Θα τολμήσω για λίγο να γενικολογήσω, γιατί νομίζω ότι μπορεί να βοηθήσει στην προκειμένη περίπτωση.
Ίδιον του Έλληνα είναι η ένταξή του σε κάτι και πολύ περισσότερο η πεποίθησή του ότι εκείνος μόνο κατέχει την απόλυτη αλήθεια και κανείς άλλος. Με τη λογική: εφόσον επέλεξα αυτό, είμαι βέβαιος ότι αυτό είναι και το καλύτερο. Δεν αποτελεί χαρακτηριστικό του νεοέλληνα η ανοχή αντίθετων απόψεων.
Με βάση αυτόν τον συλλογισμό - διαπίστωση τολμώ να πω ότι ο καβγάς ανάμεσα σε έναν "κουλτουριάρη, έντεχνο" και σε έναν "σκυλά, αδαή" ομοιάζει φοβερά με τις εξής περιπτώσεις:
- καπνιστή και αντικαπνιστή
- θρησκόληπτου και άθεου
- κομμουνιστή και ακροδεξιού
- Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού
- θετικού επιστήμονα και φιλοσόφου
Έχω την αίσθηση ότι μία τέτοιου είδους συζήτηση εκ προοιμίου και εξ ορισμού δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά. Ούτε καν σε κάποια ασφαλή συμπεράσματα.
Αυτό δεν σημαίνει επ ουδενί ότι πρέπει να σταματήσει ο διάλογος. Απλά σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να αναμένει κανείς σύμπνοια απόψεων.
Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει τα πιστεύω του. Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει τα γούστα του. Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει έναν τρόπο ζωής. Είναι δικαίωμα του καθενός να βλέπει τα πάντα από την προσωπική οπτική του γωνία ανάλογα με τα βιώματα, την καλλιέργεια, τα ερεθίσματα που διαθέτει.
Είναι επίσης δικαίωμα της κάθε πλευράς να κρίνει και να σχολιάζει την αντίθετη άποψη.
Δεν έχει όμως κανείς μας το δικαίωμα να χλευάζει τις επιλογές το άλλου.
Μπορεί κανείς στο σπίτι του, στην παρέα του με ομοϊδεάτες, στο τηλέφωνο με μια φίλη, στο κομμωτήριο με την μανικιουρίστα να σχολιάζουν περιπαιχτικά την άλλη πλευρά, αλλά δημόσια καλό είναι να αποφεύγεται κάτι τέτοιο. Γιατί; Διότι το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί είναι άλλο ένα μακελειό. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Μια ακόμα μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Πήχτρα στην ειρωνία, την χλεύη, την απαξίωση, τα υπονοούμενα.
Μερικά θέματα εξ ορισμού αποτελούν πυροτεχνήματα, βόμβες μολότωφ.
Αρκούμαι στο να πω ότι ο καθένας κάνει τις επιλογές του και κρίνεται από αυτές. Δεν συντρέχει λόγος να προσπαθούμε να "επαναφέρουμε στον ίσιο δρόμο" τους άλλους, μόνο και μόνο επειδή εμείς θεωρούμε ότι οι άλλοι λοξοδρόμησαν. Μπορεί να συμβαίνει και το ανάποδο.
Μερικές φορές ακόμα και το να άγεσαι και το να φέρεσαι από όσα σου πλασάρει το "σύστημα" είναι θεμιτό και κατανοητό. Όταν δεν θες συνειδητά να μπεις στο "τρυπάκι" να πολυ-αναλύεις τα πράγματα. Υπάρχουν και άνθρωποι που είναι πιο πρακτικοί. Άνθρωποι που - είτε επειδή δεν τους το επιτρέπουν οι ορίζοντές τους, είτε επειδή δεν επιθυμούν να πολυ-προβληματίζονται - επιλέγουν απλά να ζούν και να μην σπαταλάνε φαιά ουσία. Οφείλουμε να τους σεβαστούμε και στις δύο περιπτώσεις.
Εγώ ως μανιώδης καπνιστής μπορώ να ταιριάξω με έναν φανατικό αντικαπνιστή. Πώς; Με το να σέβεται τη μανία μου και με το να σέβομαι το φανατισμό του. Το να προσπαθώ εγώ να τον πείσω ότι το κάπνισμα είναι υπέρτατη ηδονή κι εκείνος να προσπαθεί να με πείσει ότι τρέχει χιλιάρι χωρίς να λαχανιάσει, δεν οδηγεί πουθενά. Δεν έχει και νόημα.
Αγάπα τον φίλο σου με τα ελλαττώματά του....
Και κυρίως μην προσπαθείς απο υπερβάλλοντα ζήλο να τον διορθώσεις. Και από αγάπη και ενδιαφέρον να το κάνεις, πάλι μοιραία θα παρεξηγηθείς. Γιατί όσο δίκιο πιστεύεις ότι έχεις εσύ, άλλο τόσο είναι κι εκείνος βέβαιος ότι έχει δίκιο.
Προσωπικά αρκούμαι στο ότι αγαπά κάποιος τη μουσική. Δεν με ενδιαφέρει ποιοι "είδος" του αρέσει. Με ενδιαφέρει η ουσία: ότι κι εκείνος συγκινείται από μελωδίες. Δεν αγαπώ περισσότερο τη μουσική αν μου αρέσει ο Μότσαρτ. Δεν αγαπώ λιγότερο τη μουσική αν μου αρέσει ο Τερλέγκας. Απλά έχω άλλα ακούσματα. Το ίδιο ευφραίνεται κι ο ένας το ίδιο και άλλος. Όπως κάποιος βουρκώνει με τον Κυρ-Αντώνη του Χατζηδάκη, άλλο τόσο βουρκώνει κάποιος άλλος με το Έτσι Ξαφνικά του Βαρδή. Και σε αυτό το σημείο δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τον Νικο, ότι μουσική είναι μία. Αν σε ταξιδεύει, αν σε ξεσηκώνει, αν σε αγγίζει, αν σε ηρεμεί, έχει αξία. Σε όποια μορφή της κι αν είναι.
Γνώμη μου.
Χρόνια Πολλά στις και στους εορτάζοντες
