Να αρρωστήσω από μια χρόνια ασθένεια είναι ένας σημαντικός φόβος που έχω... ο διάβολος, αλλά το ξεπερνάω σιγά σιγά- όχι, όχι διάβολε μην το ακούς εσύ αυτό, ακόμα σε φοβάμαι, μην έρθεις... Να γεράσω και να είμαι μόνη μου.
Η στιγμή που θα φτάσω σε σημείο, να μην μπορώ σε καμία περίπτωση, να εξηγήσω πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου με τη λογική. Ακόμα χειρότερα, όταν κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Επίσης φοβάμαι όταν φτάνο σε σημείο να χάσω τον αυτοέλεγχο μου....
Νομίζω ότι τη μοναξιά δεν τη φοβάμαι καθόλου. Φοβάμαι το θάνατο των δικών μου. Το να πεθάνω επώδυνα ή το να το γνωρίζω από πριν. Ο μεγαλύτερος φόβος μου έχει να κάνει μ' αυτό το τελευταίο, αλλά είναι πολύ μακάβριο για να το πώ εδώ. (Μπρρρρ!)
Φοβάμαι για τους δικούς μου ανθρώπους. Φοβάμαι μη χάσω το μυαλό και την ψυχή μου. Φοβάμαι κάθε μέρα περισσότερο, καθώς ανακαλύπτω ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και, τελικά, η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι με τις πιθανότητες.
τα παντα ισως!
μονο τον θανατο δεν φοβαμαι τοσο πολυ(νομιζω), το εχω παρει αποφαση!απ'τη στιγμη που ηρθα σ'αυτο τον κοσμο θα πρεπει και να φυγω!
ειναι αναγκαιο κακο (ή καλο..ποιος ξερει;)
Να γεράσω και να είμαι μόνη μου.
