Η δική μου άποψη είναι ότι ο άνθρωπος χωρίζεται σε δύο μέρη. Στην ύλη και την ενέργεια. Ενέργεια η οποία έχει αιχμαλωτιστεί στο σώμα, προκειμένου να λειτουργήσει. Ενέργεια, έχουν ακόμα και οι πέτρες. Είναι απρόσωπη και ουδέτερη. Όταν πεθάνουμε, το σώμα αποσυντίθεται και γίνεται υλικό στο χώμα ή στάχτη, ανάλογα με το πώς θέλει να πεθάνει κανείς, ενώ η ενέργεια, απλώνεται στον χώρο. Ζωή υπάρχει και στο οξυγόνο που αναπνέουμε και δεν μπορώ να καταλάβω, τι σχέση έχει ο Θεός με τις δικές μας θεωρίες. Δηλαδή, αν πράγματι, έτσι είναι τα πράγματα όπως τα σκέφτομαι, δεν υπάρχει Θεός;
Ο άνθρωπος προσπαθεί να φτιάξει καλούπια προκειμένου να κατανοήσει ιδέες που είναι πέρα από την οπτική του δυνατότητα. Ο Θεός, θα πρέπει ας πούμε, να έχει προσωπικότητα, οντότητα και αν ήτανε χειροπιαστός, θα νιώθαμε ακόμα πιο καλά!Αποκλείεται να είναι ουδέτερος. Αποκλείεται να είναι ο ίδιος, όλο αυτό που δημιουργήθηκε, δηλαδή σύμπαν, γαλαξίες κ.λπ. Πρέπει οπωσδήποτε να μας έχει στα υπ' όψην του, αλλιώς νιώθουμε τρόμο και εγκατάλειψη;
Εγώ αν ήμουνα Θεός, θα έφτιαχνα αυτό το επιτραπέζιο επάνω στο οποίο ζούμε και μέσα από τον καθένα, θα δημιουργούσα, όπως κάνει ο καθένας μας. Θα μάθαινα πράγματα, θα χαιρόμουνα, θα απολάμβανα τον φόβο, ακόμα και τον πόνο. Θεός και διάβολος κατ εμέ, είναι το ίδιο πρόσωπο και είμαστε εμείς και η σκύλα μου η Τζουτζούκα, αυτό που κάνει το σύμπαν να κινείται. Θεός, είναι η ενέργεια.
Η ζωή δεν χρειάζεται παραπάνω λόγο να την ζήσουμε πέρα από το ότι το πρωί ανοίγουμε τα μάτια μας και πράττουμε, που είναι το αντίθετο της απραξίας και του θανάτου.
Τον θάνατο, δεν χρειάζεται να τον φοβόμαστε. Είναι μια φυσική λειτουργία. Όσο λιγότερο ζούμε τη ζωή μας, τόσο πιο πολύ φοβόμαστε τον θάνατο. Γι αυτό οι συμβιβασμοί στη ζωή μας θα πρέπει να είναι όσο λιγότεροι γίνεται και να προσπαθούμε κατά βάση να γίνουμε αυτό που η τάση μας μας σπρώχνει και να μην συμπεριφερόμαστε λες και υπάρχει πιθανότητα εναλλακτικής πραγματικότητας. Η ζωή είναι τώρα, είναι μία, δεν υπάρχει άλλη. Και αν υπάρχει και δεν το ξέρουμε, ζώντας μια ζωή κοιτώντας να εξασφαλίσουμε το μέλλον και όχι το παρόν, σίγουρα προκαλεί μεγαλύτερο φόβο για το θάνατο και άρνηση και ελπίδα ότι δεν τελειώνει τίποτα εδώ. Όμως, εδώ είναι η κόλαση και ο παράδεισός μας.
Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Όποια στιγμή και αν έρθει, είμαι έτοιμη. Γιατί δεν άφησα τίποτα που να θέλω στη ζωή μου να κάνω, χωρίς να προσπαθήσω πρώτα να το πετύχω. Την έχω ζήσει τη ζωή μου και ζω την κάθε ημέρα σαν άλλη μια ευκαιρία, σαν άλλη μια ημέρα, αλλά όχι με φόβο, με ευχαρίστηση. Μου χει τύχει δυο φορές να βρεθώ αντιμέτωπη με τον θάνατο και χαμογέλασα στο περιβάλλον, αποχαιρέτησα και περίμενα να με πάρει το αντίστροφο συναίσθημα της ζωής. Μπορεί τελικά να γλίτωσα και να μην ήταν να πεθάνω, αλλά αυτό που κατάλαβα καλά εκείνες τις στιγμές, είναι ότι πρέπει να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα, να μην αντιμαχόμαστε τον θάνατό μας όπως και την ζωή και να μην κλαψουρίζουμε σαν μικρά παιδιά, ψάχνοντας έναν "πατέρα" να μας κάνει τον θάνατο πιο γλυκό, ή να δώσει ουσία σε μια αναγκαία κατάσταση όπως αυτή του θανάτου.
Είμαστε σημαντικοί ο ένας για τον άλλο και για τον εαυτό μας. Δεν είμαστε όμως σαν προσωπικότητες, σημαντικές για το Όλο, ώστε κάποιος να έρθει να μας πάρει από το χεράκι την ώρα του θανάτου μας. Μπορεί αυτό που ονομάζουμε ψυχή να έχει κάποια σημαντικότητα, αλλά αυτή η ψυχή, όταν φεύγει από πάνω μας, δεν έχει ταυτότητα. Ο θάνατος δεν είναι βίαιο συναίσθημα. Τσάμπα φόβος δηλαδή. Αν τον αφήσεις και δεν τον παλέψεις, θα σε πάρει σιγά σιγά και ούτε πονάει, ούτε πληγώνει. Αυτό που πονάει είναι αυτό που προκαλεί τον θάνατο. Είτε είναι αρρώστια, τροχαίο ή μια εγκληματική πράξη εναντίον μας. Ο ίδιος ο θάνατος, είναι μια χαρά.
Η τζουτζουκα τι ρατσα ειναι?
χα χα χα! Είναι ένα μαλλιαρό πλάσμα σαν μπάλα, κανίς - γκριφόν, που νομίζει ότι φυλάει το σπίτι, όλη την ώρα θέλει χάδια, φαγητό και βόλτα. Ένα αξιαγάπητο πλάσμα. Μοιάζει με το σκυλί στην διαφήμιση του Γερμανού, μόνο που είναι πιο μαλλιαρό καθότι κορίτσι και στο χρώμα κανελο -ζαχαρο - άσπρο.
Παράθεση:
Το μέλος Stelios_cy στις 14-10-2005 στις 23:49 έγραψε...
Βρε παιδιά τι νόημα είχε, αν ισχύει η μετεμψύχωση (ή πιο σωστά μετεσναροκη) αφού δε θυμάμαι καμία προηγούμενη ζωή μου; Τι λάθη να διόρθωνα αφού δε θα θυμόμουνα τίποτα και από ποιες αμαρτίες να απαλλαχτώ ούτως ώστε να γινόμουνα καλύτερος;
Κάποιος από σας έγραψε ότι, η μετενσάρκωση είναι κατασκεύασμα κάποιων θρησκειών για να βοηθηθεί ο άνθρωπος να απαλλαχτεί από το φόβο του θανάτου. Μπορεί να ισχύει και αυτό ως ένα βαθμό. Η δική μου άποψη όμως είναι πως η μετενσάρκωση επινοήθηκε για να απαλλάσσονται οι άνθρωποι από την ευθύνη των πράξεων τους κι από τις τύψεις των συνείδηση τους.
|
|
Σίγουρα έχουν γραφτεί πολλά και ενδιαφέροντα σε αυτό το θέμα, αλλά κρατάω αυτό που πέρυσι είχε γράψει ο Στέλιος... με βρίσκει σύμφωνο και παραθέτοντας το θα θελα να σας το θυμίσω...
Και έχω μια όρεξη για κουβέντα...
Βασικά σχετικά με την μετανσάρκωση θα σας από τα ολίγα που ξέρω. Υπάρχουν λοιπόν μερικές "θρησκείες" δηλαδή δεν είναι ακριβώς θρησκεία...μπορείς να το πεις πίστη=beliefs? που πιστεύουν σε αυτή. Ο σκοπός λένε του "πνεύματος" του καθενός είναι να φτάσει στο σημείο της αυτό-γνωσης = self-realization. Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά εν ολίγης και πάλι, λένε λοιπόν πως βασικά εμείς είμαστε αρχικά το "ανώτερο πνεύμα", ας το πούμε το "φως". Αλλά επειδή πάνω στο "φως" μας έρχεται ο εγωισμός, ο νους, το σώμα, το κάρμα μας (υπωχρεώσεις κλπ) ξεχνάμε βασικά ποιοί ακριβώς ή ποιός ακριβώς είμαστε. Χρειάζονται λοιπόν πολλές μετανσαρκώσεις για να φτάσει το πνεύμα πάλι στην αρχική του αυτόγνωση πως είναι, είμαστε όλοι το ανώτερο φως.
Σας μπερδεύω, δεν ξέρω, απλά το εξηγώ. Μπορεί σε μια ζωή λοιπόν να κάνεις αρκετά πράγματα για φτάσεις σε αυτό το σημείο, όπως είναι μια πνευματική ζωή, να μη κάνεις κακό, να λες την αλήθεια, να μελετάς πνευματικά κείμενα, να ψάχνεις τουλάχιστον εξηγήσεις και για την αλήθεια μέσα από τα υλικά πράγματα που μας περιτρυγιρίζουν. Υλικό να σκεφτείς είναι ακόμα και το σώμα μας, γι'αυτό λένε όσοι πιστεύουν στην μετανσάρκωση: "Δεν είμαι αυτό το σώμα, δεν είμαι αυτός ο νους, δεν είμαι εγώ". Αυτό βεβαίως μπορεί να σκεφτεί κανείς καχύποπτα (ή και με κρητική άποψη) πως βοηθά τον άνθρωπο όταν παθαίνει κάτι...Αλλά το αντίθετο ισχύει επίσης. Δεν ξέρω πόσοι από εσας έπαθαν ποτέ κάποιο ατύχημα, κάποια αρρώστια, και πραγματικά νοιώθεις πως είναι ξένο, πως δεν είσαι εσύ αυτό το άρρωστο σώμα. Δεν είσαι εσύ ακόμα και όταν αγγίζεις το δέρμα σου, τα μαλλιά σου, ακόμα και όταν αγκίζεις κάποιον άλλο, νοιώθεις πραγματικά αν προσπαθίσεις απλά να αισθανθείς και να μην σκέφτεσαι, πως είμαστε κάτι πολύ, πολύ ανώτερο.
Ωραία, μετανσάρκωση λοιπόν. Αν σε αυτή τη ζωή φτάσεις κοντά στην αυτόγνωση τότε στην επόμενη δεν θα χρειαστεί να κάνεις πολλά για να φτάσεις σε αυτή. Αν πάλι, δεν κάνεις τίποτα σε αυτή τη ζωή για να φτάσεις σε αυτό το σημείο τότε στην επόμενη θα γεννηθείς από το μηδέν. Τώρα...γίνεται πολύ πιο περίπλοκο αν σκεφτείς πράγματα όπως και θα σας τα πω στα αγγλικά γιατί δεν γνωρίζω την ελληνική ορολογία:
Three stages of consciousness:
subconscious
conscious
superconscious
Λένε (καλά ποιοί τα λένε αυτά;) πως ο ύπνος π.χ. είναι στο πρώτο επίπεδο, η κρητική σκέψη στο δεύτερο (καθώς και ο εγωισμός αν δεν κάνω λάθος) και στο τελευταίο είναι κάτι που πλησιάζει την αυτογνωση. Τώρα, και από εδώ ξεκίνησα με την ιδέα να γράψω κάτι πάνω στο θέμα, αναμνήσεις μιας περασμένης ζωής μένουν λένε στο πρώτο επίπεδο, γι'αυτό και πολλές φορές ανεξήγητα όνειρα, η αίσθηση πως αυτό το έχεις ξαναζήσει (deja-vu), ή ακόμα και ο έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε. Ένα ζευγάρι που είχε αγαπηθεί σε μια προηγούμενη ζωή αλλά δεν κατάφερε να ζήσει τον έρωτα του...ξανασυναντιούνται σε μια επόμενη.
Τώρα, θες να το πιστέψεις, δεν θες. Ο καθένας διαλέγει ότι πιστέυει, ότι νοιώθει πως ισχύει για εκείνον. Αν κάνουν τη ζωή μας λίγο πιό έυκολη, λίγο πιο όμορφη όλα αυτά; Εγώ πάντως είμαι σίγουρη πως ναι.
Όταν υπάρχουν θεωρίες που αποδεικνύουν την ύπαρξη της ψυχής.
Όταν υπάρχουν θεωρίες που αποδυκνύουν πως τα συναισθήματα προέρχονται και υποκινούνται από ύλη.
Όταν έχουν αποδειχθεί τόσα και τόσα άλλα από τις επιστήμες γιατί καταφεύγουν
μερικοί για να αναζητήσουν απαντήσεις στο άγνωστο σύμπαν;
Στις σχετικές θεωρίες περι σύμπαντος υπάρχουν πολλές υποθετικές αερολογίες που
καταρρέουν με απλές σκέψεις αλλά η πολυπλοκότητα των υποθέσεων είναι τέτοια
που μπερδεύει πολλούς και χάνονται στα βάθη του σύμπαντος όταν ξεχνούν πως το
ηλιακό σύστημα αποτελεί απλά μια μικρογραφία του σύμπαντος κάτι που δεν το λέω
εγώ αλλά οι επιστήμονες. Σε άλλο τόπικ έχω εξηγήσει πως καταρρέουν μερικές από
τις ανόητες υποθέσεις σχετικά με το σύμπαν. Οι δύσκολοι όροι της φυσικής και η
άγνοια του απλού κόσμου φέρνει πολλούς στο σημείο να θαμπώνονται από τον
λόγο που δεν μπορούν να κατανοήσουν.
Δεν θα παραπέμψω κανένα στο κείμενο της Αλήθειας σχετικά με την αιώνιο ζωή
που υπάρχει στο μπλοκ μου πλέον μια που το έχω ήδη κάνει πολλές φορές.
Καλά ντε μην πυροβολείτε αστείεύομαι φυσικά. Εκεί αναφέρονται και τα σχετικά
περί μετεμψύχωσης και μετενσάρκωσης.
Μετενσάρκωση δεν υπάρχει μια που η ζωή είναι μία και ενιαία αν και κανείς δεν
γνωρίζει τι θα συμβεί μετά το τέλος της νέας δημιουργίας πολλούς αιώνες μετά την
δευτέρα παρουσία. Ίσως τότε να υπάρξει κάποια μετενσάρκωση και να δοθεί και
πάλι σώμα στον άνθρωπο όμοιο με το σημερινό αλλά ΑΘΑΝΑΤΟ αυτή τη φορά.
Η μετεμψύχωση είναι σαν έννοια μια ανόητη έννοια μια που η ψυχή είναι ΑΘΑΝΑΤΗ.
Πως θα γίνει μετεμψύχωση και τι θα αφορά. Στην μετενσάρκωση υπάρχει η
μεταφορά της ψυχής από το ένα σώμα στο άλλο στην μετεμψύχωση τι θα μεταφερθεί και που;
Αυτά τα λίγα φίλοι μου και κάποια από αυτά που αναφέρω δεν υπάρχουν στο
κείμενο μια που αυτό είναι πολύ περιεκτικό και πολύ περιληπτικό.
Tren
16.08.2007, 23:43
Το μονοπόλειο έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις. Η μονόπλευρη συζήτηση αποτελεί μέρος μιας συζήτησης που δεν έχει σκοπό την πλήρη ανάλυση του θέματος αλλά απώτερο σκοπό την αυτοπροβολή ορισμένων.
Απώτερος σκοπός μιας συζήτησης δεν είναι να πείσεις τον συνομιλητή σου. Αυτό αποτελεί εγωιστική αντιμετώπιση. Απώτερος σκοπός μιας συζήτησης είναι να καλύψεις πλήρως ένα θέμα. Έτσι υπάρχει ένα ασφαλές και μερικές φορές σίγουρο συμπέρασμα.
Πάρτε τα χαπάκια σας λοιπόν μια που δεν είστε οι μόνοι αναγνώστες των μυνημάτων σε αυτούς τους χώρους συζήτησης.
Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι ενοχλώ.
Γνωρίζω ότι ενοχλούνται πολλοί όταν ακούν την λέξη ΑΛΗΘΕΙΑ. Αλλά υπάρχουν αυτοί που ενοχλούνται με μια πιο μεγάλη λέξη. Αυτή είναι η ΑΓΑΠΗ. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να ενοχληθεί κάποιος με την αγάπη. Μάλλον γιατί δεν νιώθουν ικανοί να αγαπήσουν ή δεν είναι άξιοι να την δεχθούν. Δεν αναφέρομαι σε κάποιον προσωπικά μια που απάχτηκα από την ευκαιρία για να γράψω τα σχετικά.
Δεν πιστεύω οτι υπάρχει ζωή μετά θάνατο. όταν το σώμα πεθαίνει, δεν υπάρχει τρόπος να ξαναζήσει. Αυτά που παραμένουν ανεξίτιλα και ζωντανά είναι τα έργα και οι πράξεις των ανθρώπων που χάθηκαν.
Παράθεση:
Το μέλος XrysaOikonomaki στις 09-10-2006 στις 12:07 έγραψε...
Η δική μου άποψη είναι ότι ο άνθρωπος χωρίζεται σε δύο μέρη. Στην ύλη και την ενέργεια. Ενέργεια η οποία έχει αιχμαλωτιστεί στο σώμα, προκειμένου να λειτουργήσει. Ενέργεια, έχουν ακόμα και οι πέτρες. Είναι απρόσωπη και ουδέτερη. Όταν πεθάνουμε, το σώμα αποσυντίθεται και γίνεται υλικό στο χώμα ή στάχτη, ανάλογα με το πώς θέλει να πεθάνει κανείς, ενώ η ενέργεια, απλώνεται στον χώρο. Ζωή υπάρχει και στο οξυγόνο που αναπνέουμε και δεν μπορώ να καταλάβω, τι σχέση έχει ο Θεός με τις δικές μας θεωρίες. Δηλαδή, αν πράγματι, έτσι είναι τα πράγματα όπως τα σκέφτομαι, δεν υπάρχει Θεός;
........................
Ο θάνατος δεν είναι βίαιο συναίσθημα. Τσάμπα φόβος δηλαδή. Αν τον αφήσεις και δεν τον παλέψεις, θα σε πάρει σιγά σιγά και ούτε πονάει, ούτε πληγώνει. Αυτό που πονάει είναι αυτό που προκαλεί τον θάνατο. Είτε είναι αρρώστια, τροχαίο ή μια εγκληματική πράξη εναντίον μας. Ο ίδιος ο θάνατος, είναι μια χαρά.
|
|
Θα συμφωνήσω απόλυτα με το κείμενο, από την πρώτη λέξη έως την τελευταία τελεία. (Είναι χαζό να το ξαναγράψω αφού με εκφράζει απόλυτα...). Προσθέτωντας μια μικρή φράση ως απάντηση στο ερώτημα.
ΖΩΗ κατά τη Φυσική είναι ένα σύνολο λειτουργιών.
ΘΑΝΑΤΟΣ είναι ακριβώς η παύση αυτών των λειτουργιών. Άρα ΖΩΗ μετά το θάνατο δεν υπάρχει...
Σχετικά με αυτήν τη συζήτηση, και τις περίφημες "αποδείξεις" περί ύπαρξης ψυχής, υπάρχει ένα ενδιαφέρον σχετικό άρθρο στο in.gr το οποίο παραθέτω παρακάτω. Να πω μόνο ότι η ελληνική και η επιστημονική γλώσσα είναι πολύ ακριβείς και η φράση του gexrag "υπάρχουν θεωρίες που αποδεικνύουν την ύπαρξη της ψυχής" είναι εντελώς αβάσιμη. Δεν υπάρχει ούτε μία αποδεδειγμένη θεωρία σχετικά με το ζήτημα. Ακόμα και ο ορισμός της ψυχής διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, από κοσμοθεωρία σε κοσμοθεωρία. Κανείς επιστήμονας ποτέ δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει την έννοια της ψυχής για να αποδείξει ένα θεώρημα ή μία επιστημονική ανακάλυψη.
Εικασίες υπάρχουν, απλά τις έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε που τείνουμε να πιστεύουμε ότι αντιστοιχούν σε κάτι αληθινό. Μάλιστα γίνεται κουβέντα σχετικά με την φύση της ψυχής λες και η ύπαρξή της είναι δεδομένη!
Το πιθανότερο όμως, κατά τη γνώμη μου, -εκτός αν βρεθούν στοιχεία που να αποδεικνύουν το αντίθετο- είναι ότι η όλη ιστορία περί ψυχής είναι απλά ένα χαρούμενο παραμύθι, ένα ακόμα αποκούμπι για τον άνθρωπο.
Επειδή η ψυχή και συγκεκριμένα οι εξωσωματικές εμπειρίες σχετίζονται με την όλη υπόθεση περί ζωής μετά τον θάνατο ή με τις περιθανάτιες εμπειρίες, έχει πολύ ενδιαφέρον το παρακάτω κείμενο.
---------------------------------
Από in.gr :
Πειράματα μιμούνται τις εξωσωματικές εμπειρίες
Ευρωπαίοι νευροεπιστήμονες κατάφεραν να προκαλέσουν σε εθελοντές την αίσθηση ότι βρίσκονται έξω το σώμα τους, σε μια σειρά πειραμάτων που ίσως βοηθήσουν στην κατανόηση ενός αμφιλεγόμενου φαινομένου που αναφέρουν συχνά όσοι πλησίασαν το θάνατο.
Η ψευδαίσθηση του να βλέπει κανείς τον εαυτό του από μακριά αναφέρεται σχετικά συχνά από ανθρώπους που βρέθηκαν στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, καθώς και ασθενείς με σχιζοφρένεια ή επιληψία.
Αυτές οι αναφορές χρησιμοποιούνται συχνά ως απόδειξη για την ύπαρξη της ψυχής. Ωστόσο οι τελευταίες έρευνες αποδεικνύουν ότι αυτή η παράξενη αίσθηση είναι δυνατό να προκληθεί ξεγελώντας τον εγκέφαλο.
Το φαινόμενο αναπαράχθηκε στο εργαστήριο σε δύο ξεχωριστά πειράματα που δημοσιεύονται την Παρασκευή στο περιοδικό Science. Και στα δύο, οι εθελοντές φόρεσαν γυαλιά εικονικής πραγματικότητας συνδεδεμένα με κάμερες που τους βιντεοσκοπούσαν από πίσω. Έβλεπαν δηλαδή την πλάτη του σώματός τους.
Στη μία έρευνα, που πραγματοποιήθηκε από τον Δρ Χένρικ Έρσον του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου, ένας ερευνητής πλησίαζε ένα ραβδί στην κάμερα ακριβώς τη στιγμή που ένας συνάδελφός του άγγιζε με ένα άλλο ραβδί το στέρνο του εθελοντή. Αυτό δημιουργούσε στον εθελοντή την ψευδαίσθηση ότι βρισκόταν μερικά μέτρα πίσω από το σώμα του, όπου δεχόταν το άγγιγμα, αναφέρει το Reuters.
Στο πείραμα του Όλαφ Μπλάνκε του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου στη Λοζάνη, οι εθελοντές κοιτούσαν μέσα από τα γυαλιά την πλάτη μιας κούκλας, την οποία έξυνε με το χέρι ένας ερευνητής. Την ίδια στιγμή, ένας άλλος ερευνητής έξυνε την πλάτη του ίδιου του εθελοντή. Και πάλι, οι εθελοντές είχαν την αίσθηση ότι έβλεπαν τον εαυτό τους από πίσω, έξω από το πραγματικό τους σώμα.
«Περιγράφουμε [...] μια ψευδαίσθηση κατά την οποία υγιείς εθελοντές είχαν την εμπειρία ενός εικονικού σώματος σαν να ήταν το δικό τους, και εντόπιζαν τους εαυτούς» τους έξω από τα όρια του σώματός τους σε διαφορετικές θέσεις στο χώρο», γράφει ο Δρ Μπλάνκε.
Όπως εξηγούν οι επιστήμονες, το φαινόμενο προκαλείται από ασυμφωνία ανάμεσα στα οπτικά και τα απτικά ερεθίσματα. Τα μάτια δίνουν μια εικόνα, η αίσθηση της αφής δίνει μια ασύμβατη εικόνα, και ο εγκέφαλος παράγει την ψευδαίσθηση σε μια προσπάθεια να επιλύσει τη διαφωνία.
Αυτού του είδους τα πειράματα θα μπορούσαν να ρίξουν φως σε φιλοσοφικά ερωτήματα που αφορούν την αίσθηση του εαυτού μας, αλλά θα μπορούσαν να έχουν και πρακτικές εφαρμογές στα βιντεοπαιχνίδια και την τηλεχειρουργική, εκτιμούν οι ερευνητές.
--------------
oles oi thewries pou exoun vgei sto thema ayto
einai arketa egwistikes.....
o kathenas mia fora tha yparksei.....
mia fora tha zhsei......
mia fora tha niwsei, tha akousei....
kai tha dei....
gi ayto otan kapoios apo emas pethanei kapote...
tha papsei na niwthei...
tha einai ena "TIPOTA"..
life without music would be an error
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mike-railse στις 01-09-2007 15:58 ]
Το πιο λογικό για μένα είναι οτι μετά τον θάνατό μου τα πράγματα για μένα θα είναι όπως ήταν και πριν τη ζωή μου...δηλαδή τρέχα γύρευε.
Δεν έχω γνώση του τί γινόταν, όχι μόνο πριν γεννηθώ αλλά και μετά τη γέννησή μου.Αφού οι πρώτες μου μνήμες υπάρχουν αρκετούς μήνες μετά την γέννησή μου (για να μην πω χρόνια.)
Κάπως έτσι μάλλον θα είναι τα πράγματα και με τον θάνατο.Ένα τίποτα δηλαδή. Απαισιόδοξο ακούγεται αυτό και προσωπικά ελπίζω και εύχομαι να μην είναι έτσι τα πράγματα. Η λογική μου όμως αυτό μου υπαγορεύει.
Α, και φυσικά δε γουστάρω το γεγονός του οτι δεν γνωρίζω το τί ήμουν πριν. Αν υπήρχα, αν δεν υπήρχα, αν είχα συνείδηση, αν δεν είχα...κτλ. Φυσικά και δε γουστάρω το γεγονός του οτι δεν γνωρίζω τί είναι αυτό που "κάνω" τώρα (που ο κόσμος το λέει ζωή).
Ναι, μου τη σπάει που έχω βρεθεί, χωρίς να ξέρω που ήμουν πριν, σε ένα μέρος που δεν ξέρω τί στο διάολο είναι (άλλοι το λένε γη, άλλοι το λένε δυνδυασμό διαστάσεων, άλλοι ενέργεια...κτλ,κτλ,) και δεν έχω ιδέα και για το που θα πάω μετά!
Με απλά λόγια κύριοι, δεν ξέρω τί είμαι, πού είμαι, πού ήμουν και που θα είμαι...
Κάτι πλάσματα που μου μοιάζουν βέβαια και μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους μου έχουν πει οτι είμαι άνθρωπος,όπως είναι και αυτοί. Μου έχουν πει οτι αυτό τώρα που νιώθω το λένε ζωή. Μου έχουν πει επίσης οτι αυτό το πράγμα που στέκομαι τώρα λέγεται γη και ανήκει στη διάσταση του χώρου. Μου έχουν πει και για τη διάσταση του χρόνου αλλά αυτήν δεν την έχω πολυκαταλάβει...
Βασικά για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δεν τους πολυπιστεύω κι όλας για όλα αυτά...
Πακέτο να είσαι άνθρωπος τελικά...δεν ξέρεις τίποτα...
Πιστεύω πολλά πράγματα όπως :
1) Απλά πεθαίνουμε και δε γίνετε τίποτα
2) Ξαναγεννιόμαστε
3) Πάμε στον παράδεισο
Τι να σου πω … κανείς δε ξέρει..
Το μονο σιγουρο ειναι πως υπαρχει θανατος μετα τη ζωη
Πιστεύω πως συνεχίζει η ψυχή μας να υπάρχει στη γη.. και περιπλανιέται… ή απλά πάει στον παράδεισο.. Έχετε δει την ταινία 5 ΛΕΠΤΑ ΑΚΟΜΑ… κάτι τέτοιο..
