοι. Όμορφο και λογικό δεν είναι; Όμως, γνωρίζουμε ότι το νόμιμο δεν είναι και ηθικό. Ή όχι; Κι αυτή τη στιγμή αν κάτι συζητάμε είναι το ηθικό μέρος. Για τα νομικά διαθέτουμε χιλιάδες απόφοιτων των νομικών σχολών που πρέπει να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους.

• Ενα προϊόν ή μιά υπηρεσία είναι υπερκοστολογημένα σέ σχέση με κάποια κοστολόγηση που θεωρείται εύλογη.

Εύλογη; Με βάση ποιο λόγο; "ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΗ" είναι το θέμα. Κι εκεί δεν υπάρχει λόγος. Υπάρχει ανάγκη. Αν πεθαίνεις από πείνα η ζήτηση ενός κρουασάν είναι σημαντικότερη από την αντίστοιχη ενός ελικοπτέρου. Ακόμα δεν καταλάβαμε τί συμβαίνει στο χώρο της υγείας; Τί σημαίνουν τα σκάνδαλα στο χώρο αυτό; Η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό και κάποιοι το έκαναν εμπορεύσιμο. ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΗ. Ή μου δίνεις 1000 ευρώ η πονάς και πεθαίνεις... Ή μήπως ο χώρος της υγείας δεν ανήκει σήμερα στην 'επιχειρηματικότητα'; Όσο αυξάνεται η εξάρτηση του ανθρώπου από το αυτοκίνητο οι τιμές βενζίνης εκτοξεύονται στα ύψη. ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΗ. "Στου κιφάλ' " που έλεγε ένας συγχωριανός... Επομένως το 'εύλογο' καθορίζεται από την εκάστοτε ανάγκη που δεν είναι σχεδόν ποτέ εύλογη.

• Λάθος.Επιχείρηση είναι ακόμα και το μαγαζάκι που διαθέτει ο μαραγκός και κατασκευάζει τά έπιπλα με προσοχή και ευσυνειδησία,διαλέγοντας τά καλύτερα υλικά και αφιερώνοντας κόπο και χρόνο,χρησιμοποιώντας σύγχρονα εργαλεία κλπ.Επιχειρηματίας είναι και ο ράφτης που έχει κι’έναν βοηθό και ράβει τά κοστούμια-κανένας απ’αυτούς δεν έχει στο μαγαζί του στρατιωτική ιεραρχία και πειθαρχία και χαιρετισμό τού ανωτέρου και όλα αυτά.Μήν κάνεις γενικεύσεις έχοντας στο νού σου τις μεγάλες πολυεθνικές,αυτές είναι μόνο μια από τις μορφές οικονομικής μονάδας,δεν είναι η μόνη.Γι'αυτό είπα πιό πρίν ότι μόνο άν οι μουσικές σκηνές επανέλθουν στά χέρια ανθρώπων που έχουν το "μεράκι" και αγαπούν αυτό που κάνουν και άρα σέβονται τον συνάνθρωπό τους που συμβάλλει στην σωστή λειτουργία τής μουσικής σκηνής,τότε θα μπορέσουν να λυθούν πολλά από τά προβλήματα που ταλανίζουν αυτόν τον χώρο

Μα και κάθε στρατιωτική μονάδα δεν είναι Ταξιαρχία, ασχέτως αν υπάγεται σε τέτοια. Και σε πληροφορώ ότι στα φυλάκια, τα οποία φυλάσσονται από μικρές ομάδες ανθρώπων, η πειθαρχία, η στρατιωτικοποίηση, η σχέση λοχία-στρατιώτη είναι πολύ διαφορετικά από ότι σε στρατόπεδο. Θυμίσου ότι όλα έχουν κλιμακώσεις. Άλλωστε ο ίδιος το υποστήριξες. Και δεν ξέρω αν μπορούμε πραγματικά να δώσουμε στον τσαγκάρη τον τίτλο 'επιχειρηματίας', επειδή τέσσερις τοίχους και δύο κόλλες τα ονομάσαμε επιχείρηση για να φορολογούνται ανάλογα... Αλλά θα δεχτώ ότι όλοι είμαστε επιχειρηματίες μέσα σε αυτό το οικομικοπολιτικό σύστημα. Άλλωστε και η οικογένεια κατήντησε επιχείρηση.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 02-07-2010 01:31 ]

Stavrman, αν διαβαζες παραπανω οσα ειπα κ εσυ , θα εβλεπες οτι εγραψα οτι εαν πας σε ενα μαγαζακι με ζωντανη σκηνη κ τους πεις γεια σας, ειμαστε οι ταδε, εχουμε κ δελτιο παροχης υπηρεσιων, που αν θυμαμαι καλα σημαινει 100 ευρω αμοιβη σε καθε μουσικο (διορθωστε με αν κανω λαθος), θα σου πει κυριε, εγω στο μαγαζι μου βαζω μπαντες που δε τις πληρωνω, απλα για τη κ@@@λα τους παιζουν κ για τα ποτα που κερναω , με σκοπο να σε αποτρεψει γιατι τα 100 ευρω ανα κεφαλι ειναι παρα πολλα , μη σου πω οτι δινει 100 σε ολο το γκρουπ στους λεγομενους παρανομους. Πειτε μου μια μουσικη σκηνη που δεν βαζει γνωστο ονομα κ ζηταει παντα δελτιο παροχης υπηρεσιων σε μουσικους οπως γινεται στο εξωτερικο. Εαν ομως τα δωσει τα 100 ανα κεφαλι να δεις ποτε για ποτε θα τσακιστει να βρει κοσμο, να διαφημισει το γεγονος, να το προμοταρει,να εχει ενα επιπεδο στο ποια συγκροτηματα θα παιξουν κλπ κλπ. Η κατασταση αυτη δεν μας βολευει εμας, ελαχιστοι απο μας ειναι δηλωμενοι επαγγελματιες μουσικοι , οι πιο πολλοι ειναι χομπιστες εραστες της μουσικης. Βολευει τα λαμογια που λεω που κερδιζουν εις βαρος μας , κ εις βαρος των φιλων μας που θελουν να μας δουν κ οι αμοιβες ειναι οσο θα δινε για το ατομο νομιμα, δινει για ολη τη μπαντα παρανομα ... ΟΧΙ Η ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΑΥΤΗ ΔΕ ΜΑΣ ΒΟΛΕΥΕΙ. Εστω κ ενας να ξυπνησει με βαση αυτη τη κουβεντα, εγω θα αισθανομαι ηθικα δικαιωμενος...

• ΟΧΙ Η ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΑΥΤΗ ΔΕ ΜΑΣ ΒΟΛΕΥΕΙ.

Επομένως πιστεύεις ότι ο νόμος βολεύει. Μα εξαρχής κάνεις μία συμφωνία παράνομη, επειδή όπως λές εξαναγκάζεσαι να παρανομήσεις γιατί κινδυνεύεις να μείνεις στην ανεργία. Και τελικά δεν είναι υπέροχο που ανακαλύπτουμε ότι παρά τις διαβεβαιώσεις μας η παρανομία βολεύει τους πάντες; Εσύ βολεύεσαι να τσακώσεις ένα κουτσουρεμένο μεροκαματάκι κι ο άλλος βολεύεται που θα πουλήσει τη μισή του κάβα.

Η ανομία είναι η ουσία της υπόθεσης. Το περί δικαίου αίσθημα που επικαλύπτεται από την κερδοσκοπία όλων μας. Απλά το πηγαίνω σιγά σιγά μέσα από τη συζήτηση γιατί τα απότομα ξαφνιάζουν και εκνευρίζουν...

Θα στο γράψω απλά: τί περιμένεις να σου προτείνω για λύση όταν κάθε λύση θα σημαίνει στην πραγματικότητα ξεβόλεμα; Διότι από κάποια άποψη το ξεβόλεμα είναι η λύση στα περισσότερα ζητήματα, αλλά αυτό θα το κρατήσω ως βαθυστόχαστο... Όπως έγραψε κι ο GL, η είσοδος στο καλλιτεχνικό σύστημα είναι επίπονη και ιδιαίτερα ζόρικη, εκτός κι αν αποφασίσεις να πας σιγά σιγά με τα νερά του άνομου συστήματος, συμμετέχοντας και ενισχύοντας την γενικότερη ανομία. Και τα μεροκάματα τα ξεπληρώνεις εν καιρώ πολλαπλάσια εξαιτίας της ανομίας που από το μετερίζι σου στήριξες. Αύξηση στο ένα, φόρος στο άλλο, κρίσεις, κροίσεις, ανάγκες, απολύσεις, ενοίκια... Οικονομική μούχλα.

Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι σαπίσαμε ως κοινωνία, κι ο καθένας βρίσκει πια τη σαπίλα μπροστά στα μούτρα του; Εσύ έχεις αυτό το πρόβλημα, ο άλλος το άλλο, ο τρίτος το άλλο. Και όλα τα προβλήματα είναι κυρίως ζητήματα ηθικής τάξης, δικαίου. Σάπισε ο άνθρωπος. Υποχώρηση στην υποχώρηση, ανομία στην ανομία, έχασε το μπούσουλα και την ισορροπία.

Άντε και να σου πω να  πάμε μαζί στην Επιθεώρηση Εργασίας. Και πες ότι πετυχαίνουμε λαχείο, τον έντιμο ευσυνείδητο ελεγκτή και τρώει πρόστιμο ο καταστηματάρχης, θεωρείς ότι αλλάζει πραγματικά κάτι; Θα φοβηθούν οι υπολοιποι και θα πληρώνουν εισφορές στα ταμεία μαζί με τις αμοιβές;

Προτιμώ λοιπόν τις γενικόλογες συζητήσεις που όταν γίνονται με ειλικρίνεια τραβούν τη συνείδηση του ανθρώπου προς το Λόγο. Κάθε συνείδηση που κερδίζεται είναι ένα ίχνος σαπίλας λιγότερο.

Εφόσον δεν βρήκε ο νοήμων άνθρωπος τη λύση του προβλήματος της αδικίας, εκείνο θα λυθεί με την συνδρομή του ανοήτου ανθρώπου, δηλαδή με την επιστροφή σταδιακά σε κατάσταση Νεάντερνταλ, Ερέκτους, Αυστραλοπιθήκου κλπ. Δεν θυμάμαι ποιος έγραψε ότι 'δεν γνωρίζω πώς θα είναι ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά ο τέταρτος θα γίνει με ρόπαλα και πέτρες...".