ΣΕΙΡΕΣ
ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗ
Του Διονύση Πενέλη
Το «Παρά πέντε» ήταν μόδα, αλλά με τόσες επαναλήψεις και απουσίες εξελίχθηκε σε κακόγουστο αστείο. Στο ίδιο κανάλι, το «Πενήντα πενήντα» κερδίζει έδαφος με απλές ιστορίες. Η σύγκριση, αναπόφευκτη.
Οι πραγματικοί κακοί στο «Παρά πέντε» δεν είναι ο πρωθυπουργός και οι ισχυροί φίλοι του. Είναι ο Πέτρος Μπούτος και ο Γιώργος Καπουτζίδης. Διότι αν οι ήρωες τοσεναρίου εγκαλούνται για έναν φόνο που έκαναν πριν από τριάντα χρόνια, οι Μπούτος και Καπουτζίδης θα πρέπει να απολογηθούν για την αργή εξόντωση μιας σειράς που ήταν μόδα και εξελίχθηκε σε κακόγουστο αστείο.
Ομως, ο διευθυντής προγράμματος του MEGA έχει ένα ισχυρό ελαφρυντικό να επικαλεστεί: η άλλη κωμική σειρά του καναλιού που συνεχίστηκε για δεύτερη χρονιά, το «Πενήντα πενήντα», βάζει στο καλάθι την υψηλή θεαματικότητα που αντιστοιχεί στην ποιότητά της.
ΕΧΟΥΜΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ΔΥΟ ΚΩΜΙΚΕΣ σειρές, στο ίδιο κανάλι, με τον αριθμό πέντε να αποτελεί συστατικό του τίτλου τους. Και οι δύο συνεχίζονται για δεύτερη χρονιά. Το «Παρά πέντε» ξεφυσάει στην ανηφόρα, η δροσιά έγινε ιδρώτας και προσπαθεί να διατηρήσει το βηματισμό που απαιτεί η κεκτημένη ταχύτητα της περσινής επιτυχίας. Το «Πενήντα πενήντα» ξεκίνησε στη σκιά της περσινής μεγάλης επιτυχίας του καναλιού, αλλά η φετινή χρονιά τού ανήκει. Και αν βάλεις τις σειρές τη μία δίπλα στην άλλη, δεν είναι δύσκολο να βρεις τις διαφορές και να φωτίσεις τις σκιές.
Αρχίζουμε από το μύθο. Εδώ ο Καπουτζίδης έμπλεξε. Υποχρεώθηκε (και ο ίδιος δέχτηκε) να τραβήξει από τα μαλλιά μία ιστορία που είναι, ούτως ή άλλως, εξωπραγματική. Και τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» να έχεις στα χέρια σου, κάποτε θα σου σωθεί η κλωστή που υφαίνει το μύθο.
Αντίθετα, οι Ρίσβας, Σακαλή, Σολωμού του «Πενήντα πενήντα» έχουν να χειριστούν καταστάσεις που διατηρούν καλύτερη σχέση με την αλήθεια σε μια σειρά που δανείζεται ιδέες από τη ζωή και ήρωες από τη διπλανή πόρτα. Αυτοί διηγούνται ανθρώπινες ιστορίες, ενώ ο Καπουτζίδης λέει ανέκδοτα. Αλλά όσα ανέκδοτα κι αν ξέρεις, κάποτε τα καλά σού τελειώνουν. Κάπως έτσι, το «Πενήντα πενήντα» είναι ένα κανονικό σίριαλ και το «Παρά πέντε» μία συρραφή ανεκδότων με την αισθητική και σκηνοθετική προσέγγιση του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Ο ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ, οι άλλοι είναι τρεις. Το «Παρά πέντε» έχει μια ιστορία που κάνει κύκλους πριν φτάσει στον προορισμό της, το «Πενήντα πενήντα» ενώνει στον ίδιο μύθο επιμέρους ιστορίες κι αυτό λογικά κάνει πιο εύκολη τη δουλειά των σεναριογράφων.
Σ' όλα αυτά, προσθέστε και την κόπωση των χαρακτήρων. Το «Παρά πέντε» φιλοξενεί καρικατούρες. Η άλλη σειρά δίνει το λόγο σε λίγο ώς πολύ συνηθισμένους ανθρώπους, καθημερινούς σαν κι εμάς ή τους φίλους μας. Τον ήρωα του «Πενήντα πενήντα» μπορεί να τον δεις και στην άλλη πλευρά του
δερμάτινο καναπέ σου. Οι ήρωες του Καπουτζίδη κάνουν σουξέ μόνο τις Απόκριες, δεν υπάρχει τίποτ' άλλο που να τους ενώνει με την πραγματική ζωή.
Η προβολή για δεύτερη χρονιά τού «Παρά πέντε» είναι ένα στοίχημα που μπορεί να μη χάθηκε εμπορικά, αλλά βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την ποιότητα και τις δυνατότητες του δημιουργού του. Αυτό ήταν αναπόφευκτο. Ακόμα και αν φοράς Αρμάνι, έτσι και ξεχειλώσει το ρούχο μπορεί να φαίνεσαι αστείος, αλλά κατά βάθος είσαι για λύπηση.
ON OFF - 11/03/2007
πω πω,γκρίνια και υπερβολή ρε παιδί μου..άλλη δουλειά δεν έχουν οι άνθρωποι φαίνεται.. 
